Wat is jouw allereerste kerkherinnering?

[Bertiel]

iemand die voor ons zat die met regelmaat geïrriteerd naar achter keek vanwege dat draaiende jongetje... Terwijl ik stijfgepropt tussen m'n ouders zat. Op de galerij zuid, middelste vak, tweede bank.
Later (en nog) heb ik met de beste man, goed contact gekregen, dat is dan wel weer grappig. Iemand die me begrijpt

[Bourdon16]

Mijn kerkherinneringen.

Dat we zo zoet gingen spelen in de hoop dat pa en ma ons misschien zouden vergeten mee te nemen.

Van die vreselijke stropdasjes die we moesten dragen.

Die keer dat ik moest overgeven, het ging over mijn broer heen. Die keer was ik dus niet kerkziek maar echt ziek. Mijn moeder nam zich voor ons voortaan altijd te geloven..

Kerstfeest van school in de kerk. Het was 's avonds en kregen een grote kerstkrans.

Die keer dat het over popmuziek ging op de zondagsschool. 'Elke bonk is een stap van de duivel '. Wat maakte dat een indruk. Ik zie ons nog zitten in de kring.

Verder zit ik nog steeds op hetzelfde plekje als waar wij vroeger zaten. Helaas is het orgel verhuist dus daar hebben we geen uitzicht meer op. Daar kon ik vroeger eindeloos naar kijken.

We zitten in het koor maar in ons dorp noemen ze de zijbeuk al het koor. Iets met eigenwijs.

[Terri]

Mijn eerste herinneringen gaan vooral over mijn oom die met de zus van mijn moeder naast ons zat en eigenlijk van het hele gebeuren niks wilde weten. Hij zong niet mee, keek niet in zijn Bijbel, ik weet dat ik me daar als klein meisje erg ongerust over maakte...

[Marijn_M]

Zo leuk om die eerste herinneringen te lezen. Ik heb inderdaad ook de lampen geteld. En de stenen in de muur. Maar ik raakte elke keer in de war van de getallen.

[J.C. Philpot]

Mijn eerste kerkherinneringen weet ik niet meer zo. Er zijn flarden van herinneringen van de stallantaarns die links en rechts hingen aan de houten pilaren (de kerkzaal was ook een voormalige stal). Ik herinner me dat er eens op de zondagavond als de deur openstond, er een hond de kerk in kwam. Ik bewonderde als kind het donkere kapsel van de consulent, dat met veel gel strak achterover was gekamd.

Het schijnt dat ik als klein kind toen ik nog niet gewend was om naar de kerk te gaan, een keer naar een dienst in een andere kerk mee mocht (iets met familie). En dat ik "poesje mouw" dwars door de psalmen heenzong.

Van psalmen had ik als klein kind ook een hele eigen interpretatie herinner ik mij. Ik zal mij buigen, op Uw eis, Naar Uw paleis. Ik zag echt een groot wit paleis voor me, met een bevroren waterpartij (ijs ipv eis) er omheen.

Van de kerstvieringen van de school in de Gereformeerde Gemeente, herinner ik mij de sinaasappel en de boeken die je altijd kreeg. En de dominee met grijs golvend haar, die heel rustig sprak. Hij kwam voor mij altijd best wel deftig over.

Nostalgische herinneringen. En een onbeschrijfelijk voorrecht om van jongs af aan meegenomen te zijn naar Gods huis.

[Maanenschijn]

Mijn eerste kerkherinneringen weet ik niet meer zo. Er zijn flarden van herinneringen van de stallantaarns die links en rechts hingen aan de houten pilaren (de kerkzaal was ook een voormalige stal). Ik herinner me dat er eens op de zondagavond als de deur openstond, er een hond de kerk in kwam. Ik bewonderde als kind het donkere kapsel van de consulent, dat met veel gel strak achterover was gekamd.

Het schijnt dat ik als klein kind toen ik nog niet gewend was om naar de kerk te gaan, een keer naar een dienst in een andere kerk mee mocht (iets met familie). En dat ik "poesje mouw" dwars door de psalmen heenzong.

Van psalmen had ik als klein kind ook een hele eigen interpretatie herinner ik mij. Ik zal mij buigen, op Uw eis, Naar Uw paleis. Ik zag echt een groot wit paleis voor me, met een bevroren waterpartij (ijs ipv eis) er omheen.

Van de kerstvieringen van de school in de Gereformeerde Gemeente, herinner ik mij de sinaasappel en de boeken die je altijd kreeg. En de dominee met grijs golvend haar, die heel rustig sprak. Hij kwam voor mij altijd best wel deftig over.

Nostalgische herinneringen. En een onbeschrijfelijk voorrecht om van jongs af aan meegenomen te zijn naar Gods huis.

Grijs golvend haar...rustig...deftig ..

Mooi typering van de predikant . Dierbare herinneringen aan hem.

[Ad Anker]

Ik zat vanaf mijn eerste kerkgang onder het gehoor van wijlen ds. A. v.d. Berg in Gouda. Hij had een bijzondere manier van spreken. Het votum sprak hij langzaam uit. 'Onze hulp is in de Naam des Heeren HEEREN alleen'. Dat woordje 'alleen' rekte hij dan wat uit.

Ik verstond wat anders. Ik heet Ad en werd als ukkie liefkozend nogal eens Addie genoemd. Ik dacht heel lang dat de dominee ipv 'alleen' 'Addie' zei.

Ik vond het zo mooi om mijn naam te horen. Dat is denk ik wel mijn vroegste herinnering aan de kerk.

[Bertiel]

Ik denk wel dat het voor de onderlinge verstandhouding alhier beter is om de gebroeders met Addie en Wimmie aan Te spreken

[Ad Anker]

Ik denk wel dat het voor de onderlinge verstandhouding alhier beter is om de gebroeders met Addie en Wimmie aan Te spreken

Niks daarvan, Bertieltje.

[Heidebloem]

Ik stond na de dienst zo achterom te dromen dat mijn ouders al de bank én bijna de kerk uitgelopen waren. Oh, wat schaamde ik me!

[merel]

Een van mijn eerste herinnering is dat mijn predikant halverwege de preek een kind bij de naam noemde en hem verzocht stil te zitten en weer op zijn eigen stoel te gaan zitten. Daar schrok ik vreselijk van. Ik wist alleen niet dat hij zijn eigen kind corrigeerde. Mijn ouders hielden dat graag in stand en zeiden dat de dominee mijn naam ook wist.

[helma]

Mijn vader las eens in een dienst een preek over Ruth en Naomi. Hij las de woorden uit Ruth 3: "zit stil, mijn dochter"
Mijn zus dacht dat hij dat speciaal voor haar zei; mensen in de kerk zagen haar overeind schieten en kaarsrecht gaan zitten.

[DDD]

Een van mijn eerste herinnering is dat mijn predikant halverwege de preek een kind bij de naam noemde en hem verzocht stil te zitten en weer op zijn eigen stoel te gaan zitten. Daar schrok ik vreselijk van. Ik wist alleen niet dat hij zijn eigen kind corrigeerde. Mijn ouders hielden dat graag in stand en zeiden dat de dominee mijn naam ook wist.

Dat was op het randje, maar zoiets zou wel heel mooi zijn. Ik hoorde pas dat onze dominee de kinderen in de kerk bij naam kent. Dat vond ik eerlijk gezegd vér boven verwachting. Ik vind het al moeilijk om de namen van alle kinderen van de mensen die ik wat beter ken, goed te onthouden. Nou heb ik ook niet een heel boekwerk met foto's en verhalen en namen. Maar dan nog. Ik vond het best bijzonder en heel goed.