memento schreef:Als je zo goed thuis bent in GG-predikanten-land, dan weet je ook het verhaal wel van die predikant die na de zoveelste afwijzing flink boos is geworden...
Een predikant die afgewezen is? Nee dat verhaal ken ik niet, klinkt me ook een beetje vreemd in de oren en het heeft hier niets mee te maken.
Daarnaast: In geen één biografie ben ik tegengekomen dat de keer dat ze aangenomen waren, het verhaal wél anders geworden was. De roeping en bekering die ze vertelde, lag vóór de eerste keer opgaan, in de biografieën die ik gelezen heb...
Lees jij dan ook zoveel van die biografieën? Dat snap ik nou niet, daar ageer je altijd tegen.
Maar verder, ik heb geen zin om een welles-nietes spelletje met je te doen. Dat is namelijk oeverloos. En het bewijst verder ook niets.
Is het verval in de (O)GG(iN) nu niet minstends even groot als het verval der hervormde kerk toen? Misschien wel wat minder zichtbaar in de uiterlijke zaken, maar wél als het gaat om zaken waar het om zou moeten gaan: Het grote aantal kerkgangers wat zich voor de eeuwigheid bedriegt, door zonder verzoening door Jezus bloed te sterven.
Maar het grote verval, zoals je dat in andere kerkverbanden ziet, waar velen zich bedriegen voor de eeuwigheid, dat zie je gelukkig nog niet in de (O)GG(iN).
En bij geen van de oudvaders kom ik dingen als "het over kunnen nemen" (wat trouwens een puur Dopers argument is) tegen als argument om iemand toe te laten.
Jij schijnt zaken uit je oude kerkverband graag weg te zetten als dopers. Nu hebben enkele andere forummers al eens aangetoond dat andere zaken, die jij ook dopers noemde, minder dopers zijn dan jij ze voorstelde.
Ik baseer me liever op de feiten, zoals die door ds. Van Aalst pas in de Saambinder zijn gemeld. Iemand die begeerde toegelaten te worden tot de theologische school en een half uur aan het praten was zonder de naam Jezus te noemen, ja, die hebben ze afgewezen.
En je begrijpt toch ook wel, dat als iemand zijn bekering en roeping moet vertellen, en er komt een verhaal uit de hoogte, wars van enige ootmoed, dat men dezulken niet zomaar toe zal laten. Of wat dacht je van die persoon die, net als al Gods volk, in de liefde dacht dat hij (na zijn bekering) nu ook dominee moest worden omdat hij het wel aan iedereen zou willen vertellen, maar zonder dat hij verder verslag kon geven van zijn inwendige roeping tot het ambt (en zoals een predikant aangaf, dat hoeft echt geen trits te zijn met teksten en wonderen)? Is het ook voor die persoon niet het beste dat hij afgewezen is?
