Geloof en genade

[refo]

Feit is dat God genade aanbiedt. Het grote wonder is dat sommigen het weigeren.

Het grote wonder is dat God genade aanbiedt. Feit is dat sommigen het weigeren.

Maar dat is wel onbegrijpelijk.
We kunnen dan gaan theologiseren en tot de conclusie komen dat God het DUS niet echt aanbiedt, maar dan kom je op andere punten weer in de problemen.

Ergens heeft de mens dus toch een soort sleutel. De gereformeerden noemen dat 'verantwoordelijkheid'. Maar hoe kun je een dood mens verantwoordelijkheid toekennen?

[Klavier]

De geciteerde 7e dags adventist heeft gelijk en de DL hebben gelijk. De benadering van de één is anders dan van de ander.
De DL gaan teveel op de stoel van God zitten, in ieder geval beschrijven ze hoe God volgens hun handelt en laten buiten beschouwing dat heel het OT verhaalt van een genadig God en een verwerpen van veel mensen van die genade.

Feit is dat God genade aanbiedt. Het grote wonder is dat sommigen het weigeren.

Refo, de DL leren geen aanbod van genade voor ongelovigen.
Ongelovigen zijn immers degenen die helemaal geen genade willen hebben, laat staan dat ze geloven in de noodzaak van verzoening met God, de noodzaak van betaling, de noodzaak van de Zaligmaker. Wie tot Christus wil gaan, hoe zeer eigen geweten tegenstribbelt en allerlei jamaars van ontbreken van bevindingen, belevingen, kenmerken etc, opspelen, het is geloof, een klein geloof als een mosterdzaad dat vooral weet: Geef mij Jezus of ik sterf. Wie een Zaligmaker zoekt, zal ook vinden. Eigenlijk is het zoeken naar de Zaligmaker niets anders dan een overtuigd zijn van de waarde van Hem. Waarom zou je Hem anders zoeken. Wie zoekt heeft reeds gevonden. Daarom hoeft het welmende aanbod van genade geen diskussiestuk te zijn. Een ieder die genade nodig heeft kan het krijgen om niet.
Genade is delen in de weldaden van Christus. Er is maar 1 weg om tot Christus te komen: Het geloof in Hem.
Als die weg bestaat uit het aannemen van weldaden die IN Christus zijn zonder geloof, dan gaan we buiten Christum om; Dat is Zijn weldaden eerst eigenen als voorwaarde om met God verzoend te worden. Dat is een kromme en onbijbelse gedachte. En dat is niet zoals de DL dat hebben willen weergeven.
Genade ligt enkel en alleen in Christus besloten. Hij IS de weg.
Hij IS de genade.
Alleen het geloof is de middelijke weg tot Christus, gewerkt door de Heilige Geest door de overtuiging vanuit Gods Woord dat een tweesnijdend scherp zwaard is.
De werken en het geloof maken niet zalig. Het zijn slechts middelen en kunnen nooit grond zijn voor de zaligheid.
Christus Zelf is het fundament. Daar richt het geloof zich op. Niet op de middelen of allerlei zelf te volbrengen voorwaarden. De genade is zo volkomen dat zelfs voorwaarden van menselijke kant onnodig zijn. Wie zou er in staat zijn enig voorwaarde volkomen te houden, laat staan deze in stand te houden buiten Christus om?
En daarmee stel ik dat de DL en aangehaalde 7e dagsadventist verschil uitmaken tussen leven en dood. De DL gaan uit van Sola Gratia. De 7e dagsadventisten hebben een slavendienst in de plaats van het Sola. Het verschil tussen het bouwen op het fundament Christus of het bouwen op zandgrond.

En de sleutel van de mensen? Ja, die is er: God Woord. Het Woord dat God IS! Alles wat we horen daaruit, wat we lezen is ZIJN Woord.
Daarop kunnen we vertrouwen. God liegt niet.
Laten we de sleutel gebruiken om de deur te openen:
Zie, Ik sta aan de deur, en Ik klop; indien iemand Mijn stem zal horen, en de deur opendoen, Ik zal tot hem inkomen, en Ik zal met hem avondmaal houden, en hij met Mij.

[refo]

Ja Klavier dat snap ik allemaal wel en geloof ik ook.
De discussies gaan immer over de infrastructuur van het geloof.

Feit is echter dat God oproept om iets te doen. Dat noemt Hij Zelf geloof. Dan kun je natuurlijk teveel waarde aan dat geloof gaan hechten als zijnde hetgene wat zaligmaakt door een daad van de mens. God ziet dat gevaar ook en zegt daarom: Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde. Ik ben altijd de Eerste.
Die gedachte hoef je dus niet te bestrijden, dat doet God Zlef wel. Maar ga je dat toch bestrijden kun je snel het kind met het badwater weggooien. Dan staat er aan de ene kant God Die oproept tot geloof en aan de andere kant een groep mensen die zeggen: dat kan ik niet. Ik moet eerst door Uw Geest overtuigd worden, geeft U me dat alstUblieft!?
Zie je het probleem? God roept wel maar moet nog overtuigen. Een scheiding van de Drieënige God. Het Woord wordt losgemaakt van de Geest.
En nu hebben we drie soorten mensen. Gelovigen, ongelovigen en mensen die niet gelovig zijn, maar graag met God zouden verzoend worden als ze maar wisten hoe.

[Tiberius]

Feit is dat God genade aanbiedt. Het grote wonder is dat sommigen het weigeren.

Het grote wonder is dat God genade aanbiedt. Feit is dat sommigen het weigeren.

Maar dat is wel onbegrijpelijk.

Klopt. Anders was het geen wonder.

[Tiberius]

(...) mensen die niet gelovig zijn, maar graag met God zouden verzoend worden als ze maar wisten hoe.

Die groep bestaat niet.
Dat zijn gewoon ongelovigen die zich achter hun onmacht verschuilen, terwijl hun onwil voorop staat.

[Klavier]

Dan staat er aan de ene kant God Die oproept tot geloof en aan de andere kant een groep mensen die zeggen: dat kan ik niet. Ik moet eerst door Uw Geest overtuigd worden, geeft U me dat alstUblieft!?
Zie je het probleem?

Je maakt er een probleem van!
De oproep tot geloof heeft betrekking op een onderwerp: Een zondaar die met God verzoend moet worden en KAN worden.
De overtuiging is TOT geloof. En God Geest is BELOOFD.
Want Gods Geest werkt altijd door de woordverkondiging.
Wie dan niet gelooft, kan met de theologie natuurlijk God de schuld gaan geven, maar dat is gewoon zeggen dat God liegt.
Wie gelooft zal leven.
Waarom niet geloven dan? Het staat toch in Gods Woord. Dat is toch waar?
Moet je nog overtuigd worden? Laat je dan overtuigen.
Geloof je nog steeds niet?
Waarom laat je je niet overtuigen?
Kun je dat niet zelf? Dat hoeft ook niet, want Gods Woord is het die overtuigd, het is Zijn Geest. Het is je LATEN overtuigen.
Nog steeds niet geloven? Weersta je Gods Geest dan?
Moet God het nog steeds doen en wacht je alleen maar? Waarop dan? Hij roept door Zijn Woord, het is een Evangelie! Hij klopt aan de deur, elke keer weer als Zijn Woord tot je komt.
Waar wacht je op? Wil je eigenlijk wel geloven?

Niet persoonlijk bedoeld hoor, maar dit als illustratie hoe we als mensen steeds maar weer proberen onder Gods Woord uit te komen. We willen zogenaamd zalig worden, maar liefst buiten Gods Woord om. Liefst op een wijze dat we zelf nog wat controle houden. Liefst met een briefje uit de hemel er bij. Geef ons een teken.
Nou dat teken is een heel dik Boek. Waar enkel waarheid in te vinden is.

Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.

[memento]

(...) mensen die niet gelovig zijn, maar graag met God zouden verzoend worden als ze maar wisten hoe.

Die groep bestaat niet.
Dat zijn gewoon ongelovigen die zich achter hun onmacht verschuilen, terwijl hun onwil voorop staat.

Precies, als een mens verloren gaat, is omdat hij niet gewild heeft.

De onmacht van een mens is slechts door zijn verdorven wil en wezen, niet een extern iets wat hem dwingt ongelovig te blijven. Een mens die wil geloven, maar niet kan bestaat dus niet; óf hij gelooft alreeds omdat hij wil, óf zijn wil (intentie) is niet zuiver.

[Afgewezen]

(...) mensen die niet gelovig zijn, maar graag met God zouden verzoend worden als ze maar wisten hoe.

Die groep bestaat niet.
Dat zijn gewoon ongelovigen die zich achter hun onmacht verschuilen, terwijl hun onwil voorop staat.

Tiberius, dat ben ik toch niet met je eens. Ik weet dat er (veel) mensen zijn die uitzien naar het licht, maar voor wie het toch donker blijft.
Dat is voor mij een punt van worsteling. Waarom verhoort God die mensen niet (meteen)?
Kunnen we dit oplossen door te zeggen: die mensen doen te moeilijk, ze moeten gewoon geloven en niet 'wachten' op een ervaring?
Nee, zomin als een blinde zich kon inbeelden dat hij zag zolang Jezus hem niet genezen had, zomin kan een mens die door Gods ontdekt is zich inbeelden dat hij gelooft, zolang hij geen vrede heeft gevonden.

[refo]

Dan staat er aan de ene kant God Die oproept tot geloof en aan de andere kant een groep mensen die zeggen: dat kan ik niet. Ik moet eerst door Uw Geest overtuigd worden, geeft U me dat alstUblieft!?
Zie je het probleem?

Je maakt er een probleem van!
De oproep tot geloof heeft betrekking op een onderwerp: Een zondaar die met God verzoend moet worden en KAN worden.
De overtuiging is TOT geloof. En God Geest is BELOOFD.
Want Gods Geest werkt altijd door de woordverkondiging.
Wie dan niet gelooft, kan met de theologie natuurlijk God de schuld gaan geven, maar dat is gewoon zeggen dat God liegt.
Wie gelooft zal leven.
Waarom niet geloven dan? Het staat toch in Gods Woord. Dat is toch waar?
Moet je nog overtuigd worden? Laat je dan overtuigen.
Geloof je nog steeds niet?
Waarom laat je je niet overtuigen?
Kun je dat niet zelf? Dat hoeft ook niet, want Gods Woord is het die overtuigd, het is Zijn Geest. Het is je LATEN overtuigen.
Nog steeds niet geloven? Weersta je Gods Geest dan?
Moet God het nog steeds doen en wacht je alleen maar? Waarop dan? Hij roept door Zijn Woord, het is een Evangelie! Hij klopt aan de deur, elke keer weer als Zijn Woord tot je komt.
Waar wacht je op? Wil je eigenlijk wel geloven?

Niet persoonlijk bedoeld hoor, maar dit als illustratie hoe we als mensen steeds maar weer proberen onder Gods Woord uit te komen. We willen zogenaamd zalig worden, maar liefst buiten Gods Woord om. Liefst op een wijze dat we zelf nog wat controle houden. Liefst met een briefje uit de hemel er bij. Geef ons een teken.
Nou dat teken is een heel dik Boek. Waar enkel waarheid in te vinden is.

Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.

Je begrijpt me verkeerd.
Ik zie ook geen probleem. De problemen gaan ontstaan als je het zo voorstelt zoals ik omschreef.

Heel die discussie of we nou komt omdat we niet willen of niet kunnen is meer een omtrekkende beweging. Het komt er beide op neer dat er niets gebeurt.

En als je ziet wat een moeite de satan doet om mensen weg van God te houden dan zie je toch dat de mens wel degelijk een zekere rol speelt. Als alles al gedetermineerd was zou hij die moeite toch niet doen?

[memento]

(...) mensen die niet gelovig zijn, maar graag met God zouden verzoend worden als ze maar wisten hoe.

Die groep bestaat niet.
Dat zijn gewoon ongelovigen die zich achter hun onmacht verschuilen, terwijl hun onwil voorop staat.

Tiberius, dat ben ik toch niet met je eens. Ik weet dat er (veel) mensen zijn die uitzien naar het licht, maar voor wie het toch donker blijft.
Dat is voor mij een punt van worsteling. Waarom verhoort God die mensen niet (meteen)?
Kunnen we dit oplossen door te zeggen: die mensen doen te moeilijk, ze moeten gewoon geloven en niet 'wachten' op een ervaring?
Nee, zomin als een blinde zich kon inbeelden dat hij zag zolang Jezus hem niet genezen had, zomin kan een mens die door Gods ontdekt is zich inbeelden dat hij gelooft, zolang hij geen vrede heeft gevonden.

Hebben is nog geen zien. Wie waarlijk verwachtend uitziet naar het licht, hééft het licht, ook al ziet hij het zelf (nog) niet. In het verlangen zit het geloof, en in het geloven het ontvangen.

De bewuste vrijspraak in het geweten, de openbaring van Christus als persoonlijke Borg, is een verzekering (nadere genade). Echter, zónder die verzekering weet een christen niet of hij waarlijk gelooft, of dat hij zichzelf bedriegt, en mag daarom niet rusten voordat hij uit Gods eigen mond de vrijspraak hoort.

Kortom, ik denk dat het niet terecht is om te spreken over mensen die waarlijk verlangen naar Christus, terwijl God hen het niet geeft...

[Klavier]

Je begrijpt me verkeerd.
Ik zie ook geen probleem. De problemen gaan ontstaan als je het zo voorstelt zoals ik omschreef.

Zo had ik het ook wel opgevat, hoor.

Heel die discussie of we nou komt omdat we niet willen of niet kunnen is meer een omtrekkende beweging. Het komt er beide op neer dat er niets gebeurt.

Dat is waar. Maar de vraag is hoe je dat vervolgens dan bestrijdt.
Ik stel nogmaals dat het niet kan met werken en aangrijpen van genade buiten het geloof om. Dat is een niet bestaande worst voorspiegelen, om het even met een oneerbiedig beeld proberen duidelijk te maken. Op dit punt verschillen de meningen met de 7e dagsadventisten, en niet zo'n klein beetje ook. De 7e dags adventisten hebben een zeer zware leer. Een leer van moeten en zwoegen en doen. En maar hopen dat het goed gaat. De gereformeerde leer is de meest 'linkse' die er bestaat. Alles om NIET! Da's makkelijk. Maar onmogelijk voor hoogmoedige gevallen mensen. Wie wil er van genade leven? Da's niet anders dan schuld erkennen. Dat is wat de doodstaat betekent: Niet kunnen toegeven niets te zijn. Alleen maar nee kunnen zeggen. Doodstaat heeft niets te maken met het niet kunnen horen van Gods roeping. Dus de vlieger dat de mens niet verantwoordelijk zou kunnen zijn gaat niet op. De mens kan in zijn doodstaat volmondig nee zeggen op Gods Woord. Een echte dode kan dat niet.
Het is een beeldspraak die de natuur betekent van een mens die dood is in het dienen van God, in het gehoorzamen van zijn Schepper. De mens die datzelf heeft veroorzaakt en het nog dagelijks doet. Dat punt van de onmogelijke verantwoordelijkheid kun je enkel stellen als je de doodstaat ook betrekt op het zondigen. Maar voor dat punt kun je in plaats stellen: De levenstaat van de mens, onder de heerschappij van de duivel. De mens is namelijk springlevend in het zondigen. Het ongeloof valt daar ook onder. Ongeloof heeft ook een onderwerp: God Woord en God Zelf. Hetzelfde onderwerp als het geloof.
Zondigen heeft betrekking op dezelfde God: Hij wijst aan wat zonde is. Hij geeft Zijn wetten en inzettingen. Alles wat niet is overéénkomstig Zijn geboden is zonde. Alles wat Zijn eer niet bedoelt is zonde. Ongeloof heeft betrekking op dezelfde God als het geloof. Of de mens wilt of niet. Het is een feit.
Wie ongeloof en geloof uit elkaar haalt door de roeping uit Gods Woord niet te betrekken op het ongeloof vertekent het begrip doodstaat tot een beeld dat de mens eigenlijk wel goed uitkomt: Geen verantwoordelijkheid voor ongeloof. Dat is een mooi excuus, nietwaar. Dan zijn we weer eigen baas, tenzij we worden tegengehouden. Nou ja, daar kun je zelf niets aan doen, dus staan we op dat punt niet verantwoordelijk. Ongeloof zonde? Welnee, is dan de conclusie. Even zwart/wit en ongenuanceerd uitgedrukt, maar wel illustreren hoe je er mee uit kunt komen.

Ik stel: alles wat maar de kleinste zonde relativeert, of ook maar onttrekt aan de verantwoordelijkheid van de mens, stelt daarmee God verantwoordelijk voor die zonde. Want wie zou er anders voor ongeloof verantwoordelijk moeten zijn?
Dat te denken lijkt me al te dwaas.

En als je ziet wat een moeite de satan doet om mensen weg van God te houden dan zie je toch dat de mens wel degelijk een zekere rol speelt. Als alles al gedetermineerd was zou hij die moeite toch niet doen?

Satan gaat rond als een briesende leeuw. Wetende dat hij verloren heeft. Maar denk je nou echt dat daarmee Gods werk in het wederbaren van zondaars hiermee in het gedrang komt?
De satan is de kop vermorzeld. Hij mag denken dat het helpt door verwarring en twijfel te zaaien. De Bijbel roept juist op de strijd te strijden, om te volharden, om de beproevingen te doorstaan.
Daaruit blijkt de overwinning van Christus. Satan heeft eigenlijk niet in de gaten dat hij 'voor een karretje van Gods eer wordt gespannen'. Of juist wel, en gaat hij daarom te keer?
Het geloof kan satan weerstaan. Alleen als het satan, net als Luther, met Gods Woord om de oren slaat.
Ander middel dan Gods Woord om het geloof op te funderen en daarin te volharden is er niet. Christus is in Zijn Eigen Woord te vinden (Joh.1).

[Afgewezen]

Hebben is nog geen zien. Wie waarlijk verwachtend uitziet naar het licht, hééft het licht, ook al ziet hij het zelf (nog) niet. In het verlangen zit het geloof, en in het geloven het ontvangen.

De bewuste vrijspraak in het geweten, de openbaring van Christus als persoonlijke Borg, is een verzekering (nadere genade). Echter, zónder die verzekering weet een christen niet of hij waarlijk gelooft, of dat hij zichzelf bedriegt, en mag daarom niet rusten voordat hij uit Gods eigen mond de vrijspraak hoort.

Kortom, ik denk dat het niet terecht is om te spreken over mensen die waarlijk verlangen naar Christus, terwijl God hen het niet geeft...

Je kunt de vraagstelling dus verleggen: waarom geeft God die verzekering dan niet? Waarom mogen die mensen niet 'tot rust' komen?

[Klavier]

Je kunt de vraagstelling dus verleggen: waarom geeft God die verzekering dan niet? Waarom mogen die mensen niet 'tot rust' komen?

Omdat het ware geloof moet strijden om door de enge poort te gaan. Geduldig alle verdrukkingen en beproevingen moet ondergaan. Gelouterd moet worden.
Verzekering? Geef ons een teken?
Geloof is een vertrouwen, een vast hoop, een 'niet zien'. Een tasten.
Verzekerde gelovigen bestaan niet op aarde.
Het geloof richt zich op Christus. Hij IS de verzekering.
De wapenrusting van het geloof is een wapenrusting om de strijd te strijden. Enkel met die wapenrusting, is de strijd te strijden.
De wapenrusting bestaat uit enkel verdiensten van Christus. Dat is een onoverwinnelijke wapenrusting. Dan is de strijd strijdbaar en is het tot 'rust komen' een erfenis die wacht.

[Pim]

Hebben is nog geen zien. Wie waarlijk verwachtend uitziet naar het licht, hééft het licht, ook al ziet hij het zelf (nog) niet. In het verlangen zit het geloof, en in het geloven het ontvangen.

De bewuste vrijspraak in het geweten, de openbaring van Christus als persoonlijke Borg, is een verzekering (nadere genade). Echter, zónder die verzekering weet een christen niet of hij waarlijk gelooft, of dat hij zichzelf bedriegt, en mag daarom niet rusten voordat hij uit Gods eigen mond de vrijspraak hoort.

Kortom, ik denk dat het niet terecht is om te spreken over mensen die waarlijk verlangen naar Christus, terwijl God hen het niet geeft...

Je kunt de vraagstelling dus verleggen: waarom geeft God die verzekering dan niet? Waarom mogen die mensen niet 'tot rust' komen?

Die mensen zullen in de eeuwige rust mogen ingaan, dat zal God ze niet onthouden. Hier op aarde heeft ieder mens echter de verantwoordelijkheid om de Bijbel te onderzoeken en zich onder een schriftuurlijke prediking te stellen. Als ze zich bewegen in een omgeving en onder een prediking waar mensen jaren in het donker gehouden worden, dan ondervinden ze daar zelf de gevolgen van... Dus die rust wordt ze m.i. niet door God onthouden, maar door hun kerk en/of omgeving.

Kortom, m.i. gaat er als gevolg van een eenzijdige prediking of misstanden in de prediking en/of het pastoraat geen enkele uitverkorene verloren, maar kan men wel (in de beleving) bij Christus vandaan gehouden worden. In zulke kringen gaan we dan verheerlijkend spreken over een donker leven maar een ruim sterven enzo. Terwijl dat m.i. nooit de bedoeling is geweest, want we belijden met de HC dat er een troost is beide (!) in leven en in sterven.

[Afgewezen]

Ik vraag me af om mijn vraagstelling wel begrepen wordt.
Toen de tollenaar zich vernederde, ging hij af, gerechtvaardigd naar zijn huis.
Toen mensen tot Jezus kwamen, werden zij genezen (en zij voelden dat ook).
Ik zou bijna denken, de posting van Klavier lezend, dat je niet meer mág verlangen naar vrede, naar verzoening met God, want dan vraag je om een 'teken'.
Maar zo is het toch niet?
God missen, zoeken en vinden. Zó gaat het toch als een mens tot God bekeerd wordt? Of hoeft dat laatste niet meer?