memento schreef:

eilander schreef:Het is niet goed als wij zoveel met elkaar praten over die korte periode dat we hier op aarde zijn, en nooit of weinig praten over onze eeuwige bestemming. Want dat vind ik toch wel de schrijnende werkelijkheid achter deze vraag van Helma. Hierdoor blijven we met zoveel vragen achter als iemand overlijdt.

De vraag is dan wel: Wáár wordt over gepraat. Over Christus en Zijn rijkdom, of over "hoe het allemaal gegaan is"?

Misschien heb ik mij niet duidelijk uitgedrukt. Maar zie het in elk geval niet los van mijn opmerking dat onze wandel in de hemelen is. Kijk, het gaat mij niet om het praten op zichzelf (sommigen praten veel, anderen heel weinig). Maar waar gaan onze verlangens naar uit? Het is voor mij onbegrijpelijk dat een naast familielid dat niet zou weten.

Overigens zie ik niet een tegenstelling in jouw vraag. Ik snap je punt wel, maar als iemand kan spreken over "hoe het allemaal gegaan is" zónder iets te zeggen over de rijkdom van Christus, dan gaat het (laat ik het eens scherp zeggen) nergens over.

Een rouwkaart is in wezen een aankondiging van iemands overlijden.
Is het dan strikt noodzakelijk om in zo'n aankondiging melding te maken van iemands (vermeende) geestelijke toestand?
Oftewel neutraal.
Wat je ook op een kaart zet, er is bijna altijd (ongeestelijk) commentaar op.

Dat is zomaar een gedachte mijnerzijds.

Hoeveel kinderen van God hebben niet gezegd, het gaat niet over mij, maar over Hem die het uit vrije genade aan een ellendige zondaar heeft geschonken.

Daarom denk ik dat, wat memento stelt, het beter is hierover na te denken bij het leven en met elkaar te spreken over deze allerbelangrijkste zaken.
Het gaat er toch over hoe ons leven was? En niet ons sterven.

Niet dat er niet genoeg leiding en voorbeelden in de Schrift zijn....

maar laten we ook het voorbeeld van prins Maurits, en het oordeel over hem van Bogerman in gedachten houden:

http://books.google.ca/books?id=81e_lk5 ... ts&f=false

Het komt ons niet toe te oordelen. Dat is Gods werk.

Uit de vruchten zult gij ze kennen.

Bert Mulder schreef: Het komt ons niet toe te oordelen. Dat is Gods werk.

Uit de vruchten zult gij ze kennen.

Maar dan is er dus toch een zeker oordeel van onze kant..
Wat is het kennen uit de vruchten anders?
Daar moeten we een onderscheid maken.

Afgewezen schreef:

helma schreef:Is het beter om maar net te doen of je het wel gelooft dan?

Dit gaat natuurlijk niet werken. Dan ben je onecht.
De uitspraak van de DL is niet zo gemakkelijk toepasbaar, omdat er nu zoveel kerken en stromingen zijn. Je kijkt dan toch naar wíé het zegt dat hij of zij gelooft. En laten we wel zijn: in de ene kerk speelt dit probleem helemaal niet (iedereen gaat naar de hemel) in de andere kerk speelt dat probleem veel meer.

ik bedoel met 'net doen alsof' meer van: wie zwijgt stemt toe.
je laat niet merken dat je aarzelt en draait er om heen.

helma schreef:

Afgewezen schreef:

helma schreef:Is het beter om maar net te doen of je het wel gelooft dan?

Dit gaat natuurlijk niet werken. Dan ben je onecht.
De uitspraak van de DL is niet zo gemakkelijk toepasbaar, omdat er nu zoveel kerken en stromingen zijn. Je kijkt dan toch naar wíé het zegt dat hij of zij gelooft. En laten we wel zijn: in de ene kerk speelt dit probleem helemaal niet (iedereen gaat naar de hemel) in de andere kerk speelt dat probleem veel meer.

ik bedoel met 'net doen alsof' meer van: wie zwijgt stemt toe.
je laat niet merken dat je aarzelt en draait er om heen.

Misschien kun je het dan soms maar het beste zo laten. Ons niet-overnemen houdt iemand niet uit de hemel, ons wel-overnemen brengt iemand er niet in...

Afgewezen schreef:

helma schreef:

Afgewezen schreef:

helma schreef:Is het beter om maar net te doen of je het wel gelooft dan?

Dit gaat natuurlijk niet werken. Dan ben je onecht.
De uitspraak van de DL is niet zo gemakkelijk toepasbaar, omdat er nu zoveel kerken en stromingen zijn. Je kijkt dan toch naar wíé het zegt dat hij of zij gelooft. En laten we wel zijn: in de ene kerk speelt dit probleem helemaal niet (iedereen gaat naar de hemel) in de andere kerk speelt dat probleem veel meer.

ik bedoel met 'net doen alsof' meer van: wie zwijgt stemt toe.
je laat niet merken dat je aarzelt en draait er om heen.

Misschien kun je het dan soms maar het beste zo laten. Ons niet-overnemen houdt iemand niet uit de hemel, ons wel-overnemen brengt iemand er niet in...

Het niet-overnemen van iemands bekering heeft wel als gevolg, dat het bevindelijke gesprek over God en Zijn werk semi-onmogelijk wordt.

Persoonlijk heb ik een beetje moeite met de uitdrukking: in de Hope des Eeuwige Levens.
Dan is het net of iemand er wel op hoopt maar dat het misschien heel anders kan uitpakken.
Als het gaat om iemand die een leesbare brief was tijdens zijn/haar leven, vind ik het ergens nog ongepast ook, om dat als nabestaanden op de kaart te zetten.
Of zie ik dit helemaal verkeerd ?

Mara schreef:Persoonlijk heb ik een beetje moeite met de uitdrukking: in de Hope des Eeuwige Levens.
Dan is het net of iemand er wel op hoopt maar dat het misschien heel anders kan uitpakken.
Als het gaat om iemand die een leesbare brief was tijdens zijn/haar leven, vind ik het ergens nog ongepast ook, om dat als nabestaanden op de kaart te zetten.
Of zie ik dit helemaal verkeerd ?

De bijbelse Hoop is een zeker weten. Dat wordt bedoeld met die uitdrukking.

memento schreef:Het niet-overnemen van iemands bekering heeft wel als gevolg, dat het bevindelijke gesprek over God en Zijn werk semi-onmogelijk wordt.

Dat vraag ik me af. Overigens is het kort na iemands overlijden misschien ook niet het geschikte moment om daar diepgaande gesprekken over te voeren.

Afgewezen schreef:

memento schreef:Het niet-overnemen van iemands bekering heeft wel als gevolg, dat het bevindelijke gesprek over God en Zijn werk semi-onmogelijk wordt.

Dat vraag ik me af. Overigens is het kort na iemands overlijden misschien ook niet het geschikte moment om daar diepgaande gesprekken over te voeren.

Ah, ik bedoelde ook: Tijdens iemands leven.

Het overnemen van het geloof van iemand die overleden is, is van weinig waarde, als het tijdens het leven niet overgenomen kon worden. Ik heb daar ernstig moeite mee: Soms zie je dat men het tijdens het leven van niemand kan overnemen, maar dat er voor de overledenen altijd nog wel een hoopje is.

ja, en ik snap dat ook wel.
Als je er aan denkt dat iemand die je liefhad verloren zou zijn dan is het zo goed te begrijpen dat je je aan elk strohalmpje hoop vastklampt

helma schreef:ja, en ik snap dat ook wel.
Als je er aan denkt dat iemand die je liefhad verloren zou zijn dan is het zo goed te begrijpen dat je je aan elk strohalmpje hoop vastklampt

Maar ondertussen is het effect wel, dat daarmee de ernst van het nog onbekeerd zijn wel weggepoetst wordt....

In de eerste plaats is het niet zo belangrijk wat mensen van een overledene zeggen. Het oordeel komt alleen God toe.
Maar voor de familie kan het wel van grote betekenis zijn. En dan gaat het er toch om wat de vruchten in iemands leven zijn geweest. Als die er niet zijn, geloof ik niet dat je iemand "de hemel in mag praten". Dat zou anderen ook nog eens zorgeloos kunnen maken.
Juist als we geconfronteerd worden met sterfgevallen, waarbij we moeten vrezen dat de betrokkenen niet behouden zijn, kan dat de levenden onrustig maken, en zoekend...

memento schreef:

helma schreef:ja, en ik snap dat ook wel.
Als je er aan denkt dat iemand die je liefhad verloren zou zijn dan is het zo goed te begrijpen dat je je aan elk strohalmpje hoop vastklampt

Maar ondertussen is het effect wel, dat daarmee de ernst van het nog onbekeerd zijn wel weggepoetst wordt....

Helemaal mee eens.
Als iemand zich zijn hele leven als een onbekeerde heeft uitgeleefd en na zijn dood wordt hij de hemel ingepraat, krijg je vooral bij jongeren dit effect.