Ik gebruik toch het woord bagatelliseren omdat dit mijn persoonlijke ervaring is, maar ook vanwege reacties hier op het forum variërend van: 'het valt allemaal wel mee' tot 'de Heilige Geest laat Zich niet tegenhouden'. Misschien dat ik me wel te gemakkelijk een oordeel aanmatig, maar toch is dat wel gebaseerd op de reacties hier. Ik zie jeugd die misleidt word en mensen die zich verschuilen zich achter de bekende bijbelteksten, de DL en dergelijke. Daar kan ik niet tegen: zo veel pijn, zo veel zoeken, en dat omdat herders hun herderlijke taken verzaken. En dat klinkt dan weer hard, maar het is toch wel de werkelijkheid. Des te meer bewondering heb ik voor Luther, die moest worstelen om de Bijbel in zijn hart te laten spreken. Om een stap terug te doen en werkelijk te luisteren naar wat de Bijbel zegt. Wel dank voor je woorden, het is goed om opbouwende kritiek te krijgen.Refojongere schreef:Beste Cyrillus,
Ik denk oprecht dat het geen bagatelliseren is, maar elkaar verkeerd begrijpen is.
Men denkt dat men voor de Wetsprediking is, maar het fungeert niet als Wetsprediking om tot Jezus uit te drijven, maar als omheining rond het Evangelie. De kleine lettertjes zijn bedoeld tegen een schijngeloof, terwijl ze juist fungeren als extra kenmerk naast het geloof (ik mag nu geloven want ik ben nu verbrijzeld). Dat is de praktijk.
Men denkt van jou dat je tegen Wetsprediking bent en voor een self-made geloof dat het ten diepste zelf allemaal kan aannemen, want er zijn geen voorwaarden. Dat wordt versterkt doordat jij hele tijd de nadruk legt op wat de mens doet en over de Wetsprediking an sich niet rept, net als dr. Van den Brink. Dat je dan over de Geest spreekt wordt als theoretisch ervaren. Dat laatste is jammer. Ipv doorvragen wordt er geoordeeld. Dat proef ik ook wel eens bij jou. Zo ook in je vorige post. Dat is uiteindelijk niet dienend.
Ik ben zelf nog wel benieuwd hoe jij aankijkt tegen het belang van Wetsprediking en hoe die zo te brengen dat er geen kleine lettertjes bij het Evangelie gevoegd worden.
Dan de Wetsprediking. Ik ben daar niet of nauwelijks om ingegaan, omdat dit al zo'n zware nadruk krijgt. Dus terecht dat je hier naar vraagt. Voor mij valt wetsprediking door de mand als het niet naar Christus leidt, maar naar jezelf.
Wat moet dan in de prediking naar voren komen - heel kort: wij staan zondig voor God, hebben helemaal niets in te brengen. En vanuit hier moet op Christus gewezen worden, bij Hem is verlossing!
En waar gaat het mis:
1) bij de toch algemene bewoordingen die vaak gebruikt worden. Terwijl de Bijbel vaak juist zo concreet is - zie de brieven van Paulus. Benoem dan dat ook, dat maakt de prediking begrijpelijk - ook voor kinderen, actueel en vooral minder abstract en dogmatisch. Want dogmatische preken kunnen theologisch heel waar zijn, maar ook heel afstandelijk. En geeft alleen al hierdoor ruimte om onder de oproep tot bekering uit te komen. Ik vraag me soms werkelijk af of sommige predikanten enig idee hebben waarom ze preken. Je wilt mensen toch bereiken? Concreetheid helpt ook punt 2 te voorkomen:
2) Vanuit de verlorenheid moet op Christus gewezen worden, niet minder, maar zeker ook niet meer. En dan komen de kleine lettertjes. Een voorbeeld: zo is de uitspraak dat wij eerst alle grond moeten verliezen, niet gegrond op de Bijbel. Het is een uitspraak die juist de hoogmoed van de mens aangeeft, alsof de mens ook maar enigszins in staat is de diepte van zonde te peilen. Ik denk dat we blij mogen zijn als we iets over de zonde kunnen stamelen. Het is Christus alleen, niet Christus +. De Bijbel zegt: bekeer u, keer u naar Mij toe. Dat is het Evangelie. De rest is drek: dat wij eerst iets moeten beleven, een o zo diep zondebesef moeten hebben, etc. God geeft dat allemaal als wij ons bekeren. En ook bekering wordt door God gewerkt.
Ik hoop dat ik je iets duidelijker heb kunnen maken waar ik sta.