huisman schreef:---Knip---
De meeste van de 79 behoren tot de (uiterst) linkerkant. Bizar dat jij dit predikanten uit de middengroep noemt. De 130 die niet getekend hebben zijn echt niet alleen de predikanten die zich verwant voelen met BhP.
Daar zitten heel veel predikanten uit de middengroep bij.
Dus ik neem niets terug van wat ik schreef. Als er zijn die door een actie tweedracht begeren te zaaien in een kerk moeten er harde woorden gesproken worden. Zie avondmaalsformulier.
Ik denk dat wij het grotendeels eens zijn met hoe wij in de zaken staan die nu op de synode voorliggen. Tegelijkertijd vraag ik me af of je echt recht doet aan de intenties van de schrijvers. Eerlijk gezegd vind ik jouw methode van benadering ook nogal polariserend (lees even je bericht na, er zit een sterke top-down redenatie vanuit macht in). Hoeveel gelijk je ook mag hebben (inhoudelijk gezien), deze manier van benaderen werkt averechts.
Laatst bekeek ik de synodevergadering en ik ben geschrokken van de toon, waarmee links en rechts elkaar benaderd. Er werd zelfs gesproken over een virus dat zo snel mogelijk uitgetrapt zou moeten worden (als het ging om de vrouw in het ambt). Als we zo met elkaar blijven spreken functioneren we überhaupt niet meer als kerk.
De woorden van de commissie Kerk Zijn blijven onverminderd relevant:
1.1 Een weg terug uit een impasse
In het vroege voorjaar van 2020 benoemde de generale synode van de CGK de commissie
kerk-zijn, in het besef van de impasse waarin de besprekingen geraakt zijn rond de vraag
wat de kerk aan moet met de verschillende hantering van het besluit inzake vrouwelijke
ambtsdragers.
20 Nu is een impasse een doodlopende weg. Je kunt niet verder. Omkeren is noodzakelijk, om
vervolgens te bezinnen op de juiste weg. Nog sterker is dat het geval wanneer we zo
nadrukkelijk gezamenlijk in een impasse zijn geraakt. Het aanwijzen van de verkeerde
koers van de anderen is dan niet meer voldoende. Je zit elkaar te zeer in de weg. Je luistert
niet meer naar elkaar. De gesprekken zijn als een smalle steeg geworden waarin je niet
25 eens kunt omkeren. Dan is het nodig achteruit te bewegen om uit de impasse te komen. Zo
ontstaat ruimte tot bezinning over de koers die gezamenlijk uitgezet en gegaan moet
worden.
Aan het einde gekomen van de weg die we als commissie zijn gegaan in de afgelopen
maanden, beseffen we dat zo onze opdracht gekarakteriseerd kon worden. We zagen: Als
het over de kerk gaat is een impasse bedreigend voor het leven in de gemeente van
Christus. We zullen terug moeten naar de ruimte van Gods Woord en van de belijdenis van
Zijn kerk. De vragen die ons zijn aangereikt door het moderamen van de synode waren
erop gericht gezamenlijk de toegang tot die ruimte te vinden.
We zullen om Christus’ wil
dáár elkaars hart moeten vinden.
De belangrijkste conclusies zijn:
1. Samen kerk-zijn vraagt om een geestelijke houding. Deze geestelijke houding betekent
dat we elkaar vertrouwen, liefhebben, dienen en opscherpen op basis van het gezamenlijk
belijden waarop wij staan.
2. Tegelijk, en niet minder belangrijk, moeten we spreken over onze gezamenlijke zonde
en schuld, en de noodzaak van vermaning en bekering van ons allen. Niemand kan voor de
schuld van de impasse alleen naar de ander kijken.
Een oplossing waarbij gemeenten zich zouden verwijderen uit het kerkverband, zou een
oplossing zonder genade en zegen zijn, een wangetuigenis naar de wereld, een verlies voor
Gods Koninkrijk, een zonde voor God en een gebruikmaken van kerkelijke verdeeldheid.
Een oplossing waarbij we elkaar meer en meer loslaten op punten die naar overtuiging van
de kerken (we spreken niet over een ‘meerderheid’ en over de ‘synode’ als we kerkelijke
denken) principieel liggen, is niet anders dan het aanvaarden van geestelijke verwijdering
van elkaar, het ontkennen van het probleem, en het relativeren van de gezamenlijke
belijdenis waarop wij staan.
Waar we om mogen en moeten bidden is nieuwe verbrokenheid van hart, nieuwe
verwondering over Gods genade en over het Evangelie van zijn Zoon, diepgaande en open
gesprekken over wat het is om te belijden dat Jezus Christus de Heere is, en van daaruit te
zien wat het is dat ons werkelijk samenbindt. Als we elkaar door Gods genade mogen
hervinden in die belijdenis, is het ook mogelijk om de band met elkaar te dienen door
eensgezind Gods weg te zoeken voor de kerken, ook als die weg ons moeite kost. Niet voor
niets gaan moeite en zegen in de Bijbel vaak hand in hand.
file:///H:/Downloads/9.36-p.1-36-Rapport-commissie-kerk-zijn.pdf