Pagina 2 van 2
Geplaatst: 14 mei 2005, 20:57
door Miscanthus
Oorspronkelijk gepost door mementoGroeien in het geloof kan niet door jezelf steeds meer te verliezen. Hoe meer je jezelf verliest, des te meer je God overhoudt.
ehm... Worden we in Christus niet meer onszelf? Het gaat er niet om dat we niets worden. Komen we door Christus juist tot onze bestemming? We verliezen oinszelf niet. in Hem. We worden wel steeds meer 1.
Hij en ik.
Geplaatst: 14 mei 2005, 21:25
door limosa
Oorspronkelijk gepost door appie
Moet een gelovige uitzien naar (steeds) meer zondekennis of heeft dit geen zin?
een gelovige moet uitzien naar Christus, zondekennis kun je dan niet aan ontsnappen (die zal je des te meer achtervolgen) maar "ernaar uitzien" lijkt me zinloos
Geplaatst: 14 mei 2005, 21:28
door Gabrielle
Oorspronkelijk gepost door Unionist
Ik hoorde van de week een lezing van Aad Kamsteeg over Groeien in je geloof. Hij stelde het zo: Je groeit altijd naar boven en aar beneden. Vrij vertaald:
Als je net gaat geloven, ken je je hart ook nog niet zo goed. Je wilt dingen voor de Heere doen omdat je van Hem houdt. Dan laat je vooral de grote zonden: je past je taalgebruik aan en probeert eerlijk te leven. Hoe beter je God leert kennen, des te meer wil je voor Hem doen. Je gaat de lat hoger leggen, nu ga je ook inzien dat je b.v. trots bent, iets waarvan je daarvoor heel geen last had. En je gaat daar ook aan werken, ontdekkend dat je nooit volmaakt zult leven, al dacht je eerst van wel.
Dus: hoe meer je groeit in je geloof, hoe beter je God leert kennen, hoe beter je je zonden leert kennen. Een gevolg dus van geloofsgroei, niet de oorzaak.
idd, helder stukje unionist