Afgewezen schreef:Er is maar één criterium van belang: geloof je in Christus of niet.
Niemand ontkent dit. Maar ondertussen is er verwarring over wat anders!
Namelijk over wélk geloof gaat het en hoe wordt dat als een
geschonken geloof beleden.
Het verschil tussen conclusiegeloof, tijdgeloof en geloof dat door de onmogelijkheid heen wordt gewerkt. Dáár ligt een verschil tussen. Als we dogmatisch redeneren en concluderen krijgen we het allemaal wel 100% wiskundig in orde. Geen enkel probleem.
Het werkelijke probleem ligt op een ander vlak: De toetsing van het ware geloof in eigen ziel dat gepaard gaat met strijd.
De persoonlijke worstelingen die zeker onder jongeren rondom de periode van belijdenis doen mogen we niet zomaar dogmatisch reguleren. Voor je het weet kweek je of antinomiaanse en oppervlakkige verstandschristenen of wettische geloofsslaven als je niet oppast.
Het ware geloof kenmerkt zich door honger en dorst naar de gerechtigheid en het vastklemmen aan Jezus. Dat is zeker bij jonggelovigen niet altijd vast geworteld. Door deze geen belijdenis te laten doen ontneem je ze de mogelijkheid de sacramenten tot noodzakelijke versterking van het geloof te laten gebruiken. Juist die jonge christenen hebben dit nodig in al hun strijd en twijfel.
En nooit zul je dogmatisch mogen streven naar een perfecte kerk met enkel waar gelovigen. Dat mochten de dicipelen ook niet. Ook zij moesten leren het onkruid te laten staan als het al als onkruid te herkennen was. Dus geen labadistische perfectiedrijvers ten aanzien van de christelijke gemeente.
Dit is geen pleidooi om bekommerden te vroeg de handen op te leggen, maar wel om diegenen die het waarlijk om Jezus te doen is te bemoedigen en ruimte te bieden om toch belijdenis te doen van hun geloof in Christus. Ondanks niet durven opmaken dat ze opnieuw geboren zijn.
Het gaan om de
inhoud van het geloof. Niet de definitie van het geloof. Niet vanuit de volgroeide verzekering.
Dit is ook geen pleidooi om toch maar uit gewoonte belijdenis te doen.
Iemand die het niet om Jezus te doen is, kan beter geen belijdenis doen maar zich eerst druk maken om zijn ziel.
Het punt waar het mij persoonlijk in deze discussie om gaat is samen te vatten met de al eeuwen gestelde vraag:
"hoe om te gaan met mensen (in dit geval overwegend jongeren) die worstelen en geloven, zonder te geloven dát ze geloven?"
Met daarbij een stelling: Belijdenis doen is niet belijden dat je gelooft in je geloof maar dat je het van Jezus verwacht.