Welk mens?

Ander schreef:

hmprff schreef:ik kan mij van mijn godsdienstlessen (afgelopen jaar) herinneren, dat juist in de Afscheiding, waar de GG uit voort is gekomen, de kerk van beneden af 'geregeerd' werd. Of dat dit zo in theorie moet zijn. Aangezien de gemeente de kerkenraad kiest en de kerkenraad mensen afvaardigt naar de synode enz. Terwijl bij de NHK de gemeente van bovenaf bestuurd werd.

Als je het zo bekijkt wel ja: ledenvergadering, kerkenraad, classis, particuliere synode, Generale Synode. Je begint dus onderaan. De NHK "staatskerk" had (heeft?) een omgekeerde hiërarchie. Je hebt goed geluisterd bij godsdienst!
Ik bedoel ermee te zeggen: de notie om degenen die over je gesteld zijn te gehoorzamen, ook al is dat soms lastig.

In kerkelijke zaken is er niemand 'over' iemand gesteld.

Gijs83 schreef:

jvdg schreef:

Lassie schreef:Dit doet mij denken aan mijn lieve oma.

Zij ging op latere leeftijd aan het Heilig Avondmaal (voor het eerst en was ook gelijk de laatste keer) werd een paar dagen later aangesproken door een ouderling: wat zij wel niet aan de tafel deedt. Tsja. *slik* Vertel dan maar (als je een introvert persoon bent) waarom je de vrijmoedigheid had om aan de Tafel te gaan. Mijn oma klapte dicht en durfde nooit meer aan het Heilig Avondmaal te gaan.

Dit wilde ik met jullie delen.

Helaas weet ook ik van zulke situaties (in nabije kring), waarin het Leven lijkt te worden doodgeslagen door mensen.
Vreselijk!

Maar weet wel dat wat God begonnen is door een mens nooit beëindigd kan worden.

Echter kan zo'n mens veel donkerheid over zo'n ziel brengen met alle gevolgen van dien.

Als daar goede gronden voor zijn moet je dan een mens niet waarschuwen

Gijs, zou je alsjeblieft niet meer zulke uitspraken willen doen.

Ik ken mijn oma beter dan die kerkenraadsleden.

Gijs83 schreef:

jvdg schreef:

Lassie schreef:Dit doet mij denken aan mijn lieve oma.

Zij ging op latere leeftijd aan het Heilig Avondmaal (voor het eerst en was ook gelijk de laatste keer) werd een paar dagen later aangesproken door een ouderling: wat zij wel niet aan de tafel deedt. Tsja. *slik* Vertel dan maar (als je een introvert persoon bent) waarom je de vrijmoedigheid had om aan de Tafel te gaan. Mijn oma klapte dicht en durfde nooit meer aan het Heilig Avondmaal te gaan.

Dit wilde ik met jullie delen.

Helaas weet ook ik van zulke situaties (in nabije kring), waarin het Leven lijkt te worden doodgeslagen door mensen.
Vreselijk!

Maar weet wel dat wat God begonnen is door een mens nooit beëindigd kan worden.

Echter kan zo'n mens veel donkerheid over zo'n ziel brengen met alle gevolgen van dien.

Als daar goede gronden voor zijn moet je dan een mens niet waarschuwen

Natuurlijk mag je waarschuwen, maar net wat je zegt, alléén op goede gronden.
Een oprechte zielszorger merkt/voelt wat leeft in zo'n ziel en merkt of er van introvertie sprake is.
Hij zal dan in liefde onderzoeken.
En aangezien hij geen hartenkenner of nierenproever is zal hij nooit zo'n hard oordeel mogen uitspreken.
En als hij enige zelfkennis heeft zelfs zo'n oordeel niet kùnnen vellen.

Bert Mulder schreef:

memento schreef: Soms helpt het om sociologisch naar dingen als een kerkenraad te kijken. Sociologisch gezien is het een groepje vrijwilligers, die zich inzet voor hun idealen. Mensen die iets doen op vrijwillige basis, zijn sneller geneigd de dingen te doen zoals zij vinden dat het beste is, en focussen daarbij op de dingen die zij belangrijk vinden. Als dat niet mogelijk is, of als daarbij weerstand optreedt, loopt vaak de motivatie terug, of ontstaat er een geërgerde houding. Ook vermeiden zij het liefst problemen, en als problemen zich voordoen die niet te omzeilen zijn, lossen ze die het liefst op de manier op, die het minste inspanning vereist.

Als we dat in ons achterhoofd hebben, is het ook veel begrijpelijker waarom (sommige) kerkenraden niet openstaan voor kritiek en veranderingen, maar ook waarom "moeilijke gevallen" in de gemeente niet goed aangepakt worden (denk bv: het bezoeken van weglopende schaapjes der kudde, die niet op zulk bezoek zitten te wachten, of het tijd investeren in huwelijksproblemen, waarbij beide partners niet willen praten, etc)

Om maar helemaal even van het onderwerp 'Leer der Gereformeerde Gemeenten' af te raken....

Ik ben ook ouderling, zei het niet in de GG. Nu is het, voor mij in elk geval, niet zo dat ik wat gewoonlijk een vrijwilliger genoemd wordt. Inderdaad die ik het werk vrijwillig, maar het is beslist niet zo dat ik mijzelf voor dit ambt voorgeschoven hebt, of het gezocht hebt. Op Bijbelse manier begeert wel....

Wil ik ook even de nadruk leggen dat ik het NOTA BENE de meest belangrijke taak vind om weglopende schapen te zoeken, en ook vooral de 'moeilijke gevallen' niet te negeren of met een routine afdoen.

En weet je waarom? Omdat ik God een eed gezweerd heb, dat te doen. Dat ik wacht zal staan op de muren van Zion. Dat ik niet zal doen als een huurling, die wegloopt zo gauw er problemen opkomen...

Wat wel het geval is, dat men soms gewoon tijd tekort komt....

(deze week 2 avonden huisbezoek, dan kerkeraadvergadering (donderdag ons huwelijkjubileum 21 jaar), vrijdag een bruiloft)

Daar moet dan ook, ook voor ouderling, ook nog studietijd voor kerkeraadwerk bovenop komen. Ook doe ik de kerkadministratie...

ik vind deze discussie best interessant. Misschien in een nieuw topic?

Gijs83 schreef:Als daar goede gronden voor zijn moet je dan een mens niet waarschuwen

Waarschuwen begint met luisteren

Vandaag hoorde ik nog dit:

Een oude vrouw op haar sterfbed gekomen zijnde meende dat ze na een leven lang de boodschap van het Evangelie naast zich neergelegen hebbende niet meer naar Jezus kon gaan nu ze op haar uiterste lag. Ze had de prediking van het Evangelie dan ook altijd geïnterpreteerd als zijnde voor de uitverkorenen waar zijzelf geen deel aan had.
Een schoondochter heeft haar gewezen op die Enige Zaligmaker, die een leven vol van zonde en afkeer kan vergeven en schoonwassen.
Daarover mocht die stervende ook spreken met haar predikant.
Vooral over het feit dat Hij ondanks alles.........
Sterfbedbekering?

De vrouw is gestorven en de GG-predikant heeft aan het graf (tussen de regels door) getuigd van het Leven wat in haar was (gekomen) uit souvereine Genade.

Echter de schoondochter kon dit "niet overnemen" omdat deze vrouw nimmer de keuze (kenbaar) had gemaakt.

Ik denk dat ook hier weer de crux zit: Wij moeten de keuze maken!

God zij dank, dat dit niet zo is: Moesten wij de keus maken, er zou geen mens in de hemel komen om Hem eeuwig groot te maken.

Ik sluit maar weer af met (tot troost): 't Is door Hem, door Hem alleen, om het eeuwig welbehagen....

Zo is een jongen bij mijn zus in de kerk er op aangesproken dat hij met bepaalde schoenen aan toch echt niet aan het avondmaal kon gaan

Vind het heel erg als mensen zo met elkaar omgaan in 1 kerk, terwijl ze zich juist verbonden horen te weten, zeker als avondmaalsgangers onderling.

Je hoort ook wel van mensen die het voor zichzelf niet kunnen/ willen geloven dat God van ze houdt en ze zeker zijn in Hem. Daardoor durven ze niet te getuigen. (Het gebeurd dat mensen juist door die houding wel getuigen)

Jvdg,
Zou die schoondochter niet gewoon het zeer merkwaardig vinden dat die vrouw niet kon getuigen voor haar en wel voor de dominee? Die draai die jij er aan geeft... Ik wordt er op zijn zachtst gezegt een beetje moe van. Nog even en de olieprijs stijgt weer en beweer je dat Shell stiekum ook Arminiaan is. Het klinkt onzinnig en dat is het ook. Net zoals dat ik het onzinnig vind dat werkelijk iedereen die niet 100% past in je beeldje dan maar gelijk stiekum ten diepste Arminaan is.

Kaw schreef:Jvdg,
Zou die schoondochter niet gewoon het zeer merkwaardig vinden dat die vrouw niet kon getuigen voor haar en wel voor de dominee? Die draai die jij er aan geeft... Ik wordt er op zijn zachtst gezegt een beetje moe van. Nog even en de olieprijs stijgt weer en beweer je dat Shell stiekum ook Arminiaan is. Het klinkt onzinnig en dat is het ook. Net zoals dat ik het onzinnig vind dat werkelijk iedereen die niet 100% past in je beeldje dan maar gelijk stiekum ten diepste Arminaan is.

Ik heb sterk de indruk dat je me niet begrepen hebt.
Voor die vrouw heb ik oprecht hoop.
En dat heeft niets te maken met de dominee o.i.d..

Lees het nog maar eens door.

Ik heb de indruk dat je wilde lezen wat je dacht dat de inhoud zou zijn.......

Zoals ik het lees, is die vrouw door haar schoondochter in gaan zien dat er nog vergeving mogelijk was voor haar. Dat ze daarover met de dominee mocht spreken. Het heeft volgens mij niets te maken met tegen de ene wel getuigen en de ander niet.

De vrouw is gestorven en de GG-predikant heeft aan het graf (tussen de regels door) getuigd van het Leven wat in haar was (gekomen) uit souvereine Genade.

Echter de schoondochter kon dit "niet overnemen" omdat deze vrouw nimmer de keuze (kenbaar) had gemaakt.

Ik denk dat in dit voorbeeld zowel de predikant als de schoondochter mis zit. Het is niet aan ons om te oordelen. Dat geldt zowel als het gaat om iemands bekering te betwijfelen, als ook iemands bekering te bevestigen. Want ook dat laatste, iemands geklaag over de boosheid die in hem woont, en de roep daarvan verlost te worden, wat helaas veel als teken van waar leven gezien wordt, kan misleidend zijn. Ik heb in mijn zeer naaste omgeving meegemaakt. Een man die last kreeg van de zonde. Echt diep. Die van een redelijk los leven in het zwart ging, heel serieus werd, de geringste spot niet meer kon verdragen, klagend over zn zonde, roepend om genade. Niet zomaar, maar ruim 2 jaar. Geen enkele reden trouwens om aan te nemen dat het niet gemeend, niet echt was. Ook achteraf gezien niet. Verschillende dominees ("zware") hadden hun oordeel al uitgesproken: Dat kon niet anders zijn dan Gods werk. En nu, nog geen 5 jaar later, bezoekt diezelfde man, die door een respectabel aantal dominees voor onmiskenbaar kind van God verklaard was, hoogstens nog 2 keer per jaar de kerk.*

Laten we daarom maar gewoon de denkwijze van de Dordtse Leerregels overnemen, die ons voorhoudt een ieder als kind van God te zien die daar in leer en leven, woorden en daden, van getuigd. De ander echt 100% vrijlaten, zolang hij binnen de grenzen van Gods woord blijft. Opdat niet wij, maar zijn geweten en God, zijn rechter zijn. Dan kunnen we met oprechte blijdschap blijde zijn als iemand mag getuigen, zonder "teleurgesteld" te hoeven zijn als iemand afvalt. Omdat dan de enige die we hoeven oordelen onszelf is. En ik acht dat we daar onze handen meer dan vol aan hebben...

----------------
* Ik acht dit een zeer ernstige zaak. Bij deze man kwam het openbaar. Maar wat nu als hij niet 'losgeslagen' was? Wat nu als hij die dominees had geloofd, die hem "overnamen". Die hem vertelden dat "de schreeuw om genade" een duidelijk kenmerk was van het "ware"? Dan was hij met een ingebeelde hemel naar de hel gereisd. Laten we oppassen met mensen "zalig te verklaren", of dat nu op een arminiaanse manier is, of op een bevindelijke manier. Want helaas wordt aan het "overnemen" echt waarde gehecht, en velen mensen vertrouwen er op. Terwijl ze op Christus alleen moeten vertrouwen. Want mensen falen maar al te vaak...

De Bijbel geeft toch zeker aan waaraan je Gods kinderen kan herkennen. Zij zullen bijvoorbeeld niet op zichzelf gericht zijn maar op God. Dan mag je toch zeker wel vanuit gaan of mensen bij God komen na het sterven of niet. Dat geeft juist weer hoop aan de mensen hier op aarde. Daarbij een getuigenis dat zij nog tijd hebben om zich te bekeren.

Dat geeft in ieder geval het belang aan om het er 'zo af en toe' eens over te hebben. Praat met elkaar over je geloof. Bemoedig elkaar. Dan heb je steun aan elkaar, kan je elkaar opbouwen, van elkaar leren - en heb je dat soort problemen aan het graf niet.

Het kan toch niet dat je zelfs binnen je familie niet durft te getuigen?

Gian schreef:Welk mens?

De mens die verkeerd zit. Om snel te oordelen is ook niet goed: vroeger zou men wel: laat het eerst maar overzomeren en overwinteren. Ik vind wel dat je iemand ook niet direct de grond in moet trappen(net of jij het beter weet). Hij is toch iets tussen die mens en God!? Het is, lijkt mij, niet verkeerd om in gesprekken naar bepaalde kenmerken te speuren zonder daarover een oordeel te geven.