Ik hoop dat je gelijk hebt.

Maar als mensen de predikant niet serieus nemen, dan zit er mijns inziens vaak meer achter dan gebrek aan ruggengraat. En ik vrees dat de onnozelheid van sommige meisjes ook gespeeld is, om vervolgens vrolijk de jongens te versieren.

Zita schreef:

DDD schreef:Dat kan voor zover ik kan begrijpen alleen gebeuren als de woorden van de prediker inhoudelijk niet overtuigend zijn. Dat is heel zorgelijk, omdat daarmee de hele evangelieverkondiging op losse schroeven komt te staan. Want waarom zou je Gods ernstig gemeende nodiging wel serieus nemen en de opmerkingen van de dominee over kleding niet?

Oneens met je eerste zin. Ik zou de schuld voor het niet-opvolgen van wat de predikant zegt niet (volledig) in de schoenen willen schuiven van de predikant. Op het gebied van kleding is het bij velen een gebrek aan ruggengraat. Mijn leerlingen geven het zelf ook aan dat ze het modebeeld met de extreem korte strakke rokjes best wel raar en eigenlijk niet zo verantwoord vinden. Maar ze willen zich conformeren aan de massa, en dus dragen ze die rokjes. Bovendien geldt dat het met uitspraken (van mannen) over kleding altijd spitsroedenlopen is. Ik merk in ieder geval aan mijn leerlingen dat ze het be-la-che-lijk vinden als een mannelijke docent concreet aangeeft waarom sommige dameskleding echt niet door de beugel kan. 'Pffff zeg, waar kijkt hij naar?'

Dat laatste is typisch vrouwelijk denken. Ze snappen niet hoe mannen in elkaar steken en daarom zien ze het gevaar niet. Of wel? Dat is nu weer een kwestie die een man niet kan beantwoorden maar wel eens kan constateren.

Ik lees in deze tijden verschillende boeken. Twee aanraders:

Het waargebeurde verhaal van een joodse nazi-jager die een van de grootste oorlogsmisdadigers opspoorde.
Hanns Alexander, oudoom van de auteur, groeit op in een welvarende joodse familie in Berlijn die in de jaren dertig naar Londen vlucht. Rudolf Höss is boer, soldaat en later commandant van Auschwitz. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog is luitenant Hanns Alexander één van de belangrijkste nazi-jagers van de Britse overheid. Zijn meest ongrijpbare doelwit: Rudolf Höss. We volgen de levenspaden van deze Duitsers tot deze elkaar op dramatische wijze kruisen.

De bejubelde auteur van Stalins jeugdjaren en andere meeslepende biografieën heeft met De Romanovs een toegankelijke, levendige en zeer onthullende geschiedenis geschreven over de uitzonderlijke mannen en vrouwen die Rusland drie eeuwen regeerden. In dit fascinerende werk wendt Simon Sebag Montefiore zijn talent voor geschiedschrijving aan om het verhaal te vertellen van de grootste en meest complexe keizers en keizerinnen van de Romanov- dynastie (1613-1918), over hoe hun hof functio neerde, en over het evenwicht tussen persoonlijkheid en macht bij elke tsaar. Gebruikmakend van archiefmateriaal dat na de val van de USSR beschikbaar kwam, slaagt Montefiore erin de werkelijke wereld tot leven te brengen van legendarische persoonlijkheden als Catharina de Grote en Nicolaas II, en laat hij de lezer kennismaken met een aantal minder bekende, maar alleen al om hun seksuele uitspattingen en andere scandaleuze of decadente wederwaardigheden des te meer tot de verbeelding sprekende leden van deze eminente familie. Een lijvig boek over lusten en onlusten, intriges, samenzweringen, fascinerende karakters, politiek en macht. Een boek dat de diepere wortels van het huidige Rusland genadeloos blootlegt en dat van de eerste tot de laatste bladzij zowel duizelingwekkend informatief als extreem onderhoudend is.

Ik zie altijd prachtige boeken van je langskomen Huisman maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen om ze te lezen

FlyingEagle schreef:Ik zie altijd prachtige boeken van je langskomen Huisman maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen om ze te lezen

Elke dag schiet er wel een uurtje over om te lezen en soms meerdere uren.

Hier idem. Het lijken mij prachtige boeken, alleen ontbeert het mij ook vaak aan tijd om te lezen en blijft het bij de krant op een dag.

Tijd om boeken te lezen is voor (bijna) iedereen te vinden. Naar mijn bescheiden mening is het vooral een kwestie van discipline. Ik heb het ook druk, maar ik 'moet' van mezelf minstens 1 boek per week lezen, en dat lukt ook ...

Dus: ik begrijp Huisman heel goed.

Ik zou het graag willen, maar eigenlijk lukt het mij alleen tijdens de vakantie. Mijn avonden zitten gewoon te vol om rustig te gaan lezen. Gisteravond bijvoorbeeld was ik om 22.00 uur klaar met de was. Stukje uit de bijbel gelezen en ik bij gaan slapen. Dag weer om.

Het boe Nacht van Eli Wiesel werd hier nogal aanbevolen. Ik ben nu op tweederde, en het is zeker een indrukwekkend boek. Sommige dingen komen heel hard binnen.
Toch kan ik niet zeggen dat dit nu het beste boek is over de kampen. Voor mij is dat Nacht und Nebel. Floris Bakels beschrijft niet alleen de gruwelen maar legt ook veel uit. Wat maakte het kampleven zo zwaar? Hoe kon je je het best gedragen? En veel meer.
Bovenal wordt hij vaak bijzonder gesterkt door God. Die gedeelten vind ik zeer indrukwekkend.

merel schreef:Ik zou het graag willen, maar eigenlijk lukt het mij alleen tijdens de vakantie. Mijn avonden zitten gewoon te vol om rustig te gaan lezen. Gisteravond bijvoorbeeld was ik om 22.00 uur klaar met de was. Stukje uit de bijbel gelezen en ik bij gaan slapen. Dag weer om.

Dit zou ik echt niet volhouden; 's avonds doe ik het rustig aan.

Dat lukt naast een baan vaak niet. Mijn avonden zijn over het algemeen vol, maar dat lijkt mij meer een onderwerp voor een topic gezin en huishouden

Philip Yancey - Genade, wat een wonder!

Voor mijn leeskring las ik afgelopen dagen zowel 'Valavond' van Annet Buurman als 'Nachtmotet' van Arie Kok. Het zijn geen van beide literaire meesterwerken, vind ik. 'Valavond' sprak me veel meer aan dan 'Nachtmotet'. Bij 'Nachtmotet' kon ik iedere wending in het verhaal zo ongeveer wel voorspellen. Bovendien moet een verhaal dat zich (deels) afspeelt in de Tweede Wereldoorlog wel heel bijzonder zijn, wil ik het nog kunnen waarderen. Dat was het bepaald niet. Joden, concentratiekampen, terloops een moffenmeid. Ik vond het ook niet zo geloofwaardig dat de man meteen zijn hart uitstortte bij de vrouw. Het sfeertje in het verzorgingshuis en het licht verwarde van de hoofdpersonen vond ik wel weer goed beschreven. Van andere zaken vroeg ik me echt af waarom ze iedere keer weer werden beschreven (de kleur van het haar van de verzorgster, de etenskeuzelijsten enzovoorts). In een novelle is vulling niet echt nodig. 'Valavond' speelt zich eveneens deels in de Tweede Wereldoorlog af. Het is veel geloofwaardiger geschreven. Het gaat niet om de 'grote' oorlogsverhalen, maar gewoon om twee kleine, wat rare, bange, af en toe laffe mensen.
In beide boeken vond ik het taalgebruik behoorlijk cliché. Zelfs de leuke vondsten waren naar mijn idee behoorlijk uitgesleten (grimlachen en dat soort dingen). Van 'Valavond' kan ik mij voorstellen dat ik het nog een keer lees. Met name in het eerste deel waren echt wel mooie dingen te vinden. Van 'Nachtmotet' vind ik het prima dat hij terug kan naar de bieb.

Dodo schreef:Het boe Nacht van Eli Wiesel werd hier nogal aanbevolen. Ik ben nu op tweederde, en het is zeker een indrukwekkend boek. Sommige dingen komen heel hard binnen.
Toch kan ik niet zeggen dat dit nu het beste boek is over de kampen. Voor mij is dat Nacht und Nebel. Floris Bakels beschrijft niet alleen de gruwelen maar legt ook veel uit. Wat maakte het kampleven zo zwaar? Hoe kon je je het best gedragen? En veel meer.
Bovenal wordt hij vaak bijzonder gesterkt door God. Die gedeelten vind ik zeer indrukwekkend.

Onvergelijkbare boeken! Bakels zat vanwege verzetsdaden in 2 kampen. Slechte omstandigheden en wrede bewakers maar van een geheel andere orde dan de siuatie van Elie Wiesel.

Een jongen van 15 jaar die samen met zijn familie in veewagens afgevoerd werd uit Hongarije naar een vernietigingskamp (Auschwitz) Zijn moeder en zijn zusje werden bij aankomst direct vergast. Zijn vader en hij overleefden Auschwitz maar moesten toen op dodenmars naar Buchenwald waar zijn vader overleed.

Hun enige "misdaad" was dat zij Joden waren.

Bakels werd gesterkt in God en Wiesel worstelde met Gods leiding,voorzienigheid en zelfs met Zijn bestaan.

Wiesels boeken zijn literaire juweeltjes die soms afstotend zijn vanwege zijn gedachten over God maar ze zijn onmisbaar om iets van de gruwelen van de holocaust te ervaren.

Jerry Bridges; God vrezen met blijdschap. Een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. De auteur put veel uit de geschriften van de puriteinen.(Zijn boekje ' verlangen naar heiliging' vond ik ook erg mooi.)