GerefGemeente-lid schreef:

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:God gaat met een ieder Zijn Eigen weg. Maar als we nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen hebben, is het laatste gedeelte van je opmerking onjuist.

Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Dat is niet aan mij.

Lees en herlees Zondag 2 tot en met Zondag 6. Als het goed is levert dat wel herkenning op. Want alleen verloren en naakte zondaren kunnen met God verzoend worden.
Immers, als wij niet ontdekt worden aan onze kwaal, hebben wij ook geen dokter nodig.

Je lijkt het vooral als voorwaarde vooraf te stellen. Toevallen van Gods recht, Gods eer liever hebben dan je eigen zaligheid, enz. Zonder dat je dit meegemaakt hebt, kun je geen kind van God worden. Als ik je daarin verkeerd begrijp dan hoor ik het graag.

Overigens is in zondag 2t/m6 een kind van God aan het woord. Lees zondag 1 maar eens.

Ik heb dit soort gevoelens vooral achteraf gevoeld, als verwondering dat God niet met mij gedaan heeft naar mijn zonden, maar ze genadig vergaf. Ik was dus al een kind van God toen ik pas besefte wat het Hem gekost heeft, en van hoeveel liefde en genade het getuigt dat Hij dit voor ook voor mij gedaan heeft. Als vrucht achteraf dus.

Ik denk dat je erg moet oppassen met het hanteren van dit soort voorwaarden en schema's. Je blokkeert er de weg tot Christus mee en het gevaar van afwachten en lijdelijkheid is zeer groot. Ik heb hier wat mensen mee zien worstelen (en nog).

Maanenschijn schreef:

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:God gaat met een ieder Zijn Eigen weg. Maar als we nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen hebben, is het laatste gedeelte van je opmerking onjuist.

Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Ja, als je dezelfde definitie zou hanteren van ‘een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen’ als ik wel.

De vraag was een beetje als uitlokking bedoeld richting GG-lid. Ik vind die denktrant gevaarlijk.

Wees niet bang, niets kan mij scheiden van de liefde van Christus. Wat mensen ervan maken is niet belangrijk. Het gaat erom of God ervan afweet.

Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:God gaat met een ieder Zijn Eigen weg. Maar als we nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen hebben, is het laatste gedeelte van je opmerking onjuist.

Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Dat is niet aan mij.

Lees en herlees Zondag 2 tot en met Zondag 6. Als het goed is levert dat wel herkenning op. Want alleen verloren en naakte zondaren kunnen met God verzoend worden.
Immers, als wij niet ontdekt worden aan onze kwaal, hebben wij ook geen dokter nodig.

Je lijkt het vooral als voorwaarde vooraf te stellen. Toevallen van Gods recht, Gods eer liever hebben dan je eigen zaligheid, enz. Zonder dat je dit meegemaakt hebt, kun je geen kind van God worden. Als ik je daarin verkeerd begrijp dan hoor ik het graag.

Overigens is in zondag 2t/m6 een kind van God aan het woord. Lees zondag 1 maar eens.

Ik heb dit soort gevoelens vooral achteraf gevoeld, als verwondering dat God niet met mij gedaan heeft naar mijn zonden, maar ze genadig vergaf. Ik was dus al een kind van God toen ik pas besefte wat het Hem gekost heeft, en van hoeveel liefde en genade het getuigt dat Hij dit voor ook voor mij gedaan heeft. Als vrucht achteraf dus.

Ik denk dat je erg moet oppassen met het hanteren van dit soort voorwaarden en schema's. Je blokkeert er de weg tot Christus mee en het gevaar van afwachten en lijdelijkheid is zeer groot. Ik heb hier wat mensen mee zien worstelen (en nog).

Zondekennis gaat altijd vooraf aan Christuskennis. Gods Woord is daar duidelijk in. Het voorbereidende werk van Gods Geest brengt een mens tot overtuiging van zonde en schuld. Dat drijft uit naar Christus. Het is niet andersom.

Ds. C. Harinck schrijft daarover in reactie tot dr. Van den Brink: De Bijbel laat zien dat de mensen die tot Jezus komen allen een bepaalde nood kenden, waarvoor zijn tot Hem kwamen. De kennis van onze ellende wordt niet zonder reden het eerste stuk genoemd in onze Heidelbergse Catechismus. Het ware geloof woont in een door schuldbesef gebroken en verslagen hart. We hebben van nature geen behoefte aan Jezus. We kunnen het heel goed zonder Hem doen. We hebben aan wat zelfgemaakte godsdienstigheid genoeg. Het is inderdaad nodig te weten hoe groot je zonden en ellenden zijn om in Christus te geloven. Calvijn spreekt er over dat we moeten inzien dat we schuldig staan voor de hemelse Rechter. De kennis van ellende maakt ons niet zalig, maar is onmisbaar om het Evangelie te waarderen. De diepte van die kennis bepaalt de Heere. De ellendekennis is diep genoeg en zwaar genoeg, wanneer het ons brengt om in Jezus Christus onze zaligheid te zoeken.

Velen zullen dit een voorwaardelijk Evangelie noemen, maar het is slechts de weg die tot Jezus leidt. De Heere heeft bekering en geloof, hongeren en verzadigd worden, zijn zonden bekennen en vergeven worden, samengevoegd. En ook in dezen geldt: wat God heeft samengevoegd, scheidde de mens niet. Het is opmerkelijk dat in de aanbieding van de genade in de Schrift, adresseringen voorkomen die op de ellende van de mens wijzen. Jezus preekte het Evangelie in de synagoge te Nazareth met de woorden van Jesaja 61: “De Geest des Heeren is op Mij, daarom heeft Mij gezalfd. Hij heeft Mij gezonden om de armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen die gebroken zijn van hart. Om de gevangenen te prediken loslating en de blinden het gezicht. Om de verslagenen heen te zenden in vrijheid.” We worden niet vanwege onze goedheid genodigd, maar vanwege onze schuld en verlorenheid. Geloven in Jezus doe je niet als verkorene, maar als verlorene.

Als je dat gaat omkeren of expliciet ontkent, dan ben ik bang dat @Maanenschijn toch gelijk heeft in zijn eerste antwoord.

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:God gaat met een ieder Zijn Eigen weg. Maar als we nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen hebben, is het laatste gedeelte van je opmerking onjuist.

Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Dat is een zin die me raakt. De verwoording komt me ook iets laconiek over.

In Romeinen 3 staat: 19 Wij weten nu, dat al wat de wet zegt, zij dat spreekt tot degenen, die onder de wet zijn; opdat alle mond gestopt worde en de gehele wereld voor God verdoemelijk zij.
20 Daarom zal uit de werken der wet geen vlees gerechtvaardigd worden, voor Hem; want door de wet is de kennis der zonde.

Door de wet is de kennis der zonde. Niet willen buigen onder de wet, is dus niet willen erkennen een verloren zondaar te zijn (het valt wel mee met mij - ik heb mijn fouten, maar ik kan dat nog aardig compenseren), en ervanuit te gaan wel door eigen gerechtigheid zalig te kunnen worden.

Als je niet onder de wet wil buigen, en vindt dat het nog wel meevalt met jezelf en geen volkomen Zaligmaker nodig denkt te hebben, wat moet je dan met Jezus Christus beginnen? Hij is een Zaligmaker van zondaren, en niet van mensen die zichzelf kunnen redden.

J.C. Philpot schreef:

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:God gaat met een ieder Zijn Eigen weg. Maar als we nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen hebben, is het laatste gedeelte van je opmerking onjuist.

Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Dat is een zin die me raakt. De verwoording komt me ook iets laconiek over.

In Romeinen 3 staat: 19 Wij weten nu, dat al wat de wet zegt, zij dat spreekt tot degenen, die onder de wet zijn; opdat alle mond gestopt worde en de gehele wereld voor God verdoemelijk zij.
20 Daarom zal uit de werken der wet geen vlees gerechtvaardigd worden, voor Hem; want door de wet is de kennis der zonde.

Door de wet is de kennis der zonde. Niet willen buigen onder de wet, is dus niet willen erkennen een verloren zondaar te zijn (het valt wel mee met mij - ik heb mijn fouten, maar ik kan dat nog aardig compenseren), en ervanuit te gaan wel door eigen gerechtigheid zalig te kunnen worden.

Als je niet onder de wet wil buigen, en vindt dat het nog wel meevalt met jezelf en geen volkomen Zaligmaker nodig denkt te hebben, wat moet je dan met Jezus Christus beginnen? Hij is een Zaligmaker van zondaren, en niet van mensen die zichzelf kunnen redden.

Klopt Philpot. Maakt de de materie inderdaad waard om in een aparte topic te behandelen.

Oh, zit opeens al in die nieuwe draad.

Delftenaar schreef:Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

1. Ik denk dat de discipelen geen voorbeeld vormen om je aan te spiegelen wat betreft ellende, verlossing, dankbaarheid. Waarschijnlijk waren sommigen al gered voordat zijn Jezus ontmoetten, op de OT manier. Zij leefden in een speciale tijd. Christus koos hen uit om Zichzelf aan hen te openbaren en om geloof in hun harten te werken, dat Hij de Messias was.

Het Oude Testament zet een evangeliethema uiteen dat mensen door genade van zonde werden gered door reddend geloof in de Heere en Zijn beloften (1 Petrus 1:10-12)

2. Ik denk de "ellende, verlossing, dankbaarheid" Gods normale weg zijn. Alle drie de realiteiten vergezellen een kind van God, als hij of zij werkelijk Christus toebehoort. Bij de eerste redding is er de overtuiging van zonde, het zich tot Jezus wenden en voor Hem willen leven. In het toegroeien naar de christelijke volwassenheid zullen deze factoren steeds weer een rol spelen: "Wat een zondaar ben ik in mezelf, wat een Redder heb ik in Jezus Christus, en als reactie daarop dankbaarheid. Hoe groter ons bewustzijn van zonde, hoe groter ons besef van verlossing en hoe groter onze inwendige verlangen om voortaan In Hem te leven.

Iemand, die als baby of kind geroepen is, zal hier ook iets van herkennen bij het opgroeien in de kennis en genade van Jezus Christus.

Goed onderwerp. Maar terzijde: ik krijg wat kriebelklachten van de gebruikte afkorting e-v-d.

Delftenaar schreef:Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

Bij de moorman van Filippus eveneens.
Überhaupt weten we van niet heel veel personen in de Bijbel hoe hun bekering precies ging, laat staan dat die altijd in de volgorde van ellende-verlossing-dankbaarheid ging.

Op de achterkant van de Saambinder wordt deze week ook Calvijn geciteerd vanuit zijn Bijbelcommentaar op 2 Kor 7-10: "Deze droefheid stelt Paulus tot een oorzaak en oorsprong der bekering, hetwelk men naarstig moet aanmerken. Want tenzij de zondaar zichzelve mishagen, zijn leven hate, en door de kennis zijner zonde ernstig droef zij, zo zal hij zich nimmermeer tot God bekeren."
Labee schrijft daarvoor: " in de ware bekering kan het niet anders of Christus bevrijdt en verlost van de wet. Wie? Alleen zondaren die werkelijk iets hebben leren kennen van dat wetsovertredende bestaan, bij het licht van Gods Geest. Dat zijn zondaren die iets van de droefheid naar God hebben leren kennen."
Aandacht voor het woordje 'iets'.

Zie ook het berichtje van Henk zonet in de draad Gelezen Geloofsopbouwend, met een citaat van ds G. Boer.

Zita schreef:

Delftenaar schreef:Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

Bij de moorman van Filippus eveneens.
Überhaupt weten we van niet heel veel personen in de Bijbel hoe hun bekering precies ging, laat staan dat die altijd in de volgorde van ellende-verlossing-dankbaarheid ging.

Dan lees ik de geschiedenis toch anders.
Dat het met dankbaarheid eindigt staat denk ik niet ter discussie? (Vers 39.) Vers 31 en de aanloop lijkt toch wel erg op ellende?

Men zegt ergens dat het niet eens zozeer een chronologische volgorde is maar een logische. Maar ik weet niet meer waar.

GerefGemeente-lid schreef:

Onbekende schreef:

GerefGemeente-lid schreef:

Onbekende schreef:
Ik heb nooit als een totaal verloren zondaar onder Zijn Wet gebogen. Is het nu helemaal mis met mij?

Dat is niet aan mij.

Lees en herlees Zondag 2 tot en met Zondag 6. Als het goed is levert dat wel herkenning op. Want alleen verloren en naakte zondaren kunnen met God verzoend worden.
Immers, als wij niet ontdekt worden aan onze kwaal, hebben wij ook geen dokter nodig.

Je lijkt het vooral als voorwaarde vooraf te stellen. Toevallen van Gods recht, Gods eer liever hebben dan je eigen zaligheid, enz. Zonder dat je dit meegemaakt hebt, kun je geen kind van God worden. Als ik je daarin verkeerd begrijp dan hoor ik het graag.

Overigens is in zondag 2t/m6 een kind van God aan het woord. Lees zondag 1 maar eens.

Ik heb dit soort gevoelens vooral achteraf gevoeld, als verwondering dat God niet met mij gedaan heeft naar mijn zonden, maar ze genadig vergaf. Ik was dus al een kind van God toen ik pas besefte wat het Hem gekost heeft, en van hoeveel liefde en genade het getuigt dat Hij dit voor ook voor mij gedaan heeft. Als vrucht achteraf dus.

Ik denk dat je erg moet oppassen met het hanteren van dit soort voorwaarden en schema's. Je blokkeert er de weg tot Christus mee en het gevaar van afwachten en lijdelijkheid is zeer groot. Ik heb hier wat mensen mee zien worstelen (en nog).

Zondekennis gaat altijd vooraf aan Christuskennis. Gods Woord is daar duidelijk in. Het voorbereidende werk van Gods Geest brengt een mens tot overtuiging van zonde en schuld. Dat drijft uit naar Christus. Het is niet andersom.

Ds. C. Harinck schrijft daarover in reactie tot dr. Van den Brink: De Bijbel laat zien dat de mensen die tot Jezus komen allen een bepaalde nood kenden, waarvoor zijn tot Hem kwamen. De kennis van onze ellende wordt niet zonder reden het eerste stuk genoemd in onze Heidelbergse Catechismus. Het ware geloof woont in een door schuldbesef gebroken en verslagen hart. We hebben van nature geen behoefte aan Jezus. We kunnen het heel goed zonder Hem doen. We hebben aan wat zelfgemaakte godsdienstigheid genoeg. Het is inderdaad nodig te weten hoe groot je zonden en ellenden zijn om in Christus te geloven. Calvijn spreekt er over dat we moeten inzien dat we schuldig staan voor de hemelse Rechter. De kennis van ellende maakt ons niet zalig, maar is onmisbaar om het Evangelie te waarderen. De diepte van die kennis bepaalt de Heere. De ellendekennis is diep genoeg en zwaar genoeg, wanneer het ons brengt om in Jezus Christus onze zaligheid te zoeken.

Velen zullen dit een voorwaardelijk Evangelie noemen, maar het is slechts de weg die tot Jezus leidt. De Heere heeft bekering en geloof, hongeren en verzadigd worden, zijn zonden bekennen en vergeven worden, samengevoegd. En ook in dezen geldt: wat God heeft samengevoegd, scheidde de mens niet. Het is opmerkelijk dat in de aanbieding van de genade in de Schrift, adresseringen voorkomen die op de ellende van de mens wijzen. Jezus preekte het Evangelie in de synagoge te Nazareth met de woorden van Jesaja 61: “De Geest des Heeren is op Mij, daarom heeft Mij gezalfd. Hij heeft Mij gezonden om de armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen die gebroken zijn van hart. Om de gevangenen te prediken loslating en de blinden het gezicht. Om de verslagenen heen te zenden in vrijheid.” We worden niet vanwege onze goedheid genodigd, maar vanwege onze schuld en verlorenheid. Geloven in Jezus doe je niet als verkorene, maar als verlorene.

Als je dat gaat omkeren of expliciet ontkent, dan ben ik bang dat @Maanenschijn toch gelijk heeft in zijn eerste antwoord.

Ik zal het wat verduidelijken. Persoonlijk zijn het juist mijn zonden geweest die me bij God gebracht hebben. Maar niet op de manier van toevallen van Gods recht of Gods eer hoger achten dan mijn zaligheid. Voor mij werd het realiteit dat als het aan mij lag, het nooit meer goed zou komen. Ik had er een puinhoop van gemaakt. Ik kreeg God nodig en heb mijn puinhoop bij Hem neergelegd en gebeden of Hij me wilde helpen te stoppen met mijn boezemzonde en of Hij het wilde vergeven. En God hoorde en verhoorde. En toen kwam pas het besef dat het niet verdiend was. Maar juist dan wordt de verwondering over zóveel genade nog groter. Juist daarom wil ik God loven en danken en juist daarom ben ik dagelijks afhankelijk van Zijn kracht.

Het doet me pijn dat er mensen zijn die dit werk van God volledig afkeuren, omdat het niet aan het standaard schema voldoet. Het heeft pijn gedaan dat de kerk geen veilige plaats was. Inmiddels kan en mag ik de positieve kanten ervan inzien in de zin van dat God alles laat medewerken ten goede.

Het doet pijn als mensen God Zijn eigen werk niet toevertrouwen, maar voor Hem gaan beslissen hoe Hij een mens moet bekeren. Ik hoor om me heen zóveel verschillende verhalen hoe Gods Geest werkt, dat de verwondering en blijdschap alleen maar groter wordt. God weet precies wat eenieder nodig heeft en geeft eenieder op zijn/haar weg een eigen proces. Dat is niet in een schema te stoppen, dat is niet van te voren in te vullen. Laat mijn God alsjeblieft Zijn eigen werk doen. Hij weet wie er bij Hem horen, Hij weet hoe Hij dat moet doen. God is groot en wij begrijpen Hem niet. Hij heeft ons niet aangesteld als rechters, Hij zal Zélf Rechter zijn. En de vrijspraak is enkel genade. Enkel genade!

Alsjeblieft, je doet God zó tekort als je Hem Zijn eigen werk niet toevertrouwt.

Zita schreef:

Delftenaar schreef:Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

Bij de moorman van Filippus eveneens.
Überhaupt weten we van niet heel veel personen in de Bijbel hoe hun bekering precies ging, laat staan dat die altijd in de volgorde van ellende-verlossing-dankbaarheid ging.

Prof.dr. A. Baars heeft in een Apeldoornse studie (TUA) laten zien dat de opstellers van de H.C. de trits ellende, verlossing en dankbaarheid chronologisch hebben gezien. Ook in de Bijbel zien we dat de gezonde schare Jezus verlaat en dat de ellendige stumperds Hem aanroepen vanuit hun nood.
Verder zie bv Psalm 130, de Romeinenbrief, de wonderen van de Heiland, de gelijkenis van de verloren zoon enz. Allemaal dezelfde volgorde. Ellende, verlossing en dankbaarheid. Kennen wij onze ellende niet. Gij weet niet dat gij zijt ellendig, en jammerlijk, en arm, en blind, en naakt. Zalf uw ogen met ogenzalf, opdat gij zien moogt.

Een waar geloof zonder kennis van onze ellende is onmogelijk in Bijbels licht.

huisman schreef:

Zita schreef:

Delftenaar schreef:Bij de roeping van de discipelen blijkt al dat de volgorde e-v-d niet altijd klopt.

Bij de moorman van Filippus eveneens.
Überhaupt weten we van niet heel veel personen in de Bijbel hoe hun bekering precies ging, laat staan dat die altijd in de volgorde van ellende-verlossing-dankbaarheid ging.

Prof.dr. A. Baars heeft in een Apeldoornse studie (TUA) laten zien dat de opstellers van de H.C. de trits ellende, verlossing en dankbaarheid chronologisch hebben gezien. Ook in de Bijbel zien we dat de gezonde schare Jezus verlaat en dat de ellendige stumperds Hem aanroepen vanuit hun nood.
Verder zie bv Psalm 130, de Romeinenbrief, de wonderen van de Heiland, de gelijkenis van de verloren zoon enz. Allemaal dezelfde volgorde. Ellende, verlossing en dankbaarheid. Kennen wij onze ellende niet. Gij weet niet dat gij zijt ellendig, en jammerlijk, en arm, en blind, en naakt. Zalf uw ogen met ogenzalf, opdat gij zien moogt.

Een waar geloof zonder kennis van onze ellende is onmogelijk in Bijbels licht.

Ik haalde zelf al de voorbeelden van Titus en Johannes aan. Je kan moeilijk van iedere bekeerde zeggen dat het eerst ellende-verlossing-dankbaarheid was.
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/29 ... -volgorde/