Zeeuw schreef:En moet er echt persé schuldbelijdenis gedaan worden? En dan? Zoals ik al een aantal keer schreef: op individueel niveau gaat het echt wel. Maar kom je iets hoger, liggen er teveel (rand)zaken, die gewoon niet overbrugbaar zijn.

Deze manier van uitdrukken veronderstelt een verplicht nummertje, een formaliteit, iets wat dan zo nodig moet. Die kant moeten we inderdaad niet op.

Maar vergevingsgezindheid in zijn algemeenheid en het belijden van schuld leidt tot een houding van nederigheid. Die laatste houding siert de christenmens en haalt de kerkmuur omlaag. Over het algemeen zijn het prettige mensen om mee om te gaan, dus dat is geen verkeerde gedachte om op het grondvlak aan te treffen. En dan te hopen dat deze mensen ook de kerk op een hoger niveau mogen gaan vertegenwoordigen.

Herman schreef:

Zeeuw schreef:En moet er echt persé schuldbelijdenis gedaan worden? En dan? Zoals ik al een aantal keer schreef: op individueel niveau gaat het echt wel. Maar kom je iets hoger, liggen er teveel (rand)zaken, die gewoon niet overbrugbaar zijn.

Deze manier van uitdrukken veronderstelt een verplicht nummertje, een formaliteit, iets wat dan zo nodig moet. Die kant moeten we inderdaad niet op.

Maar vergevingsgezindheid in zijn algemeenheid en het belijden van schuld leidt tot een houding van nederigheid. Die laatste houding siert de christenmens en haalt de kerkmuur omlaag. Over het algemeen zijn het prettige mensen om mee om te gaan, dus dat is geen verkeerde gedachte om op het grondvlak aan te treffen. En dan te hopen dat deze mensen ook de kerk op een hoger niveau mogen gaan vertegenwoordigen.

Nederigheid is sowieso een goede zaak denk ik, maar voor mij voelt het steeds spreken over 'we moeten schuld belijden' soms als afleidend van de werkelijke boodschap van het Evangelie.

Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Hier ben ik het niet mee eens.

Als wij van God vergeving van zonden ontvangen, dan komt er automatisch ook liefde tot Gods volk en dan begeren we éénheid met allen die Gods Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Als we na ontvangen genade in ons eigen hokje blijven zitten, klopt er toch iets niet? Dat is ook wat ds. Hoogerland ten diepste zegt. Waar is de schuld gebleven? Het missen van die schuld, ook onder Gods kinderen, is juist zo'n aanklacht. Want zonder schuldbelijdenis zal er nooit schuldvergeving geschieden, niet bij de wedergeboorte, niet bij de dagelijkse bekering en niet bij het belijden van kerkelijke verdeeldheid, laat staan dat er daadwerkelijk éénheid komt.

Wie zijn zonden belijdt en laat, zal barmhartigheid verkrijgen. Ik hoop zo goed geciteerd te hebben want ik heb even de Bijbel niet open, ja weet zelfs de exacte plaats van deze schriftuur niet.

Jantje schreef:

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Hier ben ik het niet mee eens.

Als wij van God vergeving van zonden ontvangen, dan komt er automatisch ook liefde tot Gods volk en dan begeren we éénheid met allen die Gods Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Als we na ontvangen genade in ons eigen hokje blijven zitten, klopt er toch iets niet? Dat is ook wat ds. Hoogerland ten diepste zegt. Waar is de schuld gebleven? Het missen van die schuld, ook onder Gods kinderen, is juist zo'n aanklacht. Want zonder schuldbelijdenis zal er nooit schuldvergeving geschieden, niet bij de wedergeboorte, niet bij de dagelijkse bekering en niet bij het belijden van kerkelijke verdeeldheid, laat staan dat er daadwerkelijk éénheid komt.

Kijk, hier kan ik ook bijvallen. Eerst verootmoediging, en ontbreekt dat, dan gaan we in hoogmoed des harten onze Eigen Weg.

Jantje schreef:

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Hier ben ik het niet mee eens.

Als wij van God vergeving van zonden ontvangen, dan komt er automatisch ook liefde tot Gods volk en dan begeren we éénheid met allen die Gods Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Als we na ontvangen genade in ons eigen hokje blijven zitten, klopt er toch iets niet? Dat is ook wat ds. Hoogerland ten diepste zegt. Waar is de schuld gebleven? Het missen van die schuld, ook onder Gods kinderen, is juist zo'n aanklacht. Want zonder schuldbelijdenis zal er nooit schuldvergeving geschieden, niet bij de wedergeboorte, niet bij de dagelijkse bekering en niet bij het belijden van kerkelijke verdeeldheid, laat staan dat er daadwerkelijk éénheid komt.

Lees nou toch eens joh. Het ging me om de volgorde van zaken. Als we kerken vol hebben met vele leden en maar een paar Avondmaalgangers, lijkt het me duidelijk dat het eerst gaat om persoonlijke vergeving van onze schuld tov de Heere, dan over de schuld die we hebben tot anderen. Hoe kun je als kerk nu roepen over schuld tov andere kerkgenootschappen, als dit de situatie is? Is er dan echt niet iets anders veeeeeeel belangrijker?
Ook jij gaat direct 'als we vergeving van God ontvangen, dan...'. Ik zou na die eerste woorden diep nadenken, is dat nu echt schuld? Dat is nl de schuld die in dit leven vergeven moet worden.
Natuurlijk mag daarna veel volgen, maar het gaat als eerste en diepste hierom.

-DIA- schreef:

Jantje schreef:

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Hier ben ik het niet mee eens.

Als wij van God vergeving van zonden ontvangen, dan komt er automatisch ook liefde tot Gods volk en dan begeren we éénheid met allen die Gods Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Als we na ontvangen genade in ons eigen hokje blijven zitten, klopt er toch iets niet? Dat is ook wat ds. Hoogerland ten diepste zegt. Waar is de schuld gebleven? Het missen van die schuld, ook onder Gods kinderen, is juist zo'n aanklacht. Want zonder schuldbelijdenis zal er nooit schuldvergeving geschieden, niet bij de wedergeboorte, niet bij de dagelijkse bekering en niet bij het belijden van kerkelijke verdeeldheid, laat staan dat er daadwerkelijk éénheid komt.

Kijk, hier kan ik ook bijvallen. Eerst verootmoediging, en ontbreekt dat, dan gaan we in hoogmoed des harten onze Eigen Weg.

Juist, eerst verootmoediging, maar wel over onze persoonlijke schuld tot de Heere. Laten we daar toch als persoon mee beginnen.

Zeeuw schreef:Lees nou toch eens joh. Het ging me om de volgorde van zaken. Als we kerken vol hebben met vele leden en maar een paar Avondmaalgangers, lijkt het me duidelijk dat het eerst gaat om persoonlijke vergeving van onze schuld tov de Heere, dan over de schuld die we hebben tot anderen. Hoe kun je als kerk nu roepen over schuld tov andere kerkgenootschappen, als dit de situatie is? Is er dan echt niet iets anders veeeeeeel belangrijker?
Ook jij gaat direct 'als we vergeving van God ontvangen, dan...'. Ik zou na die eerste woorden diep nadenken, is dat nu echt schuld? Dat is nl de schuld die in dit leven vergeven moet worden.
Natuurlijk mag daarna veel volgen, maar het gaat als eerste en diepste hierom.

Mijns inziens gaat dat samen op. En zeker, persoonlijke bekering is het allerbelangrijkste. Maar wat ds. Hoogerland júist ook signaleert, als ik het goed heb begrepen, is dat er onder Gods kinderen en knechten juist ook zo'n lauwheid is, als het gaat om de schuld van de kerkelijke verdeeldheid. En dáár gaat het mij nou om.

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:

Zeeuw schreef:

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Iets meer inhoud mag je in je posts wel leggen Jan. Wat ik ermee wil zeggen, we kunnen ons het hele leven druk maken over kerkzaken, maar het gaat om ons hart tov de Heere. Kennen we al vergeving van onze zonden, of maken we ons (al dan niet terecht) heel druk over wat uiteindelijk toch geen levenszaken zijn.

Hier ben ik het niet mee eens.

Als wij van God vergeving van zonden ontvangen, dan komt er automatisch ook liefde tot Gods volk en dan begeren we éénheid met allen die Gods Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Als we na ontvangen genade in ons eigen hokje blijven zitten, klopt er toch iets niet? Dat is ook wat ds. Hoogerland ten diepste zegt. Waar is de schuld gebleven? Het missen van die schuld, ook onder Gods kinderen, is juist zo'n aanklacht. Want zonder schuldbelijdenis zal er nooit schuldvergeving geschieden, niet bij de wedergeboorte, niet bij de dagelijkse bekering en niet bij het belijden van kerkelijke verdeeldheid, laat staan dat er daadwerkelijk éénheid komt.

Lees nou toch eens joh. Het ging me om de volgorde van zaken. Als we kerken vol hebben met vele leden en maar een paar Avondmaalgangers, lijkt het me duidelijk dat het eerst gaat om persoonlijke vergeving van onze schuld tov de Heere, dan over de schuld die we hebben tot anderen. Hoe kun je als kerk nu roepen over schuld tov andere kerkgenootschappen, als dit de situatie is? Is er dan echt niet iets anders veeeeeeel belangrijker?
Ook jij gaat direct 'als we vergeving van God ontvangen, dan...'. Ik zou na die eerste woorden diep nadenken, is dat nu echt schuld? Dat is nl de schuld die in dit leven vergeven moet worden.
Natuurlijk mag daarna veel volgen, maar het gaat als eerste en diepste hierom.

We hebben immers geen recht op schuldvergeving, en toch de Barmhartige God zegt in Zijn Woord: Wie zijn zonden belijdt en laat. Aan schuld vergevende genade zal altijd schuld belijdende genade voorafgaan.

Jantje schreef:

Zeeuw schreef:Lees nou toch eens joh. Het ging me om de volgorde van zaken. Als we kerken vol hebben met vele leden en maar een paar Avondmaalgangers, lijkt het me duidelijk dat het eerst gaat om persoonlijke vergeving van onze schuld tov de Heere, dan over de schuld die we hebben tot anderen. Hoe kun je als kerk nu roepen over schuld tov andere kerkgenootschappen, als dit de situatie is? Is er dan echt niet iets anders veeeeeeel belangrijker?
Ook jij gaat direct 'als we vergeving van God ontvangen, dan...'. Ik zou na die eerste woorden diep nadenken, is dat nu echt schuld? Dat is nl de schuld die in dit leven vergeven moet worden.
Natuurlijk mag daarna veel volgen, maar het gaat als eerste en diepste hierom.

Mijns inziens gaat dat samen op. En zeker, persoonlijke bekering is het allerbelangrijkste. Maar wat ds. Hoogerland júist ook signaleert, als ik het goed heb begrepen, is dat er onder Gods kinderen en knechten juist ook zo'n lauwheid is, als het gaat om de schuld van de kerkelijke verdeeldheid. En dáár gaat het mij nou om.

En gezien je laatste zin: 'en waar gaat het jou nu om in het leven?'. Om wat een dominee signaleert en wat er bij anderen aan de hand is, of gaat het om jouw persoonlijke schuld tov de Heere. Dat is de nuance die ik wil maken.
Ik zie nl veel kinderen van God die juist enorm betrokken zijn op anderen, over kerkmuren heen, maar niet het 'gevecht' aangaan met kerkelijke instituties. Kijk bv het voorbeeld in het topic kerkelijke eenheid. Een GG en GB die elkaar niet uitnodigen. Ik ken de plaatselijke situatie niet, maar er zullen in beide kerken kinderen van God zijn. En die zullen dit betreuren en anders willen zien, maar ook niet het hele probleem kunnen oplossen.

-DIA- schreef:
We hebben immers geen recht op schuldvergeving, en toch de Barmhartige God zegt in Zijn Woord: Wie zijn zonden belijdt en laat. Aan schuld vergevende genade zal altijd schuld belijdende genade voorafgaan.

Helemaal eens.

Jantje schreef:Zonder schuld is er geen vergeving mogelijk.

Sinds de zondeval is er schuld. Door het gelovig zien op de Heere Jezus is er vergeving. Je zult ongetwijfeld op de schuldervaring doelen, maar je stelling spreekt iets anders.

John Bunyan schreef: "Christus zegt duidelijk: Ik ben gekomen, opdat zij het leven hebben. De Heere heeft niet nodig wat u op het oog hebt, maar u hebt nodig wat de Heere beoogt. Eeuwig leven, vergeving van zonden, behoud van de toekomende toorn."

Het uitgangspunt in de mens ("schuld") klinkt heel gereformeerd, maar de Bijbel neemt de Triniteit als uitgangspunt. Zie het merg van het Evangelie in 2 Korinthe 5:19, "Want God was in Christus de wereld met Zichzelven verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende; en heeft het woord der verzoening in ons gelegd."

eilander schreef:Vraag 1 is: heb ik schuld? Zo ja, dan heb ik die te belijden - en als er iets concreets niet goed gaat, mij te bekeren.
Dus niet naar een ander kijken die maar niet in beweging komt. Als je dat doet, zegt dat ook wel iets over het gevoel van schuld dat je hebt.

Kun je schuld hebben zonder dat er concreet iets niet goed gaat? Het is heel goedkoop om te zeggen dat je zondaar bent, maar geen enkele concrete zonde weet te benoemen. Of dat je boos wordt als iemand anders je op iets aanspreekt.

Een jaar of wat geleden was er in een aantal kerken een boetedag. Prachtig. Maar wat is er nadien concreet anders gedaan?