DIA schreef:Een vrij recente en opvallende vernieuwing, waar ik maar niet aan kan wennen, is dat er i.p.v. een rouwdienst een 'dankdienst voor het leven' wordt gehouden.
Het Woord moet tot de levenden worden gesproken, en daarvoor is het overlijden van een dierbare een goed moment tot bezinning. Daarom zou zo'n dienst in het teken moeten staan van de vergankelijkheid van ons aller leven. Dat het een aansporing mocht zijn tot bekering.
Wat me ook tegenstaat, dat er tot de overledene wordt gesproken alsof hij het nog hoort.
elbert schreef: ↑17 jan 2024, 11:14
Hendrikus schreef: ↑16 jan 2024, 17:37Het toespreken van de overledene alsof hij/zij er nog bij is, staat mij ook tegen: dat ben ik volledig met DIA eens.
Mee eens. Het is ook weinig zinvol, want de gestorvene kan de woorden niet horen.
Maar dat is logica en bij rouw spreekt toch vooral het hart en niet het verstand. Dat moet ons mild maken.
Mildheid bij rouw is gepast.
Het rouwen na een sterfgeval is in onze cultuur wel anders van aard dan in de oosterse. Nog meer bijzonder is het dan, dat de leider van een rouwdienst tijdens zijn toespraak gaat weeklagen c.q. de gestorvene aanspreekt, dit staat mij ook tegen. Wordt tijdens zo'n 'dankdienst voor het leven' God en/of de gestorvene bedankt? De logica in de toespraak van een voorganger is de wens, dat woorden van dank, gedaan in de richting van de gestorvene, door hem/haar worden geaccepteerd. Voor aanwezigen tijdens de dienst die het 'ietsisme' aanhangen, zal deze veronderstelling ook normaal zijn.
(N.B. Salomo beschrijft geen dankdienst voor het leven, maar een 'dankdienst voor de dood': "Beter is de dag des doods dan de dag dat iemand geboren wordt", Pred. 7: 1.)
Hoe dan ook, tijdens een samenkomst onder kerkelijke leiding de dode aanspreken, is mij als een parodie op Joh. 5: "Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: De ure komt en is nu, wanneer de doden zullen horen de stem des Zoons Gods, en die ze gehoord hebben, zullen leven."