Soms helpt het om juist het 'te parkeren' en er gewoon niet aan te denken. Ga je iets leuks doen.

Desiree schreef:Soms helpt het om juist het 'te parkeren' en er gewoon niet aan te denken. Ga je iets leuks doen.

Of opschrijven, wat geeft het..

Is er geen ouderling of diaken die je in het vertrouwen kunt nemen?

Verder moet ik over nadenken.

Desiree schreef:

Desiree schreef:Soms helpt het om juist het 'te parkeren' en er gewoon niet aan te denken. Ga je iets leuks doen.

Of opschrijven, wat geeft het..

Is er geen ouderling of diaken die je in het vertrouwen kunt nemen?

Verder moet ik over nadenken.

Ja hoor, die zijn er wel. Helaas is contact met de broeders kerkenraad in een zo grote gemeente beperkt tot noodgevallen en het reguliere huisbezoek. Maar ik wordt ook door de ouderlingen geadviseerd dit forum meer links te laten liggen. Dus hun visie komt (maar op andere gronden) overeen met die van de HA.

Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

-DIA- schreef:

Desiree schreef:

Desiree schreef:Soms helpt het om juist het 'te parkeren' en er gewoon niet aan te denken. Ga je iets leuks doen.

Of opschrijven, wat geeft het..

Is er geen ouderling of diaken die je in het vertrouwen kunt nemen?

Verder moet ik over nadenken.

Ja hoor, die zijn er wel. Helaas is contact met de broeders kerkenraad in een zo grote gemeente beperkt tot noodgevallen en het reguliere huisbezoek. Maar ik wordt ook door de ouderlingen geadviseerd dit forum meer links te laten liggen. Dus hun visie komt (maar op andere gronden) overeen met die van de HA.

@Jolanda bedoelt denk ik "medegemeenteleden" die bezoekjes afleggen @Dia.
Bij ons zijn er ook "bezoekmensen", die ouderen, eenzamen, zieken enz. bezoeken.
Het hoeft toch geen ouderling, diaken of predikant te zijn?

DDD schreef:Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

In onze gemeente was altijd een groep dames die de zieken, ouderen en eenzamen een bezoekje brachten. Maar die dames werden zelf ouder of overleden en de jongere generatie nam dit niet over, omdat die veelal werken.
Er heeft toen een oproep in ons kerkblad gestaan om op zondag eens goed om je heen te kijken of de gemeentegids naam voor naam door te nemen en in te schatten wie een bezoekje op prijs zou kunnen stellen.
Ik heb er inmiddels wel tijd voor en daar zijn fijne bezoekjes uit voortgekomen. Ik vind het geen opgave, integendeel.
In het begin verbaasde het me wel eens dat ook ouderen met (klein)kinderen best eenzaam kunnen zijn en weinig bezoek ontvangen.
"Ach, ze werken allemaal, studeren, ze hebben het druk", hoor ik. Maar de vorige generaties hadden het toch ook druk, denk ik dan.

Mara schreef:

DDD schreef:Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

In onze gemeente was altijd een groep dames die de zieken, ouderen en eenzamen een bezoekje brachten. Maar die dames werden zelf ouder of overleden en de jongere generatie nam dit niet over, omdat die veelal werken.
Er heeft toen een oproep in ons kerkblad gestaan om op zondag eens goed om je heen te kijken of de gemeentegids naam voor naam door te nemen en in te schatten wie een bezoekje op prijs zou kunnen stellen.
Ik heb er inmiddels wel tijd voor en daar zijn fijne bezoekjes uit voortgekomen. Ik vind het geen opgave, integendeel.
In het begin verbaasde het me wel eens dat ook ouderen met (klein)kinderen best eenzaam kunnen zijn en weinig bezoek ontvangen.
"Ach, ze werken allemaal, studeren, ze hebben het druk", hoor ik. Maar de vorige generaties hadden het toch ook druk, denk ik dan.

Er hoeft toch perse een bezoekgroep te zijn, we zijn toch altijd verplicht voor elkaar te zorgen en naar elkaar om te kijken? Het hoeven ook niet alleen kerkmensen te zijn.
@Dia ik vind het erg voor je dat u zich zo eenzaam voelt, terwijl je lid bent van een kerkelijke gemeente.

Vroegah werden er niet meer bezoeken afgelegd. Eerder minder. Toen waren er evengoed zeer veel eenzamen.

Mara schreef:

DDD schreef:Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

In onze gemeente was altijd een groep dames die de zieken, ouderen en eenzamen een bezoekje brachten. Maar die dames werden zelf ouder of overleden en de jongere generatie nam dit niet over, omdat die veelal werken.
Er heeft toen een oproep in ons kerkblad gestaan om op zondag eens goed om je heen te kijken of de gemeentegids naam voor naam door te nemen en in te schatten wie een bezoekje op prijs zou kunnen stellen.
Ik heb er inmiddels wel tijd voor en daar zijn fijne bezoekjes uit voortgekomen. Ik vind het geen opgave, integendeel.
In het begin verbaasde het me wel eens dat ook ouderen met (klein)kinderen best eenzaam kunnen zijn en weinig bezoek ontvangen.
"Ach, ze werken allemaal, studeren, ze hebben het druk", hoor ik. Maar de vorige generaties hadden het toch ook druk, denk ik dan.

Tja, ik weet niet wat dat is bij ouderen. Mijn oma zucht ook dat ze haar woord bij niemand kwijt kan, dat ze nooit iemand ziet of spreekt. Ze heeft dagelijks thuiszorg, 2x per dag buurvrouw, belt 2x per dag met mijn ma, heeft nog vier kinderen die onder de speeddial staan, heeft nog broers met wie ze belt, er komt dagelijks een kind over de vloer en regelmatig de kleinkinderen. En dan al haar vriendinnen en kennisjes nog.
Ik heb meer het idee dat het bij sommige ouderen een gevoel is van aan de zijlijn van het leven te staan, dan dat het echt zo is dat zij bijna nooit iemand spreken.
Maar er zullen ook onvoorstelbaar veel echte eenzamen zijn.

samanthi schreef:

Mara schreef:

DDD schreef:Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

In onze gemeente was altijd een groep dames die de zieken, ouderen en eenzamen een bezoekje brachten. Maar die dames werden zelf ouder of overleden en de jongere generatie nam dit niet over, omdat die veelal werken.
Er heeft toen een oproep in ons kerkblad gestaan om op zondag eens goed om je heen te kijken of de gemeentegids naam voor naam door te nemen en in te schatten wie een bezoekje op prijs zou kunnen stellen.
Ik heb er inmiddels wel tijd voor en daar zijn fijne bezoekjes uit voortgekomen. Ik vind het geen opgave, integendeel.
In het begin verbaasde het me wel eens dat ook ouderen met (klein)kinderen best eenzaam kunnen zijn en weinig bezoek ontvangen.
"Ach, ze werken allemaal, studeren, ze hebben het druk", hoor ik. Maar de vorige generaties hadden het toch ook druk, denk ik dan.

Er hoeft toch perse een bezoekgroep te zijn, we zijn toch altijd verplicht voor elkaar te zorgen en naar elkaar om te kijken? Het hoeven ook niet alleen kerkmensen te zijn.
@Dia ik vind het erg voor je dat u zich zo eenzaam voelt, terwijl je lid bent van een kerkelijke gemeente.

Als je het (goed) organiseert, weet je zeker dat niemand buiten de boot valt. Zeker als mensen langere tijd niet naar de kerk kunnen komen, verdwijnen ze uit beeld.
Daarnaast kan iedereen natuurlijk net zoveel bezoeken doen als hij wil. Maar een goede bezoekdienst is in mijn ogen onmisbaar.

-DIA- schreef:Aan mijn bezoek, vanmorgen aan de HA
Moet eigenlijk strike rust in acht nemen, moet ontspannen, maar kan niet omdat er geen mens is om mee te praten.
Ik zal niet klagen, maar dat is niet makkelijk.
Omdat het forum me geen ontspanning, maar spanning geeft en me een zwaar verantwoordelijkheidsgevoel geeft,
zou ik er beter mee moeten stoppen. Ik weet niet of dat lukt.
Maandag weer een longfunctie test. We zullen dan wellicht meer horen.

DIA, heb je geen zin om een gewoon ontspannen topic te beginnen, over iets wat geen spanning geeft, maar wat je alleen maar gewoon leuk vindt? Iets over verdwenen merken uit de supermarkt of iets dergelijks. Of oude logo's? Ik vind dat echt leuk om te lezen en te bekijken, en jij weet er verschrikkelijk veel vanaf.

-DIA- schreef:

Desiree schreef:

Desiree schreef:Soms helpt het om juist het 'te parkeren' en er gewoon niet aan te denken. Ga je iets leuks doen.

Of opschrijven, wat geeft het..

Is er geen ouderling of diaken die je in het vertrouwen kunt nemen?

Verder moet ik over nadenken.

Ja hoor, die zijn er wel. Helaas is contact met de broeders kerkenraad in een zo grote gemeente beperkt tot noodgevallen en het reguliere huisbezoek. Maar ik wordt ook door de ouderlingen geadviseerd dit forum meer links te laten liggen. Dus hun visie komt (maar op andere gronden) overeen met die van de HA.

Ja, ik begrijp het. Zo'n advies kun je even negeren, maar later blijkt het toch de oplossing. En is het verstandig om het op te volgen. Want je hebt ergens geen overeenkomst en het zou fijn zijn als je dat wel hebt. Dus dat wordt dan afscheid nemen. Volgend jaar ben je er aan gewend...

Maar wat dan? Wat is het alternatief...

We kunnen proberen het met zijn allen gezelliger te houden. Zoals Zita dat zegt. Niet dat de waarheid (zoals wij denken dat die voor ons is) dan niet gezegd mag worden, maar dat we die meer als feiten zien waar we kennis van kunnen nemen.
Maar dan nog leg je je hart niet open op een openbaar forum en dat is maar goed ook. Dus een maatje vind je niet (of daar weet ik niet van) enkel een stukje gezelligheid.
Misschien moet je je ook niet verantwoordelijk voelen. 'Het woord zal toch doen hetgeen de Heere behaagd'.
Ik ben HHK maar citeerde pas een stukje van Ds. Westrate.
Je kunt je bezorgdheid delen en aan de Heere overlaten wat de uitwerking zal zijn. Toch loslaten.

Ik snap dat de ouderlingen en diakenen erg druk zijn, terwijl jullie er veel hebben. Maar ze zijn ook mannen, vaders, opa's etc.

Dit is even wat ik kan verzinnen . Goed dat je het aangaf (want we vergeten het door de drukte, ook wel eens de mensen die we zelf heel goed kennen) en we zien wel wat je doet. Sterkte!

Dodo schreef:

samanthi schreef:

Mara schreef:

DDD schreef:Ik vind het zo moeilijk om mij voor te stellen dat er geen mensen zijn die je bezoek erg op prijs zouden stellen. Er zouden ook in je woonomgeving toch mensen moeten zijn die het fijn zouden vinden om een uur of wat een luisterend oor te hebben? En misschien is er dan ook gelegenheid zelf nog eens iets te zeggen, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Misschien is er een instantie die vrijwilligers/bezoekers zoekt? Dat hoeft niet veel lichamelijke inspanning te kosten.

In onze gemeente was altijd een groep dames die de zieken, ouderen en eenzamen een bezoekje brachten. Maar die dames werden zelf ouder of overleden en de jongere generatie nam dit niet over, omdat die veelal werken.
Er heeft toen een oproep in ons kerkblad gestaan om op zondag eens goed om je heen te kijken of de gemeentegids naam voor naam door te nemen en in te schatten wie een bezoekje op prijs zou kunnen stellen.
Ik heb er inmiddels wel tijd voor en daar zijn fijne bezoekjes uit voortgekomen. Ik vind het geen opgave, integendeel.
In het begin verbaasde het me wel eens dat ook ouderen met (klein)kinderen best eenzaam kunnen zijn en weinig bezoek ontvangen.
"Ach, ze werken allemaal, studeren, ze hebben het druk", hoor ik. Maar de vorige generaties hadden het toch ook druk, denk ik dan.

Er hoeft toch perse een bezoekgroep te zijn, we zijn toch altijd verplicht voor elkaar te zorgen en naar elkaar om te kijken? Het hoeven ook niet alleen kerkmensen te zijn.
@Dia ik vind het erg voor je dat u zich zo eenzaam voelt, terwijl je lid bent van een kerkelijke gemeente.

Als je het (goed) organiseert, weet je zeker dat niemand buiten de boot valt. Zeker als mensen langere tijd niet naar de kerk kunnen komen, verdwijnen ze uit beeld.
Daarnaast kan iedereen natuurlijk net zoveel bezoeken doen als hij wil. Maar een goede bezoekdienst is in mijn ogen onmisbaar.

Dat weet ik wel, in mijn vorige gemeente het ik ook meegedraaid en in mijn nieuwe heb ik me opgegeven, maar ik blijf het erg vinden dat het nodig is en dat sommige mensen, buiten de bezoekgroep, niemand zien.
Je kunt niet iedereen bezoeken en minder makkelijke mensen vallen algauw buiten de boot, die moeten het dan hebben van een bezoekje eens in de paar weken van de bezoekgroep. De rest van de 24 uur zitten ze alleen.

Hoe komt het dat mensen eenzaam zijn? Meestal omdat ze toen ze mobiel waren geen netwerk wilden opbouwen. Je moet zelf ook wel wat tegen eenzaamheid ondernemen.

Dat is erg gemakkelijk gezegd.
Sommige mensen willen wel een netwerk opbouwen maar kunnen dat niet. Dat kan heel moeilijk zijn.
Anderen hebben geen of weinig familie (meer) en hebben op jongere leeftijd wel (veel) vrienden. Echter bij het ouder worden vallen deze weg of krijgen zelf zorgen waardoor het contact minder wordt.
Dan kan het eenzaam worden. En dat kan bij tijden heel zwaar zijn.
Ik wens -DIA- veel sterkte toe in de weg die hij moet gaan.