-DIA schreef: Ik weet het... maar als tegenwicht tegen te veel optimisme zou ik denken dat een klaagzang soms ook mag.
In de Psalmen hebben we ook een beeld van hoogten en diepten.
Ik bedoel, je hoeft niet te klagen, nee, helemaal niet, want dan lees ik ergens:

Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden. Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken, en laat ons wederkeren tot den HEERE.
Laat ons onze harten opheffen, mitsgaders de handen, tot God in den hemel, zeggende:
Wij hebben overtreden, en wij zijn wederspannig geweest, daarom hebt Gij niet gespaard.
Gij hebt ons met toorn bedekt, en Gij hebt ons vervolgd; Gij hebt ons gedood, Gij hebt niet verschoond.
Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.
Gij hebt ons tot een uitvaagsel en wegwerpsel gesteld, in het midden der volken.
Al onze vijanden hebben hun mond tegen ons opgesperd.
De vreze en de kuil zijn over ons gekomen, de verwoesting en de verbreking.
Met waterbeken loopt mijn oog neder, vanwege de breuk der dochter mijns volks.
Mijn oog vliet, en kan niet ophouden, omdat er geen rust is;

Dan in vers 18 klimt het naar een climax: Toen zeide ik: Mijn sterkte is vergaan, en mijn hoop van den HEERE.

Dan komt er een gedenken in vers 20:
Gedenk aan mijn ellende en aan mijn ballingschap, aan den alsem en galle. Mijn ziel gedenkt er wel terdege aan, en zij bukt zich neder in mij.
Dit zal ik mij ter harte nemen, daarom zal ik hopen;

Dat mondt uit in een verwonderend uitoepen tot de verheerlijking van Gods goedheid:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw, Uw trouw is groot.
De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.
De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.

Het NUT van beproevingen:
Het is goed, dat men hope, en stille zij op het heil des HEEREN. Het is goed voor een man, dat hij het juk in zijn jeugd draagt.
Hij zitte eenzaam, en zwijge stil, omdat Hij het hem opgelegd heeft. Hij steke zijn mond in het stof, zeggende: Misschien is er verwachting.
Hij geve zijn wang dien, die hem slaat, hij worde zat van smaad.

Want: DE HEERE ZAL NIET VERSTOTEN IN EEUWIGHEID!
Want de Heere zal niet verstoten in eeuwigheid.
Maar als Hij bedroefd heeft, zo zal Hij Zich ontfermen, naar de grootheid Zijner goedertierenheden.
Want Hij plaagt of bedroeft des mensenkinderen niet van harte.

Een hoofdstuk dat mij wel eens bijzonder heeft aangesproken.
Ik kan hiet vanzelf niet het hele Boek Klaagliederen gaan citeren, maar in die Klaagliederen zit enorm veel
wat tot onderwijs en vertroosting kan strekken.

Maar het probleem in je klaagzang is dat je steeds over anderen klaagt DIA. Dat is iets anders dan in het voorbeeld wat je aanhaalt om je klagen te onderbouwen.

Ditbenik schreef:

-DIA schreef: Ik weet het... maar als tegenwicht tegen te veel optimisme zou ik denken dat een klaagzang soms ook mag.
In de Psalmen hebben we ook een beeld van hoogten en diepten.
Ik bedoel, je hoeft niet te klagen, nee, helemaal niet, want dan lees ik ergens:

Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden. Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken, en laat ons wederkeren tot den HEERE.
Laat ons onze harten opheffen, mitsgaders de handen, tot God in den hemel, zeggende:
Wij hebben overtreden, en wij zijn wederspannig geweest, daarom hebt Gij niet gespaard.
Gij hebt ons met toorn bedekt, en Gij hebt ons vervolgd; Gij hebt ons gedood, Gij hebt niet verschoond.
Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.
Gij hebt ons tot een uitvaagsel en wegwerpsel gesteld, in het midden der volken.
Al onze vijanden hebben hun mond tegen ons opgesperd.
De vreze en de kuil zijn over ons gekomen, de verwoesting en de verbreking.
Met waterbeken loopt mijn oog neder, vanwege de breuk der dochter mijns volks.
Mijn oog vliet, en kan niet ophouden, omdat er geen rust is;

Dan in vers 18 klimt het naar een climax: Toen zeide ik: Mijn sterkte is vergaan, en mijn hoop van den HEERE.

Dan komt er een gedenken in vers 20:
Gedenk aan mijn ellende en aan mijn ballingschap, aan den alsem en galle. Mijn ziel gedenkt er wel terdege aan, en zij bukt zich neder in mij.
Dit zal ik mij ter harte nemen, daarom zal ik hopen;

Dat mondt uit in een verwonderend uitoepen tot de verheerlijking van Gods goedheid:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw, Uw trouw is groot.
De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.
De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.

Het NUT van beproevingen:
Het is goed, dat men hope, en stille zij op het heil des HEEREN. Het is goed voor een man, dat hij het juk in zijn jeugd draagt.
Hij zitte eenzaam, en zwijge stil, omdat Hij het hem opgelegd heeft. Hij steke zijn mond in het stof, zeggende: Misschien is er verwachting.
Hij geve zijn wang dien, die hem slaat, hij worde zat van smaad.

Want: DE HEERE ZAL NIET VERSTOTEN IN EEUWIGHEID!
Want de Heere zal niet verstoten in eeuwigheid.
Maar als Hij bedroefd heeft, zo zal Hij Zich ontfermen, naar de grootheid Zijner goedertierenheden.
Want Hij plaagt of bedroeft des mensenkinderen niet van harte.

Een hoofdstuk dat mij wel eens bijzonder heeft aangesproken.
Ik kan hiet vanzelf niet het hele Boek Klaagliederen gaan citeren, maar in die Klaagliederen zit enorm veel
wat tot onderwijs en vertroosting kan strekken.

Maar het probleem in je klaagzang is dat je steeds over anderen klaagt DIA. Dat is iets anders dan in het voorbeeld wat je aanhaalt om je klagen te onderbouwen.

Ik heb gelukkig niet over anderen te klagen. Integendeel.
We moeten wel eens in verwondering uitroepen: Het zijn de goedertierenheden des Heeren dat wij niet vernield zijn.
Dan past dat niet in de eerste plaats op anderen, maar op mijzelf.
Wat is het toch, dat U, o Heere, nog geen voleinding met mij hebt gemaakt.
Begrijp je?
En ik weet een paar dingen: Ik moet erkennen dat ik iets zie wat ik eerder, in al mijn vroomheid toch niet
zag. Namelijk dat niet ik allen, maar wij alleen voor God verdoemelijk liggen.
En als je dan merkt hoe hier zo makkelijk overheeen gegaan wordt, mag ik wel eens voelen dat het niet
alleen bij mij zo aflerig ligt ten opzichte van de soevreniteit van God.
Dan mag ik daar toch wel eens iets zien en er iets van zeggen. Het is geen terechtwijzen, tenminste niet in de eerste
plaats als een terechtwijzing bedoelt, maar in de hoop en met de bede dat ook anderen ook eens mogen leren
zien wat een mens is geworden. Dan ga je echt klagen, niet over anderen, maar over jezelf.
Hoe wij in de val. niemand uitgezonderd, Godhaters zijn geworden. Hoe wij oms allen met een dodelijke
vijandschap van onze Schepper afkeren. En niet meer willen dat Hij Koming over ons zal zijn.
Deze dingen lees ik ook hier ook, en die heb ik leren zien in mijn eigen hart. En ik weet dat elk mensenhart
zo is.
Wat zou ik toch VERBLIJD zijn als ik eens een levende klacht mocht horen, en dat ik, en elk die dit
leerst een ongeveinst voor God onze schuld mochten uitklagen: Ik heb gezondigd, tegen de hemel en
tegen u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.
Als je toch iets van je verlorenheid, schuld, en je leven tot oneer van God aanmerkt, is dat dan niet
eens een onuitsprekelijk wonder dat die God je nog draagt, en nog niet gedaan heeft naar dat
ik waardig ben?
Klaag ik dan? Nee, dat past helemaal niet. Iets anders is het klagen over de zonde,
hoe ons dat allen zou betamen. En dan tot de verwonderende uitroep komen: Heere, wat is het,
dat U mij nog draagt tot op dit ogenblik. Dan mag toch de verwondering eens gemengd worden
met een aanbidden. Niet ons, maar Uw Naam, geeft ere! En Uw goedertierenheid is tot de hemelen!
Beste mensen, ik weet niet of ik dit hier zo op een forum moet of mag zetten. Hoe het dan gaat zo
gaat het, maar de mensen die het niet willen horen, dat staat als een paal boven water,
zullen NIET ophouden, ook niet na deze verantwoording. Eerder zal het zich verharden, maar
daar ben niet verantwoordelijk voor. Ik heb de waarheid eerlijk te zeggen, en niet achter te houden
om de mensen. Alleen dan wordt het anders, als er licht van Boven
komt. Ik moet maar stoppen, maar ik weet niet te stoppen, dus ik breek maar af.
Geeft ere den Heere, eer dat Hij het duister maakt, en uw voeten zich stoten aan de
schemerende bergen.
Het zij zo!

-DIA- schreef:

Ditbenik schreef:

-DIA schreef: Ik weet het... maar als tegenwicht tegen te veel optimisme zou ik denken dat een klaagzang soms ook mag.
In de Psalmen hebben we ook een beeld van hoogten en diepten.
Ik bedoel, je hoeft niet te klagen, nee, helemaal niet, want dan lees ik ergens:

Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden. Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken, en laat ons wederkeren tot den HEERE.
Laat ons onze harten opheffen, mitsgaders de handen, tot God in den hemel, zeggende:
Wij hebben overtreden, en wij zijn wederspannig geweest, daarom hebt Gij niet gespaard.
Gij hebt ons met toorn bedekt, en Gij hebt ons vervolgd; Gij hebt ons gedood, Gij hebt niet verschoond.
Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.
Gij hebt ons tot een uitvaagsel en wegwerpsel gesteld, in het midden der volken.
Al onze vijanden hebben hun mond tegen ons opgesperd.
De vreze en de kuil zijn over ons gekomen, de verwoesting en de verbreking.
Met waterbeken loopt mijn oog neder, vanwege de breuk der dochter mijns volks.
Mijn oog vliet, en kan niet ophouden, omdat er geen rust is;

Dan in vers 18 klimt het naar een climax: Toen zeide ik: Mijn sterkte is vergaan, en mijn hoop van den HEERE.

Dan komt er een gedenken in vers 20:
Gedenk aan mijn ellende en aan mijn ballingschap, aan den alsem en galle. Mijn ziel gedenkt er wel terdege aan, en zij bukt zich neder in mij.
Dit zal ik mij ter harte nemen, daarom zal ik hopen;

Dat mondt uit in een verwonderend uitoepen tot de verheerlijking van Gods goedheid:
Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;
Zij zijn allen morgen nieuw, Uw trouw is groot.
De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.
De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.

Het NUT van beproevingen:
Het is goed, dat men hope, en stille zij op het heil des HEEREN. Het is goed voor een man, dat hij het juk in zijn jeugd draagt.
Hij zitte eenzaam, en zwijge stil, omdat Hij het hem opgelegd heeft. Hij steke zijn mond in het stof, zeggende: Misschien is er verwachting.
Hij geve zijn wang dien, die hem slaat, hij worde zat van smaad.

Want: DE HEERE ZAL NIET VERSTOTEN IN EEUWIGHEID!
Want de Heere zal niet verstoten in eeuwigheid.
Maar als Hij bedroefd heeft, zo zal Hij Zich ontfermen, naar de grootheid Zijner goedertierenheden.
Want Hij plaagt of bedroeft des mensenkinderen niet van harte.

Een hoofdstuk dat mij wel eens bijzonder heeft aangesproken.
Ik kan hiet vanzelf niet het hele Boek Klaagliederen gaan citeren, maar in die Klaagliederen zit enorm veel
wat tot onderwijs en vertroosting kan strekken.

Maar het probleem in je klaagzang is dat je steeds over anderen klaagt DIA. Dat is iets anders dan in het voorbeeld wat je aanhaalt om je klagen te onderbouwen.

Ik heb gelukkig niet over anderen te klagen. Integendeel.
We moeten wel eens in verwondering uitroepen: Het zijn de goedertierenheden des Heeren dat wij niet vernield zijn.
Dan past dat niet in de eerste plaats op anderen, maar op mijzelf.
Wat is het toch, dat U, o Heere, nog geen voleinding met mij hebt gemaakt.
Begrijp je?
En ik weet een paar dingen: Ik moet erkennen dat ik iets zie wat ik eerder, in al mijn vroomheid toch niet
zag. Namelijk dat niet ik allen, maar wij alleen voor God verdoemelijk liggen.
En als je dan merkt hoe hier zo makkelijk overheeen gegaan wordt, mag ik wel eens voelen dat het niet
alleen bij mij zo aflerig ligt ten opzichte van de soevreniteit van God.
Dan mag ik daar toch wel eens iets zien en er iets van zeggen. Het is geen terechtwijzen, tenminste niet in de eerste
plaats als een terechtwijzing bedoelt, maar in de hoop en met de bede dat ook anderen ook eens mogen leren
zien wat een mens is geworden. Dan ga je echt klagen, niet over anderen, maar over jezelf.
Hoe wij in de val. niemand uitgezonderd, Godhaters zijn geworden. Hoe wij oms allen met een dodelijke
vijandschap van onze Schepper afkeren. En niet meer willen dat Hij Koming over ons zal zijn.
Deze dingen lees ik ook hier ook, en die heb ik leren zien in mijn eigen hart. En ik weet dat elk mensenhart
zo is.
Wat zou ik toch VERBLIJD zijn als ik eens een levende klacht mocht horen, en dat ik, en elk die dit
leerst een ongeveinst voor God onze schuld mochten uitklagen: Ik heb gezondigd, tegen de hemel en
tegen u, en ben niet meer waardig uw zoon genaamd te worden.
Als je toch iets van je verlorenheid, schuld, en je leven tot oneer van God aanmerkt, is dat dan niet
eens een onuitsprekelijk wonder dat die God je nog draagt, en nog niet gedaan heeft naar dat
ik waardig ben?
Klaag ik dan? Nee, dat past helemaal niet. Iets anders is het klagen over de zonde,
hoe ons dat allen zou betamen. En dan tot de verwonderende uitroep komen: Heere, wat is het,
dat U mij nog draagt tot op dit ogenblik. Dan mag toch de verwondering eens gemengd worden
met een aanbidden. Niet ons, maar Uw Naam, geeft ere! En Uw goedertierenheid is tot de hemelen!
Beste mensen, ik weet niet of ik dit hier zo op een forum moet of mag zetten. Hoe het dan gaat zo
gaat het, maar de mensen die het niet willen horen, dat staat als een paal boven water,
zullen NIET ophouden, ook niet na deze verantwoording. Eerder zal het zich verharden, maar
daar ben niet verantwoordelijk voor. Ik heb de waarheid eerlijk te zeggen, en niet achter te houden
om de mensen. Alleen dan wordt het anders, als er licht van Boven
komt. Ik moet maar stoppen, maar ik weet niet te stoppen, dus ik breek maar af.
Geeft ere den Heere, eer dat Hij het duister maakt, en uw voeten zich stoten aan de
schemerende bergen.
Het zij zo!

waar gaat dit over.... verblijd worden over klacht... Daarnaast, al zou de boodschap juist zijn... bij dergelijke taalkeuze haak ik echt af..

@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

vragensteller schreef:

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

Ik weet niet of een openbaar forum daar de plek voor is. Zoals Helma schreef, dit gaat over zeer persoonlijke dingen, die je eigenlijk deelt met hen die je nabij staan, in een persoonlijk gesprek.
Als je deze dingen nooit eens hoort, moet je je denk maar eerst eens afvragen of je wel met de juiste mensen omgaat en of je een werkelijke broeder of zuster bent in de gemeente Gods.

JolandaOudshoorn schreef:

vragensteller schreef:

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

Ik weet niet of een openbaar forum daar de plek voor is. Zoals Helma schreef, dit gaat over zeer persoonlijke dingen, die je eigenlijk deelt met hen die je nabij staan, in een persoonlijk gesprek.
Als je deze dingen nooit eens hoort, moet je je denk maar eerst eens afvragen of je wel met de juiste mensen omgaat en of je een werkelijke broeder of zuster bent in de gemeente Gods.

Wat Dia schreef is herkenbaar taalgebruik in verschillende (Oud) gereformeerde gemeenten.
Daar kan men aanstoot aan nemen, of het taalgebruik een plaats geven als geoorloofd binnen die kringen.
Ds. Joh. van der Poel uit Ede heeft eens gezegd: Oud-gereformeerden zijn een beetje het uitschot van godsdienstig nederland.
Wij leven aan de rand van kerkelijk Nederland.

JolandaOudshoorn schreef:

vragensteller schreef:

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

Ik weet niet of een openbaar forum daar de plek voor is. Zoals Helma schreef, dit gaat over zeer persoonlijke dingen, die je eigenlijk deelt met hen die je nabij staan, in een persoonlijk gesprek.

Als David ook zo dacht toen hij zijn boetepsalmen dichtte, was ons Psalmboek wel iets dunner denk ik ...

SecorDabar schreef: Wat Dia schreef is herkenbaar taalgebruik in verschillende (Oud) gereformeerde gemeenten.
Daar kan men aanstoot aan nemen, of het taalgebruik een plaats geven als geoorloofd binnen die kringen.
Ds. Joh. van der Poel uit Ede heeft eens gezegd: Oud-gereformeerden zijn een beetje het uitschot van godsdienstig nederland.
Wij leven aan de rand van kerkelijk Nederland.

Het taalgebruik is zeker herkenbaar. Het gaat er ook niet om om een bepaald taalgebruik als "ongeoorloofd" te bestempelen, denk ik. Maar wel mag er op een forum als dit gevraagd worden naar bepaalde opmerkingen: waarom wordt dit zo gezegd / is het goed om dit op die manier te zeggen / etc.

De opmerking van ds. Van der Poel zou waar kunnen zijn, ik kan dat niet beoordelen al ben ik lid van dat kerkverband.
Maar wee ons, als we dit uit nederige hoogmoed (na)zeggen! Of als wij er zelf de oorzaak van zijn dat we tot het "uitschot" behoren, zonder dat het behoort tot het "om Christus' wil schade lijden"!

vragensteller schreef:

JolandaOudshoorn schreef:

vragensteller schreef:

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

Ik weet niet of een openbaar forum daar de plek voor is. Zoals Helma schreef, dit gaat over zeer persoonlijke dingen, die je eigenlijk deelt met hen die je nabij staan, in een persoonlijk gesprek.

Als David ook zo dacht toen hij zijn boetepsalmen dichtte, was ons Psalmboek wel iets dunner denk ik ...

David zong zijn Psalmen denk ik in de tempel (of in het veld bij de schapen)
Niet op de markt; schat ik zo in.

helma schreef: David zong zijn Psalmen denk ik in de tempel (of in het veld bij de schapen)
Niet op de markt; schat ik zo in.

Hij liet ze ook opschrijven. Soms zelfs voor de opperzangmeester.

SecorDabar schreef:

JolandaOudshoorn schreef:

vragensteller schreef:

helma schreef:@Dia, is het niet zo als je werkelijk iets beleeft van de verschrikkelijkheid van het zondaar zijn voor God; dat je niets anders dan zondigt tegen een goeddoend God; dat je er geen behoefte aan hebt om dat op het forum te plaatsen?
Dat mensen zulke dingen hier niet zeggen hoeft toch niet te betekenen dat mensen dat ook nooit beleven/inleven?

Toch denk ik dat het goed is om ook deze kant eens te laten horen. Misschien juist omdat niemand het zegt, lijkt het alsof het er ook niet is. (En ja: de een verwoordt het wat uitgebreider dan de ander, maar dat geeft m.i. niet).

Ik weet niet of een openbaar forum daar de plek voor is. Zoals Helma schreef, dit gaat over zeer persoonlijke dingen, die je eigenlijk deelt met hen die je nabij staan, in een persoonlijk gesprek.
Als je deze dingen nooit eens hoort, moet je je denk maar eerst eens afvragen of je wel met de juiste mensen omgaat en of je een werkelijke broeder of zuster bent in de gemeente Gods.

Wat Dia schreef is herkenbaar taalgebruik in verschillende (Oud) gereformeerde gemeenten.
Daar kan men aanstoot aan nemen, of het taalgebruik een plaats geven als geoorloofd binnen die kringen.
Ds. Joh. van der Poel uit Ede heeft eens gezegd: Oud-gereformeerden zijn een beetje het uitschot van godsdienstig nederland.
Wij leven aan de rand van kerkelijk Nederland.

Ach, ik heb geen probleem met het klagen, mits het over jezelf gaat. Ik heb geen probleem met het taalgebruik, mits een ander normaal Nederlands mag gebruiken. Waar ik wel een groot probleem heb, is dat dit klagen ontzettend nederig en bevindelijk kan klinken, dat er zelfs gesproken wordt over blijdschap om het klagen, maar dat Christus in het hele verhaal ontbreekt. En waar Christus ontbreekt, staat per defenitie de mens in de het middelpunt en niet de Middelaar. 'Zie het Lam Gods dat de zonden der wereld wegneemt'!

Zita schreef:

helma schreef: David zong zijn Psalmen denk ik in de tempel (of in het veld bij de schapen)
Niet op de markt; schat ik zo in.

Hij liet ze ook opschrijven. Soms zelfs voor de opperzangmeester.

Laat ik het er maar bij houden dat ik zijn talent niet heb

Beste mesnen,
Ik had mijn tweede verantwoording net geschreven.
Drukte op "bevestig"
en kreeg dit: Kan de pagina niet weergeven.

Laten we opmerken:
Ik geloof dat ik deze post jullie moet onthouden.

Laat het zo zijn!

Ik ben bereid tot verantwoording, maar vraag me af: Moet dat echt?

"Leuk" om te lezen dat de aanleiding van het topic het diaconaal project van de HGJB is. Ik ben nu de preekschets aan het lezen, die geschreven is door de betreffende predikant over het thema "Alles over Hoop". Mocht je interesse hebben, in de schets of de actie, kijk op www.allesoverhoop.nl