Toen dit gepraktiseerd werd bij een zieke vrouw, en deze inderdaad genas bleek dat de gemeenteleden niet wisten hoe ze hier op moesten reageren. Het wonder werd stelselmatig genegeerd door de ongelovige gelovigen...
Hoe weet je zo zeker dat het door de zalving kwam en niet door het gebed dat de vrouw genezen werd? Het gebed des rechtvaardigen vermag immers veel?
Ik hou het maar op de eenvoudige kanttekeningen bij de Statenvertaling:
Namelijk naar het voorbeeld der discipelen, die van Christus ontvangen hebbende de gave van wonderbaarlijke gezondmaking, daartoe olie gebruikten, Mark. 6:13; niet dat in de olie enige verborgen kracht was om de ziekten te genezen, maar zij gebruikten deze als een buitengewoon teken, waaruit bekend was, dat door hun dienst zulk een wonder van God geschiedde tot bevestiging van hun leer; gelijk men ziet dat Christus en de apostelen, in het genezen van de ziekten nu speeksel, slijk, aanrakingen, oplegging der handen, dan hunne schaduwen, gordels en zweetdoeken daartoe gebruiken. Welke gave van wonderbaarlijke gezondmaking, daar zij nu vele honderden jaren opgehouden heeft, als niet meer nodig zijnde, daar de Evangelische leer genoegzaam met wonderen is bevestigd, zo wordt tevergeefs en spottend dit uiterlijk teken nog heden als een sacrament gebruikt, en nog meer wordt het bijgelovig misbruikt, als men meent dat zulke zalving kracht heeft om de zonden weg te nemen en tot zaligheid der zielen dienstig is.
Geloven we nog wel in gebedsgenezing dan? Ik heb het idee dat we (ook ikzelf) vaak moeite hebben met een wonderbaarlijke genezing. De eerste gedachte die ik er vaak bij heb is, hoe worden we hier voor de gek gehouden, dat terwijl God nog steeds dezelfde is. We mogen nog steeds wonderen van Hem verwachten? Het is niet het hoogste, zeker niet, maar daarom nog niet verdwenen.
Ook iemand als Dr. Paul krijgt veel kritiek vanwege zijn kijk op ziekenzalving. Is dat terecht? Ik geloof het niet, voor zover is hij zeker niet onbijbels bezig.
Vaya con Dios,
Parsifal
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
Ik geloof echter niet in gebedsgenezingsdiensten, noch in het feit dat in onze tijd en cultuur de ziekenzalving nog iets goeds kan toevoegen, dan behalve een goed gevoel te krijgen. Of het wordt een zaak op zichzelf waar men stiekem op gaat vertrouwen (kijk, die vrouw werd gezalfd en genezen en dus moeten we maar vaker zalven).
Verder moeten wij maar niet vergeten dat vooral in deze tijd vooral wordt aangezien wat voor ogen is (allerlei beelden vormen) en men aan het Woord Gods en het gebed te weinig waarde hecht. En we zien wat het hangen aan het uiterlijke al niet in de Roomse Kerk heeft teweeggebracht aan dwalingen, daar is 'het laatste oliesel' zelfs tot een sacrament verheven!
Even ter verduidelijking:
De bijbelse ziekenzalving bestaat uit 3 onderdelen, de zalving met olie, de handoplegging en het gebed. De bijbelse instelling van de ziekenzalving heeft absoluut niets meer te maken met het ritueel van het laatste oliesel, wat de papen ervan hebben gemaakt.
Nogmaals dus de tekst: 14 Is er iemand bij u ziek? Laat hij dan de oudsten der gemeente tot zich roepen, opdat zij over hem een gebed uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. 15 En het gelovige gebed zal de lijder gezond maken, en de Here zal hem oprichten. En als hij zonden heeft gedaan, zal hem vergiffenis geschonken worden. 16 Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkander, opdat gij genezing ontvangt. Het gebed van een rechtvaardige vermag veel, doordat er kracht aan verleend wordt.
Oorspronkelijk gepost door RefojongereIk geloof echter niet in gebedsgenezingsdiensten, noch in het feit dat in onze tijd en cultuur de ziekenzalving nog iets goeds kan toevoegen, dan behalve een goed gevoel te krijgen.
Speciale genezingsdiensten vind ik niet in de bijbel, al is het wel zo dat men van heinde en verre kwam om door de apostelen genezen te worden. Ik zou de "spectaculere" genezings-show's die men tegenwoordig met veel bombarie opvoert ook niet willen vergelijken met de schriftuurlijke praktijk die we in de bijbel terugvinden.
Het feit dat jij niet gelooft dat in onze tijd en cultuur de ziekenzalving nog iets goeds kan doen doet niets af van de bijbelse instelling. Dit is typerend voor de huidige tijd. In plaats van de bijbel in de praktijk te handhaven als onfeilbaar woord van God gaat men op eigen gevoelens af. Men gaat liever naar een alternatieve genezer, magnetiseur of homeopaat dan dat men vertrouwt op de Heere God, en Zijn instellingen in ere houd. Ik weet niet in hoeverre jouw mening volgens jou belangrijker is dan de mening van de Inspirator van het bovenstaande bijbelgedeelde?
Genezingsdiensten leiden de aandacht af van het belangrijkste naar tijdelijke zegeningen, daarom zijn diensten die worden aangekondigd als genezingsdiensten ook in mijn ogen niet goed. Echter ook naar de Heere Jezus kwamen mensen toe om genezen te worden en alleen daarom. De Heere geneest daar wel. De motivatie van de bezoeker is niet het criterium waarop we de bijeenkomst moeten beoordelen denk ik. Dat gaat om het Evangelie wat er verkondigd wordt.
Een andere vraag die bij mij opkomt is wat de sacramenten zijn?
De catechismus zegt: “De Sacramenten zijn heilige zichtbare waartekenen en zegelen, van God ingezet, opdat Hij ons door het gebruik daarvan de belofte des Evangelies des te beter te verstaan geve en verzegele; namelijk, dat Hij ons vanwege het enige slachtoffer van Christus, aan het kruis volbracht, vergeving der zonden en het eeuwige leven uit genade schenkt.â€
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
overgenomen uit "Vergeving en Genezing" met toestemming van uitgeverij het Boekencentrum.
6.4.1 De betekenis van de olie Zalfolie werd in de tijd van het NT alom gebruikt als medisch middel. De rabbijnen bevalen het aan ter bestrijding van spierpijn, huidaandoeningen, hoofdpijn en wonden. In #Lu 10:34 gebruikt de barmhartige Samaritaan olie en wijn ter verzachting van de wonden. Het gebruik van olie is als zodanig een natuurlijke zaak, waarbij de gebruiker gebeden kan hebben om Gods zegen over de behandeling. Veel exegeten gaan daarom uit van de betekenis die olie had als geneesmiddel en zien dan in het gebruik door de discipelen een heenwijzing naar medicijnen die door God gezegend worden. E. Böhl schrijft: ‘De betekenis is eenvoudig deze: het eenvoudigste geneesmiddel, onder gebed aangewend, doet onder de handen der Apostelen wonderen; zij brengen niet, zoals Jesus gewoonlijk doet, de gezondheid, doch de genezing is verborgen onder het middel, dat, met gebed aangewend, zijne werking blijkt te hebben’ (86; idem Warfield, 171).
In het verzamelwerk van Patrik, Polus en Wels staat echter bij de uitleg van #Mr 6:13 een andere mening (van Gill en Whitby): van Christus bevolen, als een uiterlijk teken van de genezing, maar niet als een geneesmiddel; ‘anders zou er geen wonderwerk in geweest zyn’.
Want olie, hoewel ze in vele gevallen van nut is, is geen algemeen geneesmiddel, en goed voor allen; en de apostelen waren door Christus niet onderwezen in de ‘geneeskonst’, maar met buitengewone gaven toegerust om lichamelijke ziekte te genezen. Waarom dit teken? ‘Het kan betekend hebben dat zy gezonden waren van Christus den gezalfden, die gezalfd was met olie der vreugde, boven zyne medegenoten (#Ps 45:8); het kan als een zinnebeeld geweest zyn van de genade des heiligen Geests, welke dikwyls vergeleken wordt by olie, welken zy zelven in eene ruime mate bezaten, en door de bedieninge van het euangeli medegedeeld werd; en het kan eenige beduidenis gehad hebben aangaande het evangeli zelf, dat licht en vreugde aanbrengt, genezinge en vertroostinge, voor de zielen der menschen, waar van zy de gezegende boodschappers waren’ (deel 12/2, p. 68).
In het verlengde hiervan vatten exegeten de handeling op als een sacrament, ook al is men dan soms van mening dat dit sacrament beperkt was tot de eerste eeuw (Calvijn). Van Bruggen stelt dat de discipelen in Marcus 6 niet door bevel genezen, maar door gebed. Zij bemiddelen voor Jezus, de Genezer van mensen. ‘De zalving met olie is hier zeker een sacrament van Christus voor zieken’ (1988, 134).
J. Lightfoot heeft enige eeuwen geleden een derde opvatting verdedigd: ‘Omdat dit de bijgelovige gewoonte was (onder de joden), om sommige zieken met olie te zalven en bij deze zalving bezweringen uit te spreken om de duivelen uit te drijven, en omdat de apostel erkent dat de geneeskrachtige olie een gewoon en goed geneesmiddel was (...), wijst hun toch een betere weg, namelijk om de ouderlingen of dienaren van de gemeente te roepen om bij de helende zalving met olie godzalige en ernstige gebeden te voegen. Hij is van mening dat dit veel gepaster en troostrijker is dan alle bezweringen en toverformules en dat dit aan te bevelen is voor christenen’ (citaat bij Warfield, 303, die het hier niet mee eens is). In onze tijd verdedigt W. Brunotte de mogelijkheid dat het zalven door de discipelen en de ouderlingen zijn oorsprong vindt in de praktijk van het exorcisme. ‘Zalven is een symbolische handelingen waardoor demonen uitgeworpen worden’ (in C. Brown, deel 1, 121).
Om goed te kunnen kiezen uit de genoemde mogelijkheden, is het nodig na te gaan hoe olie als medicijn in de eerste eeuw functioneerde. Dan valt op, dat olie alleen voor uitwendig gebruik was. De huid werd ingewreven met olie en wonden werden op die manier verzacht. In geval van keelpijn kon de olie ook worden ingenomen (G. Dalman, 260-263). Het is echter onjuist aan te nemen dat de olie een geneesmiddel was in geval van ernstige ziekte. Wanneer we deze lijn volgen komen we tot de volgende conclusie: de discipelen gaan op weg met een zeer simpel geneesmiddel en genezen hiermee ernstige zieken. Het is echter duidelijk dat hier meer aan de hand is. Wanneer we de tekst van Jakobus erbij betrekken valt op dat de ouderlingen van de gemeente moeten komen. Omdat ze komen als ambtsdragers is het onwaarschijnlijk dat ze een ‘huismiddeltje’ als medicijn toedienen. In deze context heeft olie eerder een godsdienstige betekenis.
Hoe zit het met het magische gebruik? Olie werd inderdaad gebruikt in de meer expliciet bovennatuurlijke en exorcistische behandelingen. Diverse voorbeelden in de joodse intertestamentaire literatuur schrijven rituele zalving voor om demonen te verdrijven, en als deel van procedures ter genezing en bevrijding van de betoverden. In het zogenoemde Testament van Salomo (dat ongeveer in de eerste eeuw ontstaan is) zegt een demon: ‘Ik wordt Rhyx Physikoreth genoemd. Ik breng langdurige ziekten. Wanneer iemand zout doet in olijfolie en daarmee zijn zieke lichaam inwrijft, zeggend ‘Cherubim, Serafim, help’, dan vertrek ik onmiddellijk’ (18,34; John, 50). Het lijkt mij echter onjuist om vanuit deze achtergrond de zalving door de discipelen te verklaren. Zoals gezegd maakt G. Vermes onderscheid tussen twee soorten genezers (par. 6.2). De wonderen van Jezus en de discipelen zijn van een andere orde dan de genezingen door toverformules en magische rituelen.
We doen er beter aan de godsdienstige achtergrond van olie na te gaan in het Oude Testament om van daaruit de betekenis te bepalen. In Leviticus 14 staat dat een genezen melaatse naar de priester moet gaan. De priester strijkt eerst bloed, dan olie op bepaalde lichaamsdelen. Er vindt verzoening plaats door het offer en de genezen persoon mag weer functioneren binnen de samenleving. Het bloed is symbool van de verzoening en de olie is mogelijk teken van toewijding en heiliging (Waelkens, 1996, 52). Het is ook mogelijk dat de olie de band aangeeft tussen God, priester en offeraar (G.J. Wenham, 211), maar ook vanuit die duiding komen we in de buurt van de toewijding.
In #Le 21 komen we zalving van priesters tegen. Deze zalving met olie zet de ontvanger apart van de omstandigheden van het dagelijkse leven door een speciale relatie tussen hem en God. ‘De wijding van de zalfolie van zijn God is op hem’ (vs. 12).
Ook bij de zalving van koningen kunnen we denken aan deze betekenis van de olie: apart zetten tot een bepaalde dienst. Toch valt er meer te zeggen over de zalving van koningen, want bepaalde gedeelten verbinden olie direct met de werking van de Geest. In #1Sa 10:1 wordt Saul met olie gezalfd en de Geest des Heren komt over hem (vs. 6). #1Sa 16:13 maakt duidelijk dat de Geest des Heren op David was vanaf het moment van zalving. In #2Sa 23:1-2 wordt ‘de gezalfde van Jakobs God’ verduidelijkt met de woorden ‘De Geest des Heren spreekt door mij’. Die samenhang komt ook naar voren in #Isa 61:1 ‘De Geest des HEREN Heren is op mij, omdat de HERE mij gezalfd heeft’. Waarschijnlijk is het woord zalving hier figuurlijk gebruikt. In ieder geval wordt de gave van de Geest verbonden met de zalving. In #Zec 4:2-6, in het nachtgezicht dat handelt over een kandelaar met olijfbomen, geldt de olie als symbool van de Geest.
In #Isa 45:1 wordt de heidense koning Kores (Cyrus) een gezalfde genoemd. Dit woord zal gebruikt zijn in verband met zijn speciale opdracht.
Naast deze godsdienstige betekenis van zalven komen we in het OT regelmatig olie tegen voor lichaamsverzorging (#De 28:40 #Eze 16:9). Zalving kan een teken zijn van vreugde (#Ps 23:5), waarvan men zich onthoudt in dagen van rouw (#2Sa 12:20 14:2).
Samengevat: in godsdienstig opzicht betekent de zalving in het OT een toewijding aan God, waarbij men soms een speciale opdracht ontvangt of een aanstelling in een ambt. Diverse gedeelten maken duidelijk dat de olie een symbool is van de inwoning of kracht van de Geest des Heren. In algemene zin is olie een bron van vitaliteit en leven. Op grond hiervan kan in Marcus 6 en Jakobus 5 gedacht worden aan de zalving met olie als symbool van toewijding van de zieke aan God en aan het werk van de Heilige Geest.
.4.2 Aleiphoo en chrioo Er zijn echter exegeten tegen bovenstaande conclusie bezwaar aantekenen, omdat in het NT onderscheid gemaakt wordt tussen het werkwoord aleiphoo, dat altijd een letterlijke zalving aangeeft (en ook in #Mr 6:13 en #Jas 5:14 gebruikt wordt), en het werkwoord chrioo, dat een symbolisch gebruik aangeeft. De eerste term wordt gebruikt als Jezus letterlijk gezalfd wordt (#Lu 7:38). In de Bergrede noemt Hij het zalven van het hoofd en het wassen van het gezicht bij het vasten (#Mt 6:17).
Daarentegen wordt chrioo gebruikt in symbolische zin, waarbij meer de geestelijke aspecten naar voren komen, in bijzonder de zalving met de Geest of de uitstorting van de Geest. Het Hebreeuwse woord mashach wordt gewoonlijk zo vertaald. Hiervan is afgeleid: Messias, Gezalfde, Christus. Hij werd gezalfd met de Heilige Geest en met kracht (#Ac 10:38) bij de doop in de Jordaan. Het is de zalving met de Geest van de langverwachte Messias (#Isa 11:1-9). Van de gelovigen wordt in #1Jo 2:20 gezegd dat zij de zalving van de Heilige hebben (zie ook #1Jo 2:27). Vermoedelijk is hier geen letterlijke zalving met olie bedoeld, maar wordt de zalving als symbool van de Heilige Geest gebruikt. Volgens #2Co 1:21,22 heeft God de gelovigen gezalfd en de Geest gegeven tot onderpand.
Op grond hiervan beschouwt C.A.E. Groot (17) de zalving van zieken als teken van vreugde. J.C. Sikkel (220) denkt eerder aan zalving als teken van gemeenschap, liefde en verering. K.J. Kraan noemt onder andere het aspect van de verkwikking en denkt ook aan het feestelijke karakter van de zalving (1974, 50).
Het is echter de vraag of de werkwoorden voor zalven zo’n verschillende betekenis hebben. Het woord aleiphoo wordt in de Septuaginta, de Griekse vertaling van het OT, in religieus- symbolische betekenis gebruikt in #Ge 31:13 Ex 40:13 Nu 3:3 (Floor, 183-184). A. Waelkens schrijft na uitvoerige woordstudie: ‘Dat de Heer oliezalving als concrete expressie van Zijn genezingskracht neemt, heeft vermoedelijk te maken met het feit dat het zowel in OT als NT het symbool bij uitstek is voor Zijn Geest’ (1996, 56).
Op grond van het bovenstaande acht ik de nadruk op de zalving als teken van vreugde niet voldoende, al mag dit aspect wel doorklinken. De zalving was een teken van afzondering en toewijding aan God. Daarbij is het de Heilige Geest die genezend en helend werkt. Het is typerend dat de discipelen en later de ouderlingen de olie gebruiken en niet de zieken zelf of hun familieleden. Daarom is er een duidelijk godsdienstige betekenis van deze symbolische handeling. Wanneer we daarbij denken aan afzondering tot dienstbetoon en het werk van de Heilige Geest worden we door de latere traditie daarin bevestigd. De zalving met olie bij de doop heeft te maken met de doop van Jezus in de Jordaan. Zoals Hij met de Heilige Geest gedoopt is, zo zijn wij ook gedoopt en gezalfd tot christenen (Halliburton, 78).
Op grond van het bovenstaande mogen we de conclusie trekken dat de ouderlingen geroepen worden bij de zieke om te spreken over schuldbelijdenis. Zij mogen bidden voor de zieke (zoals we in het volgende hoofdstuk bespreken) en zij mogen hem met olie zalven. Hiermee brengen zij de patiënt bij God en verwachten dat Hij door zijn Geest helend zal werken.
"Then he isn't safe?" said Lucy.
"Safe?" said Mr. Beaver. "Don't you hear what Mrs. Beaver tells you? Who said anything about safe? "Course he isn't safe. But he's good. He's the King, I tell you."
Persoonlijk denk ik dat voor ons de boodschap van ziekenzalving net zoveel betekenis heeft als Markus 16:17 en 18.
Geen dus. Want de belofte van vers 17 en 18 wordt niet aan ons persoonlijk anno 2003 gedaan. Het is tot bevestiging van het Evangelie, dat is nu niet meer nodig, het Evangelie is genoegzaam bevestigd de afgelopen 2000 jaar.
Ik stel hier niet mijn mening tegenover de mening van de Inspirator! Hoe durf je dat te beweren? Dat het in de Reformatietijd tot en met nu altijd fout is gedaan? Zalf is in de tijd van Bijbel een belangrijk symbool (kijk naar de vrouw die Jezus zalfde, de koningen die gezalfd werden). Maar als wij nu niet meer zalven, dan doen wij niet onbijbels! Het is niet bevolen, maar zelfs afgeschaft.
Nog eenmaal onze kanttekeningen, ditmaal bij Markus 6:13:
Deze zalving, gelijk ook de oplegging der handen, aanraken en dergelijke wijzen van doen, die Christus en de apostelen hebben gebruikt in het genezen der ziekten, gaven de gezondheid niet, maar waren uiterlijke tekenen, dat deze wonderbare genezing door de goddelijke kracht van Christus en den dienst der apostelen geschiedde. Welke tekenen gebruikt zijn, zolang de gave der wonderbare genezing heeft geduurd. Zie Mark. 16:18; Jak. 5:14, en nadat deze gave heeft opgehouden, hebben deze tekenen, als nu nergens meer toe dienende, ook moeten ophouden.
Een alternatieve genezer, magnetiseur en homeopaat wijs ik af.
Verder geef je geen ENKELE reden waarom het nu nog gebruikt zou moeten worden dan enkel: Het staat in de Bijbel, dus moet het. De Heere geeft niet voor niets Zijn Woord en Hij geeft dat met een reden. De reden voor de tijd van de eerste christengemeenten is bekend, maar het wil voor mij maar niet duidelijk zijn waarom wij hier in Nederland het weer moeten invoeren, terwijl ALLERWEGE de gave der gezondmaking ontbreekt.
Eer argument als "de gaven van de Geest zijn afgeschaft" vind ik goedkoop. Ten eerste is het niet schriftuurlijk om dit te beweren (toon mij het vanuit de bijbel, niet vanuit de kanttekeningen), en ten tweede staat de discussie van de gaven van de Geest los van de ziekenzalving.
Als je de tekst eens een keer goed leest zul je tot de volgende conclusie komen:
Wat gebeurt er?
* Men zalft de zieke
* De zieke belijd zijn zonden
* Er word door de oudsten een gebed uitgesproken (met of zonder handoplegging - zie andere schriftplaatsen die hierover spreken)
Resultaat:
* De zonden worden vergeven op belijdenis van deze zonden
* De ziekte geneest op het gelovige gebed van de oudsten
Duidelijk hieruit is dat het hier niet gaat over de bijzondere gave van genezing (slechts aan enkelen toebedeeld) maar over iets wat hier los van staat (het is de taak van de oudsten, ongeacht welke gaven ze hebben). Al zouden dus de bijzondere gaven van de Geest niet meer werkzaam zijn (zoals Luther sprak: toon dit vanuit de schrift dat dit zo is en ik zal mijn mening betreffende dit herroepen), dan geld deze hypothese nog niet voor de ziekenzalving.
Hieruit volgt dat jij, Reformator geen enkel schriftbewijs hebt gegeven (kanttekeningen zijn ongeinspireerd). Alleen als jij vanuit de schrift (met respect voor de bijbel als zijnde het onfeilbare woord van God) met bewijzen komt is mijns inziens een voortzetting van deze discussie mogelijk.
Een argument als "de gaven van de Geest zijn afgeschaft" vind ik goedkoop. Ten eerste is het niet schriftuurlijk om dit te beweren (toon mij het vanuit de bijbel, niet vanuit de kanttekeningen), en ten tweede staat de discussie van de gaven van de Geest los van de ziekenzalving.
Ten eerste heb ik nergens gezegd dat de gaven van de Geest zijn afgeschaft. Ten tweede is het duidelijk dat de gave der gezondmaking zoals beschreven in Markus 16:17 en 18 nooit in Nederland voorkomt, en sporadisch door de eeuwen heen is voorgekomen ter bevestiging van het Evangelie in nieuwe gebieden. Ten derde zijn de kanttekeningen niet onfeilbaar maar vergelijken wel Schrift met Schrift en komen juist in Markus 6:13 tegen dat het zalven onlosmakelijk verbonden is met de gave der gezondmaking. De ziekenzalving staat daar dus zeker niet los van!
Wat gebeurt er?
* Men zalft de zieke
* De zieke belijdt zijn zonden
* Er word door de oudsten een gebed uitgesproken
Resultaat:
* De zonden worden vergeven op belijdenis van deze zonden
* De ziekte geneest op het gelovige gebed van de oudsten
Je schrijft het wel weer lekker op. Resultaat. Alsof het een formule is zeg. De Heere blijft wel vrij om genezing te geven en in veel gevallen geeft Hij geen genezing.
Al met al geef je nog steeds geen enkele reden waarom een zieke in deze tijd gezalfd moet worden. Achter al Gods geboden ligt een duidelijke reden, waarom kun jij me die reden niet verklaren bij herinvoering van de ziekenzalving na 1900 jaar?
Refojongere: Ten tweede is het duidelijk dat de gave der gezondmaking zoals beschreven in Markus 16:17 en 18 nooit in Nederland voorkomt
Nee, dat is niet duidelijk.
en het ontgaat mij ook volledig waarom jij delen van de Bijbel zomaar als irrelevant voor ons aan de kant schrijft zonder dat daar een Bijbelse aanleiding toe is.
Ik dacht toch echt dat je een rechtzinnige christen was die de Bijbel serieus nam en volledig geloofde.
Wijs me maar plekken aan dan waar die gave nog voorkomt binnen de rechtzinnige kerken!
"en het ontgaat mij ook volledig waarom jij delen van de Bijbel zomaar als irrelevant voor ons aan de kant schrijft zonder dat daar een Bijbelse aanleiding toe is."
Dat heb ik geprobeerd aan te tonen. De bijzondere gaven van de Heilige Geest waren ter bevestiging van het Evangelie. De praktijk van alledag en ook toen Europa gereformeerd werd wijst uit dat de bijzondere gaven zoals van gezondmaking niet meer aanwezig zijn en dat een opwekking daar ook niet mee hoeft gepaard te gaan. Ook onder de puriteinen waren deze gaven niet aanwezig, en toch hadden ze een rijk geestelijk leven.
Ook de tekst van Paulus over hoe slaven en heren met elkaar moeten omgaan is irrelevant geworden voor deze tijd, of moeten we weer het fenomeen 'slaven' invoeren om rechtzinnig te zijn?
"Ik dacht toch echt dat je een rechtzinnige christen was die de Bijbel serieus nam en volledig geloofde."
Dat beoog ik wel te zijn. De kanttekeningen, Augustinus en Calvijn waren ook rechtzinnig, maar zeiden ook dat de tekst irrelevant is. Rechtzinnig zijn betekent niet alle bijbelteksten van het Oude Testament en het Nieuwe Testament klakkeloos toe te passen op onze tijd zonder eerst nauwkeurig Schrift met Schrift te vergelijken en de achtergrond en context van de Bijbelteksten te onderzoeken.
Wijs me maar plekken aan dan waar die gave nog voorkomt binnen de rechtzinnige kerken!
Allereerst binnen de evangelische gemeenten. (wat zeker rechtzinnige gemeenten zijn aangaande ellende, verlossing en dankbaarheid)
Ten tweede zijn er zeker voorbeelden van bijzondere genezingen op het gebed binnen de rechtzinnige kerken.
Dat het vaak op een schreeuwerige narcistische manier gebeurt bij pinkstergemeenten ed. wil niet zeggen dat het ook op een rustigere ingetogenere manier gebeurt op de juiste wijze.
De bijzondere gaven van de Heilige Geest waren ter bevestiging van het Evangelie.
Dat staat nergens expliciet in de Bijbel.
Bovendien zou in dat geval deze bevestiging nu nog steeds op haar plaats zijn.
De praktijk van alledag en ook toen Europa gereformeerd werd wijst uit dat de bijzondere gaven zoals van gezondmaking niet meer aanwezig zijn en dat een opwekking daar ook niet mee hoeft gepaard te gaan.
Daar waar opwekkingen plaatsvinden is ook vaak sprake van genezing en bijzondere gaven. Neem bijvoorbeeld het zendingswerk.
Ook onder de puriteinen waren deze gaven niet aanwezig, en toch hadden ze een rijk geestelijk leven.
Niet elke gave hoeft overal aanwezig te zijn.
Buiten dat heeft elke kerk haar dwalingen.
Hoe rechtzinnig ze ook is.
En elke gemeente heeft haar gebreken. Hoe rijk ze ook is gezegend.
De afwezigheid van gaven in onze tijd zou alleen legitiem zijn als dit Bijbels gefundeerd kan worden.
Ook de tekst van Paulus over hoe slaven en heren met elkaar moeten omgaan is irrelevant geworden voor deze tijd, of moeten we weer het fenomeen 'slaven' invoeren om rechtzinnig te zijn?
Dit voorbeeld zou opgaan als er geen zieken zouden zijn.
Zonder slaven geld het onderricht van Paulus over slaven niet.
Zonder zieken geld het onderricht over ziekte genezingen niet.
De kanttekeningen, Augustinus en Calvijn waren ook rechtzinnig, maar zeiden ook dat de tekst irrelevant is.
Ik heb wel 's een wonder meegemaakt. In een dienst in een charismatische gemeente (een soort Pinkster plus, zeg maar, of Extreme Evangelisch) was een vrouw die heel veel van haar heup last had omdat haar ene been 5 centimeter korter was dan de andere. Toen ging een dominee met haar bidden voor genezing. Vooraf hield hij haar benen naast elkaar en zag je duidelijk het verschil. Halfverwege vroeg de dominee aan haar: "God vraagt of je het ene been korter, of het andere been langer wil hebben?" en toen zei zij lacherig korter, en toen gingen ze weer verder bidden en daarna legde hij opnieuw haar benen naast elkaar en waren ze allebei even lang (of kort, in dit geval ). Ze kon weer staan en had geen last van haar heup meer daarna. Da's toch een wonder!
Ik geloof dat wonderen nog steeds voorkomen, dat God nog steeds wonderen verricht om mensen te bemoedigen en zijn kracht te laten zien. Maar wel op Zijn manier, en Zijn tijd. Hij is een God van liefde, ik kan me zo voorstellen dat Hij in Zijn liefde Zijn hand wel 's wil uitstrekken ter genezing van Zijn kinderen.
"Allereerst binnen de evangelische gemeenten. (wat zeker rechtzinnige gemeenten zijn aangaande ellende, verlossing en dankbaarheid)"
Vind ik te vaag omschreven. Geef maar concrete voorbeelden (personen dus) die deze gave hebben overeenkomstig Markus 16:17 en 18!
Verder is het veruit de minderheid van de evangelische gemeenten die de gereformeerde leer van de uitverkiezing en wedergeboorte onderschrijft.
"Ten tweede zijn er zeker voorbeelden van bijzondere genezingen op het gebed binnen de rechtzinnige kerken."
Ja, maar helaas hebben we het daar niet over in dit topic. We hebben het hier over ziekenzalving en de daaraan verbonden gave van gezondmaking. Als je voor iemand bidt en hij of zij wordt wonder boven wonder beter, dan is er sprake van dat je gebed verhoord is door God en niet dat jij zelf iemand geneest door hem te zalven, de handen op te leggen of iets dergelijks.
"De bijzondere gaven van de Heilige Geest waren ter bevestiging van het Evangelie.
Dat staat nergens expliciet in de Bijbel."
Lees het laatste vers van Markus 16.
Waarom zou deze bevestiging nog steeds op haar plaats zijn? Dan zijn we als Nederlanders echt farizeers geworden die een teken begeren, en waarvan de Heere Jezus zei dat ze geen ander teken zouden krijgen dan dat van Jona de profeet.
Nee, het Evangelie is meer dan genoegzaam bevestigd in Nederland de afgelopen 5 eeuwen. Ook is God vrij om daar al dan niet tekenen aan te verbinden.
"Daar waar opwekkingen plaatsvinden is ook vaak sprake van genezing en bijzondere gaven. Neem bijvoorbeeld het zendingswerk."
Voorbeelden? In heel Europa ben ik het de afgelopen eeuwen niet tegengekomen en je wilt toch niet ontkennen dat daar sprake was van vele opwekkingen, wat allemaal begon met de Reformatie.
Nee, het kenmerk van een opwekking is een diepe verslagenheid over de zonde. In de Pinksterpreek van Handelingen 2 lees je niets over wonderbaarlijke genezingen, wel over een gigantische opwekking.
"Dit voorbeeld zou opgaan als er geen zieken zouden zijn.
Zonder slaven geld het onderricht van Paulus over slaven niet.
Zonder zieken geld het onderricht over ziekte genezingen niet."
Toch lees ik het anders. Zonder slaven geldt het onderricht aangaande slaven niet. Dat ben ik met je eens.
Zonder de gave van gezondmaking geldt het onderricht over de ziekenzalving niet, omdat deze twee onafscheidelijk zijn.
Zonder zieken, geldt Paulus' onderricht aangaande het gebed van de ouderlingen niet.
"Kun je augustinus en Calvijn hierover citeren?"
Ik zou zeggen lees de lezenswaardige bijdrage van Pied gepost op 9/6/03 op 12:23 in 'Levensbeschrijvingen/Theologie' onder "BOEKEN"
“Uit de geschriften van de apostolische vaders en kerkvaders merken we, dat deze extra-ordinaire [buitengewone] gaven in hun tijd reeds ontbraken en dat deze gaven alleen in de eerste tijd aan de kerk gegeven zijn. God gaf deze bijzondere gaven en krachten om Zijn kerk in de wereld te stichten. Zij verdwenen na de tijd van de apostelen.â€
Dus, Refojongere, terwijl ik net een ooggetuigeverslag geef (en er zo nog wel een honderden kan geven, primair en secundair) dat wonderen nog steeds plaats vinden, ga jij dat topic negeren. Wat is het dan dat ik meegemaakt heb? Een toevalligheid?
Het is geen verlangen naar een teken om Gods bestaan bevestigt te zien, maar de belofte van Jezus worden: wie de vader om een brood vraagt, zal geen steen ontvangen en vraagt en u zal gegeven worden, en in Jacobus: dat we de zieken de handen op moeten leggen, en genezing mogen verwachten!
Geef één goede, Bijbelse reden dat God vandaag de dag niet zou genezen?
). Ze kon weer staan en had geen last van haar heup meer daarna. Da's toch een wonder!