God verlaat Zijn volk nooit. Het probleem is, dat we Hem (dagelijks!) verlaten. En dat probleem is alleen op te lossen door alleen op Hem te betrouwen, en toe te naderen in het gebed, en het lezen van Zijn Woord.

Duuk schreef:Het gevoel dat God je heeft verlaten komt voort uit een onvoldoende kennis van God en een te weinig zien op Jezus. Daar zouden we ons in moeten oefenen (zeg ik ook tegen mezelf)

Het spijt me voor je, maar daarmee sla je de plank behoorlijk mis, Duuk.

Misschien is het voor jezelf wel zo, maar daarmee sluit je teveel je ogen voor de realiteit van deze problematiek bij andere mensen.

Neem nou bijvoorbeeld het boekje "Een helpende hand" wat ik eerder in dit topic al noemde.
Het heeft geen enkele wetenschappelijke of theologische pretentie, maar je proeft de grote nood van een eenvoudig kind van God. Het is niet geschreven vanuit de hoogte of zelfs vanaf de zijlijn, maar vanuit de diepte, de diepte van Godsverlatenheid waar een benauwd kind van God in dikke duisternis wandelt, de voetstappen van Zijn Meester drukkend.
Indrukwekkend in al zijn eenvoud. Geschreven door iemand die tastend op zoek is naar de grens tussen geestelijke en psychische verlatenheid.

Een andere goede boekentip over dit onderwerp:

ds. W.G. Rietkerk - Ik wou dat ik kon geloven; Over psychische factoren die een belemmering kunnen vormen
voor het vertrouwen op God

Heeft het misschien ook te maken dat men het gevoel hebben dat je via gevoel kunt ontdekken of het goed zit met je geloof?

Tiberius schreef:

Duuk schreef:Het gevoel dat God je heeft verlaten komt voort uit een onvoldoende kennis van God en een te weinig zien op Jezus. Daar zouden we ons in moeten oefenen (zeg ik ook tegen mezelf)

Het spijt me voor je, maar daarmee sla je de plank behoorlijk mis, Duuk.

Misschien is het voor jezelf wel zo, maar daarmee sluit je teveel je ogen voor de realiteit van deze problematiek bij andere mensen.

Neem nou bijvoorbeeld het boekje "Een helpende hand" wat ik eerder in dit topic al noemde.
Het heeft geen enkele wetenschappelijke of theologische pretentie, maar je proeft de grote nood van een eenvoudig kind van God. Het is niet geschreven vanuit de hoogte of zelfs vanaf de zijlijn, maar vanuit de diepte, de diepte van Godsverlatenheid waar een benauwd kind van God in dikke duisternis wandelt, de voetstappen van Zijn Meester drukkend.
Indrukwekkend in al zijn eenvoud. Geschreven door iemand die tastend op zoek is naar de grens tussen geestelijke en psychische verlatenheid.

Dat sluit wat duuk zegt toch niet uit?

refo schreef:

Tiberius schreef:

Duuk schreef:Het gevoel dat God je heeft verlaten komt voort uit een onvoldoende kennis van God en een te weinig zien op Jezus. Daar zouden we ons in moeten oefenen (zeg ik ook tegen mezelf)

Het spijt me voor je, maar daarmee sla je de plank behoorlijk mis, Duuk.

Misschien is het voor jezelf wel zo, maar daarmee sluit je teveel je ogen voor de realiteit van deze problematiek bij andere mensen.

Neem nou bijvoorbeeld het boekje "Een helpende hand" wat ik eerder in dit topic al noemde.
Het heeft geen enkele wetenschappelijke of theologische pretentie, maar je proeft de grote nood van een eenvoudig kind van God. Het is niet geschreven vanuit de hoogte of zelfs vanaf de zijlijn, maar vanuit de diepte, de diepte van Godsverlatenheid waar een benauwd kind van God in dikke duisternis wandelt, de voetstappen van Zijn Meester drukkend.
Indrukwekkend in al zijn eenvoud. Geschreven door iemand die tastend op zoek is naar de grens tussen geestelijke en psychische verlatenheid.

Dat sluit wat duuk zegt toch niet uit?

Ik begrijp het probleem ook niet zo.

Mensen die door psychische problemen het juiste zicht op God missen moeten geholpen worden door een psycholoog. Daar speelt het volgens mij het psychische probleem de hoofdmoot, niet het (on)geloof.

Ik had het over mensen die in de duisternis zijn zonder psychische nood. Gods Woord geeft geen aanleiding om in duisternis te leven. Hier is goed geestelijk onderwijs en een nabij leven belangrijk.
David was een aantal maanden in duisternis vanwege een grote zonde. Asaf was het omdat hij niet het juiste zicht op God had. Een onvernuftig beest noemde hij zichzelf.

Daarom is het belangrijk dat je probeert na te gaan waar dat gevoel van geestelijke verlatenheid vandaan komt. En probeer er met iemand over te praten. Als je weet wat de oorzaak is van een gevoel, dan kan je met dat probleem aan de slag gaan.

Het probleem is dis eigenlijk het volgende:
hoe onderscheid je de volgende situaties van elkaar:

1. Mentale depressie zonder meer bij een kerkmens
2. Mentale depressie, gemengd met opkomende bijbelteksten
3. Gevoel van Godsverlatenheid.
4. Noodzakelijk geachte ellendekennis

Duuk schreef:Ik begrijp het probleem ook niet zo.

Die indruk had ik al.

Op zich heb je namelijk wel gelijk, voorwerpelijk gezien.

Maar iemand die diep in de put zit en niet weet of zijn problemen psychisch of geestelijk van aard zijn, heeft hier (onderwerpelijk) niets aan.
Sterker nog: je praat zo iemand met deze redenering nog een extra schuld-gevoel aan en dieper in de put.

Eén van de grootste versterkende factoren bij psychische problemen is het gebrek aan begrip in de nabije omgeving.
Als iemand een gebroken been heeft, zelfs door eigen schuld, begrijpt iedereen precies wat er aan de hand is.
Bij psychische problemen is dat niet het geval. De meeste mensen hebben zoiets van: doe maar normaal, er is niets aan de hand. Daarmee versterkt men de onderliggende problematiek.

Daar komt vaak het geestelijke aspect nog bij, zeker bij mensen die onder de waarheid opgevoed zijn. Omdat deze mensen zich door slechts weinigen begrepen voelen, gaan ze troost en begrip bij God zoeken. En het is heel moeilijk, als je dat pastoraal moet begeleiden, om hierin het onderscheid te maken tussen de droefheid naar God en in de droefheid naar God roepen.
Daar worden ook veel fouten in gemaakt. Want als mensen dan uit die depressie geholpen zijn (op welke wijze dan ook), vereenzelvigen ze vaak de verlossing uit die narigheid met de verlossing zoals we die uit met name de Catechismus kennen.

En daar ligt het probleem.
De oplossing is zeker niet eenvoudig, maar het probleem ontkennen is zeker niet de oplossing.

(Hier laat ik het maar even bij, alhoewel er nog veel meer over te zeggen is.)

Tiberius schreef:

Duuk schreef:Ik begrijp het probleem ook niet zo.

Die indruk had ik al.

Op zich heb je namelijk wel gelijk, voorwerpelijk gezien.

Maar iemand die diep in de put zit en niet weet of zijn problemen psychisch of geestelijk van aard zijn, heeft hier (onderwerpelijk) niets aan.
Sterker nog: je praat zo iemand met deze redenering nog een extra schuld-gevoel aan en dieper in de put.

Eén van de grootste versterkende factoren bij psychische problemen is het gebrek aan begrip in de nabije omgeving.
Als iemand een gebroken been heeft, zelfs door eigen schuld, begrijpt iedereen precies wat er aan de hand is.
Bij psychische problemen is dat niet het geval. De meeste mensen hebben zoiets van: doe maar normaal, er is niets aan de hand. Daarmee versterkt men de onderliggende problematiek.

Daar komt vaak het geestelijke aspect nog bij, zeker bij mensen die onder de waarheid opgevoed zijn. Omdat deze mensen zich door slechts weinigen begrepen voelen, gaan ze troost en begrip bij God zoeken. En het is heel moeilijk, als je dat pastoraal moet begeleiden, om hierin het onderscheid te maken tussen de droefheid naar God en in de droefheid naar God roepen.
Daar worden ook veel fouten in gemaakt. Want als mensen dan uit die depressie geholpen zijn (op welke wijze dan ook), vereenzelvigen ze vaak de verlossing uit die narigheid met de verlossing zoals we die uit met name de Catechismus kennen.

En daar ligt het probleem.
De oplossing is zeker niet eenvoudig, maar het probleem ontkennen is zeker niet de oplossing.

(Hier laat ik het maar even bij, alhoewel er nog veel meer over te zeggen is.)

Heel herkenbaar!

naar mijn idee is dit geen onderwerp voor leken.

aanbeveling:
eleos.nl of ichthusgroep.nl

plebe schreef:naar mijn idee is dit geen onderwerp voor leken.

aanbeveling:
eleos.nl of ichthusgroep.nl

Nee, hier spreken ervaringsdeskundigen, dus als je niks zinnigs te melden hebt....

Ervaringsdeskundigen hebben allen hun eigen, vaak aangrijpende verhaal. Het is idd goed om daar wat over te delen. Als mijn reactie wat hoekig overkwam: excuses.

JolandaOudshoorn schreef:

plebe schreef:naar mijn idee is dit geen onderwerp voor leken.

aanbeveling:
eleos.nl of ichthusgroep.nl

Nee, hier spreken ervaringsdeskundigen, dus als je niks zinnigs te melden hebt....

precies.

refo schreef:Het probleem is dis eigenlijk het volgende:
hoe onderscheid je de volgende situaties van elkaar:

1. Mentale depressie zonder meer bij een kerkmens
2. Mentale depressie, gemengd met opkomende bijbelteksten
3. Gevoel van Godsverlatenheid.
4. Noodzakelijk geachte ellendekennis

Kan er ook een depressie zijn, terwijl je toch ervaart dat de Heere heel dichtbij je is?

Wat is het verschil tussen burn-out en depressie?