-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Toch komt er ook een moment waarop Jesaja zegt: zend mij maar.
En waarop het Mozes wordt verweten nog langer onwillig te zijn.

We moeten altijd met evenwicht spreken. En niet van de weeromstuit verkeerde dingen tot maatstaf gaan verheffen.

Jongere schreef:

-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Toch komt er ook een moment waarop Jesaja zegt: zend mij maar.
En waarop het Mozes wordt verweten nog langer onwillig te zijn.

We moeten altijd met evenwicht spreken. En niet van de weeromstuit verkeerde dingen tot maatstaf gaan verheffen.

Ja zeker, maar daar ging wel heel wat aan vooraf...
Ik zeg er verder ook niets van, maar het geeft me wel eens wat te denken.

vlinder schreef:Op zich een mooi intervieuw, maar ik blijf het vreemd vinden om jezelf met een majesteitelijke meervoudsvorm aan te duiden....Komt op mij zelfs wat hoogmoedig over, maar zo zal hij dat vast niet bedoelen.

Hij spreekt toch in de ik-vorm?

Anker schreef:

vlinder schreef:Op zich een mooi intervieuw, maar ik blijf het vreemd vinden om jezelf met een majesteitelijke meervoudsvorm aan te duiden....Komt op mij zelfs wat hoogmoedig over, maar zo zal hij dat vast niet bedoelen.

Hij spreekt toch in de ik-vorm?

"Aanvankelijk hadden we het ongemerkt voorbij willen laten gaan. Omdat we toch ook de getrouwheid des Heeren behoren te erkennen, wilden we daar toch, hoewel sober, bij stilstaan.”

Hendrikus schreef:

Anker schreef:

vlinder schreef:Op zich een mooi intervieuw, maar ik blijf het vreemd vinden om jezelf met een majesteitelijke meervoudsvorm aan te duiden....Komt op mij zelfs wat hoogmoedig over, maar zo zal hij dat vast niet bedoelen.

Hij spreekt toch in de ik-vorm?

"Aanvankelijk hadden we het ongemerkt voorbij willen laten gaan. Omdat we toch ook de getrouwheid des Heeren behoren te erkennen, wilden we daar toch, hoewel sober, bij stilstaan.”

Dat "wij" heeft dan betrekking op de predikanten in het verband. Of op de kerkenraad. Of op zijn gezin. In ieder geval bedoeld ds. Roos niet alleen zichzelf in deze zin. Anders zou er namelijk "ïk" hebben gestaan. Zo moeilijk is het Nederlands toch niet?

Hendrikus schreef:

Anker schreef:

vlinder schreef:Op zich een mooi intervieuw, maar ik blijf het vreemd vinden om jezelf met een majesteitelijke meervoudsvorm aan te duiden....Komt op mij zelfs wat hoogmoedig over, maar zo zal hij dat vast niet bedoelen.

Hij spreekt toch in de ik-vorm?

"Aanvankelijk hadden we het ongemerkt voorbij willen laten gaan. Omdat we toch ook de getrouwheid des Heeren behoren te erkennen, wilden we daar toch, hoewel sober, bij stilstaan.”

Maar ook: "Omdat ik tot mijn schande moet zeggen dat ik niet wilde wat God wilde, heb ik er een hartkwaal aan overgehouden."

-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Dat onwillig zijn is niet zo positief hoor!
En waar God roept, schenkt Hij ook wat nodig is!

Johann Gottfried Walther schreef:

-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Dat onwillig zijn is niet zo positief hoor!
En waar God roept, schenkt Hij ook wat nodig is!

Daarnaast is dat niet iets wat je m.i. van de daken moet schreeuwen. Ik ken van zeer nabij iemand die ook niet wilde. En nog kan het vleeskruisigend zijn als je alleen naar het aardse kijkt. Vaak verdienen andere jobs veel beter, lekker om 17.00 uur vrij, niet bij nacht en ontij uit bed, altijd bewust van veroordelende ogen wanneer je op vakantie gaat, een middag voor jezelf hebt of wat dan ook, niet elke keer alles achter hoeven laten om te verhuizen, elke keer studeren, elke week begint de cirkel opnieuw, elke keer de preek uitspreken tegen afgevlakte mensen die met eenzelfde hart de kerk verlaten als ze erin gekomen zijn. Geloof mij: menselijk gezien is predikant zijn helemaal niet zo leuk. Maar gelukkig is er een rijkdom die groter is dan alle rijkdommen op aarde en dat is dat de Heere vaak meekomt, steunt, kracht geeft en laat zien dat Hij regeert! Dát geeft kracht en helpt. Anders kon het niet. Maar veel onwillige dienstknechten moeten op hun knieën belijden onwillig te zijn, m.i. hoef je dat niet met de hele wereld te delen.

vlinder schreef:

Johann Gottfried Walther schreef:

-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Dat onwillig zijn is niet zo positief hoor!
En waar God roept, schenkt Hij ook wat nodig is!

Daarnaast is dat niet iets wat je m.i. van de daken moet schreeuwen. Ik ken van zeer nabij iemand die ook niet wilde. En nog kan het vleeskruisigend zijn als je alleen naar het aardse kijkt. Vaak verdienen andere jobs veel beter, lekker om 17.00 uur vrij, niet bij nacht en ontij uit bed, altijd bewust van veroordelende ogen wanneer je op vakantie gaat, een middag voor jezelf hebt of wat dan ook, niet elke keer alles achter hoeven laten om te verhuizen, elke keer studeren, elke week begint de cirkel opnieuw, elke keer de preek uitspreken tegen afgevlakte mensen die met eenzelfde hart de kerk verlaten als ze erin gekomen zijn. Geloof mij: menselijk gezien is predikant zijn helemaal niet zo leuk. Maar gelukkig is er een rijkdom die groter is dan alle rijkdommen op aarde en dat is dat de Heere vaak meekomt, steunt, kracht geeft en laat zien dat Hij regeert! Dát geeft kracht en helpt. Anders kon het niet. Maar veel onwillige dienstknechten moeten op hun knieën belijden onwillig te zijn, m.i. hoef je dat niet met de hele wereld te delen.

Helemaal mee eens! Laten we niet met onze eigen onwil te koop lopen, want hoe begrijpelijk die misschien ook kan zijn, goed is ze nooit.
De Heere heeft een gewillig volk: Hij maakt ze namelijk gewillig. We moeten wel een onderscheid maken tussen werkelijke onwil (Bijv. Jona) en een sterk gevoel van onbekwaamheid.

sunlover schreef:

-DIA- schreef:Nog iets wat me opvalt:
Tegenwoordig schijnen dominees zo gewillige te zijn.
Als je leest van de roeping (zowel in de Bijbel als van Gods ware knechten)
is het altijd tegenstand en een diep gevoel van onbekwaamheid.
Het lijkt soms dat men de grote veranrwoordelijkheid en het
wonder van de roeping tot dienst in Gods Koninkrijk minder hoog acht.

Dit vetgedrukte altijd mag je wat mij betreft nader toelichten.
Volgens mij kun je dit niet staande houden in het licht van 1 Timotheus 3 en Jesaja 6:8.
Ik heb het idee dat onwil voor sommigen als een kenmerk van een ware roeping geldt. Zo spreekt de Bijbel daar nergens over. ( mocht je het hier niet mee eens zijn dan graag voorbeelden uit de Schrift)
Ik wil wel erkennen dat er ware knechten in het Oude Testament te vinden zijn die onwillig waren maar daarmee is dit geen standaardkenmerk. Verder lijkt het me ook zinnig om onderscheid te maken tussen onwil en gevoel van eigen onbekwaamheid.

Eens. Het wordt maar een enkele keer expliciet genoemd bij roepingen in de bijbel. De overige keren niet. Blijkbaar was tegenstand en verzet niet per se gebruikelijk.

De hoofdregel bij roeping is dat degene die de Heere roept ook bekwaam is tot waartoe deze geroepen is.
Als Jesaja dan zegt: ik heb onreine lippen! wordt dat onmiddellijk opgelost.
Idem bij Jeremia: ik ben jong!

En bij Mozes werd de Heere de onwilligheid zo zat, dat hij niet meer mócht spreken.
Dus zeg niet dat het een plus is, als iemand maar klaagt.

Ongelooflijk weer wat een kritiek.

Deze man verteld met schaamte dat er tijd lag tussen zijn roeping en daadwerkelijke uitzending. Omdat hij tegengestaan heeft. De Heere heeft hem er zelfs voor gestraft. 't Is eerlijk om te vermelden.

Het is geen kenmerk van het ware, maar wel een wonder van Gods genade, dat Hij, ondanks tegenstand en ongewilligheid, zo iemand toch nog wil gebruiken. Dat zie ik hier uitschitteren in dit interview.

Denk ook aan de roeping van de discipelen. Als visser of tollenaar werden ze geroepen, maar ze volgden onmiddellijk. Je leest niets over onwil.

Ik veroordeel niemand. Maar we moeten er niet van maken dat er - wil het goed zijn - altijd eerst sprake moet zijn van onwil.

Erasmiaan schreef:Ongelooflijk weer wat een kritiek.

Deze man verteld met schaamte dat er tijd lag tussen zijn roeping en daadwerkelijke uitzending. Omdat hij tegengestaan heeft. De Heere heeft hem er zelfs voor gestraft. 't Is eerlijk om te vermelden.

Het is geen kenmerk van het ware, maar wel een wonder van Gods genade, dat Hij, ondanks tegenstand en ongewilligheid, zo iemand toch nog wil gebruiken. Dat zie ik hier uitschitteren in dit interview.

Dat ds Roos beseft dat de Heere hem wil gebruiken, wordt wel erg uitvoerig behandeld alsof er niks belangrijker is.

Ik hoop niet dat ds. Roos dit forum leest.
Ik heb nog geen enkele felicitatie met dit bijzondere ambtsjubileum gelezen.