Deuteronomium 30:14 - Kunnen wij de wet volbrengen?

[refo]

Je kunt toch niet aan de indruk komen dat in het OT het niet houden van Gods wet tot zware straffen leidt. God legt Zelf het verband: houden van de wet: zegen en niet houden van de wet: vloek.

Maar Mozes en Jozua waarschuwen al dat het houden van de wet ze niet gaat lukken.
Misschien kijken we allemaal de verkeerde kant op en is dit de oplossing wel: [Gelukkig kunnen we de wet helemaal niet volbrengen], Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen zou barmhartig zijn.

[Tiberius]

Ik sluit me aan bij de aanvullingen van Jongere en hervormde.

Toch hecht ik er zeer sterk aan, dat duidelijk is dat de wet in een verbondskader gegeven is. God gaf niet eerst de wet, en als het volk deze voldoende gehouden had, werden zij verlost. Dan zou het volk met het houden van de wet iets kunnen verdienen. Nee, God verloste eerst zijn volk, en toen pas gaf Hij ze de wet. Gods verlossing is niet afhankelijk van het houden van de wet, maar uit vrije gunst alleen.

Inderdaad.
Je kan dat heel duidelijk beschreven vinden in Exodus 19, waar de Heere tot het volk Israël bij monde van Mozes zegt:
4 Gijlieden hebt gezien, wat Ik den Egyptenaren gedaan heb; hoe Ik u op vleugelen der arenden gedragen en u tot Mij gebracht hebt.
5 Nu dan, indien gij naarstiglijk Mijner stem zult gehoorzamen, en Mijn verbond houden, zo zult gij Mijn eigendom zijn uit alle volken, want de ganse aarde is Mijn;
6 En gij zult Mij een priesterlijk koninkrijk, en een heilig volk zijn. Dit zijn de woorden, die gij tot de kinderen Israëls spreken zult.

[memento]

Je kunt toch niet aan de indruk komen dat in het OT het niet houden van Gods wet tot zware straffen leidt. God legt Zelf het verband: houden van de wet: zegen en niet houden van de wet: vloek.

Dat is het hele idee van een verbond. Wanneer de onmachtige partij (het volk Israël) zich houdt aan de voorwaarden (de wet) die de Grote Koning (God) gesteld heeft, dan beschermd de Grote Koning de kleine partij. Onverdiend, want de Grote Koning kan gemakkelijk de kleine partij onder de voet lopen of dwingen tot gehoorzaamheid.

Opvallend is dat in verbonden in het oude Midden Oosten niet zozeer het houden van de verbondsregels centraal staat (hoewel zeker nodig) maar bovenal het onderhouden van de goede relatie. De kleine partij noemt de Grote Koning in termen als "grote broer" en ook heel vaak "vader" (prachtig om te zien hoe een heidens gebruik van het verbond een schone heenwijzing is naar het verbond wat God met Zijn volk Israël aangaat). Later zal dit aan het volk verweten worden: Jullie dienen Mij met jullie lippen, maar jullie hart houdt zich verre van Mij.

Kortom, het gaat God in het verbond niet in de eerste plaats om het houden van een aantal regels, maar om het hart. Daarom kan Jezus de wet ook samenvatten als het liefhebben van God met heel je hart, ziel en krachten, en je naaste als jezelf.

Maar Mozes en Jozua waarschuwen al dat het houden van de wet ze niet gaat lukken.
Misschien kijken we allemaal de verkeerde kant op en is dit de oplossing wel: [Gelukkig kunnen we de wet helemaal niet volbrengen], Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen zou barmhartig zijn.

Ik denk dat je met deze conclusie het verbond, zoals Deut deze schetst, geen recht doet.

Binnen de gereformeerde theologie kennen we aan de wet 3 functies toe:
1. Leefregel der dankbaarheid
2. Orderegel voor het sociale leven
3. Kenbron der ellende

In Deut functioneert de wet met name in functie 1 en 2. De wet is immers gegeven ná de verlossing, niet er voor. De ongehoorzaamheid is daarom ook zo erg: het is ondankbaarheid tegen een God die alles voor Zijn volk gedaan heeft. De profeten gaan uitgebreid op dit thema in. Israël wordt Gods bruid genoemd, en wordt gewezen op wat "haar Man" allemaal voor haar gedaan heeft. Kortom, de 3e functie komt er pas bij wanneer het volk het verbond breekt. En juist het verbondskader maakt de schuld zo groot: God, die het volk zoveel weldaden bewezen had, wordt als het ware in het gezicht gespuwd. Als een bruid, die vreemdgaat terwijl haar man het ziet.

Maar: Wie de functie van de wet in het OT slechts beziet vanuit functie 3, krijgt problemen met vele teksten, zoals bv Ps 119: Hoe lief heb ik Uw wet, zij is mijn betrachting de ganse dag. Blijkbaar kon de psalmist dit zeggen.

[refo]

Ik ben op de hoogte met de gereformeerd genoemde stellingen.
Eigenlijk ligt alle exegese vast.

Maar mijn vraag is telkens: kijken we niet allemaal de verkeerde kant uit?

Dat over het verbond in het Midden-Oosten vind ik wel mooi. Dat lees ik ook in het OT, naar mijn bescheiden mening. Het volk Israel houdt in grote lijnen het verbond en God zegent ze. Aangezien God volgens Ps 103 weet wat van Zijn maaksel te wachten is (berijmd, onberijmd 14 Want Hij weet, wat maaksel wij zijn, gedachtig zijnde, dat wij stof zijn.) legt Hij niet op ieder slakje zout. Het gaat om de relatie, toch?

De functies 1 en 2 zijn daar goed in te passen.

Dan krijgen we functie 3 van de wet.
Deze is in de Ger theologie verwoord in de HC
Vr.3. Waaruit kent gij uw ellende?
Antw. Uit de wet Gods a.
a Romeinen 3:20

Maar die ellendekennis wordt vastgesteld door een bondeling die in antwoord 1 beleden heeft wie God in Christus voor hem/haar is. Daar wijst de contekst van Rom 3 ook op. Dus eigenlijk is 3 een nadere uitwerking van 1 en 2. Het is een regel en orde, maar kan niet volkomen volbracht worden. Dat maakt onze ellende uit, maar gelukkig God weet daarvan.

Ik sla nu een stuk over en ga meteen maar naar de toepassingen.
Links (Evangelisch) christendom concludeert dan maar: blij, blij, mijn hartje is zo blij, want Jezus is een Vriend(je) van mij. Nergens een vuiltje aan de lucht.
Rechts concludeert anders omdat ze ontkent dat functie 3 in verband staat met 1 en 2: er is nergens een Jezus te bekennen. Pas als je een bepaalde soort en mate van die ellendekennis hebt, komt Hij met de oplossing. Zo wordt God bij de mens vandaan gehouden en de mens bij God.

[huisman]

Je kunt toch niet aan de indruk komen dat in het OT het niet houden van Gods wet tot zware straffen leidt. God legt Zelf het verband: houden van de wet: zegen en niet houden van de wet: vloek.

Dat is het hele idee van een verbond. Wanneer de onmachtige partij (het volk Israël) zich houdt aan de voorwaarden (de wet) die de Grote Koning (God) gesteld heeft, dan beschermd de Grote Koning de kleine partij. Onverdiend, want de Grote Koning kan gemakkelijk de kleine partij onder de voet lopen of dwingen tot gehoorzaamheid.

Opvallend is dat in verbonden in het oude Midden Oosten niet zozeer het houden van de verbondsregels centraal staat (hoewel zeker nodig) maar bovenal het onderhouden van de goede relatie. De kleine partij noemt de Grote Koning in termen als "grote broer" en ook heel vaak "vader" (prachtig om te zien hoe een heidens gebruik van het verbond een schone heenwijzing is naar het verbond wat God met Zijn volk Israël aangaat). Later zal dit aan het volk verweten worden: Jullie dienen Mij met jullie lippen, maar jullie hart houdt zich verre van Mij.

Kortom, het gaat God in het verbond niet in de eerste plaats om het houden van een aantal regels, maar om het hart. Daarom kan Jezus de wet ook samenvatten als het liefhebben van God met heel je hart, ziel en krachten, en je naaste als jezelf.

Maar Mozes en Jozua waarschuwen al dat het houden van de wet ze niet gaat lukken.
Misschien kijken we allemaal de verkeerde kant op en is dit de oplossing wel: [Gelukkig kunnen we de wet helemaal niet volbrengen], Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen zou barmhartig zijn.

Ik denk dat je met deze conclusie het verbond, zoals Deut deze schetst, geen recht doet.

Binnen de gereformeerde theologie kennen we aan de wet 3 functies toe:
1. Leefregel der dankbaarheid
2. Orderegel voor het sociale leven
3. Kenbron der ellende

In Deut functioneert de wet met name in functie 1 en 2. De wet is immers gegeven ná de verlossing, niet er voor. De ongehoorzaamheid is daarom ook zo erg: het is ondankbaarheid tegen een God die alles voor Zijn volk gedaan heeft. De profeten gaan uitgebreid op dit thema in. Israël wordt Gods bruid genoemd, en wordt gewezen op wat "haar Man" allemaal voor haar gedaan heeft. Kortom, de 3e functie komt er pas bij wanneer het volk het verbond breekt. En juist het verbondskader maakt de schuld zo groot: God, die het volk zoveel weldaden bewezen had, wordt als het ware in het gezicht gespuwd. Als een bruid, die vreemdgaat terwijl haar man het ziet.

Maar: Wie de functie van de wet in het OT slechts beziet vanuit functie 3, krijgt problemen met vele teksten, zoals bv Ps 119: Hoe lief heb ik Uw wet, zij is mijn betrachting de ganse dag. Blijkbaar kon de psalmist dit zeggen.

Ik denk dat ik functie 3 ook liever omschrijf als tuchtmeester tot Christus (daar is de ellendekennis toch voor? )
En dan kun je ook in het stuk van de ellende Gods wet liefhebben
Gal 3:24

24 Zo dan, de wet is onze tuchtmeester geweest tot Christus, opdat wij uit het geloof zouden gerechtvaardigd worden.

Met de mooie kanttekeningen

107) tuchtmeester geweest

Grieks Paedagoges; hetwelk betekent een die de kinderen ter school leidt, onderwijst en tuchtigt. Zo vergelijkt hij dan de Joden onder de wet bij kinderen, en de gelovige Christenen bij volwassenen, die geen tuchtmeester meer van node hebben.

108) tot Christus,

Dat is, om ons te leiden tot Christus. Hetwelk de wet der zeden doet, als zij ons van zonde overtuigt en den vloek verkondigt, en derhalve ons toont dat wij dan, om behouden te worden, onze toevlucht tot Christus moeten nemen, die ons van de zonde en den vloek verlost heeft; en de wet der ceremoniën, dewijl deze de mensen niet alleen overtuigde van hunne zonden, maar ook voorbeelden en afbeeldingen van Christus en Zijne weldaden waren, 1 Cor. 5:7; Col. 2:17, en leerden dat hetgeen door dezelve afgebeeld was, in Christus alleen te vinden is; ; Hebr. 9:10,11, enz.

#1Co 5.7 Col 2.17 Heb 9.10,11

[Joannah]

Als wij de wet zouden (kunnen) houden , zouden we Christus niet meer kunnen eren voor Zijn barmhartigheid, aan ons betoond.
Want daar is Christus voor gekruisigd.
We zouden dan Christus ook niet nodig hebben, we hebben nog steeds de neiging om het zelf te willen verdienen, dat is menselijk denk ik.
Kijk eens hoe gretig de islam aftrek vindt in een zich aan rgeltjes houden en hnet komt wel goed.
Eerwraak, gezichtsverlies en dergelijke blijven heerlijk onaangetast. En dat moeten wij nu net opgeven. Weg met dat ego, alles in Christus, want de prijs is al betaald. Aannemen dus, en zonde bekennen, en dat is veel moeilijker voor de trotse mens dan regels en wetten houden.
Waar Geloof maakt zalig, niets anders.

[memento]

Als we spreken over de wet, dan is een onderscheid zichtbaar tussen Calvijn en Luther. Zoals al gezegd, heeft de wet 3 functies:

1. Leefregel der dankbaarheid
2. Orderegel voor het sociale leven
3. Kenbron der ellende

Luther legt de nadruk op de 3e functie. Niet dat de andere functies helemaal afwezig zijn, maar de primaire taak van de wet is toch wel om ons onze ellende te doen kennen. Bij Calvijn is de wet eerst en vooral een leefregel der dankbaarheid (1). Daarbij ook orderegel voor het sociale leven. Maar bij Calvijn krijgt de wet, als kenbron der ellende, niet zoveel aandacht. De wet is bij hem primair de leefregel der dankbaarheid.

Ik denk dat je beide uitgangspunten moet combineren:
Van Luther kunnen we leren, dat de wet buiten de relatie met God in Christus, slechts een vloekende wet is, die ons enkel onze ellende aanwijst. De vraag of we door een waar geloof in Christus Jezus met God in een verzoende relatie staan is dus van wezenlijk belang.
Van Calvijn kunnen we leren, dat het handelen van God altijd voorop gaat. We moeten de wet niet houden uit slaafse vreze, maar uit dankbaarheid vanwege Gods verlossing. Zó is de wet bedoeld.

Ik denk dat de Heidelberger Catechismus dit evenwicht mooi aangeeft. Aan de ene kant de vraag Waaruit kent gij uw ellende? Uit de wet Gods. Maar aan de andere kant de behandeling van de wet in het stuk der dankbaarheid.

[refo]

Zeker.
Ik verwijt Luther, Calvijn en de HC ook niets.

Ik constateer alleen dat hele volksstammen op catechisatie dat rijtje hebben geleerd van die drie (echte of vermeende) functies van de wet. (Amateur-)theologen (eventueel in opleiding) kunnen er machtig mooie dingen over zeggen. Daar luisteren ze bewonderend naar.

Intussen leven ze voor Gods aangezicht, maar hebben nooit een bepaald ellendig gevoel gekregen, zodat ze kerkelijk niet voor vol, want 'onwedergeboren' worden aangezien. Zelf geloven ze dat ook en zijn het er mee eens. Daar gaat het dus niet om.
Maar ze handelen wel precies zoals God het van Israel vroeg, wilden ze Zijn zegen ontvangen. Een zegen, althans niet meer dan een tijdelijke, zit er niet voor ze in.

Kijken we met zijn allen, als 'behoudende' kerken niet de verkeerde kant op? Te weinig echte, levende Theologie, in plaats van anthropologie. Te veel wet naar de letter, geen, of te weinig evangelie.

[Joannah]

Je kunt toch niet aan de indruk komen dat in het OT het niet houden van Gods wet tot zware straffen leidt. God legt Zelf het verband: houden van de wet: zegen en niet houden van de wet: vloek.

Dat is het hele idee van een verbond. Wanneer de onmachtige partij (het volk Israël) zich houdt aan de voorwaarden (de wet) die de Grote Koning (God) gesteld heeft, dan beschermd de Grote Koning de kleine partij. Onverdiend, want de Grote Koning kan gemakkelijk de kleine partij onder de voet lopen of dwingen tot gehoorzaamheid.

Opvallend is dat in verbonden in het oude Midden Oosten niet zozeer het houden van de verbondsregels centraal staat (hoewel zeker nodig) maar bovenal het onderhouden van de goede relatie. De kleine partij noemt de Grote Koning in termen als "grote broer" en ook heel vaak "vader" (prachtig om te zien hoe een heidens gebruik van het verbond een schone heenwijzing is naar het verbond wat God met Zijn volk Israël aangaat). Later zal dit aan het volk verweten worden: Jullie dienen Mij met jullie lippen, maar jullie hart houdt zich verre van Mij.

Kortom, het gaat God in het verbond niet in de eerste plaats om het houden van een aantal regels, maar om het hart. Daarom kan Jezus de wet ook samenvatten als het liefhebben van God met heel je hart, ziel en krachten, en je naaste als jezelf.

Maar Mozes en Jozua waarschuwen al dat het houden van de wet ze niet gaat lukken.
Misschien kijken we allemaal de verkeerde kant op en is dit de oplossing wel: [Gelukkig kunnen we de wet helemaal niet volbrengen], Want God heeft hen allen onder de ongehoorzaamheid besloten, opdat Hij hun allen zou barmhartig zijn.

Ik denk dat je met deze conclusie het verbond, zoals Deut deze schetst, geen recht doet.

Binnen de gereformeerde theologie kennen we aan de wet 3 functies toe:
1. Leefregel der dankbaarheid
2. Orderegel voor het sociale leven
3. Kenbron der ellende

In Deut functioneert de wet met name in functie 1 en 2. De wet is immers gegeven ná de verlossing, niet er voor. De ongehoorzaamheid is daarom ook zo erg: het is ondankbaarheid tegen een God die alles voor Zijn volk gedaan heeft. De profeten gaan uitgebreid op dit thema in. Israël wordt Gods bruid genoemd, en wordt gewezen op wat "haar Man" allemaal voor haar gedaan heeft. Kortom, de 3e functie komt er pas bij wanneer het volk het verbond breekt. En juist het verbondskader maakt de schuld zo groot: God, die het volk zoveel weldaden bewezen had, wordt als het ware in het gezicht gespuwd. Als een bruid, die vreemdgaat terwijl haar man het ziet.

Maar: Wie de functie van de wet in het OT slechts beziet vanuit functie 3, krijgt problemen met vele teksten, zoals bv Ps 119: Hoe lief heb ik Uw wet, zij is mijn betrachting de ganse dag. Blijkbaar kon de psalmist dit zeggen.

Ik denk dat ik functie 3 ook liever omschrijf als tuchtmeester tot Christus (daar is de ellendekennis toch voor? )
En dan kun je ook in het stuk van de ellende Gods wet liefhebben
Gal 3:24

24 Zo dan, de wet is onze tuchtmeester geweest tot Christus, opdat wij uit het geloof zouden gerechtvaardigd worden.

Met de mooie kanttekeningen

107) tuchtmeester geweest

Grieks Paedagoges; hetwelk betekent een die de kinderen ter school leidt, onderwijst en tuchtigt. Zo vergelijkt hij dan de Joden onder de wet bij kinderen, en de gelovige Christenen bij volwassenen, die geen tuchtmeester meer van node hebben.

108) tot Christus,

Dat is, om ons te leiden tot Christus. Hetwelk de wet der zeden doet, als zij ons van zonde overtuigt en den vloek verkondigt, en derhalve ons toont dat wij dan, om behouden te worden, onze toevlucht tot Christus moeten nemen, die ons van de zonde en den vloek verlost heeft; en de wet der ceremoniën, dewijl deze de mensen niet alleen overtuigde van hunne zonden, maar ook voorbeelden en afbeeldingen van Christus en Zijne weldaden waren, 1 Cor. 5:7; Col. 2:17, en leerden dat hetgeen door dezelve afgebeeld was, in Christus alleen te vinden is; ; Hebr. 9:10,11, enz.

#1Co 5.7 Col 2.17 Heb 9.10,11

Kanttekening 108 is een dwaling volgens mij, de tuchtmeesterfunctie der wet leidt niet tot Christus, maar is geweest (VVT) tot Christus kwam, maar ik laat me graag corrigeren.

[Erasmiaan]

Iedereen die niet in Christus is, is onder de wet (der zeden).

[memento]

Kanttekening 108 is een dwaling volgens mij, de tuchtmeesterfunctie der wet leidt niet tot Christus, maar is geweest (VVT) tot Christus kwam, maar ik laat me graag corrigeren.

Er staat inderdaad een perfectum, die duidt op een afgesloten handeling.

The force of the perfect tense is simply that it describes an event that, completed in the past (we are speaking of the perfect indicative here), has results existing in the present time (i.e., in relation to the time of the speaker). Or, as Zerwick puts it, the perfect tense is used for “indicating not the past action as such but the present ‘state of affairs’ resulting from the past action.”

Wallace, D. B. (1999; 2002). Greek Grammar Beyond the Basics - Exegetical Syntax of the New Testament (573). Zondervan Publishing House and Galaxie Software.

[Joannah]

Kanttekening 108 is een dwaling volgens mij, de tuchtmeesterfunctie der wet leidt niet tot Christus, maar is geweest (VVT) tot Christus kwam, maar ik laat me graag corrigeren.

Er staat inderdaad een perfectum, die duidt op een afgesloten handeling.

The force of the perfect tense is simply that it describes an event that, completed in the past (we are speaking of the perfect indicative here), has results existing in the present time (i.e., in relation to the time of the speaker). Or, as Zerwick puts it, the perfect tense is used for “indicating not the past action as such but the present ‘state of affairs’ resulting from the past action.”

Wallace, D. B. (1999; 2002). Greek Grammar Beyond the Basics - Exegetical Syntax of the New Testament (573). Zondervan Publishing House and Galaxie Software.

Dank je

[Jacobse]

Kanttekening 108 is een dwaling volgens mij, de tuchtmeesterfunctie der wet leidt niet tot Christus, maar is geweest (VVT) tot Christus kwam, maar ik laat me graag corrigeren.

Er staat inderdaad een perfectum, die duidt op een afgesloten handeling.

The force of the perfect tense is simply that it describes an event that, completed in the past (we are speaking of the perfect indicative here), has results existing in the present time (i.e., in relation to the time of the speaker). Or, as Zerwick puts it, the perfect tense is used for “indicating not the past action as such but the present ‘state of affairs’ resulting from the past action.”

Wallace, D. B. (1999; 2002). Greek Grammar Beyond the Basics - Exegetical Syntax of the New Testament (573). Zondervan Publishing House and Galaxie Software.

Dank je

Zonder aan het vorenstaande af te doen, zij opgemerkt dat er méér is dan dat.
Onze Heere zegt in Mattheüs 5 vers 18 tot en met 19, dat er van de wet geen tittel of jota valt vóór de jongste dag, en dat wie ook maar de kleinste van de geboden ontbindt en zulks aan de mensen zou leren, dan zeer klein zal heten te zijn in het Koninkrijk der hemelen.Want HIJ is gekomen , Mattheüs 5 vers 17, om de wet of de profeten te vervullen, en niet om die te ontbinden.
Paulus zegt dan ook in Romeinen 7 vers 12, dat de wet heilig is, en ook het gebod is heilig en rechtvaardig en goed.
Thomas

[Marnix]

Toch vind ik dat een lastig punt. Welk woord gebruikt Jezus hier voor "wet?" Volgens mij heeft hij het dan niet over de 10 geboden maar over de wet van Mozes, de Torah... met alle offerwetten, reinheidswetten etc?

Sowieso maken we die fout vaak als er over de wet gesproken wordt, dat we dat toepassen op de 10 geboden, waar het meestal niet slechts daar over gaat. Tegelijkertijd zet dat, als we dat beseffen, bepaalde zaken ook in een helderder verband. De wet die ons veroordeelt (onrein en door een reinigingsritueel weer rein worden, telkens schuldoffers, ieder jaar verzoendag nodig etc.)

[Joannah]

Kanttekening 108 is een dwaling volgens mij, de tuchtmeesterfunctie der wet leidt niet tot Christus, maar is geweest (VVT) tot Christus kwam, maar ik laat me graag corrigeren.

Er staat inderdaad een perfectum, die duidt op een afgesloten handeling.

The force of the perfect tense is simply that it describes an event that, completed in the past (we are speaking of the perfect indicative here), has results existing in the present time (i.e., in relation to the time of the speaker). Or, as Zerwick puts it, the perfect tense is used for “indicating not the past action as such but the present ‘state of affairs’ resulting from the past action.”

Wallace, D. B. (1999; 2002). Greek Grammar Beyond the Basics - Exegetical Syntax of the New Testament (573). Zondervan Publishing House and Galaxie Software.

is dan de impact van deze verkeerde uitleg door de kanttekenaren niet erg groot?
Is dit herzien in de HSV?