Robert,

Bedankt voor je reactie.

Hoewel ik dit met je eens ben wil ik oppassen voor een 'voorwaarden-geloof'.
Dat wil zeggen: "Je moet aan dit en dit en dit voldoen om te zien of je echt geloofd"

Ik ben het niet helemaal eens met je verwoording. Ik wil het zien als kenmerken van het ware geloof, niet als voorwaarden.
Maar waarom denk je dat juist in de orthodoxe kerken de doodstaat van de mens zo benadrukt wordt, ook m.b.t. het geloven?

Maar ik ben het in principe met je eens dat 'bekering' betekend dat je een hekel aan je (oude) ik krijgt, en je bekend dat je zelf niet in staat bent tot enig goeds.

Maar als een voorwaarde, een checklist?
Nee, zo moet je het niet gebruiken.
Dan komen vragen als "Ik zeg ja, maar meen ik het wel?" of "Ik zeg ja omdat ik weet dat dat zo hoort" etc. om de hoek.

Wat is er mis met zulke vragen? Werd dat maar eens meer gedaan! Er is immers alle reden om aan ons hart 'dat arglistig is' te twijfelen. Ik begrijp wel: je hoeft niet eerst allerlei dingen te ervaren om tot Christus te mogen gaan. Je mag komen zoals je bent. Maar we mogen ons wel eens afvragen: Meen ik het als ik ja zeg tegen God? Is het geen gewoonte, komt het voort uit nood, heb je Hem echt nodig gekregen?

Op het moment dat je het niet gelooft (en het dus niet kunt geloven) dan voer je dit gesprek niet eens. Dan wil je het niet eens.

Hoe kan een mens geneigd zijn uit zichzelf tot de wil van geloven zonder God? Iemand die verlangt naar bekering is dus al bekeerd. Hoe kun je een 'goed' verlangen hebben buiten God om?

Spreek maar eens met heel wat mensen. Er zijn er die maar wat graag bekeerd zouden willen zijn, maar die toch bemerken: Ik ben onbekeerd.
Ik zou niet willen zeggen dat iemand 'die verlangt naar bekering' al bekeerd is. Er zijn er die blijven steken in de overtuiging van zonden, die blijven steken in hun verlangen en verder zoals Bileam wel de dood van een rechtvaardige willen sterven. Maar het blijft houdbare nood. Het is geen goed verlangen.


[q]Je zegt dat het stukje satanisch is. Waarom? Er wordt hier alleen de doodstaat van de mens benadrukt en tevens dat zalig worden niet een kwestie van een keuze van de mens is maar van vrije genade, zonder enig werk van de mens. Zalig worden is niets doen...je zelf uitleveren aan God: Zie, hier ben ik, verloren, o, Heere zie mij aan in Hem![/q]

Het satanische (het werk van de satan) zit 'm erin dat de doodstaat van de mens de verlossing van Christus overschaduwd.

De nadruk ligt op het falen van de mens.
Niet op de verlossing van Christus.

Als eerste is het zo dat het maar een citaat is uit een bepaalde context. En het is een eenzijdig citaat. Verder is het zo dat hoe meer de doodstaat van de mens getekend wordt, hoe heerlijker Christus gaat schitteren in de prediking. Wet & Evangelie.

Als de mens centraal staat in de prediking, op welke manier dan ook. (de zondige mens, de barmhartige mens, de gelovige mens) dan zit het fout.

Als je in je gedachte meer aan het piekeren bent over je zelf zit het fout.

Christus behoort centraal te staan in de prediking. Maar tegelijkertijd moet de prediking heel persoonlijk op de man af komen. De mens moet zich bewust worden dat hij tegenover een rechtvaardig en heilig God staat en dat hij daarom niet kan bestaan. Ook moet Christus gepreekt worden als de Middelaar en Borg voor zo'n mens. Deze zaken moet je niet tegenover elkaar zetten.

Waarom is het fout om te piekeren over jezelf? De stokbewaarder kon het in elk geval niet meer voor zichzelf houden toen hij uitriep: Wat moet ik doen zodat ik zalig wordt?

Maar het leggen van een grote nadruk (en dus angst) op de mogelijkheid tot naamchristenheid leidt tot verlamming en heeft geen enig goed gevolg dan dat ware gelovige gaan twijfelen.

Want hoe kan iemand die naamchristen is uit zichzelf zich zorgen maken over de vraag of hij een naamchristen is?

Leidt dat tot verlamming? Leidde de gelijkenis van het zaad (door Jezus Christus Zelf verteld!) tot verlamming.
Leidde de vergelijking tussen de 5 wijze en de 5 dwaze maagdan tot verlamming?
Leidde het spreken over de poel des vuurs tot verlamming?

Nee hoor. Het bracht de mensen tot zichzelf, tot verootmoediging en door verootmoediging tot Jezus Christus.

Je zegt verder dat tijdgelovigen zichzelf vast niet onderzoeken, hoe kunnen ze zichzelf zorgen maken dat ze wellicht een naamchristen zijn?

A Brakel schrijft daarover:
"De tijdgelovigen kunnen zich ook naar binnen keren, en letten op de gedachten en bewegingen der ziel, dat die niet ten onrechte lopen, maar deugdzaam en eerlijk zijn. Zodat hun doen niet geschiedt uit geveinsdheid, maar met het hart, en dat het hart zo van binnen gesteld is, als zij zich uiterlijk vertonen.
Paulus verklaart, dat hij van zijn voorouders, dat is de tijd voor zijn bekering, God diende met een goed en rein geweten (2 Tim. 1:3).
Een heiden bijvoorbeeld ging elke avond eenzaam zijn dag overdenken en zegt bij zichzelf: "Wat kwaad heb je vandaag gedaan? Welke zonden heb je tegengestaan? Ben je nu beter geworden dan voorheen?"

Refojongere,

Er zijn er die maar wat graag bekeerd zouden willen zijn, maar die toch bemerken: Ik ben onbekeerd.
Ik zou niet willen zeggen dat iemand 'die verlangt naar bekering' al bekeerd is.

Ik ook niet. Dit is het willen. Het daadwerkelijk komen of het daadwerkelijk bewerken van hun behoudenis, het daadwerkelijk bekeren, het werken - dat is dan nog niet gebeurd.

Maar ze zouden bekeerd willen zijn. Ze verlangen naar bekering.

Dan is de vraag: WIE of WAT maakt dat ze verlangen naar bekering, dat ze bekeerd willen zijn? WIE of WAT bewerkt dat willen en verlangen naar bekering?

Satan? Hun eigen vlees waarin geen goed woont? De mens, die van nature geneigd is tot alle kwaad?

[Aangepast op 18/4/03 door roseline]

[quote]Oorspronkelijk gepost door Pied
“Maar ze zouden bekeerd willen zijn. Ze verlangen naar bekering.â€

Diegene die echt wil, komt ook. Het is de wil van de mens (weliswaar de vernieuwde wil) die doet gaan tot Jezus.

Oorspronkelijk gepost door Lecram
Diegene die echt wil, komt ook. Het is de wil van de mens (weliswaar de vernieuwde wil) die doet gaan tot Jezus.

Het vluchten tot Jezus! Trouwens dat is ook een kenmerk van een waar geloof. Volgens mij staat dat ook in artikel 29

Wat maakt dat nou uit of je het wilt of alleen maar denkt dat je het wilt?

Bij een aards iets kan het uiteindelijk tegenvallen. Ik weet bv nog dat ik als kind iets graag wilde hebben. Toen ik het eenmaal had, viel het soms tegen. Bij de bekering is dat toch anders. Dus zelfs als je alleen maar denkt dat je bekeerd wilt worden, hoe kom je er dan achter dat je het niet wilt? Door je te bekeren? En dan te zeggen: nee dit lijkt me toch niks.

Ik vind dat allemaal van dat ger-gezindte-geklets. "Je denkt alleen maar dat je bekeerd wilt worden, maar dat kan niet, want kijk maar wat de Heere Jezus zegt over wat je allemaal moet verlaten om zover te komen."

Dat kan de Heere Jezus zo nooit bedoeld hebben. Het evangelie wordt zo toch weer een wet: eerst alles verlaten en dan mij volgen. Eerst de kosten overrekenen en dan:volgen.

Wie tot Mij komt zal ik geenszins uitwerpen.
Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.

Jezus sprak niet tot mensen die bekeerd wilden worden. Hij sprak tot mensen die het al waren. In eigen ogen dan.

"Dat kan de Heere Jezus zo nooit bedoeld hebben."
Wat heeft Hij dan wel bedoeld?

Dus zelfs als je alleen maar denkt dat je bekeerd wilt worden, hoe kom je er dan achter dat je het niet wilt?

Hoe kom je erachter of je werkelijk bekeerd wilt worden?

Door - inderdaad - zoals Jezus zegt:

Want wie van u, willende een toren bouwen, zit niet eerst neder, en overrekent de kosten, of hij ook heeft, hetgeen tot volmaking nodig is?

Na de kosten overrekent te hebben weet je het zeker of je het wilt. Dit gaat vooraf aan de daadwerkelijke bekering. Het willen dat vooraf gaat aan het bewerken van je behoudenis. Iets dat God beide in de mens bewerkt - als het goed is. Fil. 2:12-13.
Wil je de prijs opbrengen?

'En Hij zeide tot een ander: volg Mij. Maar deze zeide: Sta mij toe eerst heen te gaan en mijn vader te begraven.' Lc. 9:59.

Zei Jezus toen: Ga je vader maar begraven, ik zal je geenszins uitwerpen?

'Maar Hij zeide tot hem: Laat de doden hun doden begraven, maar gij ga heen en verkondig het Koninkrijk Gods.'

En weer tegen iemand anders, die zijn huisgenoten gedag wilde zeggen: 'Niemand, die de hand aan de ploeg slaat en ziet naar hetgeen achter hem ligt, is geschikt voor het Koninkrijk Gods.'

En wat dacht je van de rijke jongeling? Hij wilde het eeuwige leven beerven en vroeg wat hij daarvoor moest doen.

'Toen Jezus dat hoorde, zeide Hij tot hem: Noch één ding komt gij tekort: Verkoop alles wat gij bezit en kom hier, volg Mij.' Lc. 18:22.

De jongeling berekende die kosten en wilde het niet opbrengen. Had hij het gewild, dan had Jezus hem daartoe de kracht gegeven om het te doen. Maar hij verdween, bedroefd.

Het evangelie van Jezus - zoals Hij dat zelf verkondigde - is NIETS anders dan: 'eerst alles verlaten en dan Mij volgen'. Je kunt tot Hem komen - altijd! Maar dan zal Hij vervolgens tot je zeggen:

'Wie vader of moeder liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zoon of dochter liefheeft boven Mij, is Mij niet waardig; en wie zijn kruis niet opneemt en achter Mij gaat, is Mij niet waardig. Wie zijn leven vindt zal het verliezen, maar wie zijn leven verliest om mijnentwil, zal het vinden.' Matt. 10:27-29.

Ja - en dan kun je de kosten berekenen. Wil je het werkelijk?
Dan help Hij je wanneer je de prijs in je eigen kracht niet op kunt brengen.

Je kunt ook beginnen zonder de kosten te berekenen hoor! Dat je het zegt te willen maar niet beseft wat de prijs is. Dat je aan die toren gaat bouwen maar niet bedenkt dat het geld en tijd kost. En bloed en zweet en tranen...
Maar Jezus waarschuwt hier duidelijk voor:
'Opdat niet misschien, als hij het fundament gelegd heeft, en niet kan voleindigen, allen, die het zien, hem beginnen te bespotten. Zeggende: Deze mens heeft begonnen te bouwen, en heeft niet kunnen voleindigen.'

Voor je eigen bestwil: Wil je beschaamd uitkomen?

'Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.'

De Weg is smal en de poort is eng
De Waarheid is hard voor mijn zondige vlees
Het Leven betekent dat ik Hem navolg, dat Hij in mij geopenbaard zal worden
De prijs die ik moet leveren - de kosten die ik heb betaald, betaal en nog moet betalen - die breng ik graag op, in Gods kracht!

Groeten, Rose.

p.s. Ik ben NIET van de gereformeerde gezindte...

[Aangepast op 21/4/03 door roseline]

heb je dan ook een bepaalt moment waarop jhe kan zeggen: nu ben ik bekeerd???

Ja hoor, Janneke.

Na de kosten overrekend te hebben neem je een besluit: Ik heb de prijs over voor de bouw van de toren, of ik heb die prijs níet over voor de bouw van de toren. Van nature zou de mens wel de toren willen bouwen, maar er geen prijs voor willen betalen. Dit kan niet - dus ben je genoodzaakt de prijs te overwegen.

Heb je besloten om die prijs te betalen zodat de toren gebouwd kan worden, dan heb je je bekeerd. Je bekeert je van het één tot het andere. Je keert je om, of je keert je af van het ene, om het andere te gaan doen. En dit niet lichamelijk - maar geestelijk, in je bewustzijn vindt die omkering plaats. Van het kwade (het begeren van het vlees) tot het goede (Christus, zijn Geest).
Het gaat in eerste instantie om je gezindheid - wíl ik het, of wíl ik het niet. En die wil om de prijs te betalen - díe bewerkt God.
Het daadwerkelijk betalen van die prijs, ook dat bewerkt God.
Hij werkt zowel het willen als het werken. Dit sluit definitief uit dat de mens die wil zèlf bewerkt - immers de mens is van nature geneigd tot alle kwaad - en als gevolg daarvan sluit het uit dat een mens waarin God die wil níet bewerkt zich kan bekeren. Tevens sluit het uit dat een mens waarin God zijn wil wèl heeft bewerkt zich níet bekeert - of zo je wilt 'niet bekeerd wordt'. Dat is een leugen, immers, God werkt niet halfslachtig. Werkt Hij het willen tot bekering, dan werkt Hij óók de bekering zelf.

Bekering - of wederom geboren worden - is niets anders dan aan het begin staan van een nieuwe en levende weg, door Jezus ingewijd (Heb. 10).
Als je uit God geboren bent, ben je niet in 1 x volmaakt. Als een baby geboren wordt is die toch ook niet in 1 x volgroeid en helemaal tot ontwikkeling gekomen? Een zuigeling moet groeien om tot de volwassenheid te komen. Zo moeten wij groeien in Christus, als kinderen van God. Bekering is de eerste stap, zoals het geboren worden van een kind een eerste stap is van een nieuw leven, een leven vol groei, ontwikkeling, een leven waar vallen en opstaan bij hoort onderweg naar de volwassenheid. Petrus schrijft daarover: 'verlangt als pasgeboren kinderen naar de onvervalste melk, opdat gij op moogt wassen tot zaligheid...'

Groetjes, Rose.

[Aangepast op 29/4/03 door roseline]

[/i][off-topic]
Beste Eduard,

Ik ben niet volmaakt, ik - als mens, als vlees - ben er ook niet toe in staat dat te worden. Ik suggereer niet dat de mens - het vlees - volmaakt kan worden en al helemaal niet in eigen kracht. Net zo min als de mens - het vlees - zich kan bekeren als God de wil tot bekering niet heeft gewerkt.

Maar neem ik in Gods kracht afstand van dat vlees, mijn mens, mijn eigen-ik, houd ik dat gekruisigd, dan kan ik jagen naar de volmaaktheid en naar heiliging, gelijk Paulus dat deed. Dan verander ik van een 'vleselijk' persoon tot een 'geestelijk' persoon. Dan wandel ik niet naar het begeren van het vlees, maar leef ik door de Geest en gehoorzaam ik die Geest.
Want ik ben bestemd tot gelijkvormigheid aan het beeld Zijns Zoons. Ik zal deel krijgen aan goddelijke natuur. Wanneer Hij geopenbaard zal zijn, zal ik Hem gelijk wezen omdat ik Hem zie zoals Hij is. Dat is mijn hoop en mijn roeping.
Daarom moet ik me ook reinigen gelijk Hij rein is - en dat is de weg der vernedering gaan zoals Jezus die gegaan is, zoals staat in Fil. 2:5-9. Op die weg, de nieuwe en levende weg - de weg die Jezus ging door zijn vlees - leer ik de last van de zonde af te leggen, de zonde in mijn vlees te oordelen en de leden die op aarde zijn te doden. En dat kost strijd en volharding.
'...Maar die volharding moet volkomen doorwerken, opdat gij volkomen en onberispelijk zijt...' Jac. 1:2-4
Waar de zonde verdwijnt komt de deugd - de vrucht van de Geest - tevoorschijn. Meer en meer.
Gebeurt dat niet, blijven we dezelfde, veranderen we niet naar het beeld Zijns Zoons, worden we niet geheiligd, dan is er geen nieuwe en levende weg, dan is er geen nieuw leven, dan is er geen groei naar volwassenheid in Christus zoals Petrus dat schrijft.

Lees bijv. Fil. 3:12-14, Rom. 8:28-29, 2 Petr. 1:3-4, 1 Joh. 3:3-4.

Groetjes, Rose.

P.S. Mocht je vragen of opmerkingen hebben stel ik voor dat niet in deze discussie te doen maar via U2U omdat het bovenstaande niet in eerste instantie gaat over het zich bekeren, bekeerd worden, of wedergeboren worden, maar het slaat meer op wat er daarná komt - het nieuwe leven in Christus.

[/off-topic]

Wat ik beoogde met mijn antwoord op Janneke's vraag was dat ik aan wilde geven dat je je echt niet 'goed' hoeft te voelen of te menen dat je niet goed genoeg bent alvorens je te bekeren - al heb je de meest erge zonden gedaan, na vergeving te hebben gevraagd en een rein geweten te hebben voor God, is er niets anders wat in de weg zou kunnen staan tot bekering: de wil om de prijs te betalen - heeft God die wèl of níet bewerkt?
Zo ja, dan mag je geloven dat God zijn werk zal voleindigen. Dan is het zaak om je behoudenis te bewerken met vreze en beven omdat God zowel het willen als het werken in je werkt. Fil. 2:12-13.
Het een sluit het ander niet uit - het is een oorzaak-gevolg relatie, het kán immers niet anders dan dat je je behoudenis gaat bewerken als God in je werkt? En dat deze nieuwe weg een 'leerschool' is, dat je aan het begin staat, dat je de weg misschien nog niet precies weet, dat je misschien nog valt en struikelt op die weg - van vallen en opstaan leer je!
Maar die wil om de prijs te betalen, díe blijft. Die stap is genomen - omdat God het heeft bewerkt. Je gezindheid, díe blijft. En dat heb je nodig om tot volwassenheid te komen.

[Aangepast op 29/4/03 door roseline]

Refojongere:

Ik ben het niet helemaal eens met je verwoording. Ik wil het zien als kenmerken van het ware geloof, niet als voorwaarden.

Ik denk dat kenmerken goed zijn zolang je ze positief gebruikt, dwz ter bevestiging van je geloof.
Niet zodra ze gebruikt worden ter 'keuring' van je geloof.

Evangelische willen bv. weleens de neiging hebben om een gelovige zonder 'bekeringsdatum' minder serieus te nemen.

Ik denk dat het kenmerk van een duidelijk bekering of vierschaar mooi is, en je kan bevestigen. Maar als zo'n kenmerk ontbreekt wil dat niet zeggen dat je geen ware christen bent.

Maar waarom denk je dat juist in de orthodoxe kerken de doodstaat van de mens zo benadrukt wordt, ook m.b.t. het geloven?

Afgezien van het feit dat het waar is, waar tussen ons geen discussie over is, denk ik dat de nadruk wordt gelegd vanuit een natuurlijke drang tot zelf castijding en zelfvernedering. Iets wat je in alle religies tegenkomt.

In andere religies is deze zelfvernedering een doel op zich, met als hoger doel het goddelijke te behagen.

In het christendom is de doodse staat van de mens juist een teken van de grote genade van God, deze doodse staat behaagt God niet. En ook mensen die heel hard van zichzelf roepen hoe doods ze zijn behagen God niet.

Het enige behage dat God heeft is als mensen vanuit hun doodse staat bij Christus komen. En dan niet omdat ze dat doen, maar omdat het Hem behaagd dat zondaren gered worden.

De nadruk moet dan ook liggen op het reddende werk van Christus, en niet op de doodse staat van de mens.

Als dat laatste gebeurt staat de mens opnieuw centraal. Welliswaar negatief centraal, maar ze staat centraal.
Net zoals bij de vrijzinnige, de moslims en de hindoes.

Het wordt nog erger als de doodse staat van de mens min of meer impliciet als reden wordt aangedragen dat een mens niet tot de genade kan komen.

Er is geen enkele reden buiten God's voorzienigheid waarom een mens niet zalig kan worden door Christus.

Wat is er mis met zulke vragen? Werd dat maar eens meer gedaan!

Wat er mis is met die vragen is dat ze min of meer altijd door de verkeerde mensen gesteld worden.
Werden ze maar gesteld door de 'naam christenen'!
Maar een naam-christen intereseerd zich niet voor het antwoord op de vraag.

Kortom, de vraag zal juist zei die al niet sterk in hun geloofsschoenen staan afschrikken terwijl het de lanterflanters koud laat.

Het is een vraag die lijkt op het eigene aan moslims, geen moslim is er ooit zeker van of ze het hiernamaals bereiken.
Zelfs voor mohammed moeten ze bidden.

Dat wil niet zeggen dat het in de kern goed is om bij jezelf te rade te gaan naar de drijfveer en de echtheid van je geloof,
maar dit kan uiteindelijk een heilig-ritueel worden, een sta-in-de-weg voor een waar geloof.

Het zijn juist die zaken die in essentie waar zijn waar de duivel een karikatuur van maakt.

Het is in essentie goed dat vrouwen zich niet als mannen kleden, maar de karikatuur van een hele eigen cultuur incluis modeketen van rokken en jurken is een karikatuur.

Het is in essentie goed dat vrouwen tijdens het bewust praktiseren van hun geloof sober hun hoofd bedekken, maar de cultuur van fruithoeden, 3-trapshoeden, hoeden met veer en hoeden van honderden euro's is een karikatuur.

Het is in essentie goed dat de tollenaar roept 'wee ik arme zondaar' maar het is een karikatuur als iedereen zich in het zwart kleed en constant treurig kijkt.

Zo is ook de voorzienigheid God's waar en gelukkig goed, maar de hele traditie die erop volgt waarin angst heerst voor elke eigen overweging is hier een karikatuur van.

Er is immers alle reden om aan ons hart 'dat arglistig is' te twijfelen.

Maar er is geen reden te twijfelen aan God's Heilige Geest!
En alleen Hij kan het verlangen naar de liefde van God in je hart leggen.

En als die liefde in je hart ligt mag je daar niet aan twijfelen. Juist omdat het van de Heilige Geest is.

Het lijkt veilig om te twijfelen, beter twijfelen dan ten onrechte aannemen, zou je kunnen zeggen.

Maar dat is niet waar, zou het niet vreselijk zijn als de Heilige Geest in je werkt, en jij betwijfeld dat.

Als je liefde tot God in je hart voelt moet je de bron van die liefde niet onderzoeken, maar je moet die bron danken en aanbidden!
En je moet die liefde delen.

Het is een truuk van de duivel om duizenden gelovige te beletten hun tijd zinnig te besteden door lofprijzing en evangelisatie.

Ik heb al zo vaak mensen horen zeggen bij een evangelisatie actie dat ze 'er nog niet klaar voor waren'
Vervolgens zaten ze de hele avond thuis zinloze dingen te doen.

We zijn banger ten onrechte te werken in God's koninkrijk dan ten onrechte thuis te zitten niksen.

Dat is opnieuw een karikatuur.
God's grootste gift, de genade, wordt in twijfel getrokken.

Maar we mogen ons wel eens afvragen: Meen ik het als ik ja zeg tegen God? Is het geen gewoonte, komt het voort uit nood, heb je Hem echt nodig gekregen?

Denk je dat ons 'arglistige hart' daar uberhaupt ooit een eerlijk antwoord op zou kunnen geven?

Spreek maar eens met heel wat mensen. Er zijn er die maar wat graag bekeerd zouden willen zijn, maar die toch bemerken: Ik ben onbekeerd.

Ik ben niet voor niets zo boos,
ik heb teveel van deze mensen gesproken.
Ik heb ze ook gesproken die idd 'onbekeerd' waren (niet mijn oordeel, maar, maar dat doet er niet toe in deze discussie)
mensen die idd er op los leven en af en toe ook 'reli' doen.

Maar wat verwachten die mensen dan?
Dat ze ooit zonder zonden gaan leven?
Er is een verschil tussen bekeerd zijn en zonder zonden zijn.

Juist mensen die hun fouten bemerken mogen blij zijn! Romeinen 7, de oude en de nieuwe mens. Daar lopen ze tegen aan. Tegen hun oude mens.

Maar dat hun oude mens er nog is wil niet zeggen dat er geen nieuwe is.
Juist andersom, zonder nieuwe mens hadden ze hun oude nooit kunnen ontdekken.

Ik zou niet willen zeggen dat iemand 'die verlangt naar bekering' al bekeerd is. Er zijn er die blijven steken in de overtuiging van zonden, die blijven steken in hun verlangen en verder zoals Bileam wel de dood van een rechtvaardige willen sterven. Maar het blijft houdbare nood. Het is geen goed verlangen.

Het is zeker mogelijk kennis te hebben van je zonden zonder 'bekeerd' te zijn.
Maar een verlangen hebben naar bekering zonder bekeerd te zijn?

Je verlangt naar niets zonder dat het je lief is.
Hoe kun je God liefhebben zonder bekering?

Hoe kun je God liefhebben zonder dat Hij dat in je werkt?

Verder is het zo dat hoe meer de doodstaat van de mens getekend wordt, hoe heerlijker Christus gaat schitteren in de prediking. Wet & Evangelie.

Tot op een zekere hoogte.
Zonder doodstaat van de mens is de genade niet nodig.
Maar de doodstaat van de mens kan de genade ook gaan overschaduwen.

Als ik naar mensen aan de 'rechter kant' kijk krijg ik het gevoel dat de doodstaat de genade duidelijk overschaduwd.
Alleen maar op m'n gezicht.

Maar als ik hier met jullie praat eigenlijk ook naar de inhoud.
De vreugde van de genade wordt wel met de mond beleden, maar ik merk weinig van een feitelijke beleving.
Niet dat die er niet is (of hoeft te zijn) maar hij springt er niet uit.
En daar maak ik me veel zorgen om.

Waarom is het fout om te piekeren over jezelf? De stokbewaarder kon het in elk geval niet meer voor zichzelf houden toen hij uitriep: Wat moet ik doen zodat ik zalig wordt?

En het antwoord is zo simpel dat hij er niet over piekert het niet direct na te volgen.

Leidt dat tot verlamming? Leidde de gelijkenis van het zaad (door Jezus Christus Zelf verteld!) tot verlamming.
Leidde de vergelijking tussen de 5 wijze en de 5 dwaze maagdan tot verlamming?
Leidde het spreken over de poel des vuurs tot verlamming?

Al deze gelijkenissen spreken niet over een vaag gebied. 3 wijze maagden, 3 dwaze maagden en 4 die er tussen in zitten, die niet weten wat voor maagd ze zijn. Die aan het einde denken 'heb ik nu nog wel of niet genoeg olie'

Bij de zaaier staat niet dat je als zaadje dat boven rotsen valt naar de goede aarde moet huppelen, nadat je erachter kwam dat er rotsen onder zitten.

De gelijkenis vertelt de realiteit, sommige zaadjes lijken te ontkiemen maar doen dat niet.
Het is veel meer een uitleg van de realiteit aan Zijn Kinderen dan een oproep tot overdenking wat voor zaadje je bent. Nogmaals, dat overdenken is niet per sé fout, maar het is ook geen levenstaak.

Je zegt verder dat tijdgelovigen zichzelf vast niet onderzoeken, hoe kunnen ze zichzelf zorgen maken dat ze wellicht een naamchristen zijn?

Je kunt niets doen door je je er zorgen over te maken. Je bent een christen of je bent geen christen.

Als je er echt achter wil komen, ga er dan mee aan de slag.
Laat je lippen overstromen over je Heiland!
Doe bijbelstudies, bid en loof God!
Doe dit dagelijks, laat het een met je worden!
Doe dit als christen zonder je zorgen te maken of het nep is of echt.

de neppers hebben het na 3 dagen wel gehad en stoppen ermee.
De echte zien dan dat het ze moeilijk valt soms (en soms niet) en die bidden God of Hij hen kracht wil geven door te gaan, omdat daar hun verlangen ligt.

Ik kan hier geen duidelijk antwoord geven over wie wel en wie niet en echte christen is.
Niemand kan dat, alleen God.

Ik kan alleen het evangelie brengen,
als je dit beaamt, twijfel dan niet, maar volg Hem!

*bump*