Johann Gottfried Walther schreef:Uit topic wat Mara aanhaalde:
Memento:

Ach, het feit dat de avondmaalstafels leeg zijn, is eerder een teken van geestelijk verval dan van geestelijke bloei. Wat hebben we eraan om de ander te verwijten dat er vliegen in zijn olie zitten, als onze eigen kruik, alhoewel vliegvrij, geen olie bevat?

Vele gelovigen zullen wel eens hun twijfel hebben bij degene die aangaan, maar het oordeel komt hen niet toe. Je kan beter bidden: Och Heere laten alle aangaan die er horen, en laat alle afblijven die er niet horen.

Zo zijn er gemeenten waar er mensen aangaan die niet geloven, zo zijn er gemeenten waar mensen niet aangaan die er wel horen.
Beide is fout!
Die wel aangaan, zonder geloof slaan de opdracht van Paulus in de wind: Beproef uzelf...
die niet aangaan, terwijl zij wel het geloof hebben ontvangen en geroepen zijn de dood van de Heere te gedenken. Maar ze doen het niet, ze gaan tegen de opdracht van Christus in.

Maar we moeten ons niet blindstaren op hoeveel of procentueel hoeveel er van een gemeente aangaan.

Weet jullie wat ik nu een beetje mis in dit topic? De pijn, het verdriet, schaamte, schuldbesef, dat er velen niet aan kunnen gaan of durven gaan. Dat het verdacht is ( en soms heus misschien wel terecht) als tafels vol zitten. Maar het een teken van rechtzinnigheid/ echtheid is als weinigen aangaan. We kunnen er heel afstandelijk over spreken.... Wijzen naar de ander. Maar hoe is het bij onszelf?

Dan komt voor mij de eerste vraag;
Ben je zelf avondmaalganger?

In alle voorzichtigheid. Hoe kunnen we als niet avondmaalganger het positief beoordelen dat de tafels niet vol zitten? Wanneer daar de nodiging klinkt.
Wanneer we zelf nog leven buiten Christus, Zijn dierbaar bloed niet ons deel is geworden,kennen we Christus niet. Verstaan we Zijn Woord ten diepste niet. Weten we dan bijvoorbeeld werkelijk wat Genade is? Hoe kan je dan zo zeker weten, beoordelen of wat dan ook dat wat aangaat ook daar echt hoort? Of niet hoort?
Kunnen we dan werkelijk verstaan wat de Heere ons in het door Hem ingestelde Avondmaal ons wil leren, voorhouden?

Of als niet Avondmaalganger die wel leeft in en uit Christus? Hoe kunnen we dan "dankbaar" zijn dat velen (ook in de gemeente) belijden te leven buiten Hem? En bijna " opgelucht" ademhalen dat de tafels bij ons tenminste niet zo vol zitten? Als de werkelijkheid van de gevolgen van een leven buiten Christus Echt waarheid is geworden voor je?

En heb je dan überhaupt wel tijd om je druk te maken over of daar en daar wel 1 ,2 of 3 tafels zijn? Terwijl jij weet dat je er had horen te zitten maar bleef zitten? Dan ben je daar toch meer mee bezig dan met het ander?
Of zien we het als een teken van echtheid dat we afblijven?

Kennen we als wel Avondmaalganger dan ook de schrik dat er velen openlijk belijden de Heere niet tot hun persoonlijke Zaligmaker te kennen? Als daar plaatsen leeg blijven? Ook als daar nogmaals de nodiging klinkt?
Vervult dat ons met smart?

En indien wij horen tot hen die niet aan kunnen of mogen gaan. Beseffen we dan dat we de belijdenis uiten verloren te zijn?

Of herkennen we als wel avondmaalganger de bewogenheid naar de ander toe? Die blijft zitten? (Of moet blijven zitten?)

Of wrijven we ons in de handen en zeggen er zitten tenminste niet te veel mensen aan tafel? ( dat er (te) weinig zitten doet ons kennelijk niets?) klopt dat wel?

Kennen we dan wel werkelijk de reikwijdte van Zijn Genade? En als we die genade kennen, zijn we toch ook ruimhartig naar de ander toe? Als het voor mij kan, kan het zeker voor hem/haar. Of is iedere mede -tafelgenoot bijna "verdacht?" Of (en ook dit in alle voorzichtigheid) vinden we onszelf stiekum wel een beetje beter dan die ander? En vinden we onszelf nog wel "iets" voor God? Of nog erger. Denken we als God te kunnen zijn en hartenkenners te zijn?

En tegelijkertijd inderdaad de bede dat de Heere zal aanbrengen die er horen en afhouden die er niet horen.

Want ja wat hebben we het Avondmaal dat Hij heeft ingesteld bezoedeld door verkeerd gebruik. Zowel ter linker als ter rechterzijde. Wat zondig dat we met wat Hij gegeven heeft zo slordig omgaan. Dat besef mis ik een beetje in dit topic. Schuldbesef.
Ik vind het persoonlijk een beetje "wrang" om met de vinger naar gemeenten te wijzen met " verkeerd" gebruik van het Avondmaal terwijl we vergeten de hand in eigen boezem te steken.

Deze post is eigenlijk meer bedoeld om eens over na te denken. (Ieder persoonlijk) Niet bedoeld om te gaan discussiëren.

Ik idealiseer geenszins het verleden, daar werd na de kerkdienst ook wel eens tijdens de koffie de Zegen van de preek weggenomen door heftige gesprekken.
Maar het is wel zo dat men elkaar bevroeg.
Soms kwam de dominee op maandagmorgen bij moeder (later vader ook) als het H.A. geweest was en zij niet was aangegaan.
Ook andersom, als iemand wel was aangegaan, hoe dat geweest was.
In de week van voorbereidingen werden dingen gelaten, of juist wel gedaan.
Men sprak er over met elkaar.
Hoe is het nu?
Individuele voorbereiding, soms zijn mensen er niet eens tijdens de voorbereidingszondag of de middagnabetrachting.
Dat heette dan vroeger, meeleven, met elkaar over geestelijke zaken praten.
Dat heet nu: elkaar de maat nemen, oordelen, bemoeien.
Ik ben laatst door een oudere mevrouw over iets "op mijn vingers getikt". Ze vroeg fijntjes naar iets wat ik gedaan had en dat dit niet volgens mijn opvoeding was, toch?
Nee, alhoewel ik bijna 60 ben en dus allang verantwoordelijk voor eigen keuzes, moest ik dat wel beamen.
Later belde ze me op, of ik boos was? Welnee, natuurlijk niet, u had volkomen gelijk.
Maar ik denk er inmiddels iets anders over dan mijn ouders, vandaar.
Hoe reageer je als een gemeentelid je vraagt naar wel of niet deelnemen? Beticht je hem dan van bemoeizucht?

Vorige week sprak ik een jonge dominee bij een mevrouw waar ik was.
Hij bekende dat hij best onzeker was in hetgeen hij wel of niet kon vragen.
Hij had al een paar keer gemerkt dat mensen geprikkeld reageren als hij uit belangstelling vroeg waar ze afgelopen zondag waren.
Is dat ook niet iets van deze tijd, of is dat altijd zo geweest maar viel het mij niet op?

Mara schreef:Ik idealiseer geenszins het verleden, daar werd na de kerkdienst ook wel eens tijdens de koffie de Zegen van de preek weggenomen door heftige gesprekken.
Maar het is wel zo dat men elkaar bevroeg.
Soms kwam de dominee op maandagmorgen bij moeder (later vader ook) als het H.A. geweest was en zij niet was aangegaan.
Ook andersom, als iemand wel was aangegaan, hoe dat geweest was.
In de week van voorbereidingen werden dingen gelaten, of juist wel gedaan.
Men sprak er over met elkaar.
Hoe is het nu?

Meestal zijn de mensen er wel hoor bij voorbereiding en nabetrachting. Toen de kinderen klein waren gebeurde het inderdaad wel eens dat een van ons naar de ochtenddienst ging ( de ander luisterde mee) en s avonds de ander. Die dan ook weer meeluisterde. Dat betekende dat degene die aan het avondmaal was gegaan er s avonds soms niet was. Een volgende keer was dat weer andersom.
Je doet nu net of er helemaal niet met elkaar over gesproken wordt.
Tegelijkertijd komt ook de vraag. Spreken we er alleen met het Avondmaal over deze zaken? Of bij wijze van spreken iedere week. En doen we dat ook als er een doopdienst is geweest?
En hoe stel je dat voor. Op een gemeente van pakweg 600 mensen. Moeten al deze mensen bezocht worden in de periode na het Avondmaal? Of alleen de avondmaalsgangers? Of alleen de niet Avondmaalganger. En waarom die dan wel en de rest niet?
Ik denk inderdaad dat we elkaar mogen bevragen over het niet aangaan, maar ook over het wel aangaan. Beiden dus. En met bevragen bedoel ik op een liefdevolle, meelevende, manier. Niet als een soort test. Waarvoor je kunt slagen of zakken. Maar wat heeft het voor u/ jou betekent? En verder.Maar dat bevragen is m.i. niet alleen voorbehouden aan ambtsdragers. Maar aan ons allemaal.
En als ik heel eerlijk ben. Merk ik in mijn omgeving dat dat op zijn hoogst misschien binnen gezin of familie gebeurt. Maar vaak niet met mede- gemeenteleden.
De dienst is afgelopen. Ieder keert naar huis.

Verder ben ik wel benieuwd naar wat jij bedoeld met wat mensen lieten in de week van voorbereiding... Kan je dat concreet maken?
Of bedoel je dat anders?

Sheba schreef: Meestal zijn de mensen er wel hoor bij voorbereiding en nabetrachting. Toen de kinderen klein waren gebeurde het inderdaad wel eens dat een van ons naar de ochtenddienst ging ( de ander luisterde mee) en s avonds de ander. Die dan ook weer meeluisterde.

Daar gaat het niet over en dat bedoelde ik ook niet. Je hoort gewoon van mensen dat ze rustig een weekendje weg plannen terwijl het voorbereiding is (of H.A.)

Sheba schreef:Je doet nu net of er helemaal niet met elkaar over gesproken wordt.

Nee zo doe ik niet, maar het is zoals ik het hier beleef. Jij verkeert in andere kerkelijke en meer biblebeltse kringen waarschijnlijk.

Sheba schreef:En als ik heel eerlijk ben. Merk ik in mijn omgeving dat dat op zijn hoogst misschien binnen gezin of familie gebeurt. Maar vaak niet met mede- gemeenteleden.

Zelfs binnen sommige families lukt het niet.

Sheba schreef:Verder ben ik wel benieuwd naar wat jij bedoeld met wat mensen lieten in de week van voorbereiding... Kan je dat concreet maken?

Jawel, volgens mij waren de Avondmaalszondagen lang van tevoren bekend. Dan werd er in die week geen feestje gevierd of iets dergelijks.
Logeren van tantes en ooms ging niet door op deze weekenden.
Er was een doordeweekse kerkdienst.
Er lag "beslag", een bepaalde ernst, in huis ook. Als kinderen kregen we daar best veel van mee.
Ook als er visite kwam.

En ik hoor het soms nog wel van oudere mensen, dat ze geen vrijmoedigheid kregen om aan te gaan. Omdat er van hun kant toch iets tussen zat.
In het algemeen krijg ik toch de indruk: eens bekeerd, altijd bekeerd en dan mag je aangaan.
En mocht een kind van God in de zonde vallen, die is toch vergeven?
Maar zo heb ik het niet geleerd en zo staat het volgens mij ook niet in het formulier.

Wat ik steeds bedoel te zeggen is, dat er in zijn algemeenheid anders/gemakkelijker over het H.A. wordt gedacht.
Zelfs als ik bij mijn gereformeerde of hervormde tantes logeerde, was daar ook veel ernst en ging zeker lang niet iedereen aan.
Mijn tante kon niet aangaan omdat een zoon kort daarvoor was overleden. Ze zat met zoveel vragen en misschien bitterheid in haar hart, dat ze niet kon aangaan. Mijn oom bleef helemaal weg, die zondag.
Terwijl ik hen toch kende als lieve, Godvrezende mensen.

In de vroege kerk was het iedere dienst avondmaal. Tegenwoordig haast nooit. Dan ga je het vanzelf zien als iets ontzettend geestelijk belangrijks. Met de bijbehorende bijzondere rituelen en gewoontes.
Is dat eigenlijk wel juist? In feite is het een sacrament, bedoeld om het eangelie des te beter te verstaan. En niet om van tijd tot een zeldzame ervaring mee op te doen. En al zeker niet om anderer avondmaslsgewoonten belachelijk te maken. De manier is vrij: brood en wijn, meer niet.
De vraag: mag ik wel? bestaat eigenlijk niet.

refo schreef:In de vroege kerk was het iedere dienst avondmaal. Tegenwoordig haast nooit. Dan ga je het vanzelf zien als iets ontzettend geestelijk belangrijks. Met de bijbehorende bijzondere rituelen en gewoontes.
Is dat eigenlijk wel juist? In feite is het een sacrament, bedoeld om het eangelie des te beter te verstaan. En niet om van tijd tot een zeldzame ervaring mee op te doen. En al zeker niet om anderer avondmaslsgewoonten belachelijk te maken. De manier is vrij: brood en wijn, meer niet.
De vraag: mag ik wel? bestaat eigenlijk niet.

De vroege kerk zeg je, welk tijdperk spreek je dan over? En wanneer is het dan veranderd?

Mara schreef:

refo schreef:In de vroege kerk was het iedere dienst avondmaal. Tegenwoordig haast nooit. Dan ga je het vanzelf zien als iets ontzettend geestelijk belangrijks. Met de bijbehorende bijzondere rituelen en gewoontes.
Is dat eigenlijk wel juist? In feite is het een sacrament, bedoeld om het eangelie des te beter te verstaan. En niet om van tijd tot een zeldzame ervaring mee op te doen. En al zeker niet om anderer avondmaslsgewoonten belachelijk te maken. De manier is vrij: brood en wijn, meer niet.
De vraag: mag ik wel? bestaat eigenlijk niet.

De vroege kerk zeg je, welk tijdperk spreek je dan over? En wanneer is het dan veranderd?

Vanaf ongeveer het jaar 33..

refo schreef:In de vroege kerk was het iedere dienst avondmaal. Tegenwoordig haast nooit. Dan ga je het vanzelf zien als iets ontzettend geestelijk belangrijks. Met de bijbehorende bijzondere rituelen en gewoontes.
Is dat eigenlijk wel juist? In feite is het een sacrament, bedoeld om het eangelie des te beter te verstaan. En niet om van tijd tot een zeldzame ervaring mee op te doen. En al zeker niet om anderer avondmaslsgewoonten belachelijk te maken. De manier is vrij: brood en wijn, meer niet.
De vraag: mag ik wel? bestaat eigenlijk niet.

1Kor11
26 Want zo dikwijls als gij dit brood zult eten, en dezen drinkbeker zult drinken, zo verkondigt den dood des Heeren, totdat Hij komt.
27 Zo dan, wie onwaardiglijk dit brood eet, of den drinkbeker des Heeren drinkt, die zal schuldig zijn aan het lichaam en bloed des Heeren.
28 Maar de mens beproeve zichzelven, en ete alzo van het brood, en drinke van den drinkbeker.
29 Want die onwaardiglijk eet en drinkt, die eet en drinkt zichzelven een oordeel, niet onderscheidende het lichaam des Heeren.

Beproeving is nodig! en als je niet geloofd kan je niet op de juiste wijze de dood des Heeren verkondigen en gedenken.

refo schreef:In de vroege kerk was het iedere dienst avondmaal. Tegenwoordig haast nooit. Dan ga je het vanzelf zien als iets ontzettend geestelijk belangrijks. Met de bijbehorende bijzondere rituelen en gewoontes.
Is dat eigenlijk wel juist? In feite is het een sacrament, bedoeld om het eangelie des te beter te verstaan. En niet om van tijd tot een zeldzame ervaring mee op te doen. En al zeker niet om anderer avondmaslsgewoonten belachelijk te maken. De manier is vrij: brood en wijn, meer niet.
De vraag: mag ik wel? bestaat eigenlijk niet.

Nee? Lees het formulier eens. En de Heidelbergse Catechismus?
Er is een waar geloof, weten van persoonlijk vergeving van zonden nodig. En dat laat je niet onberoerd. Dat gaat niet buiten je om. In die zin blijft zeker staan de vraag. Mag ik wel? We hebben ons hiertoe te onderzoeken. Ben ik van Hem?
En wat bedoel je precies met bijkomende rituelen en gewoontes?

Het Avondmaal laat niet onberoerd. Wanneer het geloof beoefend wordt, blijft alleen Hij over. Ook in het Avondmaal. Dan sta ik niet centraal maar Hij. Of dat 1 keer per jaar is of iedere zondag. (Avondmaal) . Wat ons geleerd wordt in het HA. Maakt als je het met het geloofsoog mag zien. Zo klein. Zo ontzettend klein. Zo dankbaar. Intens dankbaar. Het evangelie werkelijk verstaan kan alleen in geloof, gewerkt door de Heilige Geest. En het Avondmaal is inderdaad bedoeld tot versterking van dat geloof.

Mara schreef:

Sheba schreef: Meestal zijn de mensen er wel hoor bij voorbereiding en nabetrachting. Toen de kinderen klein waren gebeurde het inderdaad wel eens dat een van ons naar de ochtenddienst ging ( de ander luisterde mee) en s avonds de ander. Die dan ook weer meeluisterde.

Daar gaat het niet over en dat bedoelde ik ook niet. Je hoort gewoon van mensen dat ze rustig een weekendje weg plannen terwijl het voorbereiding is (of H.A.)

Sheba schreef:Je doet nu net of er helemaal niet met elkaar over gesproken wordt.

Nee zo doe ik niet, maar het is zoals ik het hier beleef. Jij verkeert in andere kerkelijke en meer biblebeltse kringen waarschijnlijk.

Sheba schreef:En als ik heel eerlijk ben. Merk ik in mijn omgeving dat dat op zijn hoogst misschien binnen gezin of familie gebeurt. Maar vaak niet met mede- gemeenteleden.

Zelfs binnen sommige families lukt het niet.

Sheba schreef:Verder ben ik wel benieuwd naar wat jij bedoeld met wat mensen lieten in de week van voorbereiding... Kan je dat concreet maken?

Jawel, volgens mij waren de Avondmaalszondagen lang van tevoren bekend. Dan werd er in die week geen feestje gevierd of iets dergelijks.
Logeren van tantes en ooms ging niet door op deze weekenden.
Er was een doordeweekse kerkdienst.
Er lag "beslag", een bepaalde ernst, in huis ook. Als kinderen kregen we daar best veel van mee.
Ook als er visite kwam.

En ik hoor het soms nog wel van oudere mensen, dat ze geen vrijmoedigheid kregen om aan te gaan. Omdat er van hun kant toch iets tussen zat.
In het algemeen krijg ik toch de indruk: eens bekeerd, altijd bekeerd en dan mag je aangaan.
En mocht een kind van God in de zonde vallen, die is toch vergeven?
Maar zo heb ik het niet geleerd en zo staat het volgens mij ook niet in het formulier.

Wat ik steeds bedoel te zeggen is, dat er in zijn algemeenheid anders/gemakkelijker over het H.A. wordt gedacht.
Zelfs als ik bij mijn gereformeerde of hervormde tantes logeerde, was daar ook veel ernst en ging zeker lang niet iedereen aan.
Mijn tante kon niet aangaan omdat een zoon kort daarvoor was overleden. Ze zat met zoveel vragen en misschien bitterheid in haar hart, dat ze niet kon aangaan. Mijn oom bleef helemaal weg, die zondag.
Terwijl ik hen toch kende als lieve, Godvrezende mensen.

Ik hoor wel vaker over het krijgen van vrijmoedigheid om aan te gaan. Het wijst op een diepe en bewuste omgang met de Heere, maar is daarom nog niet in overeenstemming met de bedoeling van het avondmaal. Zonder op individuele gevallen in te gaan (ik kan mij bij het voorbeeld van de overleden zoon best voorstellen dat het gaan naar het avondmaal op problemen stuit), zou het juist zo moeten zijn dat ieder die geen vrijmoedigheid voelt aan moet gaan. Juist wie in zonde gevallen is (en wie is dat niet??), en weet dat het heil alleen bij Christus vandaan moet komen, moet naar de avondmaalstafel. Zo leert ook het formulier.

We moeten trouwens het avondmaal ook niet overschatten. Of eigenlijk: we moeten de prediking van het Woord niet onderschatten. In de grond van de zaak is het avondmaal niet meer (maar ook niet minder) dan een zichtbare uiting van wat in het Woord is beloofd.

Dat na de Reformatie het avondmaal niet meer elke zondag werd bediend lag in de praktijk van de roomse mis. Die werd elke zondag bediend en kwam als automatisch genademiddel zo in de plaats van de verkondiging te staan dat het hele christelijke leven een sleur werd. Daar is de praktijk vandaan gekomen om het minder vaak te vieren: zodat men bewust aan het avondmaal zou gaan. En ik denk dat daar ook de praktijk van de voorbereidingsweek vandaan komt. Als je erover nadenkt is die best wel vreemd: zou het niet zo moeten zijn dat je altijd voorbereid bent om aan de avondmaalstafel te komen? Ook op donderdagmiddag? Stel nou dat Christus vanavond om half tien terugkomt.. dan hoop ik toch echt dat velen bereid en gereed zijn om aan het maal deel te nemen!

Het is goed om de passage uit Korinthe die JGW hier aanhaalt in z'n geheel te lezen.

Het gaat in deze passage om mensen die tijdens het avondmaal zoveel eten dat er voor anderen niets overblijft. Of mensen die dronken aan het avondmaal verschijnen. Het gaat Paulus in de eerste plaats om gepast gedrag tijdens het avondmaal, niet zozeer om "geestelijke" onwaardigheden.

In de eerste kerk was het avondmaal niet het abstracte ritueel (met een diepe betekenis) zoals wij dat kennen, maar een gezamenlijke maaltijd met de hele gemeente, die ook diende ter voeding van het stoffelijk lichaam.

modesto schreef:Het is goed om de passage uit Korinthe die JGW hier aanhaalt in z'n geheel te lezen.

Het gaat in deze passage om mensen die tijdens het avondmaal zoveel eten dat er voor anderen niets overblijft. Of mensen die dronken aan het avondmaal verschijnen. Het gaat Paulus in de eerste plaats om gepast gedrag tijdens het avondmaal, niet zozeer om "geestelijke" onwaardigheden.

In de eerste kerk was het avondmaal niet het abstracte ritueel (met een diepe betekenis) zoals wij dat kennen, maar een gezamenlijke maaltijd met de hele gemeente, die ook diende ter voeding van het stoffelijk lichaam.

Klopt. Maar voor de allereerste kerk was het ook een nieuwe vorm van Pesach vieren. Zo is de beker van de dankzegging een van de bekers die in een Joods paasritueel voorbijkomen, bijna aan het einde ervan.

Marco schreef:

Mara schreef:

Sheba schreef: Meestal zijn de mensen er wel hoor bij voorbereiding en nabetrachting. Toen de kinderen klein waren gebeurde het inderdaad wel eens dat een van ons naar de ochtenddienst ging ( de ander luisterde mee) en s avonds de ander. Die dan ook weer meeluisterde.

Daar gaat het niet over en dat bedoelde ik ook niet. Je hoort gewoon van mensen dat ze rustig een weekendje weg plannen terwijl het voorbereiding is (of H.A.)

Sheba schreef:Je doet nu net of er helemaal niet met elkaar over gesproken wordt.

Nee zo doe ik niet, maar het is zoals ik het hier beleef. Jij verkeert in andere kerkelijke en meer biblebeltse kringen waarschijnlijk.

Sheba schreef:En als ik heel eerlijk ben. Merk ik in mijn omgeving dat dat op zijn hoogst misschien binnen gezin of familie gebeurt. Maar vaak niet met mede- gemeenteleden.

Zelfs binnen sommige families lukt het niet.

Sheba schreef:Verder ben ik wel benieuwd naar wat jij bedoeld met wat mensen lieten in de week van voorbereiding... Kan je dat concreet maken?

Jawel, volgens mij waren de Avondmaalszondagen lang van tevoren bekend. Dan werd er in die week geen feestje gevierd of iets dergelijks.
Logeren van tantes en ooms ging niet door op deze weekenden.
Er was een doordeweekse kerkdienst.
Er lag "beslag", een bepaalde ernst, in huis ook. Als kinderen kregen we daar best veel van mee.
Ook als er visite kwam.

En ik hoor het soms nog wel van oudere mensen, dat ze geen vrijmoedigheid kregen om aan te gaan. Omdat er van hun kant toch iets tussen zat.
In het algemeen krijg ik toch de indruk: eens bekeerd, altijd bekeerd en dan mag je aangaan.
En mocht een kind van God in de zonde vallen, die is toch vergeven?
Maar zo heb ik het niet geleerd en zo staat het volgens mij ook niet in het formulier.

Wat ik steeds bedoel te zeggen is, dat er in zijn algemeenheid anders/gemakkelijker over het H.A. wordt gedacht.
Zelfs als ik bij mijn gereformeerde of hervormde tantes logeerde, was daar ook veel ernst en ging zeker lang niet iedereen aan.
Mijn tante kon niet aangaan omdat een zoon kort daarvoor was overleden. Ze zat met zoveel vragen en misschien bitterheid in haar hart, dat ze niet kon aangaan. Mijn oom bleef helemaal weg, die zondag.
Terwijl ik hen toch kende als lieve, Godvrezende mensen.

Ik hoor wel vaker over het krijgen van vrijmoedigheid om aan te gaan. Het wijst op een diepe en bewuste omgang met de Heere, maar is daarom nog niet in overeenstemming met de bedoeling van het avondmaal. Zonder op individuele gevallen in te gaan (ik kan mij bij het voorbeeld van de overleden zoon best voorstellen dat het gaan naar het avondmaal op problemen stuit), zou het juist zo moeten zijn dat ieder die geen vrijmoedigheid voelt aan moet gaan. Juist wie in zonde gevallen is (en wie is dat niet??), en weet dat het heil alleen bij Christus vandaan moet komen, moet naar de avondmaalstafel. Zo leert ook het formulier.

We moeten trouwens het avondmaal ook niet overschatten. Of eigenlijk: we moeten de prediking van het Woord niet onderschatten. In de grond van de zaak is het avondmaal niet meer (maar ook niet minder) dan een zichtbare uiting van wat in het Woord is beloofd.

Dat na de Reformatie het avondmaal niet meer elke zondag werd bediend lag in de praktijk van de roomse mis. Die werd elke zondag bediend en kwam als automatisch genademiddel zo in de plaats van de verkondiging te staan dat het hele christelijke leven een sleur werd. Daar is de praktijk vandaan gekomen om het minder vaak te vieren: zodat men bewust aan het avondmaal zou gaan. En ik denk dat daar ook de praktijk van de voorbereidingsweek vandaan komt. Als je erover nadenkt is die best wel vreemd: zou het niet zo moeten zijn dat je altijd voorbereid bent om aan de avondmaalstafel te komen? Ook op donderdagmiddag? Stel nou dat Christus vanavond om half tien terugkomt.. dan hoop ik toch echt dat velen bereid en gereed zijn om aan het maal deel te nemen!

Dit klopt niet want Calvijn pleitte voor minstens iedere week.

Dat kan ook prima maar niet met de huidige manier van vieren wat heel veel tijd opslokt. Dan zouden de rituelen veranderd moeten worden.

ejvl schreef:Dat kan ook prima maar niet met de huidige manier van vieren wat heel veel tijd opslokt. Dan zouden de rituelen veranderd moeten worden.

Wat versta jij dan onder rituelen? En wat moet er dan veranderd worden? En hoezo slokt het veel tijd op?
Een Avondmaalsdienst duurt geen hele ochtend. De preek is weliswaar iets korter bij ons op zo'n zondag.