Nou, een forum is er om te discussiëren. Ik vind het prima als je het standpunt van ds. Verschuure verdedigt. Dr. Steenblok nam -misschien iets minder extreem- hetzelfde standpunt in. Maar dan is een inhoudelijk gesprek belangrijk, mijns inziens. En niet met vage argumenten dat zij tegen de stroom inroeien.

DDD schreef:Nou, een forum is er om te discussiëren. Ik vind het prima als je het standpunt van ds. Verschuure verdedigt. Dr. Steenblok nam -misschien iets minder extreem- hetzelfde standpunt in. Maar dan is een inhoudelijk gesprek belangrijk, mijns inziens. En niet met vage argumenten dat zij tegen de stroom inroeien.

Het vleit mij dat u een vergelijking met dr. Steenblok trekt Ik ben echt niet zo geleerd hoor.

Het aardige van een forum is, dat je niet geleerd hoeft te zijn om een (onderbouwde) mening te geven. En het leuke is, dat je soms kunt leren van mensen van wie je dat in het geheel niet zou verwachten.

Ik ben overigens ook nauwelijks theologisch geschoold.

DDD schreef:Het aardige van een forum is, dat je niet geleerd hoeft te zijn om een (onderbouwde) mening te geven. En het leuke is, dat je soms kunt leren van mensen van wie je dat in het geheel niet zou verwachten.

Ik ben overigens ook nauwelijks theologisch geschoold.

Haha dat had ik al wel een beetje verwacht

Volgens mij zit er ook een misverstand in het woordje 'pleiten'.. Wil het zeggen dat je als het ware vervulling van de belofte voor jou persoonlijk van God mag eisen, of wil het zeggen dat de doop als een dure plicht op je voorhoofd gestempeld staat, en je de Heere mag/moet sméken om vervulling van de belofte, aan jou persoonlijk? De belofte houd mijns inziens in dat God tot de laatste dag zal doorgaan met Zijn vergaderend werk. De belofte is dat Hij nóg werkt, en dat wij als gedoopten het voorrecht mogen hebben op te groeien op het erf van het verbond. Dát erf waar God werkt! Waar Hij Zijn Woord laat verkondigen! En dat in tegenstelling tot zoveel anderen.. Dan is de doop geen stapje richting de hemel zoals door velen hier indirect gesteld wordt, maar een dure plicht voor de dopeling! Wat een verantwoordelijkheid om onbekeerd met een gedoopt voorhoofd daarheen te reizen.. In deze tijd zie je gewoon overal om je heen gebeuren dat de doop als een soort opstapje, of voorsprong richting de hemel gebruikt wordt. Ik denk dat overschatting van de doop een groot gevaar is in deze tijd. Je ziet het al aan de felle reacties als aan de doop volgens sommigen, door rechtse dominees, niet genoeg waarde gegeven wordt. De doop is geen opstapje, het is een door God geschonken voorrecht dat voor eeuwig tegen ons getuigen zal als het bij dat 'bad der wedergeboorte' blijft zonder waarachtige wedergeboorte! Het wijst ons op ONZE plicht, ipv dat het God op een plicht zou wijzen Zijn belofte te vervullen.. Die belofte is een algemene belofte.

Dat blijkt toch juist duidelijk uit de 105e psalm? God zal Zijn Waarheid nimmer krenken. Welke waarheid? Ik zal ze Zelf bevestigen en schragen.. Maar eeuwig Zijn verbond gedenken. Welk verbond? Het verbond der genade! Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht. Tot in het duizendste geslacht Van geslacht tot geslacht, Hij laat er geen verloren gaan die Hij van eeuwigheid heeft liefgehad! t' verbond met Abraham Zijn vrind. Bevestigt Hij van kind tot kind. Eerst door de besnijdenis, nu door middel van de doop toont God aan Zijn verbond te gedenken. Dat is juist tot troost van de Kerk! Ik kan werkelijk niet begrijpen dat er mensen zijn die dat een arme bediening vinden. Ik kan het niet anders zien: volgens mij is het vooral een zich ergeren aan de eeuwige verkiezing.. God is geheel vrij van ons! Wij zijn van Hem afgevallen! Hij heeft geen verplichting aan ons. Wij wel aan Hem! Het grote wonder is nou net dat Hij niet álle mensen in de verdoemenis wil werpen. Er is redding, er is genade. Voor een beperkt getal? Ja, voor een beperkt getal. Dat is tegen ons gevoel. Vleeskruisigend. Enkel genade!! Geen cel van de mens in aanmerking genomen. Geen zucht, geen traan, geen snik. En toch wil Hij erom gevraagd zijn. En dát is reden om te smeken en te bidden. Geen recht op genade door de doop!! Smeken als een rechteloze met een dubbele plicht op ons voorhoofd getekend!!

coco schreef:Volgens mij zit er ook een misverstand in het woordje 'pleiten'.. Wil het zeggen dat je als het ware vervulling van de belofte voor jou persoonlijk van God mag eisen, of wil het zeggen dat de doop als een dure plicht op je voorhoofd gestempeld staat, en je de Heere mag/moet sméken om vervulling van de belofte, aan jou persoonlijk? De belofte houd mijns inziens in dat God tot de laatste dag zal doorgaan met Zijn vergaderend werk. De belofte is dat Hij nóg werkt, en dat wij als gedoopten het voorrecht mogen hebben op te groeien op het erf van het verbond. Dát erf waar God werkt! Waar Hij Zijn Woord laat verkondigen! En dat in tegenstelling tot zoveel anderen.. Dan is de doop geen stapje richting de hemel zoals door velen hier indirect gesteld wordt, maar een dure plicht voor de dopeling! Wat een verantwoordelijkheid om onbekeerd met een gedoopt voorhoofd daarheen te reizen.. In deze tijd zie je gewoon overal om je heen gebeuren dat de doop als een soort opstapje, of voorsprong richting de hemel gebruikt wordt. Ik denk dat overschatting van de doop een groot gevaar is in deze tijd. Je ziet het al aan de felle reacties als aan de doop volgens sommigen, door rechtse dominees, niet genoeg waarde gegeven wordt. De doop is geen opstapje, het is een door God geschonken voorrecht dat voor eeuwig tegen ons getuigen zal als het bij dat 'bad der wedergeboorte' blijft zonder waarachtige wedergeboorte! Het wijst ons op ONZE plicht, ipv dat het God op een plicht zou wijzen Zijn belofte te vervullen.. Die belofte is een algemene belofte.

Dat blijkt toch juist duidelijk uit de 105e psalm? God zal Zijn Waarheid nimmer krenken. Welke waarheid? Ik zal ze Zelf bevestigen en schragen.. Maar eeuwig Zijn verbond gedenken. Welk verbond? Het verbond der genade! Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht. Tot in het duizendste geslacht Van geslacht tot geslacht, Hij laat er geen verloren gaan die Hij van eeuwigheid heeft liefgehad! t' verbond met Abraham Zijn vrind. Bevestigt Hij van kind tot kind. Eerst door de besnijdenis, nu door middel van de doop toont God aan Zijn verbond te gedenken. Dat is juist tot troost van de Kerk! Ik kan werkelijk niet begrijpen dat er mensen zijn die dat een arme bediening vinden. Ik kan het niet anders zien: volgens mij is het vooral een zich ergeren aan de eeuwige verkiezing.. God is geheel vrij van ons! Wij zijn van Hem afgevallen! Hij heeft geen verplichting aan ons. Wij wel aan Hem! Het grote wonder is nou net dat Hij niet álle mensen in de verdoemenis wil werpen. Er is redding, er is genade. Voor een beperkt getal? Ja, voor een beperkt getal. Dat is tegen ons gevoel. Vleeskruisigend. Enkel genade!! Geen cel van de mens in aanmerking genomen. Geen zucht, geen traan, geen snik. En toch wil Hij erom gevraagd zijn. En dát is reden om te smeken en te bidden. Geen recht op genade door de doop!! Smeken als een rechteloze met een dubbele plicht op ons voorhoofd getekend!!

Ds. Kersten noemt ook iets over het verbond met Abraham.

HET VERBOND DER VERLOSSING.
N.N. vraagt een korte uiteenzetting in „de Saambinder" van wat wij door hel Verbond der Verlossing te verstaan hebben. Hoewel ik hem naar de kostelijke werken onzer oude Gereformeerde Theologen zou willen verwijzen, en hem raden vooral toch niet te verzuimen die te onderzoeken, wil ik hem niet afwijzen.

Het Verbond der Verlossing wordt ook wel genoemd De Raad des Vredes, en eveneens het Verbond der Genade van eeuwigheid, en behelst de verbondssluiting tussen de Vader en de Zoon, aangaande de borgstelling voor de uitverkorenen. Die uitverkorenen toch konden tot de zaligheid niet anders komen dan door de volkomen voldoening aan Gods gerechtigheid. En die voldoening vermocht niemand, in hemel of op aarde, te brengen. Alleen God zelf vermocht den gevallen zondaar met God te verzoenen. In de eeuwigheid nu, eer enig schepsel bestond, was de Verbondssluiting tussen de Vader en de Zoon.

De Vader eiste van den Zoon de volbrenging van Gods gerechtigheid, en beloofde Hem een zaad, verordineerende Hem het Koninkrijk (Luc. 22:29). De Zoon verbond Zich vrijwillig aan den eis van Gods recht te voldoen en stelde een wedereis, dat Hij had de Heidenen tot Zijn erfdeel en de einden der aade tot Zijne bezitting.
P. van Mastricht leert ons, in zijn kostelijke Godgeleerdheid.

„Dit eeuwige verbond der genade nu is bij ons niets anders dan een personele en huishoudelijke onderhandeling en verdragmaking tussen Vader en Zoon, waardoor van eeuwigheid de Vader van den Zoon geëist heeft al datgene, dat, om voor den uitverkorenen zondaar de eeuwige zaligheid te bezorgen, noodzakelijk zijn zou; en beloofd heeft tot een loon, o.a. een Middelaarsheerlijkheid; terwijl de Zoon integendeel de geëisten toegezegd en beloofd en van Zijn kant de aan Hem gedane beloften voor Zich weer-geëist heeft, ten nutte en voordele van beide de partijen."

In dit verband stond de Zoon als Middelaar, optredend voor al de uitverkorenen. Die Hij tot Zijn eigendom ontvangt. Onze vaderen noemden dit Verbond, zo wij reeds opmerkten, het Verbond der Genade van eeuwigheid. Dezelfde Van Mastricht schrijft dan ook: Er is nu tweeërlei genadeverbond, het ene is eeuwig, het andere tijdelijk. Dat van eeuwigheid is ingegaan tussen Vader en Zoon over en aangaande de herstelling van den uitverkoren zondaar; dit in de tijd wordt ingegaan tussen God en den uitverkoren zondaar.

Het eerste is van het tweede als voorafbeelding (prototypon) en het tweede is als een uitbeeldsel (ectypon) van het eerste. Beide deze schijnen te kennen gegeven te worden Luc. 22:29: En Ik bestelle u door Verbond het Koninkrijk; gelijkerwijs Mijn Vader Mij dat door Verbond besteld heeft." Brakel merkt bij dezen tekst aan: ier staat niet horizoo, noch diatattoo maar diatithemai, een woord hetwelk zoveel betekent als bij wijze van testament of verbond iemand iets beloven; daarvandaan komt het woord diatheckee testament of verbond; zodat verordineren een verbond insluit en uit kracht van dit verbond zou Hij het Koninkrijk hebben. Gal. 3:16, 17 Zoo is er dan een verbond tussen God en Christus.
Even later komt van Mastricht op den Griekse tekst van Luc. 22:29 terug en bevestigt nader, gelijk ook uit Gal. 3:17, dat het Verbond der Genade te voren van God bevestigd is op Christus maar afgekondigd en bekend gemaakt aan Abraham vierhonderd jaren voor de wet.

„Wanneer is nu dat Verbond prokekuroomenon, te voren bevestigd ? Immers zekerlijk in de eeuwigheid, alhoewel de eerste bekendmaking daarvan geschied is in het paradijs" Ook zijn „alle wezenlijkheden van het Verbond der Genade in het stuk der verlossing tussen Vader en Zoon zicht- en blijkbaar bevonden."

Het Verbond der Verlossing of de Raad des Vredes is dus in Wezen één met het genadeverbond, dat God hier in den tijd met Zijn uitverkorenen sluit, en waarin Hij Zijn volk genade schenkt tot hun zaligheid. Dat genadeverbond in de tijd heeft een vaste grondslag in het genadeverbond van eeuwigheid. Hierin ligt een zalige troost voor Gods kinderen.
Christus is de Middelaar van het verbond; Hij volbracht alle voorwaarden en voldeed aan alle eisen van het Verbond, zodat dit vast is, niet in de gehoorzaamheid van een mens (gelijk het werkverbond, waarin wij in Adam stonden en vielen) maar in de gehoorzaamheid van den Zone Gods, in Wien Zijn volk staat en nimmermeer vallen kan. Van eeuwigheid is de zaligheid voor Gods uitverkorenen vast in Christus, en staan zij in Hem in het verbond, waarin God ze hier in de tijd dadelijk opneemt. Gelukkig, die daarvan kennis draagt

Een 'smalle' doopvisie kan gepaard gaan met een ruime prediking, laat dat duidelijk zijn. Niet de doop 'geeft' ons iets, het is het Evangelie, tot wie het dan ook komt, waardoor wij zalig kunnen worden.
Besef wel dat de sacramenten zijn ingesteld tot versterking van de gelovigen, en niet als 'opstapje' voor de ongelovigen. Inmiddels zitten we opgezadeld met een hele dooptheologie, die noch in de Schrift, noch in de belijdenis is terug te vinden. Ik zeg: de belijdenis, want veel reformatoren gingen uit van de aanwezigheid van een vorm van geloof in de zuigelingen, juist om de doop bij hen te kunnen rechtvaardigen. Het 'pleiten op je doop', waar je nu zoveel over hoort, is volgens mij een tamelijk recente ontwikkeling, van de 19e/20e eeuw of zo.
Als de doop nu zo belangrijk is voor een kind en als het bijkans onmogelijk is om nog te kunnen prediken zonder dat de doop een centrale rol vervult, moeten we dan ook maar niet het avondmaal openstellen voor onbekeerden? Zodat zij ook kunnen pleiten op dát sacrament?

Het avondmaal is een heel ander sacrament als de doop. Dus dat is een onjuiste vergelijking.

Hieronder een artikel wat ik via Google tegenkwam (bron: http://www.gergemterneuzen.nl/schatgrav ... sage&id=82):

DE HEILIGE DOOP

Hieronder enkele stukjes die wij overgenomen hebben uit een toespraak van ds. J.W. Kersten aan ouders, na de bediening van de Heilige Doop aan hun kinderen.

Wij hebben zulke heel kleine en oppervlakkige, en misschien wel zeer strak gereformeerde gedachten omtrent de Heilige Doop. Want we zijn zo overtuigd dat wij onbekeerde mensen zijn en dat de bekering Gods werk is, en dat alleen de uitverkorenen worden toegebracht en we zijn zo doordrongen van de absolute vrijmacht Gods dat we ons eigenlijk helemaal niet druk maken om de Heilige Doop en de consequenties die daaraan verbonden zijn.
Er wordt gezegd: 'O, die Doop, wat zal die eenmaal in de dag der dagen tegen ze getuigen!' Dan wordt vooral de negatieve zijde van de Doop, het goddelijk oordeel en de verdoemenis die daarop volgen zal, voorgesteld en dan wordt de Heilige Doop zo'n beetje een stuk van afschrikking.

Dan mag ik het misschien nu wel eens een beetje anders proberen te zeggen, in alle voorzichtigheid.
De Heere komt en zegt: 'Die kindertjes die daar aan de Heilige Doop worden overgegeven, daar leg Ik beslag op.' En nu is dit een onwaardeerbaar goed, dat God, Die vreselijke Majesteit, zo nederbuigend goed is, zo barmhartig is, dat Hij nederdaalt, als het ware, in het sacrament van de Heilige Doop, en dat Hij Zijn goddelijke hand naar die kinderen en naar ons heeft uitgestoken en gezworen heeft: 'Ik zoek uw ondergang niet, Ik heb geen lust in uw dood, maar Ik heb lust dat u leeft en u tot Mij bekeert en dat u de eeuwige zaligheid verkrijgt, om het bloed des eeuwigen verbonds'. Dat is de andere zijde van de Doop!
Dat God nu alles doet wat Hij doen kan aan Zijn wijngaard: Hij komt in uw jonge jaren als zuigeling al van de hemel af en lijft u in, in het verbond der genade en maakt u al Zijn weldaden bekend en Hij biedt Christus aan als Zaligmaker en dringt u, uit liefde, om in Hem te geloven. Als u dan op zo'n grote zaligheid geen acht geeft, dat zal heel erg zijn.
Maar aan de andere kant, wat is dat niet moedgevend voor onbekeerde mensen. U moet de Doop niet voorstellen als een stuk van verschrikking, maar als een stuk, zo vol van blijdschap en moedgeving, dat u pleiten mag. Mag?? Moet! Dat u pleiten moet als u onbekeerd bent, op wat God gedaan heeft in uw Heilige Doop. En dat u zegt: 'Heere, nu hebt U mij uit het heidendom afgezonderd en U hebt mij zo dicht bij het Koninkrijk Gods gebracht, dat hebt U gedaan. En U was de Eerste. Voor ik het nog wist en voor ik er nog bewustzijn van had, hebt U al naar mij omgezien.'

Buig uw knieën en doe een stormloop op het Koninkrijk Gods! De geweldenaars nemen het. Waarom hebt u zulke enge en nauwe en lelijke gedachten van de Heere? U doet net of God op uw ondergang uit is. Of God met een zwaard achter u aan loopt om u straks dodelijk te treffen. Dat doet de Heere niet! Hij brengt u onder het verbond der genade. Hij wandelt u na, niet met een zwaard, maar met Zijn liefde in Christus en zegt: 'Dit is Mijn eniggeboren Zoon, hoort Hem!' En: 'Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven.' Ouders, u hebt beloofd om uw kinderen in deze leer breder te onderwijzen. Dat is een goed werk. U moet maar zo groot mogelijk en zo goed mogelijk van God spreken, ook al ligt het in uw hart soms anders. Want het kan in ons hart soms helemaal verkeerd liggen. Dat er geen gunning of wat ook in onze ziel is.
Als u goed van God mag spreken, dan zult u eens zien wat de vrucht is. Want de Heere werkt middellijk. Ouders, maakt uw kinderen jaloers, ook al bent u zelf onbekeerd, maakt uw kinderen jaloers op het grote geluk van Gods volk en op de rijkdommen, die daar in Christus zijn: vrede voor hun hart, vergeving van zonden, het eeuwig zalig leven tegemoet. Een vriendelijk God, Die Zijn aangezicht doet lichten, Die ze door dit leven heen helpt. Die als een Vader ze verzorgen wil, van alle goed, en alle kwaad van ons weren of ten onzen beste keren wil.
Mocht uw hart verbreken en werpt u dan met die zuigelingen die God u heeft gegeven, werpt uzelf met uw kinderen in Zijn vriendelijke armen. Hij nodigt, Hij lokt en Hij vraagt het: 'Zondaar, zondares, waarom? Geef Mij nu uw hart maar en laat Mij nu uw God zijn.' Het Evangelie is zo ruim.
Laat dat in onze opvoeding, God geve het, een beetje naar voren komen: dat God geen lust heeft in de dood van een zondaar en dat we het maar aan gaan prijzen. Zeg maar tegen de kinderen dat ze een nieuw hart moeten hebben, dat ze dan pas gelukkig zijn, waarachtig gelukkig. Hier in de wereld, en straks in het eeuwig zalig leven. Dat er zonder God van waarachtig geluk en vrede en blijdschap geen sprake is. De Heere zal het gebruiken. Want Hij belooft: Ik wil uw God zijn en de God van uw zaad.
Auteur: ds. J.W. Kersten (1915-1960).
Titel: Wat is uw enige troost? (pagina 346 t/m pagina 349)
Uitgever: De Banier
ISBN: 90 336 0455 8


Misschien heeft u het boekje wel, dan kunt u het nog eens uitgebreider lezen ook.

Volgens mij is dit artikel heel duidelijk..., wat ds. Verschuure zegt, wordt hier ook gezegd, dat we verantwoordelijk zijn voor onze doop. Maar: er is nog een andere kant (zie het dikgedrukte, schuingedrukte en onderstreepte gedeelte. De predikanten spreken elkaar erg tegen (Zelfs al in één en dezelfde uitgaven van 'Daniël'...). Ik ben bang dat dit steeds meer zal worden en dat het op den duur wéér op een scheuring uitdraait; moge God het verhoeden.

Een smalle doopvisie kan samengaan met een rechtzinnig evangelieaanbod. Dat is waar. Maar dat dat pleiten op de doop iets nieuws zou zijn, waag ik te betwijfelen. Het staat gewoon in het catechisatieboekje van ds. Ledeboer. Dat is toch een van de grondleggers van de Gereformeerde Gemeenten.

Ik vind het moeilijk om hier nog op in te gaan, Posthoorn. Je zegt zulke fundamentele dingen.

Wat moet je nu met een zin als "Inmiddels zitten we opgezadeld met een hele dooptheologie, die noch in de Schrift, noch in de belijdenis is terug te vinden"? Over wie heb je het hier? Waarom noem je het een 'dooptheologie', alsof het los staat van de Evangelieprediking? Bij Brakel en Vd Groe had ik niet het idee dat ze ermee 'opgezadeld' waren.

En de zin over het 'opstapje voor ongelovigen'....? Ik vind dat een onbegrijpelijke stellingname. De belofte die bij de doop verzegeld wordt, is ook de belofte van het Evangelie. Is dan de belofte "Komt allen tot Mij.... " ook een opstapje voor ongelovigen?

MENENS: BELOFTEN VOOR ONBEKEERDEN?
5 augustus 2013 | ds. A. van der Zwan

In de Bijbel staan een heleboel beloften. Op welke van die beloften kun je als onbekeerde pleiten? Niet dat de mens rechten heeft, maar je kunt de Heere toch wijzen op Zijn eigen Woord?

Zijn er beloften voor onbekeerden? Een vraag die wel vaker gesteld wordt. En laat ik om te beginnen zeggen dat ik die vraag best begrijp. Als je erachter komt dat je van nature onbekeerd bent! Dan moet je erkennen nergens recht op te hebben dan op Gods straf. Zo leerde de dichter van Psalm 130 het ook: „Zo Gij in ’t recht wilt treden… ach, wie zal dan bestaan?” Toch is daarmee voor die psalmdichter niet alles gezegd. Meteen klampt hij zich tóch aan God en Zijn genade vast als hij zegt: „Maar neen, daar is vergeving!”

Mag je dat laatste als onbekeerde nu ook doen? Jazeker! Om te beginnen geeft de Bijbel zelf elke lezer volop reden om God te smeken om Zijn genade. Een aanwijzing daarvoor vind je bijvoorbeeld aan het eind van Johannes 20. Als Johannes daar de bedoeling van zijn Evangelie samenvat, zegt hij: „Maar deze zijn geschreven opdat gij gelooft dat Jezus is de Christus.” Wie je dan ook mag zijn: je ontvangt het Evangelie omdat God je daardoor in contact wil brengen met Zijn Zoon. „En opdat gij, gelovende, het leven hebt in Zijn Naam” (Joh. 20:31).

Ook in het Oude Testament hoor je dat zonder onderscheid iedereen wordt opgeroepen zich in geloof aan God toe te vertrouwen. Ik denk aan die tekst die gebruikt is voor de bekering van de 16-jarige Charles Spurgeon: „Wendt u naar Mij toe, wordt behouden, alle gij einden der aarde! Want Ik ben God, en niemand meer” (Jesaja 45 vers 22). Is dat geen woord om de vinger bij te leggen en te zeggen: „Heere, ik ben onbekeerd en heb nergens recht op, maar blijkbaar roept U ook mij. Behoud ook mij, om Jezus’ wil!”

Nu ik erover nadenk, realiseer ik me trouwens dat ik geen enkel belijdenisgeschrift of formulier kan bedenken dat onbekeerden afraadt of verbiedt om te pleiten op Gods genadige beloften. Dat komt omdat die geschriften uitgaan van de werkelijkheid van het verbond. En als ik mag raden, heb jij ook een gedoopt voorhoofd. Dat wil zeggen dat je niet alleen in het algemeen gebruik mag maken van de Bijbelse beloften, maar dat God bij je doop op naam heeft toegezegd je al het nodige te willen schenken. In de weg van het biddend pleiten: „Al wat u ontbreekt, schenk Ik zo gij ’t smeekt, mild en overvloedig!” (Psalm 81 vers 12, berijmd).

Ten slotte nog een heel andere gedachte. Is het ook niet een wat vreemde vraag: mag je als onbekeerde wel pleiten op Gods beloften? Je moet maar nood hebben! Als Gods Geest je overtuigt van zonde, ga je er iets van leren: „Geef mij Jezus of ik sterf!” En dan kun je het niet meer laten om God aan te lopen als een waterstroom, onbekeerd of niet. Stel je een drenkeling op zee voor, die op het punt staat kopje-onder te gaan. Er drijft van alles om hem heen: wrakhout, en misschien zelfs wel een reddingsvlot. Zal zo iemand zich afvragen of hij wel toestemming van de eigenaar heeft om zich eraan vast te klampen? Natuurlijk niet. Als je de dood voor ogen hebt, grijp je zonder aarzelen alles aan wat je kan redden.

Daarom wens ik je veel ‘nood’ toe, en daar mag je trouwens óók om vragen: „Heere, maak me maar bekend wie ik ben en hoe erg het met me is.” Om vervolgens de vinger bij het Woord te leggen en ootmoedig, maar ook vertrouwend te vragen: „Zo doe Gij ook aan mij. Om Jezus’ wil, Die U altijd hoort. Amen.”

DDD schreef:en smalle doopvisie kan samengaan met een rechtzinnig evangelieaanbod. Dat is waar. Maar dat dat pleiten op de doop iets nieuws zou zijn, waag ik te betwijfelen. Het staat gewoon in het catechisatieboekje van ds. Ledeboer. Dat is toch een van de grondleggers van de Gereformeerde Gemeenten.

Ja, uit de 19e eeuw.

eilander schreef:Ik vind het moeilijk om hier nog op in te gaan, Posthoorn. Je zegt zulke fundamentele dingen.

Wat moet je nu met een zin als "Inmiddels zitten we opgezadeld met een hele dooptheologie, die noch in de Schrift, noch in de belijdenis is terug te vinden"? Over wie heb je het hier? Waarom noem je het een 'dooptheologie', alsof het los staat van de Evangelieprediking? Bij Brakel en Vd Groe had ik niet het idee dat ze ermee 'opgezadeld' waren.

En de zin over het 'opstapje voor ongelovigen'....? Ik vind dat een onbegrijpelijke stellingname. De belofte die bij de doop verzegeld wordt, is ook de belofte van het Evangelie. Is dan de belofte "Komt allen tot Mij.... " ook een opstapje voor ongelovigen?

Het gaat inderdaad om de belofte van het Evangelie. Die komt tot álle luisteraars, niet alleen tot gedoopten. Dat is wat ik steeds probeer uit te leggen: wij hebben in het Evangelie 'grond' genoeg om te geloven, daar is geen 'extra', in de zin van een sacrament, bij nodig. Bovendien hoort bij het sacrament geloof, en bij een onbekeerde is daar geen sprake van.
Brakel en Van der Groe waren veel positiever over de kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat zij het hadden over 'pleiten op je doop'. Zij vonden dat je de kinderen als gelovigen moet beschouwen tenzij het tegendeel blijkt! Welke visie wij - gelukkig - toch niet integraal hebben overgenomen.

Posthoorn schreef:Een 'smalle' doopvisie kan gepaard gaan met een ruime prediking, laat dat duidelijk zijn. Niet de doop 'geeft' ons iets, het is het Evangelie, tot wie het dan ook komt, waardoor wij zalig kunnen worden.
Besef wel dat de sacramenten zijn ingesteld tot versterking van de gelovigen, en niet als 'opstapje' voor de ongelovigen. Inmiddels zitten we opgezadeld met een hele dooptheologie, die noch in de Schrift, noch in de belijdenis is terug te vinden. Ik zeg: de belijdenis, want veel reformatoren gingen uit van de aanwezigheid van een vorm van geloof in de zuigelingen, juist om de doop bij hen te kunnen rechtvaardigen. Het 'pleiten op je doop', waar je nu zoveel over hoort, is volgens mij een tamelijk recente ontwikkeling, van de 19e/20e eeuw of zo.
Als de doop nu zo belangrijk is voor een kind en als het bijkans onmogelijk is om nog te kunnen prediken zonder dat de doop een centrale rol vervult, moeten we dan ook maar niet het avondmaal openstellen voor onbekeerden? Zodat zij ook kunnen pleiten op dát sacrament?

Jij maakt elke keer rond de doop een grote denkfout. Het is of bij jou de doop een losstaand gebeuren is zonder enige betekenis. Jij maakt de doop los van het verbond met zijn beloften en weldaden. Als je dat doet houd je idd niets over. Jij plaats de geloofsdoop-visie over de kinderdoop maar vergeet dat de de doop geen geloofsdoop is maar een verbondsdoop.
Het pleiten op de doop is dan ook niet het pleiten op een leeg teken maar op en om de vervulling van de toegezegde verbondsbeloften. Hoe krachtig dat verbond is kunnen wij zien in het verbondsvolk van het OT wat ons ten voorbeeld is gegeven. De HEERE kan en wil niet van dat volk af vanwege het verbond. Dat noemt de HEERE telkens weer als reden om het volk toch weer genade te betonen.
Het " zijn" in het verbond maakt niet zalig maar wel zijn daardoor de verbondsbeloften " beschikbaar" . Als bestreden zondaren twijfelen of God hun genadig zou willen zijn kunnen ze terugvallen op hun doop (Zoals bv Luther deed in zijn grootste aanvechtingen). Zoals de NGB zegt: de gedoopten dragen het merk en veldteken van de Heere Jezus. Hij heeft immers de opdracht om te dopen gegeven. Alle volken moesten de apostelen gaan onderwijzen. Hoe? 1. Hen dopende in de Naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. 2.lerende hen onderhouden alles wat Ik u geboden heb. Leg deze twee punten naast de praktijk en de belijdenis van onze kerken en je zult zien dat zij daarin dichtbij de Schrift blijven.

M.a.w. als je de doop losmaakt van het verbond ben je alles kwijt. Dat heeft de GG helaas in de strijd met oa de CGK gedaan en daar is ds Verschuure een exponent van . Gelukkig hoor je tegenwoordig in de GG breed hele andere geluiden die de doop zijn plaats weer geeft die het Bijbels gezien zou moeten hebben namelijk als teken van het verbond.

huisman schreef:------------

M.a.w. als je de doop losmaakt van het verbond ben je alles kwijt. Dat heeft de GG helaas in de strijd met oa de CGK gedaan en daar is ds Verschuure een exponent van . Gelukkig hoor je tegenwoordig in de GG breed hele andere geluiden die de doop zijn plaats weer geeft die het Bijbels gezien zou moeten hebben namelijk als teken van het verbond.

Je gaat niet in op wat ik zeg, stelt er alleen je eigen visie tegenover. Dat mag, alleen heb je dan niet echt een gesprek.