PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Vul het zelf maar in PvS! Dit lijkt meer op een meerkeuze toets

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Wat is dit voor een rare vraag? Een zondaar is dan niets meer waardig, hij weet het gewoonweg zelf niet meer, en roept om God.

Oude Paden schreef: De oude mens werkt tot zijn dood zonde en ongerechtigheid. De nieuwe mens heeft een strijd tegen die oude mens aan te binden. Tot de dood toe!

Je begrijpt dat iedereen het hier mee eens is. Maar hier ging het dan ook niet over!

OP schreef:Ik denk dat we beter kunnen spreken over het ogenblik dat we alles alleen van God nodig hebben (verzoening) en dat we ervaren dat vanuit onzelf niet maar dan ook niets goeds kan voortkomen.

Ach, maakt het zoveel uit welke woorden je gebruikt? Als we toch maar begrijpen waar het om gaat?

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Gaan we door voor de honderdduizend?
Sorry hoor, maar van dit soort vragen houd ik niet. Want als iemand dan het verkeerde antwoord geeft, krijg je een reactie van 'kip, ik heb je'.

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Je denkt zeker aan het gedicht: Als de ziele niet meer vecht, maar billijkt het zonde loon wat haar ook overkoom
rechtvaardigend haar God...

.

PvS schreef:Judas: 23; Maar 99behoudt 100anderen 101door vreze, en 102grijpt hen uit het vuur; en haat ook 103den rok die van het vlees 104bevlekt is.
Kanttekening: 102; Dat is, trekt hen zonder vertoeven uit het openbaar gevaar van de zaligheid te verliezen, gelijk men doet als iemand in het vuur gevallen is. Want een bekeerde zondaar is als uit het helse vuur getrokken.

Wat heeft dit met "helwaardig" en "hemelwaardig" te maken?

.

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Hij wordt niet helwaardig ; hij is het al.
In de overgave is er droefheid denk ik. En ontstaat er een inzien dat het mijn zonden waren die Hem wonden.

Tja, die tale blijft moeilijk.

.

PvS schreef:

memento schreef:

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Wat is dit voor een rare vraag? Een zondaar is dan niets meer waardig, hij weet het gewoonweg zelf niet meer, en roept om God.

Toen vreesden de zeelieden en riepen een iegelijk tot zijn god...

Die lieden vreesden alleen voor hun eigen hachje hoor

freek schreef:

PvS schreef:

memento schreef:

PvS schreef:Wordt de zondaar in de "overgave", hemelwaardig of helwaardig?

Wat is dit voor een rare vraag? Een zondaar is dan niets meer waardig, hij weet het gewoonweg zelf niet meer, en roept om God.

Toen vreesden de zeelieden en riepen een iegelijk tot zijn god...

Die lieden vreesden alleen voor hun eigen hachje hoor

En terecht dat die zeelui bang was voor hun hachje. Het is een gevaarlijke zaak, om om te gaan met mensen die bewust tegen Gods wil ingaat.

Interessant trouwens in dit verhaal, is dat de zeelui eerst tot hun goden riepen, maar nadat zij Jona hebben horen praten over zijn God, de HEERE, roepen zij ook de HEERE aan. Ook opvallend in dat gedeelte is dat er van Jona niet staat dat hij God aanroept.

Afgewezen schreef:

Luther schreef:Toen de Heere voor het eerst in mijn leven kwam, hoorde ik wel van Christus en leerde de Heere mij wel dat ik Hem nodig had. En dat alleen in Hem de behoudenis was. Tegelijkertijd is dat toevluchtnemende geloof dat van Christus alles verwacht zaligmakend van aard en alles schenkend wat in Hem is. Maar dat wist en ervaarde ik op dat moment niet.

En dat bedoel ík nu: hier is nog geen sprake van de kennis van Christus. Wie Hem werkelijk kent en in het geloof de toevlucht tot hem neemt, ís verlost. En die weet dat. Zelfs de bloedvloeiende vrouw, die zich vrezende en bevende in de schare verborgen wilde houden, 'voelde aan haar lichaam wat er geschied was'. En zo ook 'voelen' (=ervaren) wij het wanneer Christus Zich aan ons geopenbaard heeft. Dus hoe kun je dan zeggen "dat wist en ervaarde ik op dat moment niet"?

Even een middag weg geweest en we zijn weer drie pagina's verder.
Kijk, Afgewezen, dit is nu de reden dat ik je graag eens in the real life zou willen spreken, want je spreekt, zoals ik echt zelf ook denk, alleen kennelijk pak ik toch steeds woorden, die jij plaatst bij het hypercalvinisme. Als je me beter kende, zou je deze en onderstaande reactie iets genuanceerder geven. Maar het geeft niet, hoor. Ik kan er wel tegen.
Toch wil ik nog een poging doen om het uit te leggen.
Want je begrijpt dat ik spreek vanuit het heden over een situatie van jaren geleden, wat voor mij nu veel duidelijker is dan toen. Niet iedereen heeft een radicale ommekeer meegemaakt. Ik ben het voor 200% met je eens: "Wanneer Christus Zich aan ons openbaart, ervaren en weten wij dat." Dat was ook zo. Toen ik voor het eerst door het geloof op Hem mocht zien, geen leed zal het ooit uit mijn geheugen wissen, toen was het waar en zeker: Ik geloof Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp. En toen ik later meer leerde kennen van Christus' prietserschap, toen was dat waar en zeker. Daar zijn ook veel bestrijdingen op gevolgd en vele momenten van ongeloof, maar ook veel momenten van verdieping, van verzekering en meer vastheid.

Maar de vraag waar het om ging, was: Hoewas het vóór dat moment? Als ik zou ontkennen dat de Heere toen in mijn leven werkte, zou ik de Heere tekort doen. Toen ik voor het eerst wezenlijk geconfronteerd wordt met de opmerking in een preek: Als je niet van je zonden verlost bent, als je Christus niet kent, ben je verloren. Kom tot Christus zoals je bent! Pats boem! Dat was raak en existentieel ook! Achteraf mag ik zeggen: Dat was het werk van Christus, maar op dat moment was dat niet helder voor mij.
Als je daarna zo krachtig een belofte krijgt toegepast, dan was dat waar. Ik zal dat moment nooit vergeten. Dat was zeker van Christus, maar "Hem zagen zij niet".

Afgewezen schreef:

Luther schreef: En dat bedoelde ik: Steeds is weer het onderwijs van Gods Woord nodig en Zijn spreken, om meer en meer' op Christus gegrond te worden, d.w.z.: meer en meer uit Hem leven, en Hem meer en meer leren kennen. De grond van zaligheid wordt dan voor je beleving vaster, hoewel die van Gods kant altijd even vast is geweest.

En dit is nu precies de geloofsopvatting die zich breed maakt in onze kringen: zo geleidelijk aan glijden we van de rechtvaardigmaking in de heiligmaking. Het spijt me, maar ik kán daar maar niet in mee.

Nee, nee, nu maak je weer dezelfde karikatuur. Want als dat je angst is, dan ben ik het helemaal met je eens. Toen ik voor het eerst op Christus mocht zien door het geloof, was het waar, was ik gerechgtvaardigd, in Hem geheiligt, volkomen verlost. Maar omdat dat toen weer zo bestreden werd en door zonde en ongeloof ik daar geen zicht meer op had, dan kun je dat echt niet zomaar meer zeggen. Daar is toch een vastere gang in ht geestelijk leven voor nodig.

Oude Paden schreef:

Afgewezen schreef:

Oude Paden schreef:

PvS schreef:Wanneer is de zondaar dan uitgewerkt?

Nooit!

LAten we er maar geen woordenspel van maken, OP. Je begrijpt denk ik de uitdrukking wel en als zodanig zul je het er mee eens moeten zijn.

ik ben geen liefhebber om alles tot in detail te gaan bepalen. God is vrij in Zijn handelingen met zijn Kerk.
De oude mens werkt tot zijn dood zonde en ongerechtigheid. De nieuwe mens heeft een strijd tegen die oude mens aan te binden. Tot de dood toe!
Ik denk dat we beter kunnen spreken over het ogenblik dat we alles alleen van God nodig hebben (verzoening) en dat we ervaren dat vanuit onzelf niet maar dan ook niets goeds kan voortkomen.

inderdaad. ben ik mee eens.

PvS schreef:Avi schreef:Hij wordt niet helwaardig, hij is het al.
Waar heeft die zondaar dat geleerd?
Waar vindt het gericht plaats?
Want Sion zal door recht verlost worden...

De Heilige Geest werkt dat door het Woord in je hart. Volgens mij vind je dat zo terug in de Bijbel. Een heel duidelijk voorbeeld is bijvoorbeeld de reactie van de mensen die naar Petrus toespraak luisterden. Ze zagen in, door Gods Geest, dat zij hun Messias gedood hadden etc.