Gereformeerde Gemeenten

[HHR]

Is het ook niet vaak dat het de bewoordingen zijn die verwarring oproepen?
Met daarnaast de beschrijvingen die je soms hoort die dan persoonlijk geen herkenning oproepen? (Nachten geweend, kussen natgemaakt, vlees kleefde aan de posten van de deur, wist niet waar ik het zoeken moest, de dood op de hielen, met de strop om de hals, de dood voor ogen etc, etc)

Het sterven aan de wet is idd het kruispunt. Om dan in Jezus' armen te vallen.

Maar velen die of meer via de geleidelijke weg tot bekering zijn gekomen (de meesten die onder de waarheid zijn opgegroeid) of zij die door de liefde overweldigd worden. Kunnen dat sterven aan de wet niet zo plaatsen of herkennen in hun leven.
En komen niet verder dan : Eén ding weet ik , dat ik blind was en nu zie.
Minder kan niet, meer hoeft niet.

[HHR]

En dan weer even naar het onderwerp:
Ik denk dat mensen met dezelfde ervaringen, uiteraard herkenning vinden, elkaar op zoeken en ook de predikanten die zo preken.
Het gevaar is dat deze meegemaakte bevindingen dan een opzichzelfstaande werkelijkheid wordt van de bekeringsweg, en de veelkleurigheid van Gods wederbarende werk uit het oog verloren wordt.

Dat is mi een verklaring voor de verscheidenheid binnen de GG en het elkaar niet meer verstaan.
Als we echt weer terug gaan naar reformatie en puritanisme, zou er veel meer oog komen voor de verscheidenheid van Gods Zaligmakend werk.

[-DIA-]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

[Job]

Bedankt voor de fijne manier van in gesprek zijn zo.

Het klopt inderdaad: één ding is nodig en het is wel goed daar bewust van te blijven. Ook ontdekking en afsnijding zijn niet de betaling. Ik meen dat er veel zaken zijn waarin we terughoudend hebben te zijn. Nog niet eens naar mensen toe, maar vooral richting de Heere is het vaak nogal potsierlijk dat we de weg wel even voorschrijven, alsof Hij de Weg Zelf niet is.

Maar in alle voorzichtigheid: het "der wet" sterven: is dat niet een kruispunt? Juist omdat de oude mens zo vergroeid en verworteld is met de wet?

Eens! En dank voor de manier waarop inderdaad!

Maar juist hier durf ik een voorzichtig vraagteken bij te zetten. Wie bepaalt dat? En is het in lijn met alle schriftwoorden?

Hier Brakel bijvoorbeeld:
Het vierde dat aan te merken is, is de wijze van wedergeboorte, welke zeer verscheiden is;
(a) Sommigen worden schielijk, in een korte tijd overgebracht, als in één ogenblik, gelijk Zachéus en de moordenaar; velen op de Pinksterdag, de stokbewaarder. Anderen langzamer.
(b) Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en ontsteltenissen der wet, des doods en der verdoemenis, zoals op de Pinksterdag, en de stokbewaarder, Hand. 16:27.
(c) Sommigen op een zeer Evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetheid van de Evangelische goederen vervullen zó hun ziel, dat ze geen tijd hebben, aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het Evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap als Zachéus, Lukas 19:3, 10.

Daar lees ik niet van het sterven aan de wet of het vijand worden van God.

Hoi Mistig,

Ik zal proberen te reageren maar wil aan de voorkant vast aangeven dat ik daarmee niet de wens heb vader Brakel te ondergraven, als ik de capaciteit daar al voor zou hebben.

Een paar gedachten:

- Misschien verschillen we van mening over de terminologie en de reikwijdte. "Je doodwerken" komt zoals ik het beschrijf misschien over als dat ik een zeer langdurig, slopend proces bedoel. Dat hoeft niet zo te zijn. Het gaat niet om naarheid maar om waarheid en Gods Geest werkt vooral aan op klaarheid. Ik geloof dat dit inderdaad snel kan gebeuren.
- Persoonlijk geloof ik dat (ook onmiddellijke) geloofsovergave van zichzelf een sterven aan zichzelf in zich heeft. Je werpt alle ankers buitenboord, geeft heel je leven over. Je zet een definitief kruis door alles van jezelf en zinkt en zakt op hét Kruis.
- Ook heb ik in het voorbeeld over mijzelf "het begin van Christuskennis" beschreven. Eerst in frontale botsing komen met mezelf voordat er eindelijk, eindelijk (en ja, dat geworstel klaagt enkel mijzelf aan, niet Gods Geest) overgave kwam. Maar is dat doodwerken ook niet een doorgaand proces? Ook na "het overstelpt worden door de zaligheden en volheid van de Middelaar Jezus Christus"? Het sterven aan jezelf, tot aan de laatste snik? Elke keer weer ingewonnen moeten worden, te kampen hebben met je vrome vlees - hoe erg dat ook is?
- Zou er globaal genomen (zonder God iets voor te willen schrijven) niet enig verschil zijn tussen mensen uit de wereld die tot bekering en geloof gebracht worden, en kerkmensen die soms doordrenkt zijn van godsdienst? Kregen de farizeeën en Sadduceeën niet veel scherpere, ontdekkende woorden van Christus?
- Hoe zie jij in het licht van wat je aanvoert de catechismus? Waar dergelijke vragen toch volop aan de orde komen? Bijvoorbeeld https://www.heidelbergse-catechismus.nl ... 5/vraag-13?
- Tenslotte: mogelijk ga ik teveel uit van eigen ervaring, maar laat ik dan de Bijbel spreken:
* https://statenvertaling.nl/tekst.php?bb ... nd=1#vers4 (o.a. vers 4 en 6).
* https://statenvertaling.nl/tekst.php?bb ... d=1#startg (vers 19, vers 20)
* https://statenvertaling.nl/tekst.php?bb=47&hf=4&ind=1 (vers 11, al weet ik dat daar de dood ook als de tijdelijke dood geïnterpreteerd kan worden).

[merel]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

https://drpdevries.blogspot.com/2016/08 ... ut-is.html

Lees vooral de laatste alinea van dit blog.

[Job]

Is het ook niet vaak dat het de bewoordingen zijn die verwarring oproepen?
Met daarnaast de beschrijvingen die je soms hoort die dan persoonlijk geen herkenning oproepen? (Nachten geweend, kussen natgemaakt, vlees kleefde aan de posten van de deur, wist niet waar ik het zoeken moest, de dood op de hielen, met de strop om de hals, de dood voor ogen etc, etc)

Het sterven aan de wet is idd het kruispunt. Om dan in Jezus' armen te vallen.

Maar velen die of meer via de geleidelijke weg tot bekering zijn gekomen (de meesten die onder de waarheid zijn opgegroeid) of zij die door de liefde overweldigd worden. Kunnen dat sterven aan de wet niet zo plaatsen of herkennen in hun leven.
En komen niet verder dan : Eén ding weet ik , dat ik blind was en nu zie.
Minder kan niet, meer hoeft niet.

Ja! Dit is precies wat ik ook probeerde te verwoorden.

[Ad Anker]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

[Ad Anker]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

https://drpdevries.blogspot.com/2016/08 ... ut-is.html

Lees vooral de laatste alinea van dit blog.

Doe het hele blog maar! Dank voor het plaatsen!

[Marck]

Gisteren nog weer eens in Des Christens Groot Interest gelezen. Punten uit eerdere posts hier worden daar ook helder besproken. Altijd goed om weer eens door te nemen.

[-DIA-]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

https://drpdevries.blogspot.com/2016/08 ... ut-is.html

Lees vooral de laatste alinea van dit blog.

Doe het hele blog maar! Dank voor het plaatsen!

Ruk die dichtregels nu niet als op zichzelf staand uit zijn verband. Het gaat hier over het kennen van en liefhebben van Gods recht. Voelt u niet dat een mens dan komt op een plek, dat hij zegt: Als ik buiten Uw recht moet zalig worden zou de hemel door mij ontheiligd worden. Immers God is geheel heilig en rein, daarom dat er geschreven staat: Zijt heilig want Ik ben heilig. Als een mens zichzelf in dat licht ziet en God in Zijn recht, dan wil een mens niet anders dan door recht zalig worden. Zo dat er niet één van Gods deugden wordt gekrenkt. Dan kun je ook niet meer verlangen om naar de hemel te gaan want buiten die rechtsgang is de hemel geen hemel meer. Als u zich zo leert zien wens je ook niet om zo de reine heilige hemel van God te ontheiligen, en zou je daar dan toch komen, dan zou je toch wel voelen: dit kan niet, dan wordt de hemel, en de God van de hemel door mij ontheiligd. Ik vraag me wel af of dr. De Vries dit zo heeft bezien.

[HHR]

Met alle respect DIA, dit is precies wat ik hier mee bedoelde:

Ik denk dat mensen met dezelfde ervaringen, uiteraard herkenning vinden, elkaar op zoeken en ook de predikanten die zo preken.
Het gevaar is dat deze meegemaakte bevindingen dan een opzichzelfstaande werkelijkheid wordt van de bekeringsweg, en de veelkleurigheid van Gods wederbarende werk uit het oog verloren wordt.

Dat is mi een verklaring voor de verscheidenheid binnen de GG en het elkaar niet meer verstaan.
Als we echt weer terug gaan naar reformatie en puritanisme, zou er veel meer oog komen voor de verscheidenheid van Gods Zaligmakend werk.

Kijk uit dat de, in sommige kringen, bepaalde verplicht voorgeschreven bevindingen geen nieuwe wet worden.

[Inwoner]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

Ad, ik vind het vervolgens jammer dat je een post op deze manier wegzet. Ook Dia heeft zijn gedachten over dit onderwerp. Ben je het er niet mee eens? Prima, maar kom dan ook met jouw gedachten, zonder de post met een paar woorden weg te zetten. Je daagt Dia uit met iets wat je ook zelf zou kunnen doen.

[-DIA-]

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

Ad, ik vind het vervolgens jammer dat je een post op deze manier wegzet. Ook Dia heeft zijn gedachten over dit onderwerp. Ben je het er niet mee eens? Prima, maar kom dan ook met jouw gedachten, zonder de post met een paar woorden weg te zetten. Je daagt Dia uit met iets wat je ook zelf zou kunnen doen.

Daar raken we haast aan gewend....

[Vrouwke]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

https://drpdevries.blogspot.com/2016/08 ... ut-is.html

Lees vooral de laatste alinea van dit blog.

De Vries heeft ook dit interessante artikel over dit onderwerp geschreven: https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/23 ... tsgronden/

[Zeeuw]

Als we zo her en der op dit forum lezen komen er wel eens vragen naar boven. We zien uit reacties soms een vreemd beeld ontstaan. Soms vraag ik me dan af of het beeld van een mens niet is veranderd, en tegelijk ook het Godsbeeld. We lijken ons steeds minder te realiseren dat we een schuld bij God hebben die wij nooit meer kunnen betalen. De ernst hiervan lijkt weg te ebben, want: er is toch een Jezus, en Hij heeft voor de mensen voldaan, voor zondaren, en ja, ik ben een zondaar en ik geloof, en daar vertrouw ik op. Dus waarom moeilijk doen? Geloof alleen, pak het aan en je bent er.

Daartegenover zien we niet onze onmacht, onze onwil, onze schuld die dagelijks meer wordt, en de toorn van God die we opwekken door wat we mogelijk in onze ogen als een hele kleine zonden zien.
Maar zo krijgen we wel een heel ander Gods- en mensbeeld. Een meer optimistisch mensbeeld: immers de mens mag dan wel verloren liggen, maar (zo oppervlakkig) hij hoeft niet te weten dat hij een vijand van God is en dat hij tot God nimmer kan komen dan enkel uit vrije genade, niet omdat dat van de mens uitgaat, maar omdat God wil dat zij zalig worden. Zo is er het wonder van zalig worden voor de grootste zondaar, maar ook het wonder dat nooit te vatten is: Waarom was het op mij gemunt, daar zovelen gaan verloren die Gij geen ontferming gunt.

Tegelijk zien we een meer ‘vermenselijkt’ denken over God. Vooral over Zijn soevereiniteit en rechtvaardigheid. Past in zo’n denken over God nog een regel als: Zijt Gij met mijn doem gediend? Zoek Uw eer, ik heb het verdiend. Er is een godsdienst die niet meer lijkt te weten een schuld tegenover God om te dragen en dan God in Zijn recht te billijken? Ik voel dat zo aan: dit past niet meer in het hedendaagse denken over wie God en wie de mens is. Dit geeft wel een heel ander Gods- en mensbeeld.

Ik vind dit oprecht jammer. Er vindt hier een goede gedachtewisseling plaats. Dit kan ik natuurlijk gewoon negeren maar een post met wat aannames, ontsproten uit een menselijk brein, zonder 1 verwijzing naar Gods Woord maar enkel een gedichtregel, ia nauwelijks serieus te nemen.

Neem ons eens mee, bijvoorbeeld vanuit de Romeinen- of Hebreeënbrief en vertel dan iets over het Godsbeeld en mensbeeld. Inderdaad; een zondaar die op het diepst vernederd wordt en een God die in Christus oneindig genadig, rechtvaardig, barmhartig en vergevend is.

Ad, ik vind het vervolgens jammer dat je een post op deze manier wegzet. Ook Dia heeft zijn gedachten over dit onderwerp. Ben je het er niet mee eens? Prima, maar kom dan ook met jouw gedachten, zonder de post met een paar woorden weg te zetten. Je daagt Dia uit met iets wat je ook zelf zou kunnen doen.

DIA formuleert geen gedachten over het onderwerp, maar over wat ‘we’ tegenwoordig allemaal niet meer goed zien. Terwijl er juist een mooi en kwetsbaar gesprek gaande is. Het zou mooi zijn als daarop wordt ingegaan.