Desiree schreef:Ja, ik heb het ook weleens meegemaakt. Ik merkte dat reformatorische mensen niet meebaden, die waren het niet gewoon. Je mag het zelf weten. Uit respect voor de overledene die blijkbaar dit gewoon was, of heeft het bidden gewenst, bid je mee. Sterker, ik voelde me verbonden, over de kerkmuur heen.

Mara schreef:Afgelopen donderdag woonde ik een begrafenis bij.
Rondom het graf was de plechtigheid heel kort, dominee vroeg of we samen het Onze Vader wilden bidden.
Nadat dit gedaan was, verzocht hij om gezamenlijk de Apostolische Geloofsbelijdenis op te zeggen.
Ik had hier grote moeite mee. Er stonden mensen naast me waarvan ik wist dat zij niet (meer) in God geloven.
Toch prevelden ze het mee.
Later zei één, ach, ik deed maar een beetje alsof, want ik ken het niet.

In onze kerken wordt altijd gezegd: een ieder bidt in zijn of haar hart mee.
Als het tijdens de rouwdienst in de kerk was gebeurd, had ik er minder moeite mee gehad. In een kerk kun je dit verwachten.
Maar een begraafplaats is een openbare gelegenheid en plaats, waar allerlei mensen zich verzamelen.
Is het dan wijs (of eerbiedig) van een predikant om op te roepen tot hardop gezamenlijk bidden en belijden?

Bonny schreef:Zucht....