Sorry voor het lange stuk, van Jonathan Edwards - chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/
Het beoordelen en berispen van andere christenen
Een andere zaak die ik de dierbare kinderen van God zou willen vragen om nader te overwegen, is in hoeverre en op welke gronden de regels van de Heilige Schrift hun oppervlakkige berispingen jegens andere belijdende christenen als hypocrieten en onwetenden van de ware religie werkelijk zullen rechtvaardigen. We weten allemaal dat er een of andere vorm van oordelen en berispen bestaat, die de Schrift zeer vaak en zeer strikt verbiedt. Ik wens dat die regels van de Schrift onderzocht en grondig gewogen worden. En ik wens dat overwogen wordt of het op ons nemen om de toestand van anderen te beoordelen en hen als slechte mensen te veroordelen, zelfs al belijdende christenen die een goed, zichtbaar gesprek voeren, werkelijk verboden is door Christus in het Nieuwe Testament. Zo ja, dan zouden de discipelen van Christus deze praktijk ongetwijfeld moeten vermijden, hoe toereikend ze ook denken te zijn, of hoe nodig ze ook zijn, of wat voor goeds ze er ook van denken. Het is duidelijk dat het soort oordeel dat God als Zijn prerogatief opeist, wat dat ook mag zijn, verboden is.
We weten dat een bepaald oordelen over de harten van mensenkinderen vaak wordt aangeduid als het grote voorrecht van God, dat alleen Hem toekomt, zoals in 1 Koningen 8:39: "Vergeef, handel en geef ieder naar zijn wegen, wiens hart Gij kent; want Gij, ja, Gij alleen, kent de harten van alle mensenkinderen." En als we dit onderzoeken, zullen we ontdekken dat het oordelen over harten, waarover wordt gesproken als Gods voorrecht, niet alleen betrekking heeft op de doelstellingen en gesteldheden van de harten van mensen in specifieke handelingen, maar vooral op de staat van hun hart als belijders van religie, en dat geldt met betrekking tot die belijdenis. Dit zal zeer duidelijk worden door de volgende Schriftgedeelten te bekijken: 1 Kronieken 28:9; Psalmen 7:9-11; Psalmen 26 doorlopend; Spreuken 16:2, 17:3 en 21:2; Job 12:23-25; en Openbaring 2:22-23. Dat soort oordelen, dat Gods eigenlijke taak is, is ons verboden, zoals in Romeinen 14:4: “Wie bent u, dat u de dienaar van een ander oordeelt? Of hij nu staat of valt, het gaat zijn eigen heer aan.” “Er is één wetgever die kan redden of te gronde richten; wie bent u, dat u een ander oordeelt?” (Jak. 4:12) “Maar het is mij zeer gering, dat ik door u of door het oordeel van mensen geoordeeld zou worden. Ja, ik oordeel zelfs niet over mijzelf, maar Hij die mij oordeelt, is de Heer.” (1 Kor. 4:3-4)
Nogmaals, welke soort oordelen ook het eigenlijke werk en de eigenlijke taak van de Dag des Oordeels is, is ons verboden, zoals in 1 Kor. 4:5:
“Oordeelt daarom niets vóór de tijd, totdat de Heer komt, Die ook de verborgen dingen van de duisternis aan het licht zal brengen en de raadslagen van het hart openbaar zal maken. En dan zal ieder mens lof van God ontvangen.”
Maar het onderscheiden van huichelaars die de schijn van godsvrucht en het zichtbare gedrag van godvruchtige mannen hebben, van ware heiligen – of het scheiden van de schapen van de bokken – is de gepaste taak van de Dag des Oordeels. Sterker nog, het wordt voorgesteld als de belangrijkste taak en het einde van die dag. Daarom dwalen zij die het op zich nemen om positief te bepalen wie oprecht is en wie niet; om de scheidslijn te trekken tussen ware heiligen en huichelaars; om de schapen van de bokken te scheiden, door de ene aan de rechterkant en de andere aan de linkerkant te plaatsen; en om het onkruid te onderscheiden en te verzamelen tussen de tarwe. Veel dienaren van de Eigenaar van het veld denken dat ze hiervoor voldoende zijn en willen graag hun diensten hiervoor aanbieden. Maar hun Heer zegt: "Nee, opdat jullie, terwijl jullie het onkruid verzamelen, niet ook de tarwe met hen uittrekken. Laat beide samen opgroeien tot de oogst;" en in de tijd van de oogst zal Ik ervoor zorgen dat er een grondige scheiding wordt gemaakt – zoals in Mattheüs 13:28-30. Dit komt overeen met het eerder genoemde verbod van de apostel: "Oordeel niets vóór de tijd" (1 Kor. 4:5). In deze gelijkenis betekent de knecht die voor de vrucht van het veld zorgt ongetwijfeld hetzelfde als de knecht die voor de vrucht van de wijngaard zorgt in Lucas 20. Elders worden ze voorgesteld als dienaren van de Heer van de Oogst, aangesteld als arbeiders in zijn oogst. We weten dat zij dienaren van het evangelie zijn.
Nu is die gelijkenis uit hoofdstuk 13 van Matteüs vervuld: "Terwijl de mensen slapen" (gedurende een lange, slaperige, dode tijd in de kerk), "heeft de vijand onkruid gezaaid." Nu is het de tijd "dat het gewas is opgekomen" en de religie herleeft; en nu zeggen sommige dienaren die voor het veld zorgen: "Laten we het onkruid gaan verzamelen." — Ik weet dat er een sterke neiging bestaat bij mensen die denken dat ze iets van de kracht van religie hebben ervaren, om te denken dat ze voldoende zijn om de toestand van anderen te onderscheiden en te bepalen door een kort gesprek met hen; maar de ervaring heeft me geleerd dat dit een vergissing is. Ik heb me ooit niet voorgesteld dat het hart van de mens zo ondoorgrondelijk is als het is. Ik ben minder liefdadig, en ook minder onliefdadig dan ik ooit was. Ik vind meer dingen in goddeloze mensen die vroomheid kunnen vervalsen en een mooie schijn van vroomheid kunnen ophouden; en meer manieren waarop de resterende verdorvenheid van de godvruchtigen hen kan doen lijken op vleselijke mensen, formalisten en dode huichelaars, dan ik ooit wist. Hoe langer ik leef, hoe minder ik me erover verbaas dat God het als Zijn voorrecht opeist om de harten van de mensenkinderen te beproeven en beveelt dat deze zaak met rust gelaten moet worden tot de oogst. Ik verlang ernaar Gods wijsheid en Zijn goedheid jegens mij en mijn medemensen te aanbidden, dat Hij deze grote zaak niet in handen heeft gelegd van zo'n arm, zwak en slechtziend schepsel, een schepsel met zoveel blindheid, trots, partijdigheid, vooroordeel en bedrieglijkheid van hart. Maar Hij heeft het in handen gelegd van Iemand die er oneindig veel geschikter voor is en het Zijn voorrecht heeft gemaakt.
Het gepraat van sommige pasbekeerden, en het verslag dat zij van hun ervaringen geven, is buitengewoon bevredigend. Het is van dien aard dat het de gedachte verbiedt en verdrijft dat zij iemand anders zijn dan de dierbare kinderen van God. Het verplicht, en dwingt als het ware, tot volledige naastenliefde. Toch moeten we de Schrift, die spreekt over alles in de heilige dat tot het geestelijke en goddelijke leven behoort, als verborgen beschouwen (Kol. 3:3-4), goed laten staan. Hun voedsel is het verborgen manna; ze hebben vlees te eten dat anderen niet kennen; een vreemdeling deelt niet in hun vreugde (Spr. 14:10). Het hart waarin ze hun goddelijke onderscheidende sieraden bezitten, is de verborgen mens, en het is alleen voor God, 1 Petr. 3:4. Hun nieuwe naam, die Christus hun gegeven heeft, kent niemand, behalve hij die hem ontvangt, Openb. 2:17. De lof van de ware Israëlieten, wier besnijdenis die van het hart is, komt niet van mensen, maar van God, Rom. 2:29. Dat wil zeggen, ze kunnen met zekerheid herkend en onderscheiden worden als Israëlieten, zodat ze de eer die zulke mensen toekomt, alleen van God ontvangen. Dit blijkt uit het gebruik van een soortgelijke uitdrukking door dezelfde apostel in 1 Kor. 4:5. Daar spreekt hij over het Gods recht om te oordelen wie oprechte christenen zijn, en wat Hij zal doen op de Dag des Oordeels, en voegt eraan toe: "en dan zal ieder mens lof van God ontvangen."
Het voorbeeld van Judas is opmerkelijk. Hoewel hij zo lang onder de overige discipelen was geweest, die allen personen met ware ervaring waren, leken zijn metgezellen er nooit aan te denken dat hij meer was dan een ware discipel – niet totdat hij zich openbaarde door zijn schandalige praktijken. – En het voorbeeld van Achitofel is ook zeer opmerkelijk. David verdacht hem niet, ook al was David zo'n wijs en heilig man, zo'n groot theoloog, en zo'n grote kennis van de Schrift. Hij wist meer dan al zijn leraren, meer dan de ouden. Hij was oud geworden in ervaring en bevond zich in de hoogste rijpheid van zijn oordeel. Hij was een groot profeet en nauw bekend met Achitofel, zijn vertrouwde vriend en meest intieme metgezel in religieuze en spirituele aangelegenheden. Toch ontdekte David hem niet alleen nooit als een huichelaar, maar vertrouwde hij erop dat Achitofel een ware heilige was. Hij genoot van zijn religieuze gesprekken; het was hem aangenaam; en hij beschouwde hem als een eminente heilige. Zo maakte David Achitofel, meer dan wie ook, tot zijn gids en raadgever in zielszaken. Toch was Achitofel niet alleen geen heilige, maar hij was een notoir slecht man, een moordlustige, verachtelijke ellendeling.
"Het kwaad is in haar midden; bedrog en list wijken niet uit haar straten. Want het was geen openlijke vijand die mij smaadde - dan had ik het kunnen verdragen. En het was ook niet iemand die mij haatte, die zich tegen mij verhief - dan zou ik mij voor hem verborgen hebben. Maar u was het, een man die mijn gelijke was, mijn metgezel en mijn kennis. Wij hielden samen goede raad en wandelden samen naar het huis van God." (Ps. 55:11-14)
Te veronderstellen dat mensen het vermogen en het recht hebben om de zielentoestand van zichtbare christenen te bepalen, en zo een openlijke scheiding te maken tussen heiligen en huichelaars – dat ware heiligen tot de ene zichtbare groep kunnen behoren en huichelaars tot een andere, gescheiden door een scheiding die mensen maken – brengt een inconsistentie met zich mee. Want het veronderstelt dat God de mens de macht heeft gegeven om binnen Zijn zichtbare kerk een andere zichtbare kerk te stichten. Want zichtbare christenen of zichtbare heiligen betekenen personen die het recht hebben om als zodanig te worden aanvaard in de ogen van de publieke liefdadigheid. Niemand kan het recht hebben iemand uit deze zichtbare kerk te weren, behalve op de manier van die reguliere kerkelijke gang van zaken die God in Zijn zichtbare kerk heeft ingesteld. 27 – Ik verzoek hen die een ware ijver hebben voor het bevorderen van dit werk van God, dringend deze zaken goed te overwegen. Ik ben ervan overtuigd dat velen van hen die veel met zielen te maken hebben, als ze nu niet naar mij luisteren, van dezelfde mening zullen zijn wanneer ze meer ervaring hebben opgedaan.