Ik verwacht eerlijk gezegd niet zoveel van de nationale synode volgend jaar. In de eerste plaats is het geen synode, maar een vergadering waarin met elkaar gesproken gaat worden. In de tweede plaats is het aantal deelnemende kerken zo breed dat er op z'n best alleen maar een document opgesteld kan worden dat een aantal essentiele (lees: gereformeerde) elementen ontbeert. Het is dus een kwestie van wegsnijden om nog iets gemeenschappelijks over te houden.
In de derde plaats zullen (vanwege reden twee) een aantal kerken ontbreken. Nu is daarmee niet alles gezegd, want deze kerken, zijn onder elkaar ook verdeeld, zelfs al delen ze dezelfde gereformeerde belijdenisgeschriften. Wat dat betreft is het dan ook schrijnend dat ze zelf in de afgelopen 200 jaar niet tot elkaar zijn gekomen, ook al noemen ze zich dan allemaal gereformeerd. Kortom: de voorwaarde stellen dat de 3 formulieren de basis dienen te vormen voor een synode, is prima, maar organiseer dan daadwerkelijk ook zo'n synode. Dat dat tot nog toe niet gebeurd is, is een verzwakking van het argument om niet aan deze synode deel te nemen.
Het vreemde is dat als het over kerkelijke eenheid gaat, in de gereformeerde gezindte er 2 gedachten overheersen:
1. zeggen dat de Heere bijeen moet brengen wat bijeen hoort (passief)
2. als er verschillen zijn, wordt er weldegelijk zelf tot actie overgegaan (actief)
Ik vraag me af of deze gedachten in deze vorm niet de kerkelijke verdeeldheid in stand houden.
Overigens staat dit in tegenstelling tot de meer "linkse" kerken: daarbij zit de actie vaak in punt 1 en de passiviteit bij punt 2. Dat leidt dan soms wel tot organisatorische eenheid, maar vaak weer niet tot geestelijke eenheid.
Tiberius schreef:Waar staat die opdracht dan om één te zijn?
Ik hoor wel vaker dat er zo'n opdracht zou zijn, maar nooit onderbouwd.
Er is de opdracht om
eensgezind te zijn onder elkander: Rom. 12:16, Rom. 15:5, 1 Kor. 1:10, 2 Kor. 13:11, Fil. 2:2, 1 Petr. 3:8.