jvdg schreef:

hmprff schreef:

Luther schreef:

hmprff schreef:back to the basic: het boek zelf. Ik ben er in begonnen...ik vond het aan het begin echter heel lastig om 'er in' te komen. Dit door het constant spreken over 'de vader', 'de moeder', 'de oma' etc. Ik lees het nu voor mezelf alsof al die de's er niet staan Herkent iemand dit?

Ik zal als ik t boek uit heb, inhoudelijk reageren.

Ja inderdaad, dat viel me ook op. Is er een Neerlandicus in de zaal die dat kan uitleggen. Het schept namelijk wel afstand.

ik denk dat dat ook dr bedoeling is, of dat ze het verhaal voor zichzelf op afstand wil houden (een soort van zelfbescherming dus).

Dat denk ik ook.
Overigens, ik ben halverwege het boek, en ben nog niet geschokt t.a.v. de inhoud.
Het leest vlot weg, het pakt, heeft fijnzinnige humor en ik bemerk slechts een lichte ironie.
Elke vergelijking met 't Hart of Siebelink gaat (tot nu toe) mank.
Mijn voorlopige indruk is dat de ophef rond dit boek nogal opgeblazen is.

Maar, nogmaals, ik moet nog een halfie.

Als je hem uit heb, wil ik hem lenen

JolandaOudshoorn schreef:Als je hem uit heb, wil ik hem lenen

Deal!
Maar Hetty moet eerst nog, maar ze is een "supersnellezer"
Proberen dit voor de 23e voormekaar te hebben.

Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".

Terri schreef:Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".

Inderdaad!
De ingezonden brief van de heer M. Dankers uit Den Helder is me uit het hart gegrepen. Ik had dit briefje zelf kunnen schrijven. Ik citeer:

M. Dankers uit Den Helder schreef: Franca Treur krijgt wel veel aandacht in de krant (RD 9-1). Vijftig jaar geleden werd ons voorgehouden: Karl Marx is de onbetaalde rekening van de kerk. Is Franca Treur de onbetaalde rekening van de bevindelijke zuil? Ik weet dat de uitgever voor in het boek schrijft: „Dit is een werk van fictie. Iedere gelijkenis met werkelijk bestaande personen berust op toeval.”

Toch blijft voor mij het is­gelijkteken tussen Katelijne en Franca levensgroot staan. En al lezend ben ik van Katelijne gaan houden. Wat had ik graag nog eens met haar gepraat over de vragen waarmee ze na het huisbezoek op bed lag. En wat vind ik haar ongekunsteld als ze –ook ’s avonds in bed– bidt voor de dief van haar oma’s Statenbijbel. En wat zou ik graag nog eens een bandopname beluisteren van het belijdenisgesprek met de catechisanten, voorjaar 1999, in de consistoriekamer van de gereformeerde gemeente in Meliskerke.

Wat schiet er nu nog over? Gebed en hoop. En brengt de Goede Herder dit schaap weer thuis en roept Hij dan vrienden en geburen samen, dan gaan wij ook en zijn dan blij met Hem.

Ik ben zó benieuwd naar de mening van memento over deze brief.
http://www.refdag.nl/artikel/1456027/Ambtsdragers.html

Mooi ingezonden stukje.

Ik zou iedereen op willen roepen te bidden voor deze mevrouw. Want met haar talenten kan ze nog tot grote zegen zijn.

Terri schreef:Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".

Ik las het stukje ook. Ergens vraag ik me af of Katelijne en Franca Treur dezelfde persoon zijn (ik denk het niet), maar het boek zegt natuurlijk wel veel over de auteur.

het trof mij dat Dankers hetzelde schreef als ik
"al lezende ben ik van Katelijne gaan houden"

helma schreef:het trof mij dat Dankers hetzelde schreef als ik
"al lezende ben ik van Katelijne gaan houden"

Ja, dat viel mij ook op.
Je zou er bijna wat van gaan denken...

Luther schreef:

Terri schreef:Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".

Inderdaad!
De ingezonden brief van de heer M. Dankers uit Den Helder is me uit het hart gegrepen. Ik had dit briefje zelf kunnen schrijven. Ik citeer:

M. Dankers uit Den Helder schreef: Franca Treur krijgt wel veel aandacht in de krant (RD 9-1). Vijftig jaar geleden werd ons voorgehouden: Karl Marx is de onbetaalde rekening van de kerk. Is Franca Treur de onbetaalde rekening van de bevindelijke zuil? Ik weet dat de uitgever voor in het boek schrijft: „Dit is een werk van fictie. Iedere gelijkenis met werkelijk bestaande personen berust op toeval.”

Toch blijft voor mij het is­gelijkteken tussen Katelijne en Franca levensgroot staan. En al lezend ben ik van Katelijne gaan houden. Wat had ik graag nog eens met haar gepraat over de vragen waarmee ze na het huisbezoek op bed lag. En wat vind ik haar ongekunsteld als ze –ook ’s avonds in bed– bidt voor de dief van haar oma’s Statenbijbel. En wat zou ik graag nog eens een bandopname beluisteren van het belijdenisgesprek met de catechisanten, voorjaar 1999, in de consistoriekamer van de gereformeerde gemeente in Meliskerke.

Wat schiet er nu nog over? Gebed en hoop. En brengt de Goede Herder dit schaap weer thuis en roept Hij dan vrienden en geburen samen, dan gaan wij ook en zijn dan blij met Hem.

Ik ben zó benieuwd naar de mening van memento over deze brief.
http://www.refdag.nl/artikel/1456027/Ambtsdragers.html

Mijn antwoord zou zijn: Goed dat je gaat houden van verloren schapen. Heel goed. Maar: begin eerst dichtbij. Praktisch elke gemeente verliest jaarlijks wel wat leden aan de wereld (vaak aan te zien komen door een minder frequente kerkgang die eraan vooraf gaat). Houden we van hen? Laten we onze betrokkenheid op hen merken? Zoeken we hen op en gaan we in gesprek?

Ik ken een recent voorbeeld waarin die betrokkenheid ertoe leidde dat het verloren schaapje weer snel bij de gemeente terug was. Maar ik ken tientallen voorbeelden uit de gemeenten hier in de buurt van mensen die de kerk verlaten hebben zonder dat er maar iemand (incl. kerkenraad) het op tijd opgemerkt had, en zelfs toen het opgemerkt was kregen zij geen bezoek, geen kaartje, geen belletje, niets (ook niet door de kerkenraad!).

Verder: Hoe is onze houding zelf richting de jeugd? Durven wij het gesprek met hen aan, en doen we dat ook daadwerkelijk? En durven wij ook de antwoorden te geven die ze nodig hebben? En dan bedoel ik: niet die politiek-correcte, super-evenwichtige, maar in wezen niets-zeggende antwoorden, maar gewoon de keiharde radicaliteit van Gods woord, nuchter en direct verwoord? En durven we ook onze bewogenheid met hen te tonen?

Gaan houden van iemand uit een boek is niet moeilijk. Dat zegt meer over hoe goed het boek geschreven is, dan over die liefde. Houden van mensen dichtbij is moeilijker. Zeker als ze niet zo sympathiek zijn als dat figuur uit het boek, als je ook vervelende dingen aan hen ziet die een boek-schrijver lekker achterwege kan laten. Houden van een literair persoon is niet moeilijk, dat kan vanaf je behaaglijke bank. Houden van een echt persoon is veel moeilijker, want dat vraagt actie, en wel van het soort wat velen van ons moeilijk zullen vinden, omdat het een kwetsbare opstelling vereist, en het insluit dat je met mensen contact moet gaan leggen die er misschien helemaal niet op zitten te wachten. Nee, houden van de "lastige gevallen" in eigen gemeente, dát is pas moeilijk. Maar tegelijkertijd: Dát is ook veel nuttiger, want een figuur uit een boek kan je niet zo bereiken, maar velen in je eigen nabijheid wel.

Ik zou zeggen: Willen we het boek echt serieus nemen, bedenk dan wie in jullie gemeente dreigt af te haken, maak een hyves-account aan, en stuur vandaag nog via hyves een berichtje (bv waarin je even hartelijk groet, of uitnodigt eens op de koffie te komen (bv zondags uit de kerk), etc).

Memento, de afvallige jeugd haal je echt niet terug hoor met een bakkie en een hartelijke groet. Lijkt mij enigszins naïef gedacht.
Moeten we in dat geval niet terugkijken en bedenken waarom die jongeren weg zijn, en als Gemeente bidden voor die jongeren?

Ook vind ik het vreemd om het over 'eerst' in eigen Gemeente te hebben. We bespreken een boek/schrijfster. Dat sluit elkaar toch niet uit?
En daarbij, het is echt niet erg hoor om niets met zo'n boek te hebben. Iedereen heeft weer betrekking op andere zaken. Laten we dat respecteren van elkaar.

Gian schreef:Memento, de afvallige jeugd haal je echt niet terug hoor met een bakkie en een hartelijke groet. Lijkt mij enigszins naïef gedacht.
Moeten we in dat geval niet terugkijken en bedenken waarom die jongeren weg zijn, en als Gemeente bidden voor die jongeren?

Om te weten waarom ze weg zijn kan je beter het gesprek aangaan, dan zelf gaan bedenken. En kleine sociale dingen, als groeten of uitnodigen op de koffie, (of even kort aanspreken als je ze tegenkomt in de supermarkt of op de ijsbaan), etc kunnen een mogelijkheid geven op langere termijn om dat gesprek aan te kunnen gaan.

En ja, als ik hoor van sommigen die bij de kerk weg zijn gegaan, en die na 5 jaar nog steeds NIETS gehoord hebben van hun kerkenraad of van mensen uit hun gemeente, dan denk ik: Daar zit iets goed mis. Zeker als ik daartegenover de voorbeelden zet waar die sociale betrokkenheid van mede-gemeenteleden ertoe heeft geleid dat het verloren schaapje is teruggebracht bij de kudde.

Je mag het naïef vinden, maar niets doen is m.i. geen optie. Wie betere ideeën heeft: graag! Maar zolang er in haast elke gemeente leden verdwijnen, ook in de gemeenten van ik-hou-van-Franca mensen, waar nooit contact mee gezocht wordt (ja, het wordt vaak geeneens opgemerkt!), acht ik het houden van een fictief persoon ongepast. Of, beter gezegt: Als die liefde écht is, zal ze zich vertalen naar de praktijk in je eigen gemeente. Zo niet, dan is het geen liefde, maar loze emotie.

Vergelijk het met iemand die een boek over een heel arm meisje heeft gelezen, en daardoor diep geraakt is, maar ondertussen niets doet om arme mensen te helpen, zelfs niet iets schijnbaar nutteloos als bv geld aan Woord en Daad geven.

memento schreef:Gaan houden van iemand uit een boek is niet moeilijk.

Klopt. Zeer vluchtig allemaal. Ik herinner me toen de film Titanic zijn duizenden in Refo-kring versloeg, dat iedereen van Leonardo en Kate hield. Bovendien kan houden-van nooit eenzijdig zijn.

Als het om reële pubers uit je gemeente gaat, die bij je op het jeugdwerk zitten of gezeten hebben, dan valt het gesprek niet altijd mee. Integendeel. Toch is het goed om in gesprek te blijven. Al was het alleen maar om situaties die Memento noemt te voorkomen (jaren uit de kerk en nooit iemand iets gemerkt).

memento schreef:

Luther schreef:

Terri schreef:Er staat een mooi stukje in het RD over Franca Treur, onder "Opgemerkt".

Inderdaad!
De ingezonden brief van de heer M. Dankers uit Den Helder is me uit het hart gegrepen. Ik had dit briefje zelf kunnen schrijven. Ik citeer:

M. Dankers uit Den Helder schreef: Franca Treur krijgt wel veel aandacht in de krant (RD 9-1). Vijftig jaar geleden werd ons voorgehouden: Karl Marx is de onbetaalde rekening van de kerk. Is Franca Treur de onbetaalde rekening van de bevindelijke zuil? Ik weet dat de uitgever voor in het boek schrijft: „Dit is een werk van fictie. Iedere gelijkenis met werkelijk bestaande personen berust op toeval.”

Toch blijft voor mij het is­gelijkteken tussen Katelijne en Franca levensgroot staan. En al lezend ben ik van Katelijne gaan houden. Wat had ik graag nog eens met haar gepraat over de vragen waarmee ze na het huisbezoek op bed lag. En wat vind ik haar ongekunsteld als ze –ook ’s avonds in bed– bidt voor de dief van haar oma’s Statenbijbel. En wat zou ik graag nog eens een bandopname beluisteren van het belijdenisgesprek met de catechisanten, voorjaar 1999, in de consistoriekamer van de gereformeerde gemeente in Meliskerke.

Wat schiet er nu nog over? Gebed en hoop. En brengt de Goede Herder dit schaap weer thuis en roept Hij dan vrienden en geburen samen, dan gaan wij ook en zijn dan blij met Hem.

Ik ben zó benieuwd naar de mening van memento over deze brief.
http://www.refdag.nl/artikel/1456027/Ambtsdragers.html

Mijn antwoord zou zijn: Goed dat je gaat houden van verloren schapen. Heel goed. Maar: begin eerst dichtbij. Praktisch elke gemeente verliest jaarlijks wel wat leden aan de wereld (vaak aan te zien komen door een minder frequente kerkgang die eraan vooraf gaat). Houden we van hen? Laten we onze betrokkenheid op hen merken? Zoeken we hen op en gaan we in gesprek?

Ik ken een recent voorbeeld waarin die betrokkenheid ertoe leidde dat het verloren schaapje weer snel bij de gemeente terug was. Maar ik ken tientallen voorbeelden uit de gemeenten hier in de buurt van mensen die de kerk verlaten hebben zonder dat er maar iemand (incl. kerkenraad) het op tijd opgemerkt had, en zelfs toen het opgemerkt was kregen zij geen bezoek, geen kaartje, geen belletje, niets (ook niet door de kerkenraad!).

Verder: Hoe is onze houding zelf richting de jeugd? Durven wij het gesprek met hen aan, en doen we dat ook daadwerkelijk? En durven wij ook de antwoorden te geven die ze nodig hebben? En dan bedoel ik: niet die politiek-correcte, super-evenwichtige, maar in wezen niets-zeggende antwoorden, maar gewoon de keiharde radicaliteit van Gods woord, nuchter en direct verwoord? En durven we ook onze bewogenheid met hen te tonen?

Gaan houden van iemand uit een boek is niet moeilijk. Dat zegt meer over hoe goed het boek geschreven is, dan over die liefde. Houden van mensen dichtbij is moeilijker. Zeker als ze niet zo sympathiek zijn als dat figuur uit het boek, als je ook vervelende dingen aan hen ziet die een boek-schrijver lekker achterwege kan laten. Houden van een literair persoon is niet moeilijk, dat kan vanaf je behaaglijke bank. Houden van een echt persoon is veel moeilijker, want dat vraagt actie, en wel van het soort wat velen van ons moeilijk zullen vinden, omdat het een kwetsbare opstelling vereist, en het insluit dat je met mensen contact moet gaan leggen die er misschien helemaal niet op zitten te wachten. Nee, houden van de "lastige gevallen" in eigen gemeente, dát is pas moeilijk. Maar tegelijkertijd: Dát is ook veel nuttiger, want een figuur uit een boek kan je niet zo bereiken, maar velen in je eigen nabijheid wel.

Ik zou zeggen: Willen we het boek echt serieus nemen, bedenk dan wie in jullie gemeente dreigt af te haken, maak een hyves-account aan, en stuur vandaag nog via hyves een berichtje (bv waarin je even hartelijk groet, of uitnodigt eens op de koffie te komen (bv zondags uit de kerk), etc).

De gemeenten zijn veel te groot. Voor je erachter bent is iemand al jaren foetsie.
Het wordt ook niet als erg ervaren. Het is net zoiets als het weerbericht. Vorige week vroor het en vandaag gaat het dooien. Daar kun je ook niets aan doen.

En zeg nou zelf: de verkorenen komen er toch.

Quote die ik dit verband mocht optekenen: "Beter de wereld in, dan naar een kerk die afwijkt, want dan (dwz in dat kerkverband) is bekering uitgesloten"

refo schreef:
Quote die ik dit verband mocht optekenen: "Beter de wereld in, dan naar een kerk die afwijkt, want dan (dwz in dat kerkverband) is bekering uitgesloten"

Dat is me ook altijd voorgehouden in een andere versie: beter de wereld in (kan je nog bekeerd worden) dan naar een kerk te gaan waar men vanuit gaat dat je al bekeerd bent (is veel moeilijker om dan nog bekeerd te worden).

Om eerlijk te zijn ga ik twijfelen. Ik ben nu zover dat ik blij ben dat zoonlief naar de kerk gaat (en of dat nu bij ons is of in een andere gemeente dat vind ik niet zo belangrijk). Want het alternatief is, is dat dat hij helemaal niet meer gaat, nog naar de kerk, catechisatie of wat dan ook. Dus toen hij zich zondag richting Veenendaal ging om daar naar de Ger Gem te gaan (toch wel een anderhalf uur rijden en dat op zondag) heb ik het wel 'met lede ogen' toegestaan omdat ik van het standpunt uitging dat hij dan toch nog onder Gods Woord komt. Maar ik ben er niet uit of ik daar goed aan gedaan hebt. Is het niet de vlag die de lading doet dekken of klopt dit spreekwoord hier niet?

Hiermee ben ik wel bij mijn 5000ste posting (maar ik ben niet zo halsstarrig dat ik nu niet meer zal posten)

albion schreef:

refo schreef:
Quote die ik dit verband mocht optekenen: "Beter de wereld in, dan naar een kerk die afwijkt, want dan (dwz in dat kerkverband) is bekering uitgesloten"

Dat is me ook altijd voorgehouden in een andere versie: beter de wereld in (kan je nog bekeerd worden) dan naar een kerk te gaan waar men vanuit gaat dat je al bekeerd bent (is veel moeilijker om dan nog bekeerd te worden).

Om eerlijk te zijn ga ik twijfelen. Ik ben nu zover dat ik blij ben dat zoonlief naar de kerk gaat (en of dat nu bij ons is of in een andere gemeente dat vind ik niet zo belangrijk). Want het alternatief is, is dat dat hij helemaal niet meer gaat, nog naar de kerk, catechisatie of wat dan ook. Dus toen hij zich zondag richting Veenendaal ging om daar naar de Ger Gem te gaan (toch wel een anderhalf uur rijden en dat op zondag) heb ik het wel 'met lede ogen' toegestaan omdat ik van het standpunt uitging dat hij dan toch nog onder Gods Woord komt. Maar ik ben er niet uit of ik daar goed aan gedaan hebt. Is het niet de vlag die de lading doet dekken of klopt dit spreekwoord hier niet?

Hiermee ben ik wel bij mijn 5000ste posting (maar ik ben niet zo halsstarrig dat ik nu niet meer zal posten)

(voor beide beslissingen )