Kind van niet-hetero ouders dopen?

[Afgewezen]

Jij stelt dat er geen onderscheid is tussen verbondskinderen en niet-verbondskinderen. Als argument daarvoor voerde betreffend gedeelte aan. Ik noemde 3 argumenten waarmee ik stel dat betreffend gedeelte jouw stelling niet ondersteunt. Dus in zoverre is het relevant. Een argument ontkrachten met tegenargumenten is trouwens heel "gewoon doen" hoor, in een discussie

Ik heb juist Rom 2 en 3 even gelezen, en raadt je aan dat ook te doen. Als het gaat om het verloren liggen in zonde, daarin is ieder mens gelijk, verbondskind of niet. Laat dat helder zijn. Maar in de verhouding ten opzichte van God is er wel zeker verschil. Paulus zelf noemt dat in Romeinen 3:1

1 Wat is dan het voorrecht van de Jood, of wat is het nut van de besnijdenis? 2 Velerlei in elk opzicht. In de eerste plaats [toch] dit, dat hun de woorden Gods zijn toevertrouwd

Ja, maar ondanks dat moeten ook zíj door het geloof gerechtvaardigd worden. Paulus werpt ten slotte iedereen op één grote hoop. En dat moeten wij ook doen.

Niemand die dat ontkent hier, hoor. Ook verbondskinderen moeten door het geloof gerechtvaardigd worden. Dat is gewoon heel gereformeerd om te stellen.

'
Gelukkig dat ik dan toch nog zo gereformeerd ben.
Maar waar het om gaat bij Paulus, ís nu juist die rechtvaardiging door het geloof. Daar vallen alle 'uiterlijke' verbondsweldaden bij weg. De inhoud van de belofte van het nieuwe verbond ís nu juist die rechtvaardiging, en de heiliging en de Geest.
En dat is waar het om gaat: dat we deel hebben aan díé verbondsweldaden. Daar krijg je geen deel aan door geboorte, niet als Jood en niet als heiden, maar daar krijg je uitsluitend deel aan door het geloof. En dat geloof heeft voor een 'verbondskind' geen ander fundament dan voor een buitenstaander.

[Erasmiaan]

Erasmiaan schreef

Weet je wat Paulus hier zegt in de taal van 2010: zonder bekering en geloof is het verbond nutteloos.

Niet nutteloos , Dat zal ik proberen duidelijk te maken aan de hand van een nieuw boek van Ds P den Butter (vers van de pers het boek is nog warm )
De titel van dit boek zegt al veel "De Stem bleef klinken" over de koningen van Israël (10 stammenrijk)
Op de achterkant van dit boek schrijft ds P den Butter

Na de scheuring van het rijk ging het Tienstammenrijk Israël op godsdienstig gebied helemaal mis. Een andere religie werd ingevoerd. 'De zonde van Jerobeam die Israël zondigen deed' - de zonde waarvan het volk zich nooit heeft bekeerd. Naast de zonde van beeldendienst was er ook de zonde van afgoderij. Toch trok de Verbondsgod Zijn handen niet van dit deel van het volk af. Hij bleef roepen, waarschuwen, dreigen nodigen, lokken. Hij bleef Zijn profeten zenden, de een na de ander. Bekende profeten, zoals Elia en Elisa, maar ook Hosea, Amos, Jona. Ook nog de boodschappers die verder onbekend bleven, zoals Ahia, Jehu, Micha of mannen van wie de naam niet eens bekend is. Ze waren er en via hen was het Woord er. De Stem bleef spreken. Gods stem.

Kijk dit was voor het afgevallen volk van Israël het nut en dat is nu nog het nut voor afgevallen verbondskinderen

Juist, dat is ook het grote voorrecht voor uitwendige verbondskinderen. Al diverse malen geciteerd: Romeinen 3:1,2. Ik ga dat nu overigens ook niet meer herhalen.

[memento]

Jij stelt dat er geen onderscheid is tussen verbondskinderen en niet-verbondskinderen. Als argument daarvoor voerde betreffend gedeelte aan. Ik noemde 3 argumenten waarmee ik stel dat betreffend gedeelte jouw stelling niet ondersteunt. Dus in zoverre is het relevant. Een argument ontkrachten met tegenargumenten is trouwens heel "gewoon doen" hoor, in een discussie

Ik heb juist Rom 2 en 3 even gelezen, en raadt je aan dat ook te doen. Als het gaat om het verloren liggen in zonde, daarin is ieder mens gelijk, verbondskind of niet. Laat dat helder zijn. Maar in de verhouding ten opzichte van God is er wel zeker verschil. Paulus zelf noemt dat in Romeinen 3:1

1 Wat is dan het voorrecht van de Jood, of wat is het nut van de besnijdenis? 2 Velerlei in elk opzicht. In de eerste plaats [toch] dit, dat hun de woorden Gods zijn toevertrouwd

Ja, maar ondanks dat moeten ook zíj door het geloof gerechtvaardigd worden. Paulus werpt ten slotte iedereen op één grote hoop. En dat moeten wij ook doen.

Niemand die dat ontkent hier, hoor. Ook verbondskinderen moeten door het geloof gerechtvaardigd worden. Dat is gewoon heel gereformeerd om te stellen.

'
Gelukkig dat ik dan toch nog zo gereformeerd ben.
Maar waar het om gaat bij Paulus, ís nu juist die rechtvaardiging door het geloof. Daar vallen alle 'uiterlijke' verbondsweldaden bij weg. De inhoud van de belofte van het nieuwe verbond ís nu juist die rechtvaardiging, en de heiliging en de Geest.
En dat is waar het om gaat: dat we deel hebben aan díé verbondsweldaden. Daar krijg je geen deel aan door geboorte, niet als Jood en niet als heiden, maar daar krijg je uitsluitend deel aan door het geloof. En dat geloof heeft voor een 'verbondskind' geen ander fundament dan voor een buitenstaander.

Hoho, dat gaat ietwat te kort door de bocht.

De inhoud van het nieuwe verbond is inderdaad de rechtvaardiging (het "Ik zal"). Het middel tot het verkrijgen van die weldaad van het nieuwe verbond is het geloof. De "uiterlijke weldaden" (om maar even jouw woorden te gebruiken), zoals het verkeren onder het Woord Gods, het toegezegd krijgen van de beloften Gods, etc, vallen hierbij helemaal niet weg, ze zijn juist de instrumenten waarmede God het geloof werkt. Ze zijn de grond waarop een ieder verbondskind tot God gaan mag (in de gestalte van een boeteling, de enige gestalte waarmee een mens recht tot God gaan kan), in het vertrouwen dat God Zijn "Ik zal" ook waar zal maken in zijn persoonlijke leven.

[Afgewezen]

Hoho, dat gaat ietwat te kort door de bocht.

De inhoud van het nieuwe verbond is inderdaad de rechtvaardiging (het "Ik zal"). Het middel tot het verkrijgen van die weldaad van het nieuwe verbond is het geloof. De "uiterlijke weldaden" (om maar even jouw woorden te gebruiken), zoals het verkeren onder het Woord Gods, het toegezegd krijgen van de beloften Gods, etc, vallen hierbij helemaal niet weg, ze zijn juist de instrumenten waarmede God het geloof werkt. Ze zijn de grond waarop een ieder verbondskind tot God gaan mag, in het vertrouwen dat God Zijn "Ik zal" ook waar zal maken in zijn persoonlijke leven.

Volgens mij blijven we langs elkaar heen praten. En dat komt doordat jij het 'leven onder de aanbieding van het Evangelie' vereenzelvigt met het 'zijn in het verbond'. Maar als het 'horen van het Evangelie' al hetzelfde is als 'zijn in het verbond', wat gebeurt er dan eigenlijk nog als je daadwerkelijk 'overgaat' in het verbond?

[memento]

Hoho, dat gaat ietwat te kort door de bocht.

De inhoud van het nieuwe verbond is inderdaad de rechtvaardiging (het "Ik zal"). Het middel tot het verkrijgen van die weldaad van het nieuwe verbond is het geloof. De "uiterlijke weldaden" (om maar even jouw woorden te gebruiken), zoals het verkeren onder het Woord Gods, het toegezegd krijgen van de beloften Gods, etc, vallen hierbij helemaal niet weg, ze zijn juist de instrumenten waarmede God het geloof werkt. Ze zijn de grond waarop een ieder verbondskind tot God gaan mag, in het vertrouwen dat God Zijn "Ik zal" ook waar zal maken in zijn persoonlijke leven.

Volgens mij blijven we langs elkaar heen praten. En dat komt doordat jij het 'leven onder de aanbieding van het Evangelie' vereenzelvigt met het 'zijn in het verbond'. Maar als het 'horen van het Evangelie' al hetzelfde is als 'zijn in het verbond', wat gebeurt er dan eigenlijk nog als je daadwerkelijk 'overgaat' in het verbond?

Gods Woord klinkt altijd tot de verbondsgemeente, en is aan hen gericht. Vergelijk het met een vader die tegen zijn kinderen zegt: Als jullie lief zijn, krijgen jullie een nieuwe fiets voor je verjaardag. Een meeluisterend buurjongetje kan dat prachtig vinden, en daar jaloers op zijn, en willen dat hij een kind van die vader was, maar het is aan hem niet beloofd. Zo functioneert de prediking, met het enige verschil dat het hierbij wél mogelijk is om deel te krijgen aan die belofte, en kind te worden van die Vader.

Kortom: Het enige wat veranderd, is dat iemand die "overgaat" in het verbond, nu erfgenaam wordt van de belofte Gods.

[Afgewezen]

Gods Woord klinkt altijd tot de verbondsgemeente, en is aan hen gericht. Vergelijk het met een vader die tegen zijn kinderen zegt: Als jullie lief zijn, krijgen jullie een nieuwe fiets voor je verjaardag. Een meeluisterend buurjongetje kan dat prachtig vinden, en daar jaloers op zijn, en willen dat hij een kind van die vader was, maar het is aan hem niet beloofd. Zo functioneert de prediking, met het enige verschil dat het hierbij wél mogelijk is om deel te krijgen aan die belofte, en kind te worden van die Vader.

Kortom: Het enige wat veranderd, is dat iemand die "overgaat" in het verbond, nu erfgenaam wordt van de belofte Gods.

Ja, en volgens mij zet je hiermee de zaak finaal op zijn kop. Want een verbondsgemeente ontstaat nu juist door het horen van het Woord van God: dit wordt aangenomen door "degenen die geordineerd zijn tot het eeuwige leven", en zó ontstaat er een gemeente. En die gemeente kent uitsluitend 'aanwas' als er weer nieuwe hoorders zijn die het Woord aannemen, hoorders van buitenaf of hoorders van binnenuit, zoals de kinderen van de gelovigen.
Maar het is één boodschap voor éénzelfde soort mensen, die allen één ding nodig hebben, waardoor de gemeente wordt geconstitueerd.

[memento]

Gods Woord klinkt altijd tot de verbondsgemeente, en is aan hen gericht. Vergelijk het met een vader die tegen zijn kinderen zegt: Als jullie lief zijn, krijgen jullie een nieuwe fiets voor je verjaardag. Een meeluisterend buurjongetje kan dat prachtig vinden, en daar jaloers op zijn, en willen dat hij een kind van die vader was, maar het is aan hem niet beloofd. Zo functioneert de prediking, met het enige verschil dat het hierbij wél mogelijk is om deel te krijgen aan die belofte, en kind te worden van die Vader.

Kortom: Het enige wat veranderd, is dat iemand die "overgaat" in het verbond, nu erfgenaam wordt van de belofte Gods.

Ja, en volgens mij zet je hiermee de zaak finaal op zijn kop. Want een verbondsgemeente ontstaat nu juist door het horen van het Woord van God: dit wordt aangenomen door "degenen die geordineerd zijn tot het eeuwige leven", en zó ontstaat er een gemeente. En die gemeente kent uitsluitend 'aanwas' als er weer nieuwe hoorders zijn die het Woord aannemen, hoorders van buitenaf of hoorders van binnenuit, zoals de kinderen van de gelovigen.
Maar het is één boodschap voor éénzelfde soort mensen, die allen één ding nodig hebben.

Dat bedoel ik niet. Mijn stelling wil de verkondiging van het Woord en het zijn in het verbond gelijkstellen. Wie het Woord horen wil, is in het verbond. Beiden kunnen dus niet zonder elkaar, nog het één staat boven het ander. Het gaat om het Woord, wat klinkt tot de verbondsgemeente.

[GJdeBruijn]

Gods Woord klinkt altijd tot de verbondsgemeente, en is aan hen gericht.

Ik zou het liever zo formuleren: Gods Woord klink altijd tot en vanuit de christelijke gemeente, die de uitwendige openbaringsvorm is van het Verbond. Zo voorkom je de open deur voor een vereenzelviging van de uitwendige verschijningsvorm van de gemeente, en het wezen, dat daaruit voortvloeit. Calvijn noemt de uitwendige gemeente de schoot waarin de kinderen Gods verzameld worden (Inst.4,1)

[Afgewezen]

Ja, en volgens mij zet je hiermee de zaak finaal op zijn kop. Want een verbondsgemeente ontstaat nu juist door het horen van het Woord van God: dit wordt aangenomen door "degenen die geordineerd zijn tot het eeuwige leven", en zó ontstaat er een gemeente. En die gemeente kent uitsluitend 'aanwas' als er weer nieuwe hoorders zijn die het Woord aannemen, hoorders van buitenaf of hoorders van binnenuit, zoals de kinderen van de gelovigen.
Maar het is één boodschap voor éénzelfde soort mensen, die allen één ding nodig hebben.

Dat bedoel ik niet. Mijn stelling wil de verkondiging van het Woord en het zijn in het verbond gelijktrekken. Wie het Woord horen wil, is in het verbond. Beiden kunnen dus niet zonder elkaar.

Maar dit is wel waar het om gaat. Jij gaat uit van een bestaande gemeente waarvan je lid kunt zijn, waardoor je dan bepaalde 'verbondsvoorrechten' zou bezitten. Maar ik stel dat je pas lid van de gemeente bent als je door het geloof het Evangelie hebt aangenomen. Dus voor die tijd is er geen 'plek' of 'positie' die jou bepaalde garanties of voorrechten biedt, of het zou moeten zijn de plek waar je het Evangelie hoort. Maar dat geldt dan evengoed voor mijn ongelovige buurman.

[memento]

Ja, en volgens mij zet je hiermee de zaak finaal op zijn kop. Want een verbondsgemeente ontstaat nu juist door het horen van het Woord van God: dit wordt aangenomen door "degenen die geordineerd zijn tot het eeuwige leven", en zó ontstaat er een gemeente. En die gemeente kent uitsluitend 'aanwas' als er weer nieuwe hoorders zijn die het Woord aannemen, hoorders van buitenaf of hoorders van binnenuit, zoals de kinderen van de gelovigen.
Maar het is één boodschap voor éénzelfde soort mensen, die allen één ding nodig hebben.

Dat bedoel ik niet. Mijn stelling wil de verkondiging van het Woord en het zijn in het verbond gelijktrekken. Wie het Woord horen wil, is in het verbond. Beiden kunnen dus niet zonder elkaar.

Maar dit is wel waar het om gaat. Jij gaat uit van een bestaande gemeente waarvan je lid kunt zijn, waardoor je dan bepaalde 'verbondsvoorrechten' zou bezitten. Maar ik stel dat je pas lid van de gemeente bent als je door het geloof het Evangelie hebt aangenomen. Dus voor die tijd is er geen 'plek' of 'positie' die jou bepaalde garanties of voorrechten biedt, of het zou moeten zijn de plek waar je het Evangelie hoort. Maar dat geldt dan evengoed voor mijn ongelovige buurman.

Je hebt het verschil inderdaad goed benoemt. Dat is precies het verschil tussen de gereformeerde en de baptistische visie...

(De oorzaak van het verschil is de visie op de vraag of "de doop in plaats der besnijdenis" gekomen is (gereformeerd), of dat het nieuwe verbond in deze bedeling beperkt is tot alleen de ware gelovigen (baptisme).

[GJdeBruijn]

Uit een reformatorische confessie:

Waarom de kleine kinderen van de gelovigen gedoopt worden.

Wat betreft de kleine kinderen weten we niet of ze het geloof hebben dat vereist is
om deel te hebben aan de vrucht van de sacramenten [Hand.8,36-37]. Het is zelfs niet
waarschijnlijk dat ze dat geloof bezitten, omdat zij hun verstandelijke vermogens
nog helemaal niet kunnen gebruiken [Deut.1,39; Rom.10,14.17]. Of God moet al op
een buitengewone manier in hen werken, maar dat blijkt ons nergens uit. Toch laten
we niet na aan hen de doop te bedienen en we stellen zelfs dat de anabaptisten die
zich verzetten tegen de kinderdoop ten zeerste dwalen.79
We doen dat ten eerste omdat de doop nu dezelfde reden van bestaan heeft als
vroeger de besnijdenis. Paulus noemde de besnijdenis: het zegel van de gerechtigheid
door het geloof [Rom.4,11]. Toch werden op Gods uitdrukkelijk bevel de kleine kinderen
[132] van het mannelijk geslacht al op de achtste dag ermee gemerkt [Gen.17,12].
In de tweede plaats geldt voor de kleine kinderen van de gelovigen iets bijzonders.
Want hoewel ze nog geen werkzaam geloof bezitten zoals de volwassenen, toch
hebben ze al het zaad en de kiem van het geloof. Want de Here heeft hen al vanaf de
schoot van hun moeder geheiligd [1 Kor.7,14] en hen onderscheiden van de kinderen
van de ongelovigen krachtens de belofte die hun ouders hebben aangenomen. Immers,
God belooft ons niet alleen dat Hij onze God is als we in Hem geloven, maar
ook dat Hij de God zal zijn van onze nakomelingen, ja tot in het duizendste geslacht
[Ex.20,6]. Welk recht hebben we dan om aan de kinderen het merkteken en de bekrachtiging
te onthouden van wat God hun al gegeven heeft?
Men zou daarvoor kunnen aanvoeren dat, zelfs wanneer iemand uit gelovige ouders
voortkomt, daaruit nog niet volgt dat hijzelf bij het getal van de uitverkorenen
behoort en daarom geheiligd is. God heeft immers zelfs niet alle kinderen van Abraham
en Izaäk uitverkoren [Rom.9,6-8]. Het antwoord ligt voor de hand. Het is inderdaad
waar dat niet allen die uit gelovige ouders geboren zijn tot het koninkrijk van
God behoren. Maar wij menen dat we het oordeel over dit geheim aan God moeten
overlaten, want alleen Hij kent het [2 Tim.2,19]. Intussen gaan we ervan uit, [133] dat
in het algemeen allen die een gelovige vader en moeder hebben of van wie een van
beide ouders gelooft, kinderen van God zijn [Gen.17,7; 1 Kor.7,14], tenzij er een dwingende
reden is waaruit we kunnen afleiden dat het niet zo is. Immers, van degenen
die de jaren des onderscheids bereikt hebben, vragen we dat ze een uitdrukkelijke
belijdenis van hun geloof doen en we nemen dan geen genoegen meer met de eenvoudige
veronderstelling waarover we spraken. Dat geldt zowel wanneer ze vragen
gedoopt te mogen worden [Hand.8,37] – namelijk wanneer ze nog niet gedoopt zijn
– als wanneer ze toegang vragen tot het avondmaal van de Here [1 Kor.11,28]. Want
wanneer ze eenmaal zover zijn gekomen dat ze het begrijpen, kan men daardoor veel
beter beoordelen of ze waardig zijn de sacramenten te ontvangen, tenminste voor zover
een mens daarover kan oordelen. Wat betreft de hypocrieten, wij kunnen hen niet
als zodanig onderscheiden, totdat de Heer hen heeft ontmaskerd [1 Tim.5,24].
Bovendien is het onmiskenbaar dat de gebeden van de kerk niet zinloos zijn. Die
worden uitgesproken wanneer men de kinderen in de kerkdienst ten doop houdt om
hen daardoor in te lijven in het lichaam van de kerk. Dit vormt een bijzondere troost
en we zeggen dat het niet geoorloofd is aan de vaders en moeders of aan hun kinderen
deze troost te ontnemen. [134] En deze gewoonte stamt al uit de tijd van de apostelen,zoals ook de oude schrijvers betuigen. [Origenes’ boek V Over de brief aan de Romeinen;
en dikwijls wordt in de Handelingen der Apostelen gezegd dat men heeft gedoopt allen
die tot een huisgezin behoren.80] Vanaf die tijd is ze tot nu toe van kracht gebleven,
zodat we niet twijfelen of God bezegelt door dit merkteken met de daarbij gevoegde
gebeden van de gemeente die erbij aanwezig is, de aanneming tot kinderen aan hen
die Hij eeuwig heeft uitverkoren. Dat geldt hetzij ze sterven voordat ze de jaren des
onderscheids bereikt hebben, hetzij ze leven om de vruchten van het ware geloof
voort te brengen op de tijd en het uur dat God behaagt.

[Afgewezen]

Je hebt het verschil inderdaad goed benoemt. Dat is precies het verschil tussen de gereformeerde en de baptistische visie...

Het kostte even wat tijd voor we hier aangekomen waren.

[memento]

Je hebt het verschil inderdaad goed benoemt. Dat is precies het verschil tussen de gereformeerde en de baptistische visie...

Het kostte even wat tijd voor we hier aangekomen waren.

Sja, de discussie is leuk om te voeren, maar soms staan 2 visies zo haaks op elkaar, dat je niet meer kan doen, dan concluderen dat je met haaks-op-elkaar-staande visies te maken hebt.

Ik hoop dat de discussie nog verder kan tussen de gereformeerden onderling. Kijken of dat nog nabijkoming oplevert.

[GJdeBruijn]

Je hebt het verschil inderdaad goed benoemt. Dat is precies het verschil tussen de gereformeerde en de baptistische visie...

Het kostte even wat tijd voor we hier aangekomen waren.

En hier raken we de kern, die ook in het topic over de ketterijen naar voren komt!
Uit dezelfde confessie:

De overeenkomst en het verschil tussen het Oude en het Nieuwe Testament.
Als we letten op de wezenlijke inhoud van het verbond, namelijk Jezus Christus,
heeft er dus altijd maar één heilsverbond bestaan tussen God en de mensen en dat zal ook altijd zo blijven [Hebr.13,8; Rom.3,25; 1 Tim.1,9; 1 Kor.10,2-4.11; Ef.1,9; zie ook heel
De brief aan de Hebreeën]. Maar als we letten op de omstandigheden13 kunnen we spreken
van twee testamenten, twee verbonden, waarvan we de oorkonden en verslagen
bezitten en die we de Heilige Schrift en het Woord van God noemen. Het ene wordt
genoemd het oude verbond, het andere het nieuwe verbond [Jer.31,31-32; Hebr.8,6].
Het nieuwe is veel beter dan het oude, want in het oude verbond werd over Jezus
Christus gesproken uit de verte en verhuld in schaduwen en beelden, maar die nevels
zijn bij zijn komst opgetrokken, want Hij is de zon der gerechtigheid [Joh.4,23-24]
Het verschil tussen de sacramenten van het Oude en die van
het Nieuwe Testament.
Deze omschrijving geldt zowel voor de sacramenten uit het oude als voor die uit het
nieuwe verbond. Maar we moeten nu de verschillen behandelen die er ook zijn.
Het eerste verschil is dat de sacramenten uit het oude verbond ingesteld zijn om
de Christus te laten zien die nog komen moest [1 Kor.10,4; Augustinus in boek XIX,
hst. 14 In discussie met de manicheeër Faustus55]. Daarom werden ze ingesteld met een beperkte
geldigheidsduur, namelijk totdat Hij zou komen [1 Kor.10,11; Hebr.10,1]. Maar
de sacramenten van het nieuwe verbond zijn ingesteld tot aan de voleinding van de
wereld [Hebr.12,27].
Het tweede verschil betreft de tekenen en ceremoniën zelf die heel verschillend
zijn, zoals uit de zaak kan worden aangetoond [1 Kor.10,2-4; Augustinus boek 2 Antwoord
op de brief van Petilianus56, hst. 37; ook Preek 26 en 45 Over Johannes57].
Het derde verschil betreft het aantal tekenen en hoe duidelijk hun betekenis is.
Want het is zoals Augustinus zegt [Augustinus in de Brief aan Januarius en in het derde
boek Over de christelijke leer, hst. 958], we hebben nu weliswaar minder sacramenten,
maar ze zijn eenvoudiger en hun betekenis is directer te verstaan. Zodoende zijn ze
doeltreffender als het erom gaat ons geloof te versterken en de beloften in onze harten
te verzegelen.[109]
Dat zijn alle verschillen die we hier kunnen vinden. Want overigens geldt voor
beide dat ze afkomstig zijn van dezelfde bewerker, namelijk de goedheid van dezelfde
God [Hebr.1,1]. En ze hebben beide geen ander doel dan dat de mensen deel krijgen
aan Jezus Christus om zo het eeuwige leven te genieten, zoals Paulus het aantoont
[1 Kor.10,2-4; Rom.4,11], en zoals na hem ook Augustinus het uitdrukkelijk betuigt.

Dit is de gereformeerde opvatting over verbond, waaruit blijkt hoe de uitverkiezing in de tijd wordt uitgewerkt. Vanuit deze leer is de kinderdoop krachtig verdedigd. Vanuit de eenheid van het verbond.

[commentator]

Uit een reformatorische confessie:

Waarom de kleine kinderen van de gelovigen gedoopt worden.

Wat betreft de kleine kinderen weten we niet of ze het geloof hebben dat vereist is
om deel te hebben aan de vrucht van de sacramenten [Hand.8,36-37]. Het is zelfs niet
waarschijnlijk dat ze dat geloof bezitten, omdat zij hun verstandelijke vermogens
nog helemaal niet kunnen gebruiken [Deut.1,39; Rom.10,14.17]. Of God moet al op
een buitengewone manier in hen werken, maar dat blijkt ons nergens uit. Toch laten
we niet na aan hen de doop te bedienen en we stellen zelfs dat de anabaptisten die
zich verzetten tegen de kinderdoop ten zeerste dwalen.79
We doen dat ten eerste omdat de doop nu dezelfde reden van bestaan heeft als
vroeger de besnijdenis. Paulus noemde de besnijdenis: het zegel van de gerechtigheid
door het geloof [Rom.4,11]. Toch werden op Gods uitdrukkelijk bevel de kleine kinderen
[132] van het mannelijk geslacht al op de achtste dag ermee gemerkt [Gen.17,12].
In de tweede plaats geldt voor de kleine kinderen van de gelovigen iets bijzonders.
Want hoewel ze nog geen werkzaam geloof bezitten zoals de volwassenen, toch
hebben ze al het zaad en de kiem van het geloof. Want de Here heeft hen al vanaf de
schoot van hun moeder geheiligd [1 Kor.7,14] en hen onderscheiden van de kinderen
van de ongelovigen krachtens de belofte die hun ouders hebben aangenomen. Immers,
God belooft ons niet alleen dat Hij onze God is als we in Hem geloven, maar
ook dat Hij de God zal zijn van onze nakomelingen, ja tot in het duizendste geslacht
[Ex.20,6]. Welk recht hebben we dan om aan de kinderen het merkteken en de bekrachtiging
te onthouden van wat God hun al gegeven heeft?
Men zou daarvoor kunnen aanvoeren dat, zelfs wanneer iemand uit gelovige ouders
voortkomt, daaruit nog niet volgt dat hijzelf bij het getal van de uitverkorenen
behoort en daarom geheiligd is. God heeft immers zelfs niet alle kinderen van Abraham
en Izaäk uitverkoren [Rom.9,6-8]. Het antwoord ligt voor de hand. Het is inderdaad
waar dat niet allen die uit gelovige ouders geboren zijn tot het koninkrijk van
God behoren. Maar wij menen dat we het oordeel over dit geheim aan God moeten
overlaten, want alleen Hij kent het [2 Tim.2,19]. Intussen gaan we ervan uit, [133] dat
in het algemeen allen die een gelovige vader en moeder hebben of van wie een van
beide ouders gelooft, kinderen van God zijn [Gen.17,7; 1 Kor.7,14], tenzij er een dwingende
reden is waaruit we kunnen afleiden dat het niet zo is. Immers, van degenen
die de jaren des onderscheids bereikt hebben, vragen we dat ze een uitdrukkelijke
belijdenis van hun geloof doen en we nemen dan geen genoegen meer met de eenvoudige
veronderstelling waarover we spraken. Dat geldt zowel wanneer ze vragen
gedoopt te mogen worden [Hand.8,37] – namelijk wanneer ze nog niet gedoopt zijn
– als wanneer ze toegang vragen tot het avondmaal van de Here [1 Kor.11,28]. Want
wanneer ze eenmaal zover zijn gekomen dat ze het begrijpen, kan men daardoor veel
beter beoordelen of ze waardig zijn de sacramenten te ontvangen, tenminste voor zover
een mens daarover kan oordelen. Wat betreft de hypocrieten, wij kunnen hen niet
als zodanig onderscheiden, totdat de Heer hen heeft ontmaskerd [1 Tim.5,24].
Bovendien is het onmiskenbaar dat de gebeden van de kerk niet zinloos zijn. Die
worden uitgesproken wanneer men de kinderen in de kerkdienst ten doop houdt om
hen daardoor in te lijven in het lichaam van de kerk. Dit vormt een bijzondere troost
en we zeggen dat het niet geoorloofd is aan de vaders en moeders of aan hun kinderen
deze troost te ontnemen. [134] En deze gewoonte stamt al uit de tijd van de apostelen,zoals ook de oude schrijvers betuigen. [Origenes’ boek V Over de brief aan de Romeinen;
en dikwijls wordt in de Handelingen der Apostelen gezegd dat men heeft gedoopt allen
die tot een huisgezin behoren.80] Vanaf die tijd is ze tot nu toe van kracht gebleven,
zodat we niet twijfelen of God bezegelt door dit merkteken met de daarbij gevoegde
gebeden van de gemeente die erbij aanwezig is, de aanneming tot kinderen aan hen
die Hij eeuwig heeft uitverkoren. Dat geldt hetzij ze sterven voordat ze de jaren des
onderscheids bereikt hebben, hetzij ze leven om de vruchten van het ware geloof
voort te brengen op de tijd en het uur dat God behaagt.

Uit het bovenstaande kan ik slechts concluderen dat de kerkeraad in Emmeloord (want daar hadden we het over) een juist besluit heeft genomen.
Overigens: uit welke confessie is het bovenstaande afkomstig?