Boertje schreef:Waarom collectemunten of bonnenboekjes. Ik heb er moeite mee. Deze worden soms gekocht met het oog op de belastingaftrek. Dan vind ik het geen gift meer, immers vadertje staat betaalt mee.

Boertje schreef:Geef je dan ook meer. Geloof er niets van. Dus als jij je terggave van de belastingdienst krijgt dan gaat er een x bedrag extra in de collectezak. Ik hou je eraan.

Nee als je geeft geef je niet met het oog op "welk bedrag krijg ik er van terug" doe je dit wel dan geef je dus niet met het hart. Of zie ik dit nu verkeerd?

Boertje schreef:Waarom collectemunten of bonnenboekjes. Ik heb er moeite mee. Deze worden soms gekocht met het oog op de belastingaftrek. Dan vind ik het geen gift meer, immers vadertje staat betaalt mee.

Boertje schreef:Toch blijf ik het vreemd vinden, een bonnensysteem of Collecte munten, zoiets heb je echt niet in de RK. Ik blijf het typisch een stukje gecalculeerde protestantse vrijgevigheid vinden.

John Warburton schreef: 's Zondagsmorgens ging ik van huis naar Manchester, een weg van ongeveer vijf mijlen en ik geloof als ik ooit van mijn leven gebeden heb dat God mij op die dag wilde verschijnen als een God in de voorzienigheid en in de genade, het dan was gedurende de tijd dat ik deze vijf mijlen ging. Toen ik begon te preken, werden de twee pond en tien shilling geheel weggenomen, en ik geloof dat de Heere met mij was. Maar toen ik klaar was, kwam de duivel opnieuw met zijn beschuldiging dat ik een smaad zou werpen op de zaak Gods. ,,En weet je wel", zei hij, ,,wat je morgen te betalen hebt, en dat je niets hebt?" Ik kon hem niet één woord terugzeggen, doch beefde als een blad en wenste dat ik er nooit gekomen was. 0, hoe zuchtte en kreunde ik in mijn ziel.
Toen ik de kerk verliet, was er een oude dame die mij de hand toestak en er een halve guinje in lag. Wat was dit mij een wonder. 0, dacht ik, wie weet of God nog niet iemand anders beweegt om mij het ontbrekende te geven. 0, wat stortte ik mijn ziel voor Hem uit, dat Hij voor mij wilde heengaan, en mij doen toekomen wat ik nodig had, opdat ik alzo een ander bewijs mocht ontvangen dat Hij met mij was, dat Hij mijn God was, en dat ik, een arme worm, Zijn dienstknecht was. Ik kreeg zo'n opening en zo'n aandrang in het gebed, dat ik geloofde dat Hij het hoorde en dat Hij mij zou antwoorden.
De tijd van de middagpreek brak aan, en ik dacht goed te spreken over hetgeen ik ervaren en gevoeld had van het goede Woord des levens. Maar toen ik het gedaan had, overviel mij mijn oude vrees hoe ik de twee pond en tien shilling bij elkaar kon krijgen. Al bevende ging ik de consistoriekamer binnen, en vond daar de oude dame die mij 's morgens een halve guinje gegeven had. Zij schudde mij de hand en zei: ,,Meneer, toen ik naar huis ging, sloeg mij mijn hart evenals Davids hart hem sloeg."
Bij het horen van deze woorden beefde ik zeer. Zij wil zeker de halve guinje terughebben, dacht ik. Wat zal ik beginnen?
Maar in plaats daarvan, zei de oude dame: ,,Mijn hart sloeg mij, omdat ik u niet meer gegeven heb; maar nu heb ik mijn zakboekje bij mij en zal u nog twee pond geven."
Hierop barstte ik in een vloed van tranen uit, want ik kon mij niet inhouden. De oude dame stond daar zeer verwonderd over, en vroeg mij wat mij scheelde. Ik zei haar toen, dat ik zaterdagavond een aanzegging gekregen had van iemand, die ik twee pond en tien shilling schuldig was, dat ik ze hem 's maandags betalen moest, en indien ik in gebreke bleef, hij mij zou vervolgen. ,,En nu ik zie, dat de Heere het in uw hart gegeven heeft om mij het geld te geven en ik nog zes pennies overhoud, nu smelt mijn ziel in liefde tot God als de Gever en tot u als het instrument."
De oude dame barstte daarop ook in tranen uit, en beiden weenden wij van blijdschap. ,,0", zei ze, ,,het is beter te geven dan te ontvangen."
Maar zo kon ik er niet over denken, want ik was zo vervuld van de goedheid, barmhartigheid, vriendelijkheid, getrouwheid en heerlijkheid van God aan zulk een waardeloze worm, als maar mogelijk was. Er was geen plaats voor iets anders. Mij dunkt, ik zal nooit de uitdrukking van het gezicht van de oude dame vergeten, toen zij al het geld uit haar zakboekje nam - naar het mij toescheen een tien of twaalf pond - en dit op tafel legde, terwijl de tranen haar over de wangen liepen.
Zij zei: ,,Alles is het uwe, want u krijgt het allemaal."
,,0 nee", riep ik uit, ,,God verhoede dat ik dit doen zou! Hij heeft het in uw hart gegeven, om mij het bedrag van hetgeen ik schuldig ben, te schenken en nog zes pennies meer. Nu durf ik niet één penny meer te nemen en wil het ook niet. Het is niet van mij. Wat God in uw hart gaf om mij te schenken is het mijne, maar de rest is het uwe."
Zij zegende mij en ik zegende haar, zodat er over en weer niets dan zegeningen waren. Zij loofde God dat Hij het in haar hart gegeven had om Zijn dienstknecht in zijn nood te ondersteunen, en ik loofde God in mijn ziel, dat ik het ontvangen had. Dus geefster en ontvanger prezen te zamen God en Hij kreeg al de eer. 0, hoe zoet was mij die tekst, toen ik uit de consistoriekamer kwam: ,,De HEERE heeft grote dingen bij ons gedaan; dies zijn wij verblijd" (Ps. 126:3). En wat had ik een troostrijke en blijde nacht in het beschouwen van de grootheid van mijn Verbonds-God, in voorzienigheid en genade bewezen aan zo'n onwaardig schepsel! Ik haatte mijzelf om mijn ellendig wantrouwen van Hem, Die zo menig keer op zo'n wonderlijke wijze mij verschenen was en Die mij altijd hulp verleend had in tijd van nood.

Zita schreef: Ik wens de ouders van gezinnen succes als collectemunten en -bonnen worden afgeschaft. Ik kan mij het gejammer op zondagochtend nog wel herinneren als er iets te laat bedacht werd dat er geen bonnen waren opgehaald. Alle portemonnees omkeren: als jij nou €5 geeft en verder allemaal €0,10, kom je toch nog een beetje normaal uit enzovoorts.