Op verzoek van een forummer een mooie aanvulling op dit onderwerp.
-----------------------------------------------------------------------------
Bekeringsgeschiedenissen
Aan ds. Vergunst uit Nieuw-Zeeland. Vanmorgen was ik bij een vriendenechtpaar en ze vertelden me dat ze zo in verwarring waren n.a.v. het boek dat ze aan het lezen waren van Warbunton, “Weldadigheden van een Verbondsgod.” Ze zeiden: Als we lezen wat die man heeft meegemaakt voor hij tot ruimte in de Heere kwam, dan zijn we daar nog lang niet. Ze waren heel down. Want, hoe moeten ze hier komen?
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik ben jaloers op zulke boeken, en voel mezelf daar ook niets bij. Maar we worden zo getroost door het onvoorwaardelijke evangelie dat we bij de Heere mogen komen zoals we zijn. Maar hoe moeten we dit dan zien? Moet er dan toch heel veel eerst gebeuren? We zijn hierover nu zo in verwarring. We zijn bang ons te bedriegen. Kunt u ons raad geven?
Antwoord: Beste vrienden,
God gaat met een ieder een persoonlijke weg. De ervaringen die broeder Warbunton heeft beschreven in zijn boeken gaan inderdaad diep en we zullen de waarheid ervan niet betwijfelen. Laat ik er bij zeggen dat ervaringen ook op heel verschillende manieren kunnen worden verteld. De een wijdt enorm uit over allerlei gevoelens terwijl een ander het heel nuchter beschrijft. Daarom moet je altijd heel erg oppassen met biografieën maar nog meer met autobiografieën. Daar zit altijd enorm persoonlijk getint element in. Ik bedoel niet dat zulke schrijver/schrijfsters niet eerlijk zijn, maar ze zijn toch nooit helemaal compleet. Het past gewoon niet om totaal eerlijk te zijn over alles wat er in ons omgaat.
Vooral je vrienden maakten een verkeerde toepassing na het lezen van zijn boek, alsof het ook zo in hun leven moet gaan. Dat mogen en moeten we nooit doen na het lezen van een autobiografie. Je mag hen hetzelfde advies geven dat mijn overleden vader mij gaf toen ik hem ooit eens brief schreef over deze vraag. In die tijd liep ik als een verloren ziel rond en las gretig het ene (bekerings)boek na het andere. Als antwoord schreef hij: "Arnoud, stop al de bekeringsgeschiedenissen in een doos en zet ze weg op zolder." Toen ik hem in de volgende brief vroeg: "Pa, wat is dat nu voor een advies! U heeft mij zelf die boeken gegeven." Zijn kordate antwoord was: "Jij maakt totaal verkeerde toepassingen van wat je leest." Ik heb zijn advies toen niet opgevolgd en dat bracht inderdaad donkerheid over mijn ziel omdat ik mij telkens "mat aan de ervaringen" die je in verschillende boeken kon lezen. Iets wat jouw vrienden dus ook deden.
God leidt elk van Zijn kinderen door unieke omstandigheden die ook persoonlijke gevoelens en reacties opwerpen. Daar moeten we heel bewust van zijn. Iemands karakter speelt daar ook enorm in mee. Sommigen mensen gaan helemaal op en neer in hun emoties; anderen hebben een groot verbeeldingsvermogen; weer anderen zijn nuchterder en denken systematisch of analiserend; of zijn enorm kinderlijk en vast in hun geloof. Je hebt pessimisten en optimisten (het glas is half leeg, of half vol!), etc. Al die factoren spelen ook een enorme rol bij het beleven van geestelijke ervaringen.
Daarom breng ik deze vragen altijd weer terug naar de eerste zeven zaligsprekingen. Herkennen we daarin ons zielsleven? In zeven lijnen schetst de Heere Jezus het hart van elke gelovige, van Adam tot vandaag. Het maakt niet uit of dat het een Henoch, of Daniël, Abraham, Levi, Paulus, Lydia, Samuel of Johannes is, ze hebben allemaal de trekken die de Heere Jezus in die zeven zaligsprekingen schetst. Als je die niet kent of herkent, dan betekent het mooiste bekeringsverhaal totaal niets voor je! Want de zaligheid bestaat niet uit een verhaal van een bekering, maar in de bekering zelf. En die kan zijn zoals waarschijnlijk Samuel het ervoer: van jongs af aan, dus zonder enige duidelijke ervaring of zoals Paulus, die onvergetelijke dagen heeft doorgebracht in Damascus. Allebei zijn ze echter geschetst in de zeven zaligsprekingen.
Natuurlijk is het evangelie onvoorwaardelijk. Iedereen is van harte welkom bij het Vaderhart zoals het geopenbaard is in Christus. Van nature is er totaal geen behoefte aan om daar heen te gaan. Maar waar Gods’ Geest werkt, daar werkt Hij een behoefde om tot Hem te komen. Laat niet de ervaringen van iemand anders je afhouden om naar Hem te vluchten. Hij roept ons en nodigt ons uit om tot Hem te komen.
Sterkte en Gods’ nabijheid toegewenst.
Ds. A. T. Vergunst (Refoweb)