Er zijn er, wiens hart, als Lydia, geopend wordt, niet door het breekijzer van berouw, maar door de sleutel van goddelijke genade. Zoet getrokken, haast stil bekoord door de lieflijkheid van Jezus, zeggen zij: “Trek mij, en ik zal U nalopen. ”

En nu stelt u mij de vraag: “Waarom heeft God mij tot Zich gebracht op deze zachte manier?” Nog eens zeg ik: “Er zijn vragen die beter onbeantwoord kunnen blijven. God weet het best de redenen waarom Hij u deze verschrikkingen niet geeft; laat die vraag bij Hem. Maar ik kan u wel een anekdote vertellen. Er was eens een man, die deze verschrikkingen nooit gevoeld had en hij dacht bij zichzelf: “Ik kan nooit geloven dat ik een christen ben, totdat ik dit gevoeld heb.” En dus bad hij God of hij ze mocht voelen en hij voelde ze, en wat denkt u dat zijn getuigenis is?

Hij zegt: “Doe dit nooit, nooit, want het resultaat is allerverschrikkelijkst!” Had hij geweten waarom hij het vroeg, dan zou hij niet om zoiets dwaas gevraagd hebben .... Loof de Meester, dat Hij u niet roept in de bewolkte en donkere dag, maar u zachtjes tot Zich trekt. En wees tevreden, bid ik u, om geroepen te zijn door de muziek van de stem van liefde.

Acht u het niet mogelijk dat Jezus Christus u zo geleid heeft om een reden? Hij wist dat u erg zwak was en dat uw geest erg teer was en dat, als u deze verschrikkingen zou hebben gevoeld, u wel waanzinnig geworden zou kunnen zijn. U zou nu in een psychiatrische inrichting zitten, als u hierdoor heen gemoeten had. Het is waar dat Zijn genade u zou hebben kunnen behouden, maar God tempert altijd de wind voor het geschoren lam en Hij behandelt de zwakken niet zo als Hij het de sterken doet. Uit: https://charlesspurgeon.nl/verschillend ... an-berouw/

samanthi schreef:Ik heb al eerder vermeld, Zacheus belijdt zijn zonden als hij uit de boom klimt, de Samaritaanse vrouw wordt ontdekt door prikkelende vragen, maar Levi staat op en gaat.
Laten we stoppen met het voorschrijven wanneer je naar de Heere Jezus mag gaan.

Posthoorn schreef:

samanthi schreef:Ik heb al eerder vermeld, Zacheus belijdt zijn zonden als hij uit de boom klimt, de Samaritaanse vrouw wordt ontdekt door prikkelende vragen, maar Levi staat op en gaat.
Laten we stoppen met het voorschrijven wanneer je naar de Heere Jezus mag gaan.

Iedereen 'mag' naar de Heere Jezus gaan. Daar gaat het niet over. De vraag is: wie gáát?

Arja schreef:Als antwoord op @Geytenbeekje die vraagt: Waarom moet er eerst ellende wezen ? Timotheüs-bekeringen heb je niet meer tegenwoordig ?

C. H. Spurgeon zou dit zeggen:

Er zijn er, wiens hart, als Lydia, geopend wordt, niet door het breekijzer van berouw, maar door de sleutel van goddelijke genade. Zoet getrokken, haast stil bekoord door de lieflijkheid van Jezus, zeggen zij: “Trek mij, en ik zal U nalopen. ”

En nu stelt u mij de vraag: “Waarom heeft God mij tot Zich gebracht op deze zachte manier?” Nog eens zeg ik: “Er zijn vragen die beter onbeantwoord kunnen blijven. God weet het best de redenen waarom Hij u deze verschrikkingen niet geeft; laat die vraag bij Hem. Maar ik kan u wel een anekdote vertellen. Er was eens een man, die deze verschrikkingen nooit gevoeld had en hij dacht bij zichzelf: “Ik kan nooit geloven dat ik een christen ben, totdat ik dit gevoeld heb.” En dus bad hij God of hij ze mocht voelen en hij voelde ze, en wat denkt u dat zijn getuigenis is?

Hij zegt: “Doe dit nooit, nooit, want het resultaat is allerverschrikkelijkst!” Had hij geweten waarom hij het vroeg, dan zou hij niet om zoiets dwaas gevraagd hebben .... Loof de Meester, dat Hij u niet roept in de bewolkte en donkere dag, maar u zachtjes tot Zich trekt. En wees tevreden, bid ik u, om geroepen te zijn door de muziek van de stem van liefde.

Acht u het niet mogelijk dat Jezus Christus u zo geleid heeft om een reden? Hij wist dat u erg zwak was en dat uw geest erg teer was en dat, als u deze verschrikkingen zou hebben gevoeld, u wel waanzinnig geworden zou kunnen zijn. U zou nu in een psychiatrische inrichting zitten, als u hierdoor heen gemoeten had. Het is waar dat Zijn genade u zou hebben kunnen behouden, maar God tempert altijd de wind voor het geschoren lam en Hij behandelt de zwakken niet zo als Hij het de sterken doet. Uit: https://charlesspurgeon.nl/verschillend ... an-berouw/

samanthi schreef:

huisman schreef:@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Prof. G. Wisse schreef:Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

Niet mee eens.

Jantje schreef:

samanthi schreef:

huisman schreef:@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Prof. G. Wisse schreef:Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

Niet mee eens.

Leg dat dan maar eens goed onderbouwd uit. Want dat vind ik een schokkende zaak.

samanthi schreef:Ik heb al eerder vermeld, Zacheus belijdt zijn zonden als hij uit de boom klimt, de Samaritaanse vrouw wordt ontdekt door prikkelende vragen, maar Levi staat op en gaat.
Laten we stoppen met het voorschrijven wanneer je naar de Heere Jezus mag gaan.

Posthoorn schreef:

samanthi schreef:Ik heb al eerder vermeld, Zacheus belijdt zijn zonden als hij uit de boom klimt, de Samaritaanse vrouw wordt ontdekt door prikkelende vragen, maar Levi staat op en gaat.
Laten we stoppen met het voorschrijven wanneer je naar de Heere Jezus mag gaan.

Blijft de vraag staan: waar plaats jij de vernedering van de pinksterlingen? Die is er bij hen toch vóór het geloof in Christus? En dat kan volgens jou niet.

refo schreef:Ik vermoed dat de Pinksterlingen het later niet veel meer over de vijf minuten durende verslagenheid hebben gehad. Dat viel nog in hun eertijds.

samanthi schreef:

huisman schreef:@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Prof. G. Wisse schreef:Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

Niet mee eens.

DDD schreef:Dat neemt niet weg dat het volkomen onbelangrijk is hoe je de precieze volgorde in dogmatisch opzicht plaatst. Zolang je althans dat soort analyses niet met de gemeente deelt. In de bijbel is er geen expliciet antwoord op te vinden, dus voor het geloofsleven is het helemaal niet van belang. Dan gaat het erom dat iemand weet dat hij eerst blind was en nu ziet. Het gaat om het resultaat. De boom wordt aan de vrucht gekend.

huisman schreef:

samanthi schreef:

huisman schreef:@Samanthi een stukje uit het bekende boek van prof. G. Wisse. Dit boek werd over kerkmuren heen gewaardeerd vanwege zijn helder Schriftuurlijke en bevindelijke uitleg.

Prof. G. Wisse schreef:Evenmin ontstaat deze droefheid naar God, als een begeerte van de ziel naar de God des levens, uit onze zelfkennis. Niet de blik, die we in ons zelf leren slaan, is de oorsprong van onze begeerte tot God; veeleer omgekeerd, het inwendig zien van Gods beminnelijkheid doet ons walgen van onszelf. De blik in God leert ons de ware blik in onszelf te slaan. En de walging van onszelf heeft alleen waarde en geestelijke betekenis, als die walging ontstaat uit een ontmoeting van God, en het erkennen van Zijn heerlijkheid. Zeker wij moeten twee dingen leren kennen: God en onszelf. Maar eerst bij het licht, dat ons doet zien, wie en wat God is, zullen we een rechte kennis van ons zelf verkrijgen. De zelfkennis staat in het teken van de Godskennis.Zelfs ontstaat dit heimwee naar God ook niet uit een verlangen naar Christus. Het zien van de noodzakelijkheid van Christus, het verlangen naar de Heere Jezus,. om in Hem alles te vinden, wat wij missen, is niet de bron, waaruit ons Godsverlangen ontstaat. Het schreien naar God is geen gevolg en vrucht van ons Christusverlangen. Wel omgekeerd alweer. Immers, zolang er nog geen rechte ontmoeting met God als God heeft plaats gevonden, kan er van een zuivere begeerte naar Christus nog geen sprake zijn. Wie nog niet met God te doen heeft gekregen, weet nog niet, wat hij met Christus zal aanvangen. De ware begeerte naar Christus, naar de volle Christus, is dan ook juist, om in die weg hersteld te worden uit ons Godsgemis. In het Paradijs toch hebben we niet Christus, maar God verloren

Niet mee eens.

Daar was ik al bang voor. Zoals prof. G. Wisse het verwoord in het boek "Droefheid naar God' kan alleen begrepen worden als je de Schriftuurlijke en bevindelijke theologie liefhebt.
Echt @samanthi het geestelijk leven begint niet met Jezus maar begint waar wij ons bevinden. Zie Ezechiël 16
Geen oog had medelijden over u, om u een van deze dingen te doen, om zich over u te erbarmen; maar gij zijt geworpen geweest op het vlakke des velds, om de walgelijkheid van uw ziel, ten dage, toen gij geboren waart.
Als Ik bij u voorbijging, zo zag Ik u, vertreden zijnde in uw bloed, en Ik zeide tot u in uw bloed: Leef; ja, Ik zeide tot u in uw bloed: Leef!

In de gelijkenis van de verloren zoon begint het bij de zwijnen.

Of zoals het staat in Psalm 130
1 Een lied Hammaaloth. Uit de diepten roep ik tot U, o HEERE!
2 HEERE! hoor naar mijn stem; laat Uw oren opmerkende zijn op de stem mijner smekingen.
3 Zo Gij, HEERE! de ongerechtigheden gadeslaat; HEERE! wie zal bestaan?
4 Maar bij U is vergeving, opdat Gij gevreesd wordt.
5 Ik verwacht den HEERE; mijn ziel verwacht, en ik hoop op Zijn Woord.
6 Mijn ziel wacht op den HEERE, meer dan de wachters op den morgen; de wachters op den morgen.
7 Israël hope op den HEERE; want bij den HEERE is goedertierenheid, en bij Hem is veel verlossing.
8 En Hij zal Israël verlossen van al zijn ongerechtigheden.

Zijn er nog die uit de diepte het verwachten van de HEERE?

William Guthrie schreef:Afdeling I Sommigen worden getrokken zonder een bewust ervaren voorbereidend werk der wet

Voordat wij hiermee beginnen, zullen wij eerst spreken over het voorbereidend werk der wet, zoals de Heere dat gewoonlijk gebruikt om Zijn eigen weg in de zielen der mensen te bereiden. Dit kan bij sommige personen zijn eigen gewicht als kenmerk hebben. Het wordt een werk der wet of een werk van vernedering genoemd. Het houdt in zekere zin verband met de Geest der dienstbaarheid’ van het Oude Testament, en thans, onder het Nieuwe Testament, beantwoordt het geheel aan de term ‘Geest der dienstbaarheid’, en het leidt gewoonlijk tot de ‘Geest der aanneming’ (Rom. 8:15).

Laat men hierbij wel bedenken: (1) Dat we over dit voorbereidende werk der wet niet moeten spreken als een negatief kenmerk van een waar belang in Christus, in die zin dat niemand recht zou mogen doen gelden op Gods gunst, tenzij hij dit voorbereidende werk – in zijn verschillende stappen, zoals wij erover moeten spreken – heeft gehad. Want de Heere houdt met de mensen niet altijd dezelfde weg, zoals wij nog nader zullen zien. (2) De voornaamste reden waarom wij erover spreken is, omdat de Heere zo met velen handelt, die Hij door enig voorbereidend werk krachtdadig roept. En voor hen met wie zo gehandeld is, kan het tot versterking blijken te zijn, en het zal hen bevestigen in het toekennen van meer gewicht aan de kenmerken die volgen. (3) Het kan ertoe bijdragen om anderen die onder zulk een Geest der dienstbaarheid verkeren, te bemoedigen, als een goed teken van een genadewerk dat erop zal volgen, want – zoals we nader zullen aanwijzen – het zal zelden bevonden worden te mislukken en geen genadige uitkomst te hebben. (4) Waar God van zulk een voorbereidend werk gebruikmaakt, houdt Hij Zich daarbij niet aan één en dezelfde weg en mate, zoals we nader zullen zien.

Voordat wij dit voorbereidende werk meer in bijzonderheden behandelen, zullen wij de meest gebruikelijke wegen waarlangs de Heere mensen op een zaligmakende wijze in Zijn verbond inleidt en hen tot Christus trekt, kort aanduiden.
1. Sommigen worden vanaf de baarmoeder getrokken (...)

2. Sommigen worden op volwassen leeftijd, in een soevereine Evangelieweg, geroepen
Sommigen worden in een soevereine Evangelieweg tot Christus gebracht, wanneer de Heere, door alle werk der wet met enige weinige woorden van liefde als het ware in te zwelgen, een persoon snel vanaf het eerste ogenblik gevangenneemt, zoals Hij met Zacheüs deed (Lukas 19). Bij anderen ging het zo, dat zij, op een door Christus gesproken woord, alles verlieten en Hem volgden. En wij horen niets van een werk der wet dat hen aanpakte voordat zij Christus Jezus omhelsden.

Omdat sommigen er aanspraak op maken op deze wijze te zijn geroepen, zullen wij, tot opheldering en tot bevestiging van hen, enige dingen die zeer opmerkelijk zijn in deze handelingen met Zacheüs, kort aanroeren. (1) Hij had een verlangen om Christus te zien, en wel een zodanig verlangen, dat hij datgene wat sommigen oordelen voorzichtigheid en kiesheid te zijn, liet varen, want hij klom op een wilde vijgenboom om Hem te zien. (2) Christus sprak naar zijn hart, en dat woord greep hem zo aan, dat hij ogenblikkelijk het aanbod van Christus met vreugde aannam, en het met Christus als Heere eens werd, terwijl weinigen van enig aanzien Hem volgden. (3) Hierop werd zijn hart geopend voor de armen, hoewel hij tevoren een gierig man schijnt te zijn geweest. (4) Hij had een juiste indruk van zijn vroegere wegen, hetgeen bewees dat hij eerbied had voor de wet van Mozes. Hij maakt dit bekend voor het gehele toen aanwezige gezelschap. Hij deinst er niet voor terug schande op zich te nemen in dingen die waarschijnlijk bij de wereld bekend waren. (5) Na al deze dingen bevestigt en bekrachtigt Christus het verdrag met Zijn woord. De eenheid van belangen, welke er tussen hem en de andere heiligen behoort te zijn, prijst Hij hem aan, en Hij brengt hem in gedachtenis zijn verloren toestand, als Christus niet zou zijn gekomen en hem niet had gezocht. Dit alles blijkt duidelijk uit Lukas 19:3-10.

Wij erkennen dat de Heere sommigen zo roept, en als er zijn die aanspraak kunnen maken op de bijzondere dingen die wij hebben aangeduid, dan hebben zij vanuit de Schrift een betrouwbare bevestiging van Gods handelen met hen. Indien hun hart zich aan Christus heeft overgegeven, behoeven zij zich ook niet te kwellen vanwege het ontbreken van een onderscheiden voorbereidend werk der wet, want een werk der wet is niet begerenswaardig, behalve dan voor dit doel. Daarom biedt Christus Zichzelf in de Schrift rechtstreeks aan, en worden de mensen uitgenodigd om tot Hem te komen. En hoewel velen tot Hem, Die de Borg is, niet willen komen, totdat de Geest der dienstbaarheid hen benauwt wegens hun schuld, is het toch zo, dat als er zijn die op de kennis van hun verloren staat, gewillig zijn om tot Christus te vluchten en zich aan Hem over te geven, niemand met recht hun een werk der wet mag opdringen.

(...) Wat betreft anderen, die Christus door een enkel woord overreedde om Hem te volgen, wij moeten redelijkerwijze veronderstellen – wat Hij ook bij Zijn eerste ontmoeting met hen gedaan of tot hen gesproken moge hebben – dat Hij toen zoveel van hun nood en van Zijn eigen volheid en uitnemendheid aan hen heeft ontdekt, dat dit hen alles deed verlaten en achter Hem aan deed komen. En als Hij zo met sommigen doet, verlangen wij niet meer, aangezien daar voor de Heelmeester ruimte genoeg is.

Afdeling II Mensen worden gewoonlijk voorbereid voor Christus door een werk der wet

De meest gewone weg waardoor velen tot Christus worden gebracht, bestaat uit een duidelijk en goed te onderscheiden werk der wet en van vernedering, hetgeen wij in het algemeen de Geest der dienstbaarheid noemen, zoals wij hiervoor kort aanduidden. Wij willen niet zeggen dat eenieder wiens consciëntie door de zonde en de vrees voor toorn wordt wakker geschud, daadwerkelijk Christus aanneemt. Het tegendeel blijkt in Kaïn, Saul, Judas, en anderen. Maar er is een werk van overtuiging van zonde, van ontwaking der consciëntie, en van verootmoediging, dat, zoals wij uiteen zullen zetten, zelden faalt of een genadige uitkomst ontbeert, maar dat gewoonlijk zijn oplossing vindt in de Geest der aanneming en een genadig werk van Gods Geest. En omdat de Heere met vele zondaren op deze wijze handelt, en het onze ervaring is dat velen, als zij zich over dit wetswerk een oordeel willen vormen, veel onzekerheid ontmoeten, zullen wij er in bijzonderheden over spreken. (...)