refo schreef:Ons Woord en Daad adoptiekind woont in Haïti. Haar school staat ongeveer 30 km van het centrum van Port-au-Prince. Meer info is er gewoon nog niet. Dat stond gisteren ook al in de krant.
Op de W&D staan aanwijzingen om te doneren.
Kent iemand de organisatie WorldRelief? Bijzondere Noden van de GG werkt daarmee samen. Waarom zouden ze dat doen en in dit geval niet met ZOA en W&D? Laatstgenoemde organisaties hebben veel vertrouwen onder de leden en ik schat in dat niemand WorldRelief kent (maar daarbij ga ik uit van mijzelf, tot vijf minuten geleden kende ik de naam niet eens)
snap het ook niet ik heb er dit over gevonden
http://www.luisterenddienen.nl/default.aspx
en dit:
Cambodja
World Relief / Hoop voor armen in Cambodja
Luisterend Dienen - L 009431
Doorgeven van Gods liefde in Cambodja
De organisatie World Relief Cambodja geeft
voorlichting aan kinderen in dorpen. In
kinderclubs horen kinderen op een speelse,
interactieve manier over Gods liefde voor hen
en over zaken, die van belang zijn voor hun
lichamelijke, emotionele en cognitieve
ontwikkeling. Tieners leren in groepen over
oorzaken van aids en hoe ze verstandige
keuzes kunnen maken. Medewerkers
stimuleren hen om relaties aan te gaan met
kinderen met aids. Volwassenen komen bij
elkaar in groepen van 10 á 20 personen. Zij
leren te zorgen voor mensen met aids in hun
omgeving en om kinderclubs te begeleiden.
Een Nederlandse vrouw, Joke van Opstal,
geeft leiding aan dit project.
Trauma's van Cambodjanen
Cambodja heeft zwaar geleden onder
decennia van burgeroorlog en het Rode Khmer
regime (1975-1979). Tijdens de Rode Khmer
tijd zijn mensen die voorheen in de regering
zaten en mensen die maar enigszins
gestudeerd hadden omgebracht. De rest werd
gedwongen in groepen (niet werkende)
irrigatiesystemen op het platteland aan te
leggen. Ouders en kinderen werden van elkaar
gescheiden en door structureel te weinig eten
te geven werd gehoorzaamheid aan de Rode
Khmer afgedwongen. Ongehoorzaamheid
werd met de dood bestraft. Ongeveer twintig
procent van de bevolking is gestorven in die
tijd: 2 miljoen mensen zijn in die tijd
omgebracht, en heel veel mensen zijn
omgekomen door honger en ziekte. Vanwege
dit verleden wordt samenwerken ook nu nog
als negatief ervaren en is er een sterke
gerichtheid op individueel overleven op de
korte termijn.
De kerken door de jaren heen
Pol Pot wilde Cambodja laten terugkeren naar
een agrarische economie waar er geen
klassenverschillen, geen geld, geen boeken,
geen scholen en geen zieken-huizen zouden
zijn. Religies werden als reactionair verklaard
en dus verboden. In 1979 waren er nog maar
200 christenen in leven. Tijdens de turbulente
80’er jaren werd door onzekerheid en
communistische overheersing de uitgedunde
kerk binnen Cambodja ondergronds gedreven,
verdreven naar naar vluchtelingenkampen in
Thailand en vandaar verspreid over de wereld.
Toen in 1990 de overheid van Cambodja voor
het eerst toestemming aan de kerken gaf om
openlijk te functioneren, waren er tien
protestantse/evangelische kerken in
Cambodja. Nu zijn er meer dan 2000 met in
totaal zo’n 200.000 leden. In 1995 werd op
aandringen van de overheid een
overkoepelend orgaan van de protestantse
kerken gevormd: de Evangelical Fellowship of
Cambodia (EFC). De meerderheid van de
protestantse kerken in Cambodja is hier bij
aangesloten. Via dit orgaan communiceert de
overheid met de kerk. EFC regelt voor de vele
(plattelands)kerken de registratie bij de
overheid. Die is nodig om een kerkgebouw te
mogen bouwen.
Situatie van kinderen
Meer dan de helft van de Cambodjaanse
bevolking is onder de 18 jaar. Daarvan zijn er
200.000 wees of verlaten door de ouders. Veel
kinderen groeien op in chaotische,
ongedisciplineerde, getraumatiseerde
thuissituaties in veelal éénoudergezinnen. De
alarmerende
stijging van
jeugdcriminaliteit is een gevolg van de
vreselijke erfenis van de Rode Khmertijd, toen
families werden afgeschaft en geweld werd
gebruikt om conflicten op te lossen. Doordat de
huidige ouders en verzorgers vaak gescheiden
werden van hun ouders (Rode Khmer regime)
en onder extreem moeilijke omstandigheden
zijn opgegroeid, heeft dat een groot effect op
hoe de kinderen van nu worden opgevoed en
de problemen waar kinderen mee te maken
hebben.
Hoop brengen
De organisatie World Relief Cambodja wil
graag positieve veranderingen brengen in het
Cambodja
van vandaag.
Aan de wieg
van het
´Hope
Programma´
dat in 1994
van start is
gegaan, staat
de
Nederlandse Joke van Opstal. Zij zette het
project op voor jonge kinderen en tieners in
sloppenwijken en op het platteland. Hope
werkt via kinderclubs in dorpen. In deze
kinderclubs is ruimte voor poppenkast en
drama. Maar door kinderen te bereiken met
onderwijs en het Woord van God, krijgen ook
de ouders het evangelie mee. Met een staf van
inmiddels 138 mensen worden een groeiend
aantal kinderen en volwassenen bereikt.
Van waarde zijn
Joke van Opstal:`Het kinderwerk van Hope is
flink gegroeid: via drama en poppen-theater
bereiken we nu zo’n 37.000 kinderen. We
geven hen gezondheidsvoorlichting en
brengen ze in aanraking met het evangelie.’
Eén van de dramaspelen gaat over de verloren
zoon. Kinderen leren door dit spel dat ze van
waarde zijn voor God. Iets dat ze in hun
gezinssituatie niet geleerd hebben. Hun ouders
hebben zelf ook niet geleerd hoe het is om lief
te hebben. Dat kunnen ze hun kinderen dus
ook niet leren. Daarom is het werk van Hope
zo belangrijk voor het gezinsleven in
Cambodja.
Huisgemeenten
Via de kinderen komen volwassenen in contact
met de programma’s van Hope. Zij zien
veranderingen
in hun kinderen
en hoe hun
kinderen met
hen omgaan.
Als zij
belangstelling
hebben voor
het evangelie,
worden ze
gestimuleerd om zich aan te sluiten bij een
huisgemeente. Dit onderdeel van het Hope
Programma heet ´Way of Hope´. ‘De celkerken
of huisgemeenten zorgen voor een stevige
basis van het hele programma’, vindt Joke. ‘Er
zijn al zo’n 5500 christenen in 820 huisgemeenten
die meedoen en er komen nog
steeds nieuwe groepen bij. Naast Bijbelstudie
en aanbidding is er ook ruimte voor
gezondheidsvoorlichting en krijgen
aidspatiënten, al dan niet christen, thuiszorg
van gemeenteleden. We houden de groepen
bewust klein. Als ze groeien en er draagkracht
genoeg is, wordt er gesplitst. In kleine groepen
kun je de onderlinge zorg voor elkaar veel
concreter maken. Als bijvoorbeeld iemand van
de groep naar het ziekenhuis moet, zoeken de
mensen samen naar een oplossing. De een
heeft een motor en kan de zieke wegbrengen.
Een ander wil wel op de kinderen passen. Zo
proberen de mensen te leven zoals in de
eerste christen-gemeenten. Natuurlijk gaan er
ook wel eens dingen mis, maar er wordt veel
gedeeld. De zorg aan aidspatiënten en voor –
wezen is echt een getuigenis. In Cambodja is
het normaal als je goed voor je familie zorgt,
maar voor mensen buiten je familie ben je niet
direct verantwoordelijk.’
Kanalen van Gods liefde
Hope evangeliseert vooral in gebieden waar
nog geen kerken zijn. Nieuw gestichte
gemeenten kunnen zichzelf een naam geven.
De leden bedenken namen als: Vreugde of
Dienaars van God. Zijn er in een regio wel al
kerken, dan sluiten de huisgemeenten zich
daar bij aan. Joke: ‘De kerk is geen gebouw of
institutie, maar het lichaam van Christus. Wat
ik het
belangrijkste vind is dat mensen ervaren dat
christen-zijn een verandering van binnenuit is.
Voor een volk dat zo lang te lijden heeft gehad
van een burgeroorlog en een cultuur waar
geloof in het lot heel sterk is, is dit iets nieuws.
Mensen kunnen zelf kanalen van Gods liefde
kunnen zijn.’
Tieners
Een ander aandachtsveld van Hope is het
tienerwerk. Jongeren tussen de twaalf en
achttien jaar komen wekelijks bij elkaar in
aparte jongens- en meiden groepen. Een
belangrijk thema in deze groepen is aids.
Cambodja heeft met 3% de hoogste
infectiegraad van aids/hiv in Azië. ‘In de
tienergroepen praten we over de oorzaken van
aids’, vertelt Joke. ‘Het Cambodjaanse volk, de
Khmer, is een trots volk en machogedrag is
normaal. Prostitutie-bezoek, losse seksuele
contacten en drugsgebruik komen hier veel
voor. We discussiëren met de jongeren over
een moreel verantwoorde leefstijl en lichten ze
voor hoe ze zichzelf kunnen beschermen.
Verder helpen deze jongeren mee in de
kinderclubs en zijn mentor voor jonge kinderen
die te lijden hebben onder de gevolgen van
aids.’
Steun Luisterend Dienen
In 2010 steunt Luisterend Dienen het werk van
World Relief Cambodja met € 20.000.
Luisterend Dienen
Postbus 456, 3500 AL Utrecht
tel. (030) 88 01 335, fax (030) 88 01 457
e-mail
info@luisterenddienen.nl
internet
www.luisterenddienen.nl
