Schokkend...
ik vraag me af of de kerken zich dit wel realiseren. En wat ouders en kerken kunnen doen om dit (nog) te keren.....

helma schreef:


Schokkend...
ik vraag me af of de kerken zich dit wel realiseren. En wat ouders en kerken kunnen doen om dit (nog) te keren.....

Ik luisterde vanavond een preek van ds. Tanis (Burgh-Haamstede, afgelopen zondagavond, kerkomroep). Daar wordt het antwoord wel gegeven, vanuit Jes. 44:3. Hier kunnen we niets aan doen, dan alleen boete, berouw en gebed. En dat moet God ook nog geven.

helma schreef:


Schokkend...
ik vraag me af of de kerken zich dit wel realiseren. En wat ouders en kerken kunnen doen om dit (nog) te keren.....

Ik denk dat de verschillende jeugbonden(JBGG/LCJ/HHJO) zich dit terdege realiseren. Laatst nog van jongeren gehoord van een indrukwekkende lezing van een HHJO leidinggevende die ook deze zaken benoemde. Veel refojongeren zijn bezig met GSM(Geld,Sex en Macht).

In de Waarheidsvriend van deze week recenseert ir J vd Graaf het boekje van dr Ewald Mackay.
Het grote huis. Christelijke geloofstraditie in een (post)moderne wereld.

Mackay is nogal scherp over de reformatorische zuil.
Ik citeer:
Onze leerlingen hebben nog een heel bijzonder en eigen probleem. Volgens mij staan de ref. scholen voor een heel moeilijk punt in de geschiedenis. De 1e generaties voelden de urgentie van hun bestaan. Die betaalden geld en kochten obligaties om hun kinderen goed onderwijs te geven. Als leerling voelde je dat onbewust ook goed. [...] Nu zijn eigen scholen volstrekt normaal geworden. Je weet niet beter als ouder en kind. Met als gevolg dat de ref. traditie een sterk sociologische zaak is gewordn die niet zo innerlijk gedragen is.
Onze traditie versterkt dat nog theologsich, doordat in de beleving van de kinderen het heil niet voor hen is. Als ze het beeld hebben van 1 op de 100.000, dan is het waarschijnlijk dat ze denken dat het niet voor hen is. Dan kun je maar beter genieten. Dan valt er ook niets van bv moraliteit of ethiek te verinnerlijken.
Wanneer de 'weréld' zich dan dominant opdringt is het risico van vervreemding en verlating of van gespletenheid - leven in 2 werelden - heel groot.

Conclusie van Mackay: we moeten open vensters hebben naar de hemel waar het de gunning van het heil betreft.

Dat boekske ga ik ook aanschaffen. Hij verwoordt mooier wat ik in de jaarboek-topic bedoelde te zeggen: het heil is niet voor onze jeugd, maar nog maar voor de enkeling. Wat hebben ze met zo'n boodschap in onze kerken te zoeken?

huisman schreef: Ik denk dat de verschillende jeugbonden(JBGG/LCJ/HHJO) zich dit terdege realiseren. Laatst nog van jongeren gehoord van een indrukwekkende lezing van een HHJO leidinggevende die ook deze zaken benoemde. Veel refojongeren zijn bezig met GSM(Geld,Sex en Macht).

De jeugdbonden wel; maar niet elke reformatorische kerk maakt gebruik van een jeugdbond.
En lang niet alle jeugd is betrokken bij een Jeugdvereniging.
En ook ouders moeten wakker geschud worden.
Waar zijn we als ouders mee bezig? Geld, Spullen, Carrière.....

En wat refo zegt is ook waar. Er zijn jongeren die zeggen: het is toch niet voor mij. Laat ik dan nu op deze wereld maar genieten.

helma schreef:

huisman schreef: Ik denk dat de verschillende jeugbonden(JBGG/LCJ/HHJO) zich dit terdege realiseren. Laatst nog van jongeren gehoord van een indrukwekkende lezing van een HHJO leidinggevende die ook deze zaken benoemde. Veel refojongeren zijn bezig met GSM(Geld,Sex en Macht).

De jeugdbonden wel; maar niet elke reformatorische kerk maakt gebruik van een jeugdbond.
En lang niet alle jeugd is betrokken bij een Jeugdvereniging.
En ook ouders moeten wakker geschud worden.
Waar zijn we als ouders mee bezig? Geld, Spullen, Carrière.....

En wat refo zegt is ook waar. Er zijn jongeren die zeggen: het is toch niet voor mij. Laat ik dan nu op deze wereld maar genieten.

Laat ik dan maar spreken over de kerken die wel gebruik maken van een jeugdbond. Deze bonden rapporteren ook de kerkenraden van hun bevindingen en soms schokkende resultaten van gehouden enquêtes.

Oplossingen ? iig betrokkenheid van de ouders,leerkrachten ambtsdragers bij de jongeren. Begrip voor de moeilijke positie van onze pubers. Serieuze jongeren (want die zijn er gelukkig ook veel) betrekken bij het jeugdwerk.

Ik ben het boek van Edwards (religieuze gevoelens) aan het lezen. Tijdens de Great Awakening begon de opwekking bij de kinderen/jongeren. Edwards noemt dat een kenmerk van de ware opwekkingstijden. Dit geeft mij moed om daarvoor te bidden ....(gedenk de pinksterprofetie van Joël) Om te eindigen met een titel van een ander boekje van Edwards: "Die God leeft nog"

Deze discussies zijn van alle tijden....de jeugd van tegenwoordig.
Ik herinner me nog een stukje van ds. van Amstel in één van de chr. bladen, over het lied van DoeMaar, als de bom valt. Ik denk dat het eind jaren 70, begin 80 was.
Dat ook de chr. jeugd meer met het tijdelijk bezig zou zijn.
Die jeugd van destijds, zijn nu de bezorgde vaders en moeders van nu.
Als ik het maar klein houd en eens rondkijk in de vriendenkringen van onze kinderen, zie ik dergelijke uitspattingen niet.
Ik weet dat ze er zijn!
Toen onze oudste een keer niet mee kon op werkweek, op de middelbare, was het juist verschrikkelijk uit de hand gelopen met drank en sigaretten.
Dat is dus een generatie hiervoor!
De mogelijkheden om allerlei dingen te doen, worden steeds meer. Je kunt voortdurend met elkaar in contact gaan, dus isoleren (zoals vroeger een kind huisarrest geven bijv) kan niet meer.
Wat ik zelf merk is dat de hel en verloren liggen, minder schrik aanjaagt.
Omdat in sommige kerken heel ruim wordt gepredikt, vervlakt dat denk ik.
En ik denk niet dat heel veel ouders bezig zijn met geld en spullen, daar het voor steeds meer gezinnen moeilijker wordt om het huishoudboekje sluitend te krijgen.
De crisis is nog ergens goed voor!
De bomen hebben veel te lang veel te hoog kunnen groeien.

Predikanten lijken soms ook wel erg mee te gaan in de jeugd van tegenwoordig. En het beeld schetsen dat het allemaal niets meer is, soms ook door jongeren die wel geloven, die de Heere Jezus van harte liefhebben, geestelijk geen aandacht te geven in de prediking.
Men zegt wel jongeren hebben het zo moeilijk, maar dat geldt juist ook voor gelovige jongeren!

Soms door mede opmerkingen van andere jongeren: van o wat ben je vroom?! Maar ook wel door de dingen die andere Reformatorische jongeren nog wel doen, maar zij niet meer willen.

En voor de ouders is er de kritische vraag, ben ik een gelovige? Ben ik het eigendom van Jezus Christus, en als je dat bent, leef je daar dan ook echt uit, is er iets aan je te merken in je gezin. Of is het zelfs in het gezin als ouder allemaal binnenkamer gebeuren, en kunnen kinderen en jongeren uit het eigen gezin niet eens merken dat hun vader en/of moeder de Heere Jezus van harte lief heeft, en Zijn Woord hoogacht.

Zie ook hoe bij de Puriteinen er zelfs boeken waren voor jongeren! Zoals: Jong onder het juk van Christus van Ds. Meade of het kleine maar waardevolle boekje van Ds. Matthew Henry: De Jonge Christen.

refo schreef:In de Waarheidsvriend van deze week recenseert ir J vd Graaf het boekje van dr Ewald Mackay.
Het grote huis. Christelijke geloofstraditie in een (post)moderne wereld.

Mackay is nogal scherp over de reformatorische zuil.
Ik citeer:
Onze leerlingen hebben nog een heel bijzonder en eigen probleem. Volgens mij staan de ref. scholen voor een heel moeilijk punt in de geschiedenis. De 1e generaties voelden de urgentie van hun bestaan. Die betaalden geld en kochten obligaties om hun kinderen goed onderwijs te geven. Als leerling voelde je dat onbewust ook goed. [...] Nu zijn eigen scholen volstrekt normaal geworden. Je weet niet beter als ouder en kind. Met als gevolg dat de ref. traditie een sterk sociologische zaak is gewordn die niet zo innerlijk gedragen is.
Onze traditie versterkt dat nog theologsich, doordat in de beleving van de kinderen het heil niet voor hen is. Als ze het beeld hebben van 1 op de 100.000, dan is het waarschijnlijk dat ze denken dat het niet voor hen is. Dan kun je maar beter genieten. Dan valt er ook niets van bv moraliteit of ethiek te verinnerlijken.
Wanneer de 'weréld' zich dan dominant opdringt is het risico van vervreemding en verlating of van gespletenheid - leven in 2 werelden - heel groot.

Conclusie van Mackay: we moeten open vensters hebben naar de hemel waar het de gunning van het heil betreft.

Dat boekske ga ik ook aanschaffen. Hij verwoordt mooier wat ik in de jaarboek-topic bedoelde te zeggen: het heil is niet voor onze jeugd, maar nog maar voor de enkeling. Wat hebben ze met zo'n boodschap in onze kerken te zoeken?

Dit is de alom gehoorde klacht. Vergadering van de school: er komt bijna niemand. SGP-vergadering: opkomst is meestal dramatisch. De betrokkenheid ontbreekt, de zaak wordt niet meer innerlijk gedragen. En inderdaad, als men het idee heeft van 1 op 1000... Maar tegenwoordig lijkt dat niet meer het grootste probleem. Tegenwoordig heeft iedereen het. Het heil is niets bijzonders meer. En dat is minstens een zo groot of nog een groter probleem.

Soms word je nog aangenaam verrast.
Ik ging laatst midden in de nacht naar het toilet en zag licht branden bij jongste dochter.
Ik keek om een hoekje, of ze soms niet lekker was geworden. Ze lag te lezen.
Ik zei: ga nou slapen joh, de wekker gaat over een paar uurtjes. Lezen kun toch ook in de trein?
Maar ze lag te lezen in haar dagboekje. Ze kon niet slapen zei ze, ze lag te piekeren over iets en vond troost in het dagboekje.
Dan ga je als moeder beschaamd, maar toch blij terug naar bed.

Mara schreef:Deze discussies zijn van alle tijden....de jeugd van tegenwoordig.
Ik herinner me nog een stukje van ds. van Amstel in één van de chr. bladen, over het lied van DoeMaar, als de bom valt. Ik denk dat het eind jaren 70, begin 80 was.
Dat ook de chr. jeugd meer met het tijdelijk bezig zou zijn.
Die jeugd van destijds, zijn nu de bezorgde vaders en moeders van nu.
Als ik het maar klein houd en eens rondkijk in de vriendenkringen van onze kinderen, zie ik dergelijke uitspattingen niet.
Ik weet dat ze er zijn!
Toen onze oudste een keer niet mee kon op werkweek, op de middelbare, was het juist verschrikkelijk uit de hand gelopen met drank en sigaretten.
Dat is dus een generatie hiervoor!
De mogelijkheden om allerlei dingen te doen, worden steeds meer. Je kunt voortdurend met elkaar in contact gaan, dus isoleren (zoals vroeger een kind huisarrest geven bijv) kan niet meer.
Wat ik zelf merk is dat de hel en verloren liggen, minder schrik aanjaagt.
Omdat in sommige kerken heel ruim wordt gepredikt, vervlakt dat denk ik.
En ik denk niet dat heel veel ouders bezig zijn met geld en spullen, daar het voor steeds meer gezinnen moeilijker wordt om het huishoudboekje sluitend te krijgen.
De crisis is nog ergens goed voor!
De bomen hebben veel te lang veel te hoog kunnen groeien.

Toch nog maar eens het artikel lezen van ds Zweistra wat Helma plaatste....het is nu echt anders als vroeger dat ontkennen helpt onze jongeren niet verder.

huisman schreef:

Mara schreef:Deze discussies zijn van alle tijden....de jeugd van tegenwoordig.
Ik herinner me nog een stukje van ds. van Amstel in één van de chr. bladen, over het lied van DoeMaar, als de bom valt. Ik denk dat het eind jaren 70, begin 80 was.
Dat ook de chr. jeugd meer met het tijdelijk bezig zou zijn.
Die jeugd van destijds, zijn nu de bezorgde vaders en moeders van nu.
Als ik het maar klein houd en eens rondkijk in de vriendenkringen van onze kinderen, zie ik dergelijke uitspattingen niet.
Ik weet dat ze er zijn!
Toen onze oudste een keer niet mee kon op werkweek, op de middelbare, was het juist verschrikkelijk uit de hand gelopen met drank en sigaretten.
Dat is dus een generatie hiervoor!
De mogelijkheden om allerlei dingen te doen, worden steeds meer. Je kunt voortdurend met elkaar in contact gaan, dus isoleren (zoals vroeger een kind huisarrest geven bijv) kan niet meer.
Wat ik zelf merk is dat de hel en verloren liggen, minder schrik aanjaagt.
Omdat in sommige kerken heel ruim wordt gepredikt, vervlakt dat denk ik.
En ik denk niet dat heel veel ouders bezig zijn met geld en spullen, daar het voor steeds meer gezinnen moeilijker wordt om het huishoudboekje sluitend te krijgen.
De crisis is nog ergens goed voor!
De bomen hebben veel te lang veel te hoog kunnen groeien.

Toch nog maar eens het artikel lezen van ds Zweistra wat Helma plaatste....het is nu echt anders als vroeger dat ontkennen helpt onze jongeren niet verder.

Ik had het artikel al gelezen. Ik zei ook dat het anders was, vanwege o.a. het voortdurend heel makkelijk met elkaar in contact zijn.
Ook het hebben van meer (zak)geld is een valkuil.
Maar wat ds. Zweistra schetst, weet ik dat het bestaat, maar niet hier. Speelt dat niet meer in de dorpen met zeer behoudende gemeentes en gezinnen?
Ik kijk via het account van onze kinderen wel eens op FB en schrik me soms helemaal ongans van dingen die jongeren plaatsen.
Onze kinderen studeren hard en gaan nauwelijks weg. Soms op vrijdag- of zaterdag een verjaardag van één van de vrienden, die ook hard aan de studie zijn.
Als wij een verjaardag organiseren, hoef ik geen druppel alcohol te halen, het zijn allemaal geheelonthouders. (en het zijn niet eens allemaal refo's )

Spelen dit soort dingen niet meer bij lager geschoolde jongeren, of jongeren die langer werkeloos zijn/uitkering hebben?
Als je aan de studie bent kun je je echt niet meer veroorloven om te slabakken.
Als je de benodigde studiepunten niet haalt, krijg je slechts één waarschuwing, daarna moet je ervan af. Ik weet niet of dit op elke uni zo is, maar bij onze kinderen wel.

Als ik rondkijk in eigen familie, zie ik dat het bij zeer strenge opvoeding vaker uit de hand loopt. Want dan gebeurt het stiekem en heb je er geen vat op. Zo maak je zelf dat kinderen niet meer open durven te zijn.

Anker schreef:

helma schreef:
Schokkend...
ik vraag me af of de kerken zich dit wel realiseren. En wat ouders en kerken kunnen doen om dit (nog) te keren.....

Ik luisterde vanavond een preek van ds. Tanis (Burgh-Haamstede, afgelopen zondagavond, kerkomroep). Daar wordt het antwoord wel gegeven, vanuit Jes. 44:3. Hier kunnen we niets aan doen, dan alleen boete, berouw en gebed. En dat moet God ook nog geven.

bedankt voor de link; heb ik vanmorgen geluisterd.
Niets aan doen is wel kort door de bocht; ouders moesten zich wel van hun opvoedtaak kwijten zei hij....
Maar de hoop en verwachting ligt inderdaad alleen in de onverdiende trouw van de VerbondsGod.

helma schreef:

Anker schreef:

helma schreef:
Schokkend...
ik vraag me af of de kerken zich dit wel realiseren. En wat ouders en kerken kunnen doen om dit (nog) te keren.....

Ik luisterde vanavond een preek van ds. Tanis (Burgh-Haamstede, afgelopen zondagavond, kerkomroep). Daar wordt het antwoord wel gegeven, vanuit Jes. 44:3. Hier kunnen we niets aan doen, dan alleen boete, berouw en gebed. En dat moet God ook nog geven.

bedankt voor de link; heb ik vanmorgen geluisterd.
Niets aan doen is wel kort door de bocht; ouders moesten zich wel van hun opvoedtaak kwijten zei hij....
Maar de hoop en verwachting ligt inderdaad alleen in de onverdiende trouw van de VerbondsGod.

Klopt Helma.

Ik vraag me af of we in dit alles de invloed van internet niet onderschatten. Dat is werkelijk een revolutie, en dat hebben vooral de wat ouderen nog niet echt in de gaten...