ejvl schreef:TSD schreef:
Ik kan me daar grotendeels in vinden, met dien verstande dat ik wel geloof dat ook in het toevluchtnemend geloof zeer zeker wel bij momenten die zekerheid gevoeld mag worden, ik geloof dat iedere geloofsoefening iets van die zekerheid kent, iets van dat 'ook voor mij'.
Dus eigenlijk moet je het onderdeel dat de zonden bedekt maar nog niet vergeven zijn, zien als dat de zonden wel vergeven zijn en daar ook iets van beleefd is maar dat soms de zekerheid hierover verdwijnt?
Zo zou je het kunnen zeggen ja, wedergeboorte en rechtvaardigmaking vallen samen. Nogmaals, ik vind de terminologie ook ongelukkig, volgens mij heb ik al eerder geschreven dat die bij voorkeur gewoon niet gebruikt wordt, of anders goed uitgelegd.
ejvl schreef:
Echter begrijp ik een uitspraak van een predikant uit de GG niet:
Predikant GG schreef:
Volk des Heeren, kon u meekomen? Toen we u gezegd hebben hoe God Zijn volk leidt, kon u toen mee? Misschien zult u zeggen ik mag niet ontkennen wat er gebeurd is. Ik mag ook niet ontkennen dat ik ooit iets van de beminnelijkheid van de Middelaar gezien heb. Maar om nu te mogen geloven dat de Heere mij vrijgesproken heeft, o nee, daar sta ik voor. Het anker van mijn ziel is nog niet door het Voorhangsel in het binnenste heiligdom gegaan.
Dat spreekt volgens mij tegen Zondag 7 welke het heeft over een vast vertrouwen dat er vergeving (is vrijgesproken) geschonken is.
Wel lastig, een citaat zonder context terwijl er wordt gerefereerd naar een eerder gedeelte. Ik voel me op zichzelf niet geroepen om citaten van een willekeurige GG predikant te gaan uitleggen, met het gevaar dat ik nu iets anders zeg dan wat hij heeft bedoeld.
Als je mij vraagt, kan je volgen wat er staat? Dan zeg ik 'ja'. Maar dan wel met deze kanttekeningen:
1. Voor zover ik het kan beoordelen, spreekt deze predikant de hoorders aan vanuit hun beleving, vanuit hun ervaring, dit is geen dogmatiek!
2. Ik geloof dat als je echt iets van de beminnelijkheid van de Middelaar hebt gezien, er
op dat moment iets van het 'mijnen' bij is. Op dat moment is er vrede, vrijheid en is het 'vlak' tussen God en je ziel. Ik geloof dat dat er dan iets van Zondag 7 in beoefening is, ja.
Dan kan het zijn dat je daar nadien geen "woorden" aan kunt geven en als dan iemand zegt: En, ben je nu vrijgesproken, zijn al je zonden voor eeuwig achter Gods rug geworpen, dan durf je dat niet te zeggen. Dat is zo groot... dan heb je het nodig dat de Heere dat door Zijn Woord en Geest meer helder aan je openbaart.
Ik geloof persoonlijk niet dat met Zondag 7 wordt bedoeld dat allen die niet voortdurend dat vaste vertrouwen in zich hebben, dan geen waar geloof zouden bezitten. Of dat je alleen het ware geloof bezit als je dat (al mijn zonden zijn vergeven) voor jezelf helder en vrijmoedig mag zeggen.
Over dit onderwerp is in het verleden al veel gediscussieerd en je kan er natuurlijk nog van alles over opzetten, je kan het ook nog hebben hoe in prediking en pastoraat moet worden omgaan met degenen die in dit citaat worden aangesproken, allemaal belangrijk, maar voor deze discussie lijkt mij het vooral van belang of we het er wel / niet over eens zijn of een heldere kennis van de vergeving van zonden noodzakelijk is (en de rest dus eigenlijk hooguit voorbereidend werk is) of dat er ook mensen zijn (misschien wel veel) die wel enige kennis hebben van henzelf, van wie God is, van de Middelaar, die ook in enige mate hun vertrouwen op Hem hebben mogen stellen voor hun persoonlijk zieleheil, maar waar de heldere geloofskennis omtrent de persoonlijke schuldvergeving ontbreekt.
Ik geloof persoonlijk van wel, maar daar zijn volgens mij de meningen op dit forum over verdeeld. En niet alleen op dit forum, volgens mij is er ook door theologen en predikanten al vaker over gestreden.