Gereformeerde Gemeenten

[KDD]

Volgens mij doet niemand dat hier.

Ik reageerde op:
We kunnen wel zeggen dat een bekommerde zondaar verzoend kan zijn met Christus zonder dat hij of zij er verzekerd van is.
Daar reageer ik op. Dat kun je niet zeggen, voor dat iemand verzekerd is, hoe klein en aangevochten ook, er zal altijd iets van een zekerheid zijn.

Een vraag: is iemand die wedergeboren is verzoend met Christus?

[Rh1990]

Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt). Hoe is dat in overeenstemming te brengen met bijv. Joh. 6:53?

Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden, 67tenzij dat gij het vlees van den Zoon des mensen eet en Zijn bloed drinkt, zo hebt gij geen leven in uzelven.

67 Dat is, tenzij dat gij in Mij gelooft, Die Mijn lichaam aan het kruis in den dood zal overgeven en Mijn bloed storten tot vergeving der zonden. Zie vers 35. Want Christus spreekt hier niet van het uiterlijke eten, dat in het Avondmaal geschiedt, alzo hetzelve toen nog niet was ingesteld, maar van het geestelijke eten, dat is, Christus met waar geloof aannemen, en daardoor met Hem verenigd worden, hetwelk door het uiterlijke eten in het Avondmaal betekend wordt.

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

[Jantje]

Ds. Huijser zei het gisterenavond zo, als het gaat over of een zondaar die ingelijfd wordt in Christus, Hem aanvankelijk nog niet kent, maar toch al gerekend wordt tot de 'kleinen': "Het kan zo zijn, maar het kan het net zo goed niet zijn. Één ding is zeker, zulke mensen moet je niet aan het Avondmaal halen. Laat het maar eerst eens overzomeren en overwinteren. Als het werkelijk uit God is, zal het wel openbaar komen. Pas toch op dat u mensen voor 'kleinen' houdt, die God niet voor 'kinderen' houdt, maar voor bastaards." (in eigen woorden)

Dit n.a.v. een preek over Zacheria 13: 7, waar geschreven staat: Zwaard, ontwaak tegen Mijn Herder, en tegen den Man Die Mijn Metgezel is, spreekt de HEERE der heirscharen; sla dien Herder, en de schapen zullen verstrooid worden; maar Ik zal Mijn hand tot de kleinen wenden.

En daar ben ik het helemaal mee eens.

[Ukkie]

Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt). Hoe is dat in overeenstemming te brengen met bijv. Joh. 6:53?

Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden, 67tenzij dat gij het vlees van den Zoon des mensen eet en Zijn bloed drinkt, zo hebt gij geen leven in uzelven.

67 Dat is, tenzij dat gij in Mij gelooft, Die Mijn lichaam aan het kruis in den dood zal overgeven en Mijn bloed storten tot vergeving der zonden. Zie vers 35. Want Christus spreekt hier niet van het uiterlijke eten, dat in het Avondmaal geschiedt, alzo hetzelve toen nog niet was ingesteld, maar van het geestelijke eten, dat is, Christus met waar geloof aannemen, en daardoor met Hem verenigd worden, hetwelk door het uiterlijke eten in het Avondmaal betekend wordt.

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

Wat wil jij hier mee zeggen?

[KDD]

Ik denk aan 3 mensen die de stad verderf in Bunyan's boek verlieten. 1 was er wedergeboren - dat zien we later aan de vruchten. Wat wist hij van Christus? Hij las wel in de Bijbel. Hij wist in ieder geval niet hoe dat hij verlost kon worden en moest onderwezen worden. De ander 2 waren niet wedergeboren dat zien we ook aan de vruchten. Dus achteraf is het te zien. De bewuste gang door de enge poort en verder bij het kruis gaf rust. Als de Heere begint dan kan het ook niet anders dat ze door hem onderwezen, vermaant, en vertroost worden. Daar is ook geen rust tot de bewuste persoonlijke kennis van de Middelaar. Achteraf kan gezien worden dat de Heere een uit de stad Verderf getrokken heeft en de andere twee was niet Gods werk.

[Rh1990]

Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt). Hoe is dat in overeenstemming te brengen met bijv. Joh. 6:53?

Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden, 67tenzij dat gij het vlees van den Zoon des mensen eet en Zijn bloed drinkt, zo hebt gij geen leven in uzelven.

67 Dat is, tenzij dat gij in Mij gelooft, Die Mijn lichaam aan het kruis in den dood zal overgeven en Mijn bloed storten tot vergeving der zonden. Zie vers 35. Want Christus spreekt hier niet van het uiterlijke eten, dat in het Avondmaal geschiedt, alzo hetzelve toen nog niet was ingesteld, maar van het geestelijke eten, dat is, Christus met waar geloof aannemen, en daardoor met Hem verenigd worden, hetwelk door het uiterlijke eten in het Avondmaal betekend wordt.

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

Wat wil jij hier mee zeggen?

Dat er een weg is voordat de ziel bewust Christus leert kennen, al wordt de ziel bij de wedergeboorte al ingelijfd in en door Christus, maar dat is niet in de bewustheid van die ziel, dat heb ik geprobeerd te schrijven hoe daar in die weg licht over gaat vallen.

[Rh1990]

Ik denk aan 3 mensen die de stad verderf in Bunyan's boek verlieten. 1 was er wedergeboren - dat zien we later aan de vruchten. Wat wist hij van Christus? Hij las wel in de Bijbel. Hij wist in ieder geval niet hoe dat hij verlost kon worden en moest onderwezen worden. De ander 2 waren niet wedergeboren dat zien we ook aan de vruchten. Dus achteraf is het te zien. De bewuste gang door de enge poort en verder bij het kruis gaf rust. Als de Heere begint dan kan het ook niet anders dat ze door hem onderwezen, vermaant, en vertroost worden. Daar is ook geen rust tot de bewuste persoonlijke kennis van de Middelaar. Achteraf kan gezien worden dat de Heere een uit de stad Verderf getrokken heeft en de andere twee was niet Gods werk.

Ja zo is het inderdaad.

[Ukkie]

Waarom kan het niet beginnen bij Jezus Christus?

[Rh1990]

Waarom kan het niet beginnen bij Jezus Christus?

Wat heb je met eerbied gesproken aan Hem als je niks van jezelf weet.
Iemand die een misdaad pleegt in het natuurlijke moet toch ook voor de rechter komen? In de catechismus lees ik het ook niet terug. In Zondag 5 komt er licht over Zijn Persoon en dat wordt in de verdere zondagen verder uitgewerkt. De wet is de tuchtmeester tot Christus.
Dat zie je ook terug in de Christenreis. Christen kwam ook eerst onder de wet.

[KDD]

Waarom kan het niet beginnen bij Jezus Christus?

Dit was de vraag:
Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt).

Ik geloof dat dat wel kan. Ik zeg niet dat het altijd zo gaat. De Heere is daar vrij in. In de Schrift zien we ook een Zacheus.

[Forummer]

Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt). Hoe is dat in overeenstemming te brengen met bijv. Joh. 6:53?

Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden, 67tenzij dat gij het vlees van den Zoon des mensen eet en Zijn bloed drinkt, zo hebt gij geen leven in uzelven.

67 Dat is, tenzij dat gij in Mij gelooft, Die Mijn lichaam aan het kruis in den dood zal overgeven en Mijn bloed storten tot vergeving der zonden. Zie vers 35. Want Christus spreekt hier niet van het uiterlijke eten, dat in het Avondmaal geschiedt, alzo hetzelve toen nog niet was ingesteld, maar van het geestelijke eten, dat is, Christus met waar geloof aannemen, en daardoor met Hem verenigd worden, hetwelk door het uiterlijke eten in het Avondmaal betekend wordt.

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

Ook al gaat God een andere weg met je dan wat je hierboven beschreven hebt, daar wordt het wonder van genade niet minder groot van hoor. Wij nietige zondaars zullen dat wonder nooit helemaal kunnen bevatten. En dat hoeft ook niet, als we het maar geloven.

Wees alsjeblieft voorzichtig met zulke kenmerken op te noemen als voorwaarden. Het wordt zo snel een meetlat of schema. Waarschijnlijk bedoel je het niet zo, maar het komt zo gemakkelijk wel zo over. Daarmee zijn al wat kleinen vertrapt, en natuurlijk richt God ze weer op, maar het dient geen nut. Natuurlijk heeft God vele van Zijn volk zo bekeerd, maar misschien nog wel veel meer op een andere wijze.

[ejvl]

Toch heb ik wel een vraag aan hen die zeggen dat een zondaar die Christus ingelijfd wordt, Hem aanvankelijk niet kent (zoals ds. Moerkerken stelt). Hoe is dat in overeenstemming te brengen met bijv. Joh. 6:53?

Jezus dan zeide tot hen: Voorwaar, voorwaar zeg Ik ulieden, 67tenzij dat gij het vlees van den Zoon des mensen eet en Zijn bloed drinkt, zo hebt gij geen leven in uzelven.

67 Dat is, tenzij dat gij in Mij gelooft, Die Mijn lichaam aan het kruis in den dood zal overgeven en Mijn bloed storten tot vergeving der zonden. Zie vers 35. Want Christus spreekt hier niet van het uiterlijke eten, dat in het Avondmaal geschiedt, alzo hetzelve toen nog niet was ingesteld, maar van het geestelijke eten, dat is, Christus met waar geloof aannemen, en daardoor met Hem verenigd worden, hetwelk door het uiterlijke eten in het Avondmaal betekend wordt.

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

Volgens mij doet niemand dat hier.

Ik reageerde op:
We kunnen wel zeggen dat een bekommerde zondaar verzoend kan zijn met Christus zonder dat hij of zij er verzekerd van is.
Daar reageer ik op. Dat kun je niet zeggen, voor dat iemand verzekerd is, hoe klein en aangevochten ook, er zal altijd iets van een zekerheid zijn.

Een vraag: is iemand die wedergeboren is verzoend met Christus?

Vanuit de mens gezien wel aangezien we pas aan de vruchten, achteraf als hij met God verzoend is, kunnen zeggen dat iemand wedergeboren is en niet voor de verzoening.
Achteraf kan dus wel gezegd worden, toen en toen was God al met mij bezig.
Maar wij moeten vanuit de mens redeneren, niet vanaf de plaats van God en vanuit de mens is er pas sprake van wedergeboorte als hij verzoend is met Christus.

[ejvl]

Waarom kan het niet beginnen bij Jezus Christus?

Wat heb je met eerbied gesproken aan Hem als je niks van jezelf weet.
Iemand die een misdaad pleegt in het natuurlijke moet toch ook voor de rechter komen? In de catechismus lees ik het ook niet terug. In Zondag 5 komt er licht over Zijn Persoon en dat wordt in de verdere zondagen verder uitgewerkt. De wet is de tuchtmeester tot Christus.
Dat zie je ook terug in de Christenreis. Christen kwam ook eerst onder de wet.

Dan ben ik wel benieuwd wat je van onderstaande citaten vind:

Heeft ieder die de droefheid naar God kent evenveel smart? Nee, er is diepe smart en minder diepe smart. Bij de wedergeboorte kent iedereen pijn, maar sommigen hebben erger pijn dan anderen.
Denk aan mensen die van nature onbuigzamer en hoogmoediger van aard zijn dan anderen. Zij vernederen zich niet zo gemakkelijk. Deze mensen moeten dieper verootmoedigd worden. Sommige mensen zijn groter overtreders geweest dan anderen. Hun droefheid zal groter zijn en in overeenstemming met de zonden die zij gedaan hebben.
In het dagelijks leven moet bij sommige mensen de pus verwijderd worden met een naald, bij anderen moet dat gebeuren met een lancet. Zeer verdorven zondaren moeten zelfs verwond worden met de hamer van de wet.
De Heere heeft sommige zondaren bestemd voor een hogere dienst. Daartoe worden zij ook bekwaam gemaakt. Om uitnemende dienstknechten van God te worden, moeten ze ook diep verootmoedìgd worden. Het is Gods gewone weg om degenen die Hij bestemt om pilaren in Zijn Kerk te worden meer te louteren dan anderen. Paulus, de prins der apostelen, kende drie dagen dat hij niet at en dronk. Hij moest als vaandeldrager Gods Naam dragen voor de heidenen. Daarom werd hij dieper doorboord met berouw.
-Thomas Watson
Leer toch onderscheiden acht geven op de wegen Gods. God leidt al Zijn kinderen niet op dezelfde wijze. De één wordt door een bitter Mara, en de ander door een lieflijk Elim naar Kanaän geleid. Ja, soms zal God wel zulken, die het meest buitensporig in de zonden geweest zijn, op het lieflijkst lokken en nodigen tot Zijn gemeenschap, en hun niet meer gezicht van hun zonden en overtuiging geven, dan zij nodig hebben om hen tot Jezus te brengen; ja van het begin hunner overtuiging af het oog op Jezus en Zijn algenoegzaamheid doen vestigen, waardoor alle naarheid wordt weggenomen. En anderen, die burgerlijk hebben geleefd, ja godsdienstigen zedig waren, worden wel eens door zo'n nare weg geleid, dat ze als het ware de spranken van de hel in hun consciëntie gevoelen. Waardoor de Heere hun wil leren, dat het steunen op eigen gerechtigheid even verfoeilijk voor Hem is als openbaar in de zonde te leven. Leert dan tot uw bemoediging de verscheidene wegen Gods kennen.
-Petrus Immens
Meent ge, dat elk een op een en dezelfde wijze uit de natuurstaat in de genadestaat komt? Neen, dat geschiedt op verscheidene wijzen. Met de één gaat het bard toe, en het is een barre noorden wind die er waait; met de ander gaat het zacht toe, 't is als het suizen van een zachte stilte, een liefelijke zuidenwind die hen bewaait; de een wordt als voorbij en door de hel gesleept, de ander wordt als voorbij en door de hemel geleid; de een geschiedt het met vele verschrikkingen en vervaarnissen, de ander met veel vrijmoedigheid en blijdschap. De Heere is vrij in Zijn doen".
-Bernardus Smytegelt
A: Sommigen worden schielijk, in korte tijd overgebracht. B: Sommigen worden overgebracht door en met grote verschrikkingen en ontsteltenissen der wet, des doods en der verdoemenis. C: Sommigen op evangelische wijze. De zaligheden en de volheid van den Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel, en de zoetigheden van de evangelische goederen vervullen zo hun zielen, dat ze geen tijd hebben om aan hun zonden en verschrikking te denken. Maar zij worden als verslonden door het evangelie, en zij ontvangen Jezus met blijdschap. D: sommigen brengt de Heere over in vele bedaardheid, door het gezicht van waarheden: in bedaardheid zien zij hun zondige en ellendige staat buiten Christus. (...) Zij hebben niet vele smartelijke droefheid, ook geene verrukkende blijdschap, maar een genoegen in, een zoete goedkeuring van waarheden, zo ten opzichte van hun ellende, als ten opzichte van de zaligheid in Christus (...). E: sommigen worden bekeerd met vele wisselingen van droefheid, blijdschap enz. (...).
Hij onderscheidt een groep mensen die op radicale wijze tot bekering komen, zonder eerst een hele weg van bestrijding en onzekerheid te zijn gegaan. Als voorbeeld noemt hij Zacheüs, de moordenaar aan het kruis en de stokbewaarder te Filippi.
Dan noemt hij mensen die op wettische wijze tot bekering komen, met veel verschrikkingen en angsten omtrent de dood en de verdoemenis. Hier geeft hij ook de stokbewaarder als voorbeeld, alsook de drieduizend mannen op de eerste Pinksterdag, die verslagen in het hart uitroepen: ‘Wat zullen we doen, mannenbroeders?’
Er zijner die niet met grote verschrikkingen maar op evangelische wijze getrokken zijn, zoals Zacheüs. Levi en Lydia had hij ook kunnen noemen. Brakel verwoordt dit prachtig: ‘De zaligheden en de volheid van de Middelaar Jezus Christus overstelpen de ziel en de zoetigheden van de Evangelische goederen vervullen zo hun zielen dat ze geen tijd hebben om aan hun zonden met verschrikking te denken. Maar ze worden verslonden door het Evangelie en zij ontvangen Jezus met blijdschap.’
Degenen bij wie alles er nogal bedaard aan toegaat. Noch de bediening van de wet, noch de prediking van het evangelie gaat gepaard met grote schokkende ervaringen, maar het voortdurend overdenken ervan wekt het vertrouwen op de Zaligmaker. Ik citeer uit de twaalfde druk van 1733: ‘Sy hebben niet veel smertelijke droefheyt/ ook geen verrukkende blijdtschap: maer een genoegen in/ en soete approbatie (=toestemming) van de Waerheden/ soo ten opsichte van haer elende/ als Saligheyt in Christus/ ende hare aennemige van/ ende verlaten op Christus. Dit zijn doorgaens de bestendigste ende vaste Christenen.’ Volgens de woorden van Hellenbroek tijdens Brakels rouwdienst is Brakel zelf een man die net als Obadja de Heere van jongs af vreest. Blijkbaar schetst hij in de vierde soort van wedergeborenen zijn eigen weg.
Ten slotte beschrijft hij mensen die bekeerd worden met afwisselend droefheid en blijdschap, geloof en ongeloof, strijd en overwinning, vallen en opstaan. Brakel meent dat dit de meest voorkomende soort van gelovigen is.
-Wilhelmus à Brakel

Maar ik heb niet zoveel berouw als ik zou moeten hebben.” Het is Chrístus' werk om u zo berouwvol te maken als u behoort te zijn, en naar Hem moet u toe gaan om berouw te krijgen. U zegt: “O, maar ik heb geen verbroken hart”. Het is Chrístus die uw hart moet verbreken. Het is niet zo dat u zelf uw hart moet verbreken, om vervolgens naar Christus te kunnen gaan met een voldoende verbroken hart. Kom tot Jezus precies zoals u bent, met uw harde, stenen, ongevoelige hart, en vertrouw dat hart, en al het andere, toe aan Zijn reddende kracht. “Ik schijn zelfs geen sterk verlangen te hebben”, zegt iemand. Christus zélf schenkt elk geestelijk verlangen, door Zijn Heilige Geest. Hij is een Zaligmaker die het alfabet van de genade bij de letter A begint. Hij vraagt niet van u dat u zelf eerst tot de letter B, C of D komt, en dat Hij u dan pas wil ontmoeten. Nee, Hij begint bij het begin

Spurgeon

[Erskinees]

Wat wil je er mee zeggen?
Vele van Zijn discipelen vonden deze rede hard.
Wat een troost ook als je vers 63 leest De Geest is het, Die levend maakt; het vlees is niet nut. De woorden, die Ik tot u spreek, zijn geest en zijn leven. Geen enkel iets uit ons, alleen het door U door U alleen. Dat wonder is toch niet te vatten als Hij komt te werken in een mens. De oefeningen zullen dan ook de Heilige Geest gewerkt woorden. Overtuiging van schuld en straf, in het begin meestal eerst de dadelijke zonden, later ook zonde van het verleden en de gedachten. Hij zal ze ook lokken, ja lokken met koorden van liefde, ja die liefde die de mens niet kan plaatsten, maar niet wil en kan missen, en ja dan komt ook die betrekking op de levende God, als kan die mens dat niet vatten als hij ziet op zichzelf, zo'n zondig schepsel, dat hij nog niet weggeworpen is, is dan zo'n wonder. Hij roept dag en nacht tot die God, zoals de ouden dan zijn, ze kunnen over geen stootje heen stappen. Gods Woord is zo dierbaar, al leest hij ook zo vaak veroordeling en oordeel. God kan over Zijn heilig recht niet heenstappen, maar toch kunnen ze Hem niet loslaten. Ze krijgen ook zo'n betrekking op de levende Kerk. Godsdienste of wereldse vrienden verstaan hem niet meer. De Heere kan dan in de wegen ook zo wonderlijk bij elkaar brengen, dat ze zelf niet hoeven te zoeken. Ze krijgen ook het 'kerkvirus', hij zou elke dag wel naar de kerk willen om Zijn Woord te mogen horen. Ze horen dingen die daarvoor nooit hoorden. Al vloeien de tranen over zijn schuld en zonde toch blijft hij naar de kerk gaan. Die Psalmen worden ook zo'n apotheek, het leven ligt erin verklaard.
Als je hem vraagt en zegt man kan je sterven zal hij zeker zeggen welnee, maar die God kan ik niet missen. Ik weet dat de ware grond alleen in Christus ligt, maar Hij is zo verborgen, o dat Hij plek en plaats voor Zichzelf zou willen maken.
Dan kan er ook weer zo'n tijd komen dat alles weer zo dood wordt, alles weer zo godsdienstig of werelds of beide. Zoals zo vele van Gods knechten dan vroeger zeiden, je moet aan een eind komen. Ja daar brengt de Heere hem wel op Zijn tijd, dat hij bukt en buigt, dat er een er nog een Weg en een Middel is om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen, o ja dan roept hij uit, wat een wonder toch, ik kan nog zalig worden, dan mag er iets van Hem gezien worden, wat een wonder. Tijden later gevoelt hij wel dat de pijl verder ligt, dat er weer plek en plaats gemaakt moet worden voor Hem in Zijn Persoon. De Heere kan daar verschillende wegen in gaan, maar altijd loopt het weer uit in de dood, dat het aan het eind komt en wat kan er dan een vijandschap van de mens komen dat hij al zijn pareltjes niet wil kwijtraken. Maar eeuwig wonder als Hij plaats gaat maken voor de grote Parel, dat ze ziel niet meer vecht, maar mag bukken en buigen onder het recht, dat Christus geschonken wordt aan de ziel, geopenbaard wordt.
Ja dan kan die ziel sterven, ja dan zou hij soms niet anders willen, eeuwig die Koning groot maken. En ach ook na de openbaring zijn er nog weer zoveel andere zaken die die Heere Zijn volk wil leren...
Ik geloof van harte dat de Heere vele van Zijn volk zo geleerd en bekeerd heeft, al kunnen er zeker verschillen zijn.

Heb je nou alle clichés van predikanten uit de kast getrokken en achter elkaar geplakt?

[Zeeuw]

Ds. Huijser zei het gisterenavond zo, als het gaat over of een zondaar die ingelijfd wordt in Christus, Hem aanvankelijk nog niet kent, maar toch al gerekend wordt tot de 'kleinen': "Het kan zo zijn, maar het kan het net zo goed niet zijn. Één ding is zeker, zulke mensen moet je niet aan het Avondmaal halen. Laat het maar eerst eens overzomeren en overwinteren. Als het werkelijk uit God is, zal het wel openbaar komen. Pas toch op dat u mensen voor 'kleinen' houdt, die God niet voor 'kinderen' houdt, maar voor bastaards." (in eigen woorden)

Dit n.a.v. een preek over Zacheria 13: 7, waar geschreven staat: Zwaard, ontwaak tegen Mijn Herder, en tegen den Man Die Mijn Metgezel is, spreekt de HEERE der heirscharen; sla dien Herder, en de schapen zullen verstrooid worden; maar Ik zal Mijn hand tot de kleinen wenden.

En daar ben ik het helemaal mee eens.

Ik hoop dat hier ook de omgekeerde situatie besproken is Jantje, nav de tekst uit Mattheus 18.