Marnix schreef:Niet iedereen met ware bevinding kent Jezus? Dan is er geen ware bevinding. Ware bevinding hoort immers bij waar geloof. Kortom, die vraag moet met nee worden beantwoord. De nee in ja veranderen kan alleen als de "Christuskennis" (ik noem het liever Geloof) er is. Is die er niet, dan is er ook geen leven.
Marnix, je hebt bevinding die Christus kent als de Enige Zaligmaker en het vaste Fundament van de zaligheid. Maar dan zo dat niet voor jou persoonlijk is, of dichterbij gesteld voor
mij persoonlijk.
Dat kan zeker ware bevinding zijn. Als het kleine geloof weet dat Jezus is de Messias. Maar die het niet kán of durft toe te eigenen. Dat komt voor. Het is net als Petrus die op het water liep en zonk toen hij naar zichzelf keek. Als een zondaar bekeerd wordt, dan leert deze ook zichzelf kennen. En dan zinkt deze echt in de diepte van de golven. Gaat verloren. Daarom moet er gewezen worden op de Zaligmaker, daar moet worden vermaand en bestraft op Hem te zien in plaats van op eigen bevinding en ellende, net als Petrus werd geleerd. Dan kan er over water gelopen worden.
De de vraag is of het ware geloof in deze toestand aan de bevinding te herkennen is. Ik denk dat daar een groot gevaar ligt. Ik denk namelijk dat deze bevinding niet te onderscheiden is van de gevoelige valse bevinding die genoeg heeft aan een traan, een toestand, een gevoel. Dat betekent niet dat ik het bestaan van de ware bevinding ontken. Het gaat om de
herkenbaarheid en de
wijze waarop het herkend kan worden. Ik stel zelf dan dat het niet herkend hoeft te worden, ten eerste omdat het niet kan, en ten tweede dat het ware 'vanzelf' wel blijkt. Want de Heere laat niet varen wat Zijn Hand begon. En als een wegzinkende zondaar gewezen wordt op de Zaligmaker en door de
onwederstandelijke genade daar naartoe wordt getrokken, dan komt de vrucht direct openbaar.
Mijn inspanningen in dit topic zijn om aan te wijzen dat we moeten staan naar die vrucht die openbaar komt als herkenbare geloofsvrucht in tegenstelling tot het staan naar vrucht van bekommernis als voorwaarde voor het mogen en durven geloven in Christus als persoonlijke Zaligmaker. We moeten dan niet staan naar de bevinding en herkenning van bevinding die voor de kennis van Christus als persoonlijke Zaligmaker zit.
De bevinding van voor de kennis van Christus als persoonlijke Zaligmaker zal niet en nooit tot zekerheid van het geloof kunnen leiden. Dat kan enkel in het geloof dat Christus eerst heeft omhelst en daar vandaan de strijd des geloofs strijdt.
@Zonderling: Dit is dan direct een antwoord op jouw post.
Genadeleven wordt dan echt eerst genadeleven in de bevinding. Daarvóór is het enkel omkomen. De bevinding is dan ook juist dan bekommernis als het Christus niet aangenomen heeft als Zaligmaker voor hem of haar persoonlijk. En zoals ik al eerder heb geschreven, het is levensgevaarlijk -letterlijk!- om vóór het aannemen van Christus te hopen en vertrouwen op leven dat de eeuwigheid kan verduren. Dat hoeft ook niet, als het aanbod van genade evenwichtig functioneert, is er geen enkele reden om zondaars in hun bekommernis te laten liggen! Zie op Hem, de verhoogde slang!
