Afgewezen schreef:gravo schreef:Maar dat hoor ik nooit.
Lees je dan wel goed?
Het ging hier om de bijdragen op het refoforum. Daarbij constateer ik wel een sterke overtuiging en een volledige zekerheid omtrent de reformatorische leer en belijdenis, maar een bijna afwezige vrijmoedigheid of zekerheid als het er om gaat de term " wedergeboren" of " bekeerd" op zichzelf toe te passen. Er is altijd wel sprake van een serieus bezig zijn, een oprecht zoeken, wel eens mogen ervaren enz., maar de eigenlijke stap die mijns inziens te maken heeft met het gepredikte " enige nodige" wordt niet openlijk genoemd. Ik zou dat een structurele terughoudendheid willen noemen. Kennelijk is er iets, dat mensen voorzichtig maakt om de werkelijkheid van wedergeboorte of bekering op zichzelf van toepassing te verklaren.
Tegen die achtergrond ontstaat er naar mijn gevoel terecht de volgende vraag:
Als er geen vrijmoedigheid is om de overgang van dood naar levend te bevestigen kan dat betekenen dat er A) inderdaad helemaal geen wedergeboorte is geweest en dat men er dus terecht niet van spreekt (men kan er niet over spreken) of B) er wel sprake is van wedergeboorte, maar dat men zich om allerlei redenen niet of slechts beschroomd over uitlaat.
In het geval A blijft mijn vraag overeind: welke waarde heeft al dat theologische gepraat, wanneer er principieel een onbekeerde en daarom een geestelijk dode aan het woord is?
In het geval van B) lijkt mij, dat er veel meer te leren en te accepteren is wat betreft de bijdragen op refoforum, maar dan blijft er altijd die vraag bestaan wie en in welke hoedanigheid men hier over de geestelijke dingen van God spreekt. Daarom zou ik zo graag eens horen, dat iemand zich een waar kind van God mag noemen.
Ik begrijp de pijn wel: wanneer iemand zich zo zou uitlaten, zou hij zich toch wat buiten de community van de zwaardere bevindelijk gereformeerde gemeenten begeven. Men doet dat nu eenmaal maar niet zomaar. De basis van de prediking lijkt toch nog altijd te zijn, dat het merendeel van de kerkgangers nog bekeerd moet worden. Wanneer iemand, om het eens ronduit te zeggen, volhoudt dat hij een waarachtige bekering heeft mogen meemaken, valt de grote nadruk op die bekering in de prediking natuurlijk niet langer te billijken. Zeker niet, wanneer op een gegeven moment de meerderheid van de mensen getuigt van zo'n allesbeslissende ingreep van God in zijn of haar leven. De noodzaak van die wedergeboorte blijft dan nog wel recht overeind, echter er zal toch een accentverschuiving noodzakelijk zijn van de oproep tot bekering (als tegen onbekeerde ongelovigen) naar een oproep tot staan in het geloof, heiliging van het leven en meer naar dagelijkse bekering en groei als christen.
Ik heb de indruk, dat de jongeren in zwaardere gemeente hier ook veel meer om vragen. Dat betekent, dat zij gemakkelijker praten over de echte bekering in hun leven. Op refoforum kom ik het echter niet veel tegen.
Mijn voorlopige conclusie is dus, dat op refoforum vooral mensen participeren, die niet willen of kunnen spreken over de wedergeboorte als een eigen ervaring (om redenen A) of B)). Zijn het meer ouderen op refoforum en "oudere" jongeren?
Dat zou jammer zijn. Ik ben juist zo benieuwd naar die getuigenissen van (jonge) mensen, die " het enige nodige" niet alleen als iets toekomstigs zien, maar vooral als een genadige realiteit in hun leven.
Dat zou namelijk ook de genoemde verschuiving in de prediking in bevindelijk gereformeerde kring verder stimuleren.
gravo
