Re: Vergoeding preekbeurten
Geplaatst: 05 dec 2011, 21:29
is het vreemd als ik meer leer/groei van wat ikzelf heb moeten uitwerken (een echte studie geven of preek, is iets heel anders dan in een kringgesprek wat gedachten delen) en meer vastigheid vind in wat ik uitleg aan anderen, dan wat mij verteld word?
Je noemt het armoe dat een predikant zelf niet onder de preek kan staan, maar is het juist niet door uit uitspreken dan het het sterkste voor je leeft, bij mij werkt dat iig wel zo.
Een studie die ik heb voorbereid om te onderwijzen, ken ik 10 jaar later nog.. een studie (of preek) die ik heb aangehoord, weet ik een maand later op zijn best losse zinnen van. (al was het maar om het feit dat je text op papier nodig hebt, in een overzichtelijk schema, om het duurzaam in je hoofd te prenten)
ook geestelijk, als ik iets hoor, kan ik nog in mijn hart weerstand bieden, de ja maars, maar als ik een ander moet toespreken, dan schuif ik alle twijfel en maars achter me, dan moet ik staan in GODS Woord, en kan dan dus ook uitspraken doen, waar in mijn hart ik nog weerstand aan bied als anderen me ze zeggen.
Ben ik hier dan zo uitzonderlijk in?
ik heb juist moeite met "maar" een kerkbankchristen te zijn.. ik beken dat tijdens mijn studie gpw, met name de stages waar ik een studie mocht geven, of een cathagese leiden, of een godsdientles geven, hoe beperkt en nieuw ook, het me vervulde met iets van NU doe ik tenmindste iets..
en dat iets doen gaat verder dan alleen werk/dagbesteding hebben.. zelfs toen ik wel werk had.. en verkering.. merkte ik dat het eigenlijk alleen die zeldzame momenten was dat mij die genade overviel dat ik op zulke plaatsen mocht staan.. dat ik me echt op mijn plek voelde..
Overigens aangaande de tekorten... : is het eerlijk dat elke gemeente zijn eigen loon bied.. los van de vergoeding voor preken (die voor kleine gemeentes zwaar kunnen zijn) krijg je zo niet dat de grote/rijke gemeentes tegen de arme/kleine gaan opbieden, en je dan dus wel erg hoge vergoedingen krijgt.. maar kwalijker dan juist de kleine gemeentes (die juist het hartst een herder nodig hebben zodat hun kudde weer mag aanwassen) de dubbele last krijgen, namelijk dat ze zonder predikant zitten, en relatief hoge preekvergoedingen moeten betalen.
Zoals eerder genoemd, misschien eerlijker als lonen wat centraler geregeld worden, ipv per gemeente.
Ook kan ik me niet indenken dat het geheel buiten menselijk werken is dit tekort.. zijn er niet ruim voldoende mensen met een dienent hart, en de (universitaire) verstandelijke vermogens, om op te groeien tot herder? Is het niet dat misschien er mensen worden afgewezen enkel en alleen omdat ze niet precies in de gedachtes van mensen passen... en er hier sprake is van de welbekende parabel van het bootje in de watersnoodramp :
voor hen die het niet kennen : tijdens de watersnoodramp van 1953 verblijft een predikant in zijn kerk, en het water stijgt... het staat tot aan de preekstoel, een bootje vaart langs, zullen wij u meenemen, maar de predikant weigerd, nee, geen eigen werken, alleen God zal mij redden.
enkele uren later, het water staat nu tot aan het topje van het orgel.. de predikant hangt nog net in de vliering.. weer komt het bootje langs... weer weigerd de predikant, met dezelfde zin, geen eigen werken, alleen God zal mij redden.
Nog twee uur later.. het water staat nu tot aan de torenspits... de predikant staat nog net met zijn hoofd boven water bovenop het puntje van het dak.. het bootje komt weer langs, en ondanks de nu wel zeer penibele situatie wederom : nee geen eigen werken, alleen God zal mij redden...
een half uur later, de predikant komt in de hemel, en zoekt bedroeft God op, Heere, waarom verkoos U mij niet te redden van dat dak?
waarop God zegt : Ik stuurde dat bootje driemaal langs, jijzelf was te koppig om in te stappen.
Ik neem aan dat de parabel in deze duidelijk is;)
Je noemt het armoe dat een predikant zelf niet onder de preek kan staan, maar is het juist niet door uit uitspreken dan het het sterkste voor je leeft, bij mij werkt dat iig wel zo.
Een studie die ik heb voorbereid om te onderwijzen, ken ik 10 jaar later nog.. een studie (of preek) die ik heb aangehoord, weet ik een maand later op zijn best losse zinnen van. (al was het maar om het feit dat je text op papier nodig hebt, in een overzichtelijk schema, om het duurzaam in je hoofd te prenten)
ook geestelijk, als ik iets hoor, kan ik nog in mijn hart weerstand bieden, de ja maars, maar als ik een ander moet toespreken, dan schuif ik alle twijfel en maars achter me, dan moet ik staan in GODS Woord, en kan dan dus ook uitspraken doen, waar in mijn hart ik nog weerstand aan bied als anderen me ze zeggen.
Ben ik hier dan zo uitzonderlijk in?
ik heb juist moeite met "maar" een kerkbankchristen te zijn.. ik beken dat tijdens mijn studie gpw, met name de stages waar ik een studie mocht geven, of een cathagese leiden, of een godsdientles geven, hoe beperkt en nieuw ook, het me vervulde met iets van NU doe ik tenmindste iets..
en dat iets doen gaat verder dan alleen werk/dagbesteding hebben.. zelfs toen ik wel werk had.. en verkering.. merkte ik dat het eigenlijk alleen die zeldzame momenten was dat mij die genade overviel dat ik op zulke plaatsen mocht staan.. dat ik me echt op mijn plek voelde..
Overigens aangaande de tekorten... : is het eerlijk dat elke gemeente zijn eigen loon bied.. los van de vergoeding voor preken (die voor kleine gemeentes zwaar kunnen zijn) krijg je zo niet dat de grote/rijke gemeentes tegen de arme/kleine gaan opbieden, en je dan dus wel erg hoge vergoedingen krijgt.. maar kwalijker dan juist de kleine gemeentes (die juist het hartst een herder nodig hebben zodat hun kudde weer mag aanwassen) de dubbele last krijgen, namelijk dat ze zonder predikant zitten, en relatief hoge preekvergoedingen moeten betalen.
Zoals eerder genoemd, misschien eerlijker als lonen wat centraler geregeld worden, ipv per gemeente.
Ook kan ik me niet indenken dat het geheel buiten menselijk werken is dit tekort.. zijn er niet ruim voldoende mensen met een dienent hart, en de (universitaire) verstandelijke vermogens, om op te groeien tot herder? Is het niet dat misschien er mensen worden afgewezen enkel en alleen omdat ze niet precies in de gedachtes van mensen passen... en er hier sprake is van de welbekende parabel van het bootje in de watersnoodramp :
voor hen die het niet kennen : tijdens de watersnoodramp van 1953 verblijft een predikant in zijn kerk, en het water stijgt... het staat tot aan de preekstoel, een bootje vaart langs, zullen wij u meenemen, maar de predikant weigerd, nee, geen eigen werken, alleen God zal mij redden.
enkele uren later, het water staat nu tot aan het topje van het orgel.. de predikant hangt nog net in de vliering.. weer komt het bootje langs... weer weigerd de predikant, met dezelfde zin, geen eigen werken, alleen God zal mij redden.
Nog twee uur later.. het water staat nu tot aan de torenspits... de predikant staat nog net met zijn hoofd boven water bovenop het puntje van het dak.. het bootje komt weer langs, en ondanks de nu wel zeer penibele situatie wederom : nee geen eigen werken, alleen God zal mij redden...
een half uur later, de predikant komt in de hemel, en zoekt bedroeft God op, Heere, waarom verkoos U mij niet te redden van dat dak?
waarop God zegt : Ik stuurde dat bootje driemaal langs, jijzelf was te koppig om in te stappen.
Ik neem aan dat de parabel in deze duidelijk is;)