Kerkelijke eenheid / Kanselruil

[Maanenschijn]

Gediscuseer over kerkverbanden het blijft altijd.
Zolang ze van de GGIN naar de GG gaan vind ik het prima.

Waarom vind je juist dat prima? Is daarmee voldaan aan de opdracht van Christus?

[Emma de Jong]

Begreep onlangs dat een verzoek van de GGiN om een gezamenlijke bidstond te beleggen met GG, OGGiN en HHK alleen door de HHK positief werd beantwoord. Daarom is deze niet doorgegaan.

Wellicht zit ds. Hoogerland niet in de commissie contact met kerken van de GG.

Kun je iets meer over dit verzoek vertellen? Is dit op landelijk vlak gevraagd? Lijkt me onjuiste informatie.

[GerefGemeente-lid]

Begreep onlangs dat een verzoek van de GGiN om een gezamenlijke bidstond te beleggen met GG, OGGiN en HHK alleen door de HHK positief werd beantwoord. Daarom is deze niet doorgegaan.

Wellicht zit ds. Hoogerland niet in de commissie contact met kerken van de GG.

Maar het is wel mogelijk dat hij dit ook weet.

[Geytenbeekje]

Dan gaat de GGiN een bidstond houden met de HHK.

[Herman]

Niet met je eens. Ik vind dat je de kerk als instituut te belangrijk maakt. De Kerk is daar waar het Woord is. Je terechte en pijnlijke punt, dat er kansels worden geopend en gesloten voor medegelovigen zie ik meer als onderstreping dat de persoonlijke broederschap mist.

Alle goede boekjes ten spijt, zie ik een ontwikkeling van toenadering op kerkelijk (als organisatie) niet gebeuren. De menselijke hoogmoed die ons allen niet vreemd is zal dit verhinderen. Daarom kan de concretisering in je eerdere post: laat ds. Hoogerland (of iemand anders) maar concreet beginnen met het beleggen van interkerkelijke bijeenkomsten prima aansluiten bij mijn stelling: begin niet bij het instituut, maar bij de mensen.

Is het zo dat er in den lande veel van deze initiatieven zijn? Ik zie of hoor er niet zo veel over.

1. Instituut
Wat mij betreft veronderstelt de kerk een instituut. De kerk die wij belijden de Ware Kerk te zijn is een kerk waar het Woord juist gepreekt wordt, de sacramenten bediend worden en de tucht gehandhaafd wordt. Dergelijke zaken worden allemaal niet in het informele circuit gevonden en als daar wel sprake van is, dan hebben wij direct onze twijfels bij de geldigheid ervan. Wie heeft de bevoegdheid gegeven om het Woord te preken is de eerste vraag. Als buurman Kees morgen buurman Jan in de Waal doopt, dan denk ik dat we kerkelijk die doop niet zullen erkennen. Kortom: de kerk veronderstelt een instituut.
We zijn het overigens eens dat het sluiten van kansels een pijnlijke zaak is.
2. Persoonlijke broederschap
Mijn gedachte is dat die er wel degelijk is, zeker als het om predikanten gaat. Ik hoor vaak genoeg dat ze plaatselijk elkaar opzoeken, gewoon om dat het kan, maar ook om elkaar te vertroosten en te bemoedigen in moeilijke tijden. Alleen kunnen ze behoudens een doordeweekse kerkdienst niet bij elkaar voorgaan. Die broederschap wordt dus vooral gemist in de besluitende organen die op hun beurt weer deels gedomineerd worden door regelgeving vanuit meerdere vergaderingen. Omdat broeder X te Y problemen heeft met ds A. te Z kan ds. A. niet bij ds. B. te C. op de kansel. Als je het A en B individueel laat besluiten, dan had het zo voor elkaar geweest.
3. Beginnen bij de mensen
Daar zijn we het dan toch over eens, maar wel om de kerkelijke verbanden ten goede te beïnvloeden.
4. Initiatieven.
Geen idee. Hooguit wat 31 oktober herdenkingen en dergelijke. Maar wat mij betreft niet specifiek gericht op kerkelijke eenheid.

[DDD]

Ik zie dat voor me dat die broeders en zusters elkaar zoeken en vinden, in kleinere of grotere ontmoetingen zonder kerkelijke organisatie. Als we onze kinderen daarin meenemen, dan groeit de eenwording van binnenuit en kan daar eventueel ook kerkelijke eenheid uit ontstaan.

Even op dit bericht en op enkele andere van jouw berichten aanhakend. De kerk is daar waar het Woord is. Dus de erkenning en herkenning begint op en onder de kansel, in een concrete kerkzaal. Daar dienen we al gemeente des Heeren onze God. Als we daar een scheiding aanbrengen tussen gelovigen die daar wel of geen Woord mogen verkondigen, dan loopt de gewenste eenheid in de soep.
Alle andere ideeën zijn ook sympathiek. Maar die komen al in den lande voor, en blijken dus de eenheid niet te bevorderen, of dat wordt niet als eenheid herkend.

Niet met je eens. Ik vind dat je de kerk als instituut te belangrijk maakt. De Kerk is daar waar het Woord is. Je terechte en pijnlijke punt dat er kansels worden geopend en gesloten voor medegelovigen zie ik meer als onderstreping dat de persoonlijke broederschap mist.

Alle goede boekjes ten spijt, zie ik een ontwikkeling van toenadering op kerkelijk niveau (als organisatie) niet gebeuren. De menselijke hoogmoed die ons allen niet vreemd is zal dit verhinderen. Daarom kan de concretisering in je eerdere post: laat ds. Hoogerland (of iemand anders) maar concreet beginnen met het beleggen van interkerkelijke bijeenkomsten prima aansluiten bij mijn stelling: begin niet bij het instituut, maar bij de mensen.

Is het zo dat er in den lande veel van deze initiatieven zijn? Ik zie of hoor er niet zo veel over.

Je houdt er een bijzondere kerkvisie op na, zeker voor iemand die in de HHK zit. Maar dat terzijde.

Hoe verhoudt zich dit standpunt tot de synode van de CGK? Men doet alle moeite er uit te komen. Is dat in het licht van jouw kerkstandpunt zonde van de tijd en van geen belang? Wat is dan eigenlijk nog de bovenplaatselijke gemeenschap der heiligen? En wat is het verschil met een indepentistisch of congregationalistisch kerkmodel?

Zijn er ooit gereformeerde theologen geweest die ook zo naar de kerk keken?

[Bruna]

Gediscuseer over kerkverbanden het blijft altijd.
Zolang ze van de GGIN naar de GG gaan vind ik het prima.

Je wil geen GGiN ers in de OGGiN of bedoel je wat anders?

[Maanenschijn]

@Herman, ik moet er eens wat langer over nadenken, dat ga ik vanavond niet op hier neerschrijven.

Voor mij begint de eerste vraag: ziet de opdracht van Christus om één te zijn ook in een organisatorische eenheid? Dat een organisatorische eenheid of instituut gevormd is en wordt en dat de kenmerken daarvan ons op Bijbelse gronden helder zijn, is een goed gevolg van het ontstaan van de kerk. Maar, ik moet mij eerst eens verdiepen, of uit de Bijbel laten overtuigen dat de opdracht van Christus om één te zijn ook heel het instituut omvat (Joh. 17:21).

Maar dat is voor morgen.

[Maanenschijn]

Ik zie dat voor me dat die broeders en zusters elkaar zoeken en vinden, in kleinere of grotere ontmoetingen zonder kerkelijke organisatie. Als we onze kinderen daarin meenemen, dan groeit de eenwording van binnenuit en kan daar eventueel ook kerkelijke eenheid uit ontstaan.

Even op dit bericht en op enkele andere van jouw berichten aanhakend. De kerk is daar waar het Woord is. Dus de erkenning en herkenning begint op en onder de kansel, in een concrete kerkzaal. Daar dienen we al gemeente des Heeren onze God. Als we daar een scheiding aanbrengen tussen gelovigen die daar wel of geen Woord mogen verkondigen, dan loopt de gewenste eenheid in de soep.
Alle andere ideeën zijn ook sympathiek. Maar die komen al in den lande voor, en blijken dus de eenheid niet te bevorderen, of dat wordt niet als eenheid herkend.

Niet met je eens. Ik vind dat je de kerk als instituut te belangrijk maakt. De Kerk is daar waar het Woord is. Je terechte en pijnlijke punt dat er kansels worden geopend en gesloten voor medegelovigen zie ik meer als onderstreping dat de persoonlijke broederschap mist.

Alle goede boekjes ten spijt, zie ik een ontwikkeling van toenadering op kerkelijk niveau (als organisatie) niet gebeuren. De menselijke hoogmoed die ons allen niet vreemd is zal dit verhinderen. Daarom kan de concretisering in je eerdere post: laat ds. Hoogerland (of iemand anders) maar concreet beginnen met het beleggen van interkerkelijke bijeenkomsten prima aansluiten bij mijn stelling: begin niet bij het instituut, maar bij de mensen.

Is het zo dat er in den lande veel van deze initiatieven zijn? Ik zie of hoor er niet zo veel over.

Je houdt er een bijzondere kerkvisie op na, zeker voor iemand die in de HHK zit. Maar dat terzijde.

Hoe verhoudt zich dit standpunt tot de synode van de CGK? Men doet alle moeite er uit te komen. Is dat in het licht van jouw kerkstandpunt zonde van de tijd en van geen belang? Wat is dan eigenlijk nog de bovenplaatselijke gemeenschap der heiligen? En wat is het verschil met een indepentistisch of congregationalistisch kerkmodel?

Zijn er ooit gereformeerde theologen geweest die ook zo naar de kerk keken?

Mijn kerkvisie zou mogelijk inderdaad bijzonder kunnen zijn, ik heb daar geen mening over. Ik denk dat mijn kerkelijk thuis niet zo ter zake doet. Mijn kerkelijke omzwerving, veelal gekoppeld aan een verhuizing, hebben mij mogelijk wat losser gemaakt van de kerk als instituut. Ik weet dat jij een overgaan naar een ander kerkverband/-genootschap ziet als kerkscheuring, dus ik kan mij zeker indenken dat ik in jouw ogen een bijzondere kerkvisie hebt.

Laat het helder zijn dat ik allereerst dankbaar ben voor de kerk zoals hij is en de wens heb dat dat wat gescheurd is weer zal helen, beginnend bij Hervormde Kerk.

Mijn gedachten over het één zijn of worden heb ik geformuleerd naar aanleiding van de vraag hoe de eenheid te bevorderen is. Ik heb daar één en ander over geschreven.

Terecht wijs je op de gereformeerde vaderen. Ik zal graag op basis van Bijbel en wat gereformeerde theologen hierover hebben geschreven mij nader laten onderwijzen en mogelijk mijn mening bijschaven. Ik heb de Institutie toevallig nog op mijn nachtkastje, ik zal eens zien wat Calvijn daarover heeft opgeschreven.

Edit: ik ben vergeten in te gaan op de CGK kwestie. Ik heb mij (ook op dit forum) afzijdig gehouden van discussie daarover. Maar inderdaad vind ik dat de absolute wens om eenheid te bewaren, mogelijk ten koste van bijbelse noties over bijv de vrouw in het ambt niet juist. Maar anderzijds, als er binnen het instituut ruimte is met elkaar in broederlijke liefde om te gaan als gelovigen in Christus, zou een scheuring niet nodig zijn. Deze ambivalentie zorgt er voor dat ik mij onthou van discussie over de CGK Synode .

[DDD]

Voor alle duidelijkheid: bijzonderheid zegt niets over juistheid. Het spreekt welhaast vanzelf dat ik dat vind, maar ik meld het maar even.

En verder was het zeer zeker niet bedoeld als persoonlijke aanval. Want Tiberius heeft ook wel eens iets in deze geest geschreven en ik zou het heerlijk vinden als dit naar de Schrift was. Maar ik geloof oprecht niet dat wij zelf onze eigen broeders en zusters in de Heere mogen uitzoeken. De bijbel geeft daar geen enkele aanleiding voor.

En de HHK is toch juist ontstaan omdat mensen een zeer hoge kerkvisie hadden en meenden zelf de enige echte voortzetting te zijn van de vaderlandse kerk der reformatie. Het heeft nooit de toonhoogte bereikt van de GKV in de jaren 70, en sinds de HHK is verdubbeld met afgescheidenen hoor je het ook wat minder, maar in eerste instantie was het toch een heel ding om de naam Nederlandse Hervormde Kerk op te geven. Dat zegt genoeg.

[Piet Puk]

Misschien begint kerkelijke eenheid in de praktijk met (een veel intensievere) kanselruil?

Of met het erkennen dat er verschillen zijn.

Ik denk dat kerkelijke eenheid begint met het erkennen dat er overeenkomsten zijn, en ons juist niet langer focussen op de verschillen.

Een gesprek waarin enkel de overeenkomsten benoemd worden, zonder de verschillen te bespreken lijkt me niet zo best.

[DDD]

Wat is daar precies het problematische van?

[GerefGemeente-lid]

Wat is daar precies het problematische van?

Ja, daar ben ik ook wel benieuwd naar.

[Piet Puk]

Wat is daar precies het problematische van?

Ja, daar ben ik ook wel benieuwd naar. :bobo

Wanneer we verschillen niet durven benoemen en bespreken of uit de weg gaan, krijg je vroeg of laat toch verwijdering.

En daarnaast: als we zo met elkaar omgaan, hoe ga je dan om met je hoorders? Zijn dat ook enkel de zachte dingen?

[DDD]

Het gaat niet om durven. Maar soms is het wijzer om te beginnen bij hetgeen verbindt, in plaats van zich te concentreren op de verschillen van inzicht.