Mariavt schreef:

J.C. Philpot schreef:Wat te denken dan van Judas, die overtuigd werd van zijn zonden? Is de conclusie dan dat het toch met hem is goedgekomen (de ellendekennis was er immers)?

Hoho Philpot, Judas werd niet alleen overtuigd hij had wroeging en dat is wat anders dan berouw.

Toen kreeg Judas, die Hem verraden had, berouw, daar hij zag, dat Hij veroordeeld was, en hij bracht de dertig zilverlingen aan de overpriesters en oudsten terug, en hij sprak: Ik heb gezondigd, onschuldig bloed verraden!

Afgewezen schreef:

Klavier schreef:Ik geloof van harte dat een zondaar als jong gelovige, als pas wedergeborene Hem in beleving kan missen, Hem nodig heeft en toch gerechtvaardigd is. Waarom: Omdat het geloof weet wat nodig is en daarmee openbaar komt als geloof, ondanks het gebrek aan eigenen op dat moment. Als dat later mag onder de verdere doorwerking van Gods Geest, dan is het de Geest die het heil in Christus verzegelt.

Josephus schreef:

Mariavt schreef:

J.C. Philpot schreef:Wat te denken dan van Judas, die overtuigd werd van zijn zonden? Is de conclusie dan dat het toch met hem is goedgekomen (de ellendekennis was er immers)?

Hoho Philpot, Judas werd niet alleen overtuigd hij had wroeging en dat is wat anders dan berouw.

Dat hoor je vaker, maar de Bijbel spreekt anders:

Toen kreeg Judas, die Hem verraden had, berouw, daar hij zag, dat Hij veroordeeld was, en hij bracht de dertig zilverlingen aan de overpriesters en oudsten terug, en hij sprak: Ik heb gezondigd, onschuldig bloed verraden!

Het probleem van Judas was niet dat hij geen berouw had, maar dat hij (naar we aannemen) geen adres had om met dat berouw heen te gaan.

jvdg schreef:

Josephus schreef:

Mariavt schreef:

J.C. Philpot schreef:Wat te denken dan van Judas, die overtuigd werd van zijn zonden? Is de conclusie dan dat het toch met hem is goedgekomen (de ellendekennis was er immers)?

Hoho Philpot, Judas werd niet alleen overtuigd hij had wroeging en dat is wat anders dan berouw.

Dat hoor je vaker, maar de Bijbel spreekt anders:

Toen kreeg Judas, die Hem verraden had, berouw, daar hij zag, dat Hij veroordeeld was, en hij bracht de dertig zilverlingen aan de overpriesters en oudsten terug, en hij sprak: Ik heb gezondigd, onschuldig bloed verraden!

Het probleem van Judas was niet dat hij geen berouw had, maar dat hij (naar we aannemen) geen adres had om met dat berouw heen te gaan.

Ik geloof toch dat Judas een adres had, hèt adres..........

Zijn medediscipel Petrus heeft dat mogen ervaren!

De Hebreeënschrijver schreef:Want gij weet, dat hij ook daarna, de zegening willende beerven, verworpen werd; want hij vond geen plaats des berouws, hoewel hij dezelve met tranen zocht.

Ds. A. van der Weerd schreef:Dat deze plaats des berouws van groot belang is willen we illustreren aan de hand van twee voorbeelden. Het voor­beeld van Judas en het voorbeeld van Petrus. Vaalk wordt gezegd: waar berouw is, daar is vergeving. Voor velen is dat een vanzelfsprekende zaak, ja zelfs een soort automatisme. Als je maar berouw hebt, dan komt het goed. Dit is echter een verkeerde conclusie. Dat zou bete­kenen dat je vergeving en genade van God ontvangt orndat je berouw hebt en berouw betoont. Dat zou betekenen dat er in berouw iets verdienstelijks lag. Nee, God kan alleen om de verdiensten van Christus’ wil een zondaar in genade aarizien en vergeving schenken van zon­den en overtredingen. Alleen in Chris­tus’ bloed ligt reinigende kracht.

Als we nog even meegaan in de -ver­keerde- gedachtegang: waar berouw is daar is vergeving, zouden we moeten concluderen: het berouw van Petrus was echt, maar dat van Judas niet. Dat kan misschien achteraf wel zo vast­gesteld worden. Maar we moeten er voorzichtig mee zijn om dat direct maar zo te stellen. Want ook Judas had toch berouw? Lees maar in Mattheüs 27:3 "...heeft Judas.. ziende dat Hij veroor­deeld was, berouw gehad..." Hoor hem zeggen: "Ik heb gezondigd, verradende onschuldig bloed." Maar toch is hij verloren gegaan.

Het verschil zit dus dieper. Het berouw bij Judas en Petrus had een verschillende oorsprong en daarom ook een verschillende uitkomst. Waar begon het bij Pe­trus mee? We Iezen in Lukas 22: 61 "En de Heere, Zich ornkerende, zag Petrus aan,,." Toen de liefcleblik van Christus hem trof werd hij indachtig het woord dat de Heere gesproken had. Daarna ging hij naar buiten en weende bitterlijk. Petrus ontdekte zijn zonde en schuld door de blik van Christus. Daar ligt de oorsprong van zijn berouw.

Van Judas lezen we in Johannes 13 : 27 "En na de bete toen voer de satan in hem." Daar aan het avondmaal heeft de Heere Judas nog één keer teruggeroe­pen bij het geven van een stukje brood. Wat zal hij doen? Judas wil niet terug, toen voer de satan in hem en sleepte hem mee voor altijd. Eén keer korrit er een eind aan de roep­stemmen. 0 denk er toch orn, een roep­stem die in de wind geslagen wordt, maakt de verharding groter. Dan korrit er een ogenblik dat we niet meer terug­kunnen orridat we niet meer terugwil­len. Judas ontdekte zijn zonde bij het licht van het hellevuur. Zijn berouw vincit z’n oorsprong claarin dat de duivel hem plotseling zichzelf in heel zijn verlorenheid laat zien. Dat ont­zettende berouw zullen alien eenmaal hebben, die in de hel verloren zijn. Dat ontzettende berouw zal de hel tot hel maken.

Het berouw van Judas en Petrus had ook een verschillende uitkomst. Petrus kwarn uit bij Jezus, Die hem opzocht na de opstanding. Judas kwam uit bij de duivel. Het is ook hier van tweeën een: het is uit God en tot God .... of het is uit de duivel en tot de duivel. Met Judas ge­beurde dus wat we hierboven schreven: hij vond geen plaats des berouws.

Het gaat dus niet alleen om het be­rouw, maar om de plaats des berouws, de plaats waar we met het berouw te­rechtkomen. Die plaats kan alleen zijn Jezus Christus en Die gekruisigd. De plaats waar de zondaar op het diepst vernederd wordt en waar Christus op het hoogst verheeriijkt wordt. De plaats waar gesmeekt wordt: O God, wees mij zondaar genadig. Op die plaats worden zondaren om niet gerechtvaardigd door het geloof in Je­zus Christus. Want Hij slaat, schoon on­eindig hoog, op hen het oog die ned’rig knielen. Daar heelt Hij gebrokenen van harte en worden ze verbonden in hun smar­ten. Die met hun zonden en ellenden tot Hem zich ter genezing wenden. Die plaats heeft Judas niet gevonden. Ook Farao en Saul vonden deze plaats niet.

Ze hadden wel berouw, maar zij kwa­men er niet bij de Heere mee terecht. Er was vrees voor straf, maar geen we­nen over de zonde zelf en wederkeer tot een straffend God. lemand zei: "Judas kwam er niet onder en claarom moest hij voor eeuwig naar onderen. Daarom lezen we van Judas in Mattheus 27 "Hij vertrok en heenpande verworgde zich­zelf." Met zijn berouw toch voor eeuwig verloren.

parsifal schreef:En weer komt de "wet als tuchtmeester tot Christus" langs. Lees het gedeelte eens na. Dat "tot" wil in deze tekst echt niet zeggen "richting" maar is een tijdsaanduiding. Het is misbruik van de tekst om hem te gebruiken alsof de wet noodzakelijk de weg zou zijn om tot Christus te komen.

jvdg schreef:

parsifal schreef:En weer komt de "wet als tuchtmeester tot Christus" langs. Lees het gedeelte eens na. Dat "tot" wil in deze tekst echt niet zeggen "richting" maar is een tijdsaanduiding. Het is misbruik van de tekst om hem te gebruiken alsof de wet noodzakelijk de weg zou zijn om tot Christus te komen.

Dus we kunnen ook buiten de wet tot Christus komen?

Dat is vreemd, want wat moet ik dan met Christus?

BDS '73 schreef:tja, waarom kwamen mensen in de Bijbel tot Jezus?

-nieuwsgierigheid
-ziekte van een kind
-eigen ziekte
-opvoeding
-gebracht door een ander
-...

Afgewezen schreef:

Zonderling schreef:Wél het begin van het genadewerk - alleen in connectie met wat volgt & van Gods zijde bezien -, maar ik zou dat niet het begin van geestelijk leven durven noemen.

Hier ligt een een geheim, een spanningsveld, of hoe je het ook noemen wilt. Ik vind het 't mooie van Calvijn dat hij dat spanningsveld overeind laat, door bijv. te zeggen dat iemand een kiem heeft van het geloof, die een bewijs is van Gods verkiezing, maar die tóch nog niet genoeg is voor de eeuwige zaligheid.
Dogmatisch gezien 'kan' dat helemaal niet. Dat is juist het boeiende. En daarom lijkt het me beter niet vast te houden aan die strikte scheiding van vóór en ná.
Als we er maar aan vasthouden dat het er wel om gaat dat die kiem van het geloof tot volle bloei dient te komen!

parsifal schreef:En weer komt de "wet als tuchtmeester tot Christus" langs. Lees het gedeelte eens na. Dat "tot" wil in deze tekst echt niet zeggen "richting" maar is een tijdsaanduiding. Het is misbruik van de tekst om hem te gebruiken alsof de wet noodzakelijk de weg zou zijn om tot Christus te komen.

Zonderling schreef:Ook in de opvatting waarin gesproken wordt van het voorbereidend werk (welke opvatting ik verdedig), is het voorbereidend werk een vrucht of bewijs van verkiezing. Zoals het in de uitverkorenen ook een vrucht van verkiezing is wanneer zij gebracht worden onder de zuivere prediking van Wet en Evangelie. Maar daarom is het nog niet zaligmakend! Ik denk dat je achter zulke passages bij Calvijn te veel zoekt.

Afgewezen schreef:

Zonderling schreef:Ook in de opvatting waarin gesproken wordt van het voorbereidend werk (welke opvatting ik verdedig), is het voorbereidend werk een vrucht of bewijs van verkiezing. Zoals het in de uitverkorenen ook een vrucht van verkiezing is wanneer zij gebracht worden onder de zuivere prediking van Wet en Evangelie. Maar daarom is het nog niet zaligmakend! Ik denk dat je achter zulke passages bij Calvijn te veel zoekt.

Ik denk, Zonderling, dat jij er te weinig achter zoekt. Ik zeg dat niet uit woordspelerij, maar ik meen dat. Lees zelf de passage die ik gequoot heb in zijn verband en vraag jezelf dan nog eens af of ik te veel achter zulke passages bij Calvijn zoek.
Het 'openbloeien van een kiem van geloof' is iets wat ik bij ds. Paauwe en zijn nazaten niet zo tegenkom als bij Calvijn. Moet ik dat dan lezen als het 'openbloeien van het voorbereidend werk'?
Nee, Zonderling, dit soort uitspraken van Calvijn getuigen van een heel andere benadering. Maar dat moet je wel willen zien.
Trouwens, als je heel goed leest bij ds. Paauwe, zie je die benadering er bij hem toch wel onder zitten. De mensen, bij wie het 'waar werk' is, bezitten bij ds. Paauwe toch een bepaalde 'hebbelijkheid' (zegt hij ook ergens in zijn preken), die hen onderscheidt van de niet-overtuigden.

Oude Paden schreef:Werkt de wet zaligmakend voor de wedergeboorte?