Ik was ook altijd nogal sceptisch over tongentaal, maar sinds een jaar toch (iets) minder.refo schreef:Paulus is volgens mij heel duidelijk: als je in tongen spreekt is dat iets voor jezelf. Want als niemand het begrijpt heeft een ander er niets aan. Geniet voor jezelf van het verschijnsel. Kan iemand het vertalen: nog mooier. Want dan heeft de hele gemeente er iets aan.
De praktijk leert ook dat de Pinkstergebeurtenis vooral een teken was voor die tijd. Later gebeurde hetzelfde nog eens, dus zeg nooit nooit. In Handelingen 4, meen ik. Maar hedentendage heb ik nog nooit gehoord dat een zendeling bij een volk kwam en meteen in hun taal ging preken. Dus die tongen, lijken me niet echt belangrijk.
Met Paulus moeten we daarom zeggen: tongentaal is prima als iemand het uitlegt.
Op een verjaardag sprak ik een meisje dat naar een evangelisatiebijeenkomst in A'dam was geweest. Op de terugweg naar het station, kreeg ze plotseling sterke aandrang om in tongen te bidden. Achter hen liep een man, die haar toen aansprak, met de vraag, waar ze vandaan kwam. Wat bleek? Ze had Arabisch gesproken, hij herkende een heel aantal woorden, maar kon niet alles volgen wat ze had gezegd, omdat hij het sinds z'n jeugd niet meer gesproken had. Ze wist zelf natuurlijk ook niet wat ze gezegd had, maar toen kon ze hem wel in het Nederlands het Evangelie doorgeven!
