refo schreef:Misschien is er wel helemaal geen 'ervaring' van de vergeving. Het is namelijk een belofte van God in Zijn Woord. Willen we daarnaast nog méér? Dat is niet beloofd.
Dat geloof je (dat heet geloof) of niet (dat heet ongeloof).

Afgewezen schreef:

refo schreef:Misschien is er wel helemaal geen 'ervaring' van de vergeving. Het is namelijk een belofte van God in Zijn Woord. Willen we daarnaast nog méér? Dat is niet beloofd.
Dat geloof je (dat heet geloof) of niet (dat heet ongeloof).

Tot geloof komen in die vergeving, IS de ervaring.

Ds. Roos bedoelt het allemaal goed, maar hij formuleert niet zuiver en niet duidelijk.
Want er is wel degelijk verschil tussen degenen die God in Christus hebben leren kennen en weten wat schuldvergeving is en degenen die dat (nog) níét kennen.
Op grond van het feit dat de eerste categorie ook wel eens twijfelt, geen volkomen geloof heeft, etc. etc. (gestaafd met voorbeelden uit de Bijbel en Calvijn), wordt hier in deze topic door sommigen de conclusie getrokken dat de tweede categorie dan toch ook wel echte gelovigen zijn. Maar of er nu bij deze mensen sprake is van geloof of niet, het is in elk geval níét het geloof in de schuldvergeving, in Christus, en dat is toch wat we nodig hebben. Zwak of sterk, bestreden of onbestreden.

-DIA- schreef:

Simon schreef:

-DIA- schreef:Wat is dit nou weer?
Zijn we dan helemaal vervreemd van de oude Waarheid?

Is het niet meer bekend dat in het geloof GEEN TWIJFEL ligt?
Dat het een andere zaak is dat er twijfel in de GELOVIGE kan liggen?
Ja, zo dat de gelovige wel eens aan hevige slingeringen onderhevig is?

Ik weet het, vandaag de dag gelooft men en blijft altijd maar geloven.

Toen ook al hoor,Paulus schrijft:Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb mijn loop ten einde gebracht, ik heb het geloof behouden'. Paulus weet zich daarin een voorbeeld voor Timotheüs.

Maar heb je nooit gehoord van standen in het geloof?
De bevestigde Kerk en een bekommerde Kerk?

dennis schreef:
Het is echter zo belangrijk dat het ware geloof niet tevreden kan zijn met onzekerheid. Het richt zich op de Christus en verlangt erna om meer van Hem te ontvangen. Ook meer en meer zekerheid, in de weg van het geloof. Verdere geloofsoefeningen (en worden die niet vaak gemist?) geven verdieping. In die weg leert de Heere Zijn kerk om meer en meer van zichzelf af te zien, en op Hem te zien, in wie het Leven is.

Johann Gottfried Walther schreef:

dennis schreef:
Het is echter zo belangrijk dat het ware geloof niet tevreden kan zijn met onzekerheid. Het richt zich op de Christus en verlangt erna om meer van Hem te ontvangen. Ook meer en meer zekerheid, in de weg van het geloof. Verdere geloofsoefeningen (en worden die niet vaak gemist?) geven verdieping. In die weg leert de Heere Zijn kerk om meer en meer van zichzelf af te zien, en op Hem te zien, in wie het Leven is.

Juist!
Twijfel is zonde!
En de ware gelovige kan daar geen vrede mee hebben.

Erasmiaan schreef:

-DIA- schreef:

Tiberius schreef:Kan iemand misschien het hele artikel hier plaatsen? Zodat we de context weten.

In welk nummer staat het, en onder welke kop?
Dan wil ik het artikel hier wel plaatsen.

De tabernakeldienst, nummer 61. Zie hier het artikel van de Woeste Weg waaruit Godfried Walter regelrecht citeert: http://www.dewoesteweg.nl/wp-content/up ... rmatie.pdf. Nou ja, de onzin er omheen moet je maar niet lezen maar op pagina 3 en 4 staat het artikel.

alias schreef:De meningen zijn hier nogal verschillend over, zo te lezen.

Wat is nu waarheid?

caprice schreef:Verder een tip voor wie De Wachter Sions niet ontvangt, en zich interesseert voor deze artikelenserie: De eerste helft van de serie is reeds op digibron geplaatst. Zoek op 'tabernakeldienst' in het blad De Wachter Sions.

caprice schreef:

alias schreef:De meningen zijn hier nogal verschillend over, zo te lezen.

Wat is nu waarheid?

Gods Woord.
Beschouw daarin bijvoorbeeld het geloof, waarin de zekerheid ligt.
Beschouw ook de gelovige, waarbij datzelfde geloof niet altijd in de beoefening is, en de gelovige ook de zekerheid niet in zichzelf werken kan. Het is immers Gods gave.

J.C. Philpot schreef:

caprice schreef:Verder een tip voor wie De Wachter Sions niet ontvangt, en zich interesseert voor deze artikelenserie: De eerste helft van de serie is reeds op digibron geplaatst. Zoek op 'tabernakeldienst' in het blad De Wachter Sions.

Een prachtige serie. Hopenlijk word het nog eens als boek uitgebracht.

caprice schreef:

alias schreef:De meningen zijn hier nogal verschillend over, zo te lezen.

Wat is nu waarheid?

Gods Woord.
Beschouw daarin bijvoorbeeld het geloof, waarin de zekerheid ligt.
Beschouw ook de gelovige, waarbij datzelfde geloof niet altijd in de beoefening is, en de gelovige ook de zekerheid niet in zichzelf werken kan. Het is immers Gods gave.

Afgewezen schreef:Ds. Roos bedoelt het allemaal goed, maar hij formuleert niet zuiver en niet duidelijk.
Want er is wel degelijk verschil tussen degenen die God in Christus hebben leren kennen en weten wat schuldvergeving is en degenen die dat (nog) níét kennen.
Op grond van het feit dat de eerste categorie ook wel eens twijfelt, geen volkomen geloof heeft, etc. etc. (gestaafd met voorbeelden uit de Bijbel en Calvijn), wordt hier in deze topic door sommigen de conclusie getrokken dat de tweede categorie dan toch ook wel echte gelovigen zijn. Maar of er nu bij deze mensen sprake is van geloof of niet, het is in elk geval níét het geloof in de schuldvergeving, in Christus, en dat is toch wat we nodig hebben. Zwak of sterk, bestreden of onbestreden.

Fjodor schreef:

“Elk één van Gods volk heeft het ware geloof met de zekere kennis en vertrouwen dat al hun zonden om Christus’ wil
vergeven zijn. Zij allen zijn de wedergeboorte met Christus verenigd. Doch dat wil niet zeggen dat iedere gelovige bewust
weet dat God de Vader zijn zonden om de dure prijs van Christus’ bloed heeft vergeven. Zij missen de zekerheid van het
geloof, waardoor zij bestreden en met vrees vervuld zijn. Gods Geest daalt met hen af in de diepte, zodat zij gevoelen dat
Gods recht betaling eist waaraan zij niet kunnen voldoen, en waardoor zij inzien wie zij in Adam zijn en hoe verloren zij
in hun staat zijn. Zo alleen maakt de Geest plaats voor Christus…..”Ds. J. Roos in De Wachter Sions.

Ik geloof nooit dat de reformatie dit zou accepteren.
Eigenlijk spreekt ds. Roos zichzelf hier gewoon letterlijk tegen. Het eerste blauwe kan niet bestaan zonder het tweede blauwe en vice versa. Zekere kennis hebben is hetzelfde als bewust weten.
Zo wordt het geloof nogal onbegrijpelijk gemaakt.

-DIA- schreef:Wat is dit nou weer?
Zijn we dan helemaal vervreemd van de oude Waarheid?

Is het niet meer bekend dat in het geloof GEEN TWIJFEL ligt?
Dat het een andere zaak is dat er twijfel in de GELOVIGE kan liggen?
Ja, zo dat de gelovige wel eens aan hevige slingeringen onderhevig is?

Ik weet het, vandaag de dag gelooft men en blijft altijd maar geioven.
Twijfel is zonde zo zegt men, en een arm klnd van God (doch rijk in God)
wil men wel beschuldigen van ongeloof... De godsdienst is keihard hoor!
Dat kunnen we toch weten? Lees de Bijbel....

En natuurlijk niet om een lans te breken voor het ongeloof, want
ongeloof is en blijft de grootste zonde. (dat moet er toch wel bij gezegd
worden, anders krijgen we hier weer misverstaden over.)

jvc_dw9104 schreef:Deze onderstaande woorden kreeg ik gisterenavond in mijn mailbox.
Het is triest maar waar. Het zou verschrikkelijk zijn als er "bewust" een leer geleerd wordt die niet onderbouwd kan worden
met Gods Woord. Een leer waarvan een "bepaalde bevinding", hoe onbijbels ook, de grond is geworden van godsdienst.
Ik hoop dat ds J Roos ook vragen heeft tav zekerheid, dan zou er nog een antwoord kúnnen komen, maar als er hierover geen vragen meer zijn? dan vrees ik voor het oordeel: Gij zegt: wij zien! Zo blijft dan uw zonde.

Ds. J. Roos (GGiN) leert in strijd met rechtvaardigingsleer der reformatie dat:
Er geen zekerheid en vertrouwen is in de geloofsvereniging met Jezus Christus
Het metterdaad geloven in Hem, geheel gescheiden is van het geschonken geloof in Jezus Christus
Het geschonken geloof in Christus onbewust is, en derhalve gescheiden van de Persoonskennis
Gods Heilige Geest een zondaar levend maakt door de geestelijke overtuigende bediening der wet
Dat het geloof uit de wet is, en dat de wet machtig is tot levendmaking, en derhalve de rechtvaarigheid uit de
wet is, vergelijk Gal. 3:12,21.
Dat de heerschappij der genade een heerschappij is van angst en vrees, waar de vergelding nog niet is voldaan

Laten we het verder eenvoudig houden:

Het rechtvaardigend geloof is, volgens de Catechismus, Vraag 21 „niet alleen een zeker weten of kennis, waardoor ik alles voor waarachtig houd, hetgeen God
ons in Zijn Woord geopenbaard heeft; maar ook een vast vertrouwen, hetwelk de Heilige Geest door het Evangelie in mijn hart werkt, dat niet alleen anderen, maar
ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en za ligheid van God geschonken is, uit loutere genade, alleen om de verdiensten van Christus’ wil.”

Geloof en zekerheid bij Calvijn

Ds. C. Harinck

De stryd met het ongeloof



Calvijn constateert dat zijn visie op het geloof met de praktijk der vromen in strijd schijnt te zijn. Hij leert, dat het geloof altijd zekerheid met zich mee brengt en de gelovigen ondervinden hevige aanvechtingen en kwellingen of zij wel genade bij God bezitten.

Er schijnt hier inderdaad van een tegenstrijdigheid sprake te zijn. Deze moet dan ook opgelost worden.

Calvijn vervolgt dan ook zijn bespreking over de zekerheid van het geloof met te zeggen: "Daarom moet deze moeilijkheid opgelost worden indien wij de bovenstaande leer (van de zekerheid in het geloof, C.H.) willen staande houden."

We willen nu bezien hoe Calvijn die schijnbare tegenstrijdigheid tussen zijn spreken over het geloof als zekerheid en de tegenovergestelde ervaring van velen van Gods kinderen oplost.

Calvijn begint met te zeggen, dat hij zich geen zekerheid inbeeldt, die nooit door twijfel of bekommering wordt aangevallen. Ook weet hij dat het geloof in allen niet even sterk is. Ja, vooral beklemtoont Calvijn, dat het geloof niet ons werk, maar het werk van de Heilige Geest in ons is, door en met het Woord van de belofte. "Daarom, zonder de verlichting van de Heilige Geest, wordt er door het Woord niets gewerkt", Inst. 3-2-33.

Het geloof is en blijft een bijzondere gave van Gods. Calvijn wil zelfs leren, dat er in het geloof trappen zijn en Gods kinderen daar niet allen gelijk in geoefend zijn. "Immers, de Geest is niet slechts een beginner des geloofs, maar Hij vermeerdert het ook trapsgewijze, totdat Hij ons door het geloof brengt in het hemelse Koninkrijk", Inst.3-2-33.

Toch houdt Calvijn, niettegenstaande dit alles, vast, dat er in het ware geloof zekerheid is.

Deze zekerheid is niet alleen aanwezig in het meer gevorderde en geoefende geloof, maar is vanaf het begin in het prilste en kleinste geloof Zekerheid is geen geestelijke opgang, die slechts het privilege van enigen is. Zekerheid is overal waar het ware geloof is. Zoals licht en warmte met de zon verbonden zijn, zo is zekerheid verbonden met het geloof "Want zodra de minste droppel van het geloof in onze harten is ingedruppeld, beginnen wij Gods vaderlijke aangezicht te zien. En al is het van verre, toch met een vaste blik, " Inst. 3-2-19.

Calvijn bedient zich van een beeld om zijn bedoeling uiteen te zetten. Hij stelt ons een gevangene voor, die vanuit zijn donkere kerker slechts door een klein venster het licht van de zon ziet. Toch ziet deze gevangene geen ander licht dan de vrije mens buiten de gevangenis. Beider licht komt van dezelfde zon.

Zo houdt Calvijn er aan vast, dat niettegenstaande de waar gelovigen vele aanvechtingen kennen en door twijfels geschud worden, toch het ware geloof zekerheid bevat. Er mogen trappen in het geloof zijn, maar in het minste geloof is zekerheid en vastheid. De aard en het wezen van het geloof is zekerheid. Het geloof is en blijft een vast vertrouwen op Gods beloften, die in Christus Jezus Ja en Amen zijn. Maar het is geen zekerheid, die door geen enkele twijfel wordt aangevallen en met vele tegenwerpingen te strijden heeft. Zo wil Calvijn de zekerheid niet verstaan. Een zekerheid, die nooit wordt aangevochten lijkt meer op vermetelheid, dan op geloof Ons geloof is nooit volmaakt! Altijd blijft de twijfel, de macht van het ongeloof, het zondige vlees, de verschrikkingen van Gods toom, de grootheid van onze ongerechtigheden, duistere voorzienigheden Gods en de bestrijding van de duivel.

Evenals Luther stelt Calvijn, dat er hier nooit een volmaakt geloof en volmaakte zekerheid is. Dit komt door het zondige vlees. De gelovige bevindt zich altijd in de strijd. Er is een geestelijke oorlog gaande tussen Geest en vlees. Van de Heilige Geest komt geloof, hoop, vreugde en zekerheid. Van het vlees komt vrees, twijfel en ontgoocheling.

Daarom heeft het geloof naast de beloften van God ook de sacramenten nodig om het te onderschragen. Vooral ook in het spreken over de sacramenten toont Calvijn aan hoe zwak het geloof soms zijn kan en hoe het de ondersteuning en voeding van de sacramenten nodig heeft. Ieder geloof had eens een zwak begin. God verwerpt ook het zwakke geloof niet, want alle ware geloof is van de Heilige Geest. Het ware geloof gaat nooit geheel verloren. De discipelen hadden toch nog geloof toen zij naar het graf van Jezus gingen, ofschoon zij voor zichzelf dit niet bewust waren. In al dit spreken over het geloof in zijn zwakheid, strijd en twijfelingen, laat Calvijn wel degelijk zien een oog te hebben voor de bekommerden en aangevochtenen.

Het ware geloof staat midden in een strijd. Maar het ware geloof komt deze strijd steeds te boven. Het geloof overwint, omdat het van God is! Temidden van alle strijd houdt het ware geloof zich vast aan Gods belofte. Het wapent en versterkt zich met het Woord des Heeren, waarin de Heere zegt wie Hij in Christus zijn wil en wat Hij doen wil voor die op Hem betrouwen.

God zal doen wat Hij beloofd heeft. Hierdoor wordt het aangevochten geloof door de Heilige Geest geschraagd en ondersteund. De zegevierende kracht van het hemelse geloof komt alle strijd te boven. Met Jona spreekt het in de diepe donkerheid van de vis: "Nochtans zal ik de tempel Uwer heiligheid weder aanschouwen." Het groeit zelfs in en door de strijd en wordt er sterker door.

Calvijn eindigt dan ook niet in de mineur, maar zegt: "Immers van die strijd is dit altijd het einde, dat het geloof zich aan die moeilijkheden, waardoor het omgeven wordt en zo in gevaar schijnt te verkeren, tenslotte ontworstelt", Inst. 3-2-18.

Calvijn gebruikt het beeld van de palmboom, die wel gebogen kan worden, maar zich altijd weer opricht. Het geloof houdt niet op met op God en Zijn belofte te hopen.

In deze overwinning van het geloof op zonde, dood, satan en hel ziet Calvijn de overwinning van God. Zoals de verkiezing van de Vader, noch de verlossing van de Zoon verijdeld kunnen worden, zo kan ook het werk van de Heilige Geest niet verijdeld worden. Het specifieke werk van de Heilige Geest in de mens is het geloof met zijn hemelse werkingen en kracht. Indien dit werk vernietigd kon worden, zou het werk van de Heilige Geest vernietigd worden. In dit gegeven ligt dan ook de waarborg voor de zegepraal van de gelovige over al zijn vijanden.

Zo kan Calvijn vasthouden aan zijn uitgangspunt, dat het geloof altijd zekerheid met zich meebrengt, omdat hij:

1. Onderscheidt tussen wat het geloof is en wat de werkelijkheid en de ondervinding van Gods kinderen is. In de gelovige ziet hij dan vele twijfelingen, maar in het geloven blijft het zeker weten en vertrouwen op grond van Gods beloften.

2. Rekening houdt met het bestaan van het zondige vlees. De gelovige is hier altijd in de strijd en komt de macht van het vlees nooit geheel te boven. Maar de overwinning is niet aan het vlees, maar aan de Geest.

Deze overwinning behaalt het geloof door zich vast te klampen aan God en Zijn beloften.

Zo blijft, ondanks alles wat Calvijn gezegd heeft over strijd, ongeloof, twijfel, de macht van het vlees, klein geloof en beginnend geloof, zijn uitgangspunt toch bewaard, dat het geloof in zijn kern en oefening zekerheid bevat, n.l. de zekerheid van Gods belofte in Jezus Christus.