Boekje ds. Hoogerland

[-DIA-]

Als we over geestelijke eenheid spreken dan weet ik dat die bestaat over meerdere kerkverbanden heen. De herkenning vinden we wel vaak aan de rechterzijde, waartoe toch ds. Hoogerland ook gerekend mag worden.
Een gedwongen samengaan of een van boven opgelegde eenheid lijkt me niet vruchtbaar.

[Ambtenaar]

Als we over geestelijke eenheid spreken dan weet ik dat die bestaat over meerdere kerkverbanden heen. De herkenning vinden we wel vaak aan de rechterzijde, waartoe toch ds. Hoogerland ook gerekend mag worden.
Een gedwongen samengaan of een van boven opgelegde eenheid lijkt me niet vruchtbaar.

Het zal een definitie- of gevoelskwestie zijn, maar ik maak onderscheid tussen geestelijke eenheid en geestelijke herkenning. Er zit wat mij betreft een gapend gat tussen.

[-DIA-]

Als we over geestelijke eenheid spreken dan weet ik dat die bestaat over meerdere kerkverbanden heen. De herkenning vinden we wel vaak aan de rechterzijde, waartoe toch ds. Hoogerland ook gerekend mag worden.
Een gedwongen samengaan of een van boven opgelegde eenheid lijkt me niet vruchtbaar.

Het zal een definitie- of gevoelskwestie zijn, maar ik maak onderscheid tussen geestelijke eenheid en geestelijke herkenning. Er zit wat mij betreft een gapend gat tussen.

Niet altijd. Als er gemeenschap met elkaar is dan ligt er een band. Bv. toen ds. M. Blok overleed stond ds. Aangeenbrug in Rijssen. Het waren zielsvrienden. Toen hij 's nachts in het ziekenhuis overleed maakte de Heere hem bekend dat hij was ingegaan in de vreugde zijns Heeren. Dat precies op het tijdstip toen ds. M. Blok overleed. Ook ds. van Haaren had een band met ds. Aangeenbrug. Men had achting voor elkaar, wederzijds.

[Jantje]

En dat noem je geestelijke herkenning, en dus niet geestelijke eenheid, @DIA.

De geestelijke eenheid is ver te zoeken in de reformatorische gezindte. Ik durf zelfs te zeggen dat die in de Gereformeerde Gemeenten soms kwijt is. Het wordt niet rechtstreeks gezegd, maar soms krijg ik zelfs het idee dat men elkaar op de preekstoel aanvalt. Dus de zienswijze van @Zita kan ik heel goed begrijpen. Maar ik deel niet alles wat ze schrijft:

Wat veel wezenlijker is (naar mijn idee) is de geestelijke eenheid. Dan kunnen er kerkmuren overeind blijven. Dan kunnen er wezenlijke dogmatische verschillen zijn (en zoveel zijn die er niet binnen de gereformeerde gezindte). Maar als twee mensen beiden Christus liefhebben en de HEERE dienen, zullen zij elkaar daarin als het goed is herkennen en ontmoeten. Ze erkennen dat zij in de kern een eenheid vormen. Terwijl ze het op allerlei (theologische) gebieden misschien best wel oneens kunnen zijn.

De dikgedrukte zinnen zijn een illusie. Als ik hoor hoe men elkaar aanvalt over het verbond en alles wat daarom heen hangt, dan is hetgeen wat jij hier schrijft absoluut niet wat er gebeurt, integendeel.

Die geestelijke eenheid is veel belangrijker dan die organisatorische. En omdat die organisatorische niet lukt, lijken we die geestelijke eenheid uit het oog te verliezen, doordat de verschillen zo worden uitvergroot.
En misschien lukt die organisatorische eenheid niet, omdat we de verschillen zó uitvergroten dat we niet meer geloven dat iemand in een andere kerk ook een kind van God en een ware gelovige kan zijn. Als je dat werkelijk gelooft, is samenwerking inderdaad iets wat je absoluut wilt voorkomen.

Ik denk dat dit inderdaad waar is. Al vraag ik me af of de verschillen inderdaad uitvergroot worden. Ik denk eigenlijk dat die verschillen er gewoon zijn, maar dat men aan elkaar niet wil toegeven dat die verschillen vallen binnen de bandbreedte van Gods Woord en de belijdenisgeschriften. En dát is zo jammer. Want het gaat in eerste instantie niet om allerlei verschillen, maar of de bediening der verzoening herkenning oproept. En mijns inziens kan die herkenning er zijn, óndanks de theologische verschillen die soms groot en vele kunnen zijn.

In jouw bericht ga je het weer over kanselruil en dergelijke (= organisatorische eenheid) hebben. Ik bedoelde te betogen dat dát nou niet het belangrijkste is als we het over eenheid hebben.

Ik ben het er mee eens. Echter heb ik wel een vraag. Wat zouden we als reformatorische gezindte dan moeten doen om die geestelijke eenheid te bestendigen en te vergroten? Er worden nu interviews gehouden over waar de kerk staat over 30 jaar. Maar zou het niet beter zijn om interviews te houden over wat ons bindt met andere kerkverbanden? Waarom voelen we ons daarmee verbonden? Wat maakt dat er herkenning is over kerkmuren heen?

[-DIA-]

En dat noem je geestelijke herkenning, en dus niet geestelijke eenheid, @DIA.

De geestelijke eenheid is ver te zoeken in de reformatorische gezindte. Ik durf zelfs te zeggen dat die in de Gereformeerde Gemeenten soms kwijt is. Het wordt niet rechtstreeks gezegd, maar soms krijg ik zelfs het idee dat men elkaar op de preekstoel aanvalt. Dus de zienswijze van @Zita kan ik heel goed begrijpen. Maar ik deel niet alles wat ze schrijft:

Wat veel wezenlijker is (naar mijn idee) is de geestelijke eenheid. Dan kunnen er kerkmuren overeind blijven. Dan kunnen er wezenlijke dogmatische verschillen zijn (en zoveel zijn die er niet binnen de gereformeerde gezindte). Maar als twee mensen beiden Christus liefhebben en de HEERE dienen, zullen zij elkaar daarin als het goed is herkennen en ontmoeten. Ze erkennen dat zij in de kern een eenheid vormen. Terwijl ze het op allerlei (theologische) gebieden misschien best wel oneens kunnen zijn.

De dikgedrukte zinnen zijn een illusie. Als ik hoor hoe men elkaar aanvalt over het verbond en alles wat daarom heen hangt, dan is hetgeen wat jij hier schrijft absoluut niet wat er gebeurt, integendeel.

Die geestelijke eenheid is veel belangrijker dan die organisatorische. En omdat die organisatorische niet lukt, lijken we die geestelijke eenheid uit het oog te verliezen, doordat de verschillen zo worden uitvergroot.
En misschien lukt die organisatorische eenheid niet, omdat we de verschillen zó uitvergroten dat we niet meer geloven dat iemand in een andere kerk ook een kind van God en een ware gelovige kan zijn. Als je dat werkelijk gelooft, is samenwerking inderdaad iets wat je absoluut wilt voorkomen.

Ik denk dat dit inderdaad waar is. Al vraag ik me af of de verschillen inderdaad uitvergroot worden. Ik denk eigenlijk dat die verschillen er gewoon zijn, maar dat men aan elkaar niet wil toegeven dat die verschillen vallen binnen de bandbreedte van Gods Woord en de belijdenisgeschriften. En dát is zo jammer. Want het gaat in eerste instantie niet om allerlei verschillen, maar of de bediening der verzoening herkenning oproept. En mijns inziens kan die herkenning er zijn, óndanks de theologische verschillen die soms groot en vele kunnen zijn.

In jouw bericht ga je het weer over kanselruil en dergelijke (= organisatorische eenheid) hebben. Ik bedoelde te betogen dat dát nou niet het belangrijkste is als we het over eenheid hebben.

Ik ben het er mee eens. Echter heb ik wel een vraag. Wat zouden we als reformatorische gezindte dan moeten doen om die geestelijke eenheid te bestendigen en te vergroten? Er worden nu interviews gehouden over waar de kerk staat over 30 jaar. Maar zou het niet beter zijn om interviews te houden over wat ons bindt met andere kerkverbanden? Waarom voelen we ons daarmee verbonden? Wat maakt dat er herkenning is over kerkmuren heen?

Dat wat ik noemde lijkt me eerder gemeenschap der heiligen.

[Geytenbeekje]

En dat noem je geestelijke herkenning, en dus niet geestelijke eenheid, @DIA.

De geestelijke eenheid is ver te zoeken in de reformatorische gezindte. Ik durf zelfs te zeggen dat die in de Gereformeerde Gemeenten soms kwijt is. Het wordt niet rechtstreeks gezegd, maar soms krijg ik zelfs het idee dat men elkaar op de preekstoel aanvalt. Dus de zienswijze van @Zita kan ik heel goed begrijpen. Maar ik deel niet alles wat ze schrijft:

Wat veel wezenlijker is (naar mijn idee) is de geestelijke eenheid. Dan kunnen er kerkmuren overeind blijven. Dan kunnen er wezenlijke dogmatische verschillen zijn (en zoveel zijn die er niet binnen de gereformeerde gezindte). Maar als twee mensen beiden Christus liefhebben en de HEERE dienen, zullen zij elkaar daarin als het goed is herkennen en ontmoeten. Ze erkennen dat zij in de kern een eenheid vormen. Terwijl ze het op allerlei (theologische) gebieden misschien best wel oneens kunnen zijn.

De dikgedrukte zinnen zijn een illusie. Als ik hoor hoe men elkaar aanvalt over het verbond en alles wat daarom heen hangt, dan is hetgeen wat jij hier schrijft absoluut niet wat er gebeurt, integendeel.

Die geestelijke eenheid is veel belangrijker dan die organisatorische. En omdat die organisatorische niet lukt, lijken we die geestelijke eenheid uit het oog te verliezen, doordat de verschillen zo worden uitvergroot.
En misschien lukt die organisatorische eenheid niet, omdat we de verschillen zó uitvergroten dat we niet meer geloven dat iemand in een andere kerk ook een kind van God en een ware gelovige kan zijn. Als je dat werkelijk gelooft, is samenwerking inderdaad iets wat je absoluut wilt voorkomen.

Ik denk dat dit inderdaad waar is. Al vraag ik me af of de verschillen inderdaad uitvergroot worden. Ik denk eigenlijk dat die verschillen er gewoon zijn, maar dat men aan elkaar niet wil toegeven dat die verschillen vallen binnen de bandbreedte van Gods Woord en de belijdenisgeschriften. En dát is zo jammer. Want het gaat in eerste instantie niet om allerlei verschillen, maar of de bediening der verzoening herkenning oproept. En mijns inziens kan die herkenning er zijn, óndanks de theologische verschillen die soms groot en vele kunnen zijn.

In jouw bericht ga je het weer over kanselruil en dergelijke (= organisatorische eenheid) hebben. Ik bedoelde te betogen dat dát nou niet het belangrijkste is als we het over eenheid hebben.

Ik ben het er mee eens. Echter heb ik wel een vraag. Wat zouden we als reformatorische gezindte dan moeten doen om die geestelijke eenheid te bestendigen en te vergroten? Er worden nu interviews gehouden over waar de kerk staat over 30 jaar. Maar zou het niet beter zijn om interviews te houden over wat ons bindt met andere kerkverbanden? Waarom voelen we ons daarmee verbonden? Wat maakt dat er herkenning is over kerkmuren heen?

Zou het RD jou daar over mogen interviewen ?

[Jantje]

Geenszins. Ik behoud liever mijn anonimiteit. En verder ben ik ook geen ambtsdrager.

[DDD]

Ik zie vooralsnog geen reden om te denken dat ambstdragers hier nu speciaal iets zinnigs over te zeggen hebben, als ik de serie zo een beetje volg.

[Jantje]

Ik zie vooralsnog geen reden om te denken dat ambstdragers hier nu speciaal iets zinnigs over te zeggen hebben, als ik de serie zo een beetje volg.

Ds. Van der Tang viel een beetje tegen, maar de andere drie predikanten hebben toch echt wel zinnige dingen gezegd. Ben je dat nóu al weer vergeten?

[DDD]

Ik vond er weinig bijzonders aan.

[Nathanaël]

Ik zie vooralsnog geen reden om te denken dat ambstdragers hier nu speciaal iets zinnigs over te zeggen hebben, als ik de serie zo een beetje volg.

Ds. Van der Tang viel een beetje tegen, maar de andere drie predikanten hebben toch echt wel zinnige dingen gezegd. Ben je dat nóu al weer vergeten?

Voor zover ik weet zijn er toch echt al vijf interviews verschenen. Je zult óf een van de interviews gemist hebben óf menen dat een van de vier andere predikanten niets zinnigs gezegd heeft?

[Jantje]

Ik zie vooralsnog geen reden om te denken dat ambstdragers hier nu speciaal iets zinnigs over te zeggen hebben, als ik de serie zo een beetje volg.

Ds. Van der Tang viel een beetje tegen, maar de andere drie predikanten hebben toch echt wel zinnige dingen gezegd. Ben je dat nóu al weer vergeten?

Voor zover ik weet zijn er toch echt al vijf interviews verschenen. Je zult óf een van de interviews gemist hebben óf menen dat een van de vier andere predikanten niets zinnigs gezegd heeft?

Ik ben ds. Mensink vergeten. Sorry.

[Ad Anker]

Serieuze vraag: hoe zou jij het voor je willen zien?

Deze moeilijke vraag is wel de vraag waar het om draait. Ik roep mannen die een interview geven op om concreet te worden. En nu krijg ik de vraag van Hollander. Terecht.

1. Ik deel de visie van Zita. Oog hebben voor geestelijke herkenning en dat ook uitspreken is een mooie stap.
2. Dichtgetimmerde dogmatiek is vruchteloos gebleken. Ik stel voor om opnieuw te beginnen. Calvijn en à Brakel. Dat is de basis. Latere dogmatieken zijn strijdpamfletten en hoewel inhoudelijk prima toch remmend in de zoektocht naar eenheid.
3. Ik geloof dat de hervormde kerk de door God geschonken kerk is, bevrijd van het Roomse zuurdesem. Met ds. Hoogerland zeg ik dat afgescheidenen in de schuld staan tegenover die kerk. En de duivel heeft het voor elkaar. Sinds 2004 is er het vraagstuk wat de vaderlandse kerk is. Ik meen de PKN. En zoeken naar eenheid begint met een openbare schuldbelijdenis richting de door God geschonken kerk in Nederland.

We beginnen vaak verkeerd. We willen graag gelijk organisatorisch wat regelen. Alle GBS, SGP of andere kanselruilachtige initiatieven zijn kansloos en onvruchtbaar wanneer de basis niet is een ootmoedige schuldbelijdenis over de breuk van de kerk in Nederland.

[Ad Anker]

Ds. Van der Tang viel een beetje tegen.

Wat mij betreft mag je hierover nu wel stoppen.

[refo]

Serieuze vraag: hoe zou jij het voor je willen zien?

Deze moeilijke vraag is wel de vraag waar het om draait. Ik roep mannen die een interview geven op om concreet te worden. En nu krijg ik de vraag van Hollander. Terecht.

1. Ik deel de visie van Zita. Oog hebben voor geestelijke herkenning en dat ook uitspreken is een mooie stap.
2. Dichtgetimmerde dogmatiek is vruchteloos gebleken. Ik stel voor om opnieuw te beginnen. Calvijn en à Brakel. Dat is de basis. Latere dogmatieken zijn strijdpamfletten en hoewel inhoudelijk prima toch remmend in de zoektocht naar eenheid.
3. Ik geloof dat de hervormde kerk de door God geschonken kerk is, bevrijd van het Roomse zuurdesem. Met ds. Hoogerland zeg ik dat afgescheidenen in de schuld staan tegenover die kerk. En de duivel heeft het voor elkaar. Sinds 2004 is er het vraagstuk wat de vaderlandse kerk is. Ik meen de PKN. En zoeken naar eenheid begint met een openbare schuldbelijdenis richting de door God geschonken kerk in Nederland.

We beginnen vaak verkeerd. We willen graag gelijk organisatorisch wat regelen. Alle GBS, SGP of andere kanselruilachtige initiatieven zijn kansloos en onvruchtbaar wanneer de basis niet is een ootmoedige schuldbelijdenis over de breuk van de kerk in Nederland.

Ik zou het begin eerder kiezen. Niet Calvijn en Brakel. Die hebben allebei ook teveel iets van: hier moet ik ook iets over vinden. En nu dat op schrift (met kleine letter) staat, gaat dat geschreven al snel prevaleren boven de Schrift.