Ad Anker schreef:Ik geloof daar toch echt niets van. Gebeurt dat echt 'natuurlijk'?

Het gaat om de meest centrale vraag. Waarom zou je die niet zonder schroom stellen? En waarom zou je daar geen antwoord op willen geven? Het trauma van dit voorbeeld zit niet in de vraag, maar in de hilariteit van de omstanders en de reactie van de vraagsteller. Helaas.

GerefGemeente-lid schreef: Ik geloof er namelijk niets van. Alsof kinderen van 10 jaar het hilarisch vinden als een leeftijdsgenootje zegt dat ze bekeerd is.

Ik kan wel gemeenten noemen waar mij dat nou helemaal niet erg zou verbazen. Sterker nog, ik weet wel dat bij mensen die uit een andere, lokale kerkachtige gemeenschap afkomstig waren de familie in de lach schoot toen een zoon meldde dat hij zich afvroeg of hij geroepen was tot predikant. (Of zoiets, ik weet het via een tussenstap, en het is al lang geleden.) Zulke onnozele dingen kunnen zeker wel voorkomen.

O, misverstand. De vraag vind ik legitiem. Maar de hilariteit en het antwoord acht ik onbestaanbaar.

Ik ben een tijd redelijk stellig geweest in mijn mening wat waar geloof is.
De openbaring van Christus aan je ziel. Zoals Posthoorn hier ook zegt.

En toch merk ik meer en meer dat daar, als we het houden bij de dogmatische duiding alleen, een pastoraal gevaar in schuilt.
Ook die uitspraak kan veel vragen oproepen. Is het echt geweest.
Als het zo was dan zou ik nu niet meer dit of dat doen.
Ik neig steeds meer naar een andere bijbelse lijn.
Van nature zijn we vijanden van God. En vijanden van vrije genade.
Als er dan liefde in het hart is jegens God en we hebben Zijn Zoon nodig tot vergeving. Elke keer weer. Kun je niet anders stellen dat we Hem liefhebben omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.
Misschien kunnen we het allemaal niet ordelijk verklaren of vertellen.
Maar de liefde tot Hem is een bewijs van wedergeboorte en een teken van Zijn openbaring in ons. En een uitwerking of beoefening van geloof.
Een onbekende kunnen we niet liefhebben.
Waarbij ik het RD stukje helemaal niet zo vreemd vind. Het is een blijvend dorsten. Uit liefde.

Deze column van Spruyt is wel een rake typering van de ontwikkelingen in onze gezindte.
https://www.rd.nl/artikel/1004534-nooit ... ik-ben-moe

Spoiler: geen positief verhaal…

TSD schreef:Deze column van Spruyt is wel een rake typering van de ontwikkelingen in onze gezindte.
https://www.rd.nl/artikel/1004534-nooit ... ik-ben-moe

Spoiler: geen positief verhaal…

Zo van harte eens! Het raakt ook het gesprek over catechisatie.

Alleen heb ik geen benul van het I. Kievit-kuiltje.

Ik heb het met enige verbazing gelezen. Ik ben mogelijk een vreemde in kerkelijk Jeruzalem.

Vooraf: ik ben geen ambtsdrager, spreek niet heel veel gemeenteleden over geestelijk zaken en heb daardoor mogelijk een beperkte blik op de kerkgangers.

Maar: het verdoezelen van onze verloren staat (het kindergebedje maar niet meer zingen) kom ik toch heel weinig tegen. Ik kom veel meer lijdelijkheid tegen (het moet je gegeven worden). De anarchistische inslag wordt onder kerkvolk wel groter. En dat baart me zeker zorgen.

Kunnen @TSD en @Ad Anker aangeven wat voor hun zo herkenbaar is, of waar ze het zo mee van harte eens zijn?

Ad Anker schreef:

TSD schreef:Deze column van Spruyt is wel een rake typering van de ontwikkelingen in onze gezindte.
https://www.rd.nl/artikel/1004534-nooit ... ik-ben-moe

Spoiler: geen positief verhaal…

Zo van harte eens! Het raakt ook het gesprek over catechisatie.

Eens broeders. Van harte eens. Wat een herkenning! Wat een erkenning van de grote zorgen die ik heb!

Ad Anker schreef:Alleen heb ik geen benul van het I. Kievit-kuiltje.

Nee. Ik ook niet. Weet iemand anders dat?

Maanenschijn schreef:Ik heb het met enige verbazing gelezen. Ik ben mogelijk een vreemde in kerkelijk Jeruzalem.

Vooraf: ik ben geen ambtsdrager, spreek niet heel veel gemeenteleden over geestelijk zaken en heb daardoor mogelijk een beperkte blik op de kerkgangers.

Maar: het verdoezelen van onze verloren staat (het kindergebedje maar niet meer zingen) kom ik toch heel weinig tegen. Ik kom veel meer lijdelijkheid tegen (het moet je gegeven worden). De anarchistische inslag wordt onder kerkvolk wel groter. En dat baart me zeker zorgen.

Kunnen @TSD en @Ad Anker aangeven wat voor hun zo herkenbaar is, of waar ze het zo mee van harte eens zijn?

Het geeft weer dat ook ter rechterzijde de gedachte over de gestrengheid van God wel zal meevallen. Dat zit van nature in ons aller hart.

GerefGemeente-lid schreef:

Ad Anker schreef:

TSD schreef:Deze column van Spruyt is wel een rake typering van de ontwikkelingen in onze gezindte.
https://www.rd.nl/artikel/1004534-nooit ... ik-ben-moe

Spoiler: geen positief verhaal…

Zo van harte eens! Het raakt ook het gesprek over catechisatie.

Eens broeders. Van harte eens. Wat een herkenning! Wat een erkenning van de grote zorgen die ik heb!

Ad Anker schreef:Alleen heb ik geen benul van het I. Kievit-kuiltje.

Nee. Ik ook niet. Weet iemand anders dat?

Zeker, ooit geleerd tijdens een college van Dr. Spruyt himself op een 'cursus theologie' . Parate kennis is toch relevant .

Ds. I. Kievit vond het ongepast wanneer het kuiltje in de hals van een vrouw zichtbaar was. Dan stonden er teveel knoopjes open. Dit is bekend geworden als het I-Kievitkuiltje.

Maanenschijn schreef:Ik heb het met enige verbazing gelezen. Ik ben mogelijk een vreemde in kerkelijk Jeruzalem.

Vooraf: ik ben geen ambtsdrager, spreek niet heel veel gemeenteleden over geestelijk zaken en heb daardoor mogelijk een beperkte blik op de kerkgangers.

Maar: het verdoezelen van onze verloren staat (het kindergebedje maar niet meer zingen) kom ik toch heel weinig tegen. Ik kom veel meer lijdelijkheid tegen (het moet je gegeven worden). De anarchistische inslag wordt onder kerkvolk wel groter. En dat baart me zeker zorgen.

Kunnen @TSD en @Ad Anker aangeven wat voor hun zo herkenbaar is, of waar ze het zo mee van harte eens zijn?

+1
Ik hoor bijna alle dominees binnen de hhk incl aanwas van het seminarium, en geen van allen verdoezelen dit.

Ik hoor het nooit! Dat is natuurlijk makkelijk gezegd. Het aan kinderen vertellen dat ze van nature een boos en zondig hart hebben is echt geen gemeengoed. Ik meen dat de aversie tegen Hellenbroek daar zelfs vandaan komt. Ook dat moet pedagogisch ingepakt worden. En dat is heel lastig in een gesprek met kinderen. Bovendien is de echte wetenschap van ons verdorven bestaan er pas na ontvangen genade. En dat mag ook overgedragen worden aan kinderen.

Ik verkeer natuurlijk in een schoolomgeving die niet echt reformatorisch is maar daar is best wat van te zeggen.

Het gevaar van lijdelijkheid erken ik overigens ook hoor.

Maanenschijn schreef:Ik heb het met enige verbazing gelezen. Ik ben mogelijk een vreemde in kerkelijk Jeruzalem.

Vooraf: ik ben geen ambtsdrager, spreek niet heel veel gemeenteleden over geestelijk zaken en heb daardoor mogelijk een beperkte blik op de kerkgangers.

Maar: het verdoezelen van onze verloren staat (het kindergebedje maar niet meer zingen) kom ik toch heel weinig tegen. Ik kom veel meer lijdelijkheid tegen (het moet je gegeven worden). De anarchistische inslag wordt onder kerkvolk wel groter. En dat baart me zeker zorgen.

Kunnen @TSD en @Ad Anker aangeven wat voor hun zo herkenbaar is, of waar ze het zo mee van harte eens zijn?

Nee, bezwaren tegen het kindgebedje zelf letterlijk herken ik ook niet, maar dat is dan ook puur een anekdotisch voorbeeld van Spruyt, hij heeft dat nu ook 1x gehoord, zoals je leest.

Maar ik herken wat Ad schrijft t.a.v. omgang met kinderen, bijvoorbeeld op school. En ja, gewoon reformatorisch…

Ik herken ook het anarchistische wat steeds meer opkomt.

Wat ik echter helaas vooral herken is de gedachte dat het vooral over Jezus moet gaan, dat het voorbereidende werk van de Wet meer en meer genuanceerd wordt, dat zondebesef wel komt nadat je gelooft. Termen als wet, zonde schuld en bekering gaan naar de achtergrond, een steeds grotere groep lijkt hier vooral niet teveel aandacht aan te willen geven. Ik bedoel dan niet zozeer predikanten, maar “luisteraars”. “Maar de Geest werkt ook anders”, de uitzonderingen worden de regel en over het plaatsmakende werk van de Heilige Geest mag het niet meer teveel gaan.

Het is een verdrietige tendens waarbij je ziet dat het post-modernisme in onze gezindte steeds meer voet aan de grond krijgt en geloof vooral een goed gevoel moet geven. En nee, ik voel me er zéker niet boven staan, maar je hebt maar 1 ziel te verliezen….

En ja, lijdelijkheid komt zeker ook voor, maar dat is geen nieuwe tendens.