Wist je dat...

[Luther]

Ik herken de worsteling van Mara wel; maar kan me ook wel vinden in de postings van Luther, Sheba en Huisman.

Het verlangen om je kinderen op te voeden naar Gods Woord en daarin trouw te zijn is geen garantie voor het 'slagen' ervan.
De praktijk is soms weerbarstiger; daar spelen karakters maar ook omgeving (vriendenkring) eveneens een grote rol.

Wees zuinig op wat er mag zijn en wees er dankbaar voor dat je kinderen hebt waaraan je wat kwijt kan.
En buit de tijd uit die je hebt tot ze een jaar of 14 zijn!
Ze kunnen daarna ineens zo veranderen en ontoegankelijk worden.

En ween je met Rachel over je kinderen....
Jer. 31:16 Zo zegt de HEERE: Bedwing uw stem van geween, en uw ogen van tranen; want er is loon voor uw arbeid, spreekt de HEERE; want zij zullen uit des vijands land wederkomen.
17 En er is verwachting voor uw nakomelingen, spreekt de HEERE

Precies. Ik ben blij dat je deze kant benadrukt!

[Luther]

Oren open zetten Luther.

Sorry, ik hoor heel veel. Maar ik heb hier over positieve en bijbelgetrouwe gezinnen. Daar gaat gelukkig ook nog heleboel goed, terwijl ik uit jouw verhalen de indruk krijg dat het niet anders dan doffe ellende is.
Het kan inderdaad zo zijn dat er heel veel aan de hand is, dat ouders verscheurd worden door verdriet. Maar ook dan b;ijft hij/zij voor God even bereikbaar als wanneer alles goed lijkt te gaan.

Dan nog een stap verder, je eigen kind kan zich aan de regels houden, maar hij/zij krijgt verkering, waar weer andere regels gelden. Onze oudste was best op normale tijden thuis op zaterdagavond, ruim voor 12, maar bij zijn vriendin thuis namen ze het niet zo nauw, dus kwam hij gerust 1 uur bij haar vandaan, als hij haar had thuisgebracht.
Haar ouders vonden het niet goed als hij bij hen bleef slapen, zoals ik had voorgesteld, of andersom.
Dus dat glijdt je dan uit handen, ook de zondagsbesteding bij hen was anders (ondanks dat zij "rechtser" in de leer zijn dan wij)

Volgens mij is dit prima bespreekbaar. Als er een open en liefdevolle verhouding is, willen kinderen hun ouders toch ook gen verdriet doen?

En wij hebben nooit toegegeven aan die druk hoor, voorzover mogelijk. Pubers zijn toch op zoek naar grenzen, dus moet je die hen bieden.

Precies. En ik ben weleens bang dat er soms te weinig leiding wordt gegeven.

Maar nogmaals, een 15 jarige paai je niet met wat lekkers of een spelletje.

Bah, dit zeg je nu al voor de vierde keer. Waarom dat negatieve woord 'paaien'? Wat is dat voor onzin! Maar maak de zondag alstublieft wel een gezellige dag, met elkaar als gezin.

Ik denk dat de ouders een paar decennia geleden het gemakkelijker hadden, in die zin, alle neuzen stonden dezelfde kant op. Niemand had tv bij ons in de gemeente, er was elke zondagavond jv, dus pubers waren op die avond onder de pannen. Als ik nu de verschillen onderling hoor en zie, slaat de schrik me om het hart. Als ik kleinkinderen mag krijgen, hoe zal dat dan gaan?

Daarom is het ook belangrijk om kinderen al jong te leren om zelfstandig te zijn, en een eenling te durven zijn ook in een refogroep. Wat dat betreft hebben we de afgelopen jaren veel geleerd, en onze kinderen ook.

Mijn dochter draagt een rok, maar een hoed krijg ik niet aangepraat, omdat zij het enige meisje is dan en de echtgenotes van de gastpredikanten ook de één na de ander hun hoed af hebben gezet. En als zelfs dan de echtgenote van een ambtsbroeder met een spijkerbroek in de kerk zit, welke argumenten heb je dan als moeder? Ik ben blij dat zij het zelf niet wil, maar andere meiden doen het nu ook.

En dat is ook moeilijk. Overigens heb je als moeder zeker wel argumenten, maar ik zou - wanneer deze zaken echt tot conflicten zouden leiden, het belangrijker vinden dat ze in de kerk zijn, dan dat ze ook helemaal in het spoor gaan van hoofdbedekking en rok.

Luther, dit speelt bij jullie in de kerk niet, maar het is heel heel erg moeilijk, omdat je toch alleen komt te staan.

Ik merk dat je niet weet waar ik kerk. Dat geeft niet, maar dit speelt bij ons evenzeer.

[ejvl]

Belangrijk is om te kunnen onderbouwen waarom er bepaalde regels zijn. Niet omdat we iets zo gewend zijn. Dan gaat het vaak mis.
Ook iemand van 18 kan lak aan de regels hebben. Hoe er ook gepraat wordt.

[Luther]

Met het aansturen van vriendschappen ben ik het niet eens, tenzij er gegronde reden voor is.
Nee hoor, ik zet de deur juist open, voor elke vriend, of ze nu kerkelijk zijn of niet.
Ik nodig hen uit om mee te eten en zodoende evangeliseer je op een natuurlijke manier.
Ze maken het Bijbellezen mee, het bidden en danken en dan komt een gesprek op gang. Soms ook helemaal niet!
Wonderlijk is het dan als ze mee naar de kerk willen.
Sinds de lagere school komt een vriendin van één van mijn zoons hier over de vloer.
Verdrietig voelt het dan als het meisje het aanhoort en er verder niets mee doet.
Maar dan opeens met een kerkelijke vriend aankomt.
Wij kunnen zaaien Huisman, maar de Heere moet wasdom geven, ook in onze eigen kinderen!

Absoluut mee oneens! Vriendschappen van onze kinderen zijn geen evangelisatieproject en zijn ook niet zonder gevolgen.
Heel goed dat je iets van je invloed probeerde aan te wenden, maar vergeet niet dat de invloed van die vriend op jouw kind de rest van de uren veel groter is. Wij proberen wel extra te sturen in positieve vriendschappen, graag leren we ook de ouders kennen. En als ze een keer met iemand thuiskomen, waar we moeite mee hebben, dan laten we dat weten.

[Mara]

Met het aansturen van vriendschappen ben ik het niet eens, tenzij er gegronde reden voor is.
Nee hoor, ik zet de deur juist open, voor elke vriend, of ze nu kerkelijk zijn of niet.
Ik nodig hen uit om mee te eten en zodoende evangeliseer je op een natuurlijke manier.
Ze maken het Bijbellezen mee, het bidden en danken en dan komt een gesprek op gang. Soms ook helemaal niet!
Wonderlijk is het dan als ze mee naar de kerk willen.
Sinds de lagere school komt een vriendin van één van mijn zoons hier over de vloer.
Verdrietig voelt het dan als het meisje het aanhoort en er verder niets mee doet.
Maar dan opeens met een kerkelijke vriend aankomt.
Wij kunnen zaaien Huisman, maar de Heere moet wasdom geven, ook in onze eigen kinderen!

Absoluut mee oneens! Vriendschappen van onze kinderen zijn geen evangelisatieproject en zijn ook niet zonder gevolgen.
Heel goed dat je iets van je invloed probeerde aan te wenden, maar vergeet niet dat de invloed van die vriend op jouw kind de rest van de uren veel groter is. Wij proberen wel extra te sturen in positieve vriendschappen, graag leren we ook de ouders kennen. En als ze een keer met iemand thuiskomen, waar we moeite mee hebben, dan laten we dat weten.

Ja, en dan?
Over welke leeftijden hebben Huisman en jij het w.b. het aansturen van vriendschappen?

Sorry, maar dit klinkt mij meer als beknotten in alles dan in opvoeden en begeleiden.

Bij mijn ouders was ook iedereen welkom en jaren na hun overlijden hoor ik nog van mensen hoe fijn ze dat hebben gevonden.
Ik denk dat mijn vader vaker omviel met een "boekverkoper" en consorten dan met een vriend uit de wereld.

[Dodo]

Ik voel grotendeels mee met Mara.

Als ik de postings van Huisman en Luther lees, lijkt het of het maakbaar is. Als je zus en zo doet, komt/gaat het wel goed. Er is een soort zelfvertrouwen bij hen. Ik bedoel niet dat ze alles in eigen kracht doen, maar ik denk dat ze niet die worsteling kennen dat je als ouders álles doet en probeert en dat het je bij de handen afgebroken wordt.

[huisman]

Met het aansturen van vriendschappen ben ik het niet eens, tenzij er gegronde reden voor is.
Nee hoor, ik zet de deur juist open, voor elke vriend, of ze nu kerkelijk zijn of niet.
Ik nodig hen uit om mee te eten en zodoende evangeliseer je op een natuurlijke manier.
Ze maken het Bijbellezen mee, het bidden en danken en dan komt een gesprek op gang. Soms ook helemaal niet!
Wonderlijk is het dan als ze mee naar de kerk willen.
Sinds de lagere school komt een vriendin van één van mijn zoons hier over de vloer.
Verdrietig voelt het dan als het meisje het aanhoort en er verder niets mee doet.
Maar dan opeens met een kerkelijke vriend aankomt.
Wij kunnen zaaien Huisman, maar de Heere moet wasdom geven, ook in onze eigen kinderen!

Absoluut mee oneens! Vriendschappen van onze kinderen zijn geen evangelisatieproject en zijn ook niet zonder gevolgen.
Heel goed dat je iets van je invloed probeerde aan te wenden, maar vergeet niet dat de invloed van die vriend op jouw kind de rest van de uren veel groter is. Wij proberen wel extra te sturen in positieve vriendschappen, graag leren we ook de ouders kennen. En als ze een keer met iemand thuiskomen, waar we moeite mee hebben, dan laten we dat weten.

Ja, en dan?
Over welke leeftijden hebben Huisman en jij het w.b. het aansturen van vriendschappen?

Sorry, maar dit klinkt mij meer als beknotten in alles dan in opvoeden en begeleiden.

Bij mijn ouders was ook iedereen welkom en jaren na hun overlijden hoor ik nog van mensen hoe fijn ze dat hebben gevonden.
Ik denk dat mijn vader vaker omviel met een "boekverkoper" en consorten dan met een vriend uit de wereld.

Wat huisman aangaat . Het positief sturen van vriendschappen begint al vroeg maar is vooral belangrijk als ze de puberleeftijd hebben bereikt.

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt. Helma haalde al een belofte aan uit Gods Woord en er staan nog veel meer beloften in de Schrift voor onze kinderen. Het eerste in de opvoeding is om deze beloften aan de HEERE voor te houden en ze je kinderen te onderwijzen.

Wij houden veel te veel zaken voor bijzaken en verwateren daarmee het christelijke geloof.

[huisman]

Ik voel grotendeels mee met Mara.

Als ik de postings van Huisman en Luther lees, lijkt het of het maakbaar is. Als je zus en zo doet, komt/gaat het wel goed. Er is een soort zelfvertrouwen bij hen. Ik bedoel niet dat ze alles in eigen kracht doen, maar ik denk dat ze niet die worsteling kennen dat je als ouders álles doet en probeert en dat het je bij de handen afgebroken wordt.

Natuurlijk denk ik niet dat het maakbaar is maar wij hebben wel beloofd om onze kinderen op te voeden in de voorzeide leer. Dan zul je heel veel keuzes moeten maken die tegen de stroom ingaan.
Lees wat mensen als Spurgeon en Ryle over de opvoeding schrijven.

[Sheba]

Het heeft niet met beknotten te maken maar met het regeren over je huis misschien!
Nergens lees ik dat ze het maakbaar vinden. Maar dat is wat anders dan je verantwoordelijkheid in deze niet te nemen.
Verder is er ook al eerder gezegd. Het is de Heere die alles werkt!


Wanneer je kinderen omgang krijgen met iemand die hen van de Heere probeert af te houden, ( bewust of onbewust) wat doe je dan?
Wanneer je kinderen verkering krijgen is dat geen spelletje, geen probeerseltje. Als het goed is wordt er toch gekeken of er een leven met de Heere is?
Het is misschien heel cru gezegd. Maar stel dat je zoon of dochter kennis krijgt aan een buitenkerkelijk iemand met het doel tot een huwelijk kan en mag je daar als christelijke ouders dan toestemming voor geven? ( Lees eens wat de puriteinen hierover zeggen) of is inmiddeks ook in de gereformeerde gezindte geen toestemming van ouders meer nodig?
Hoe kan er sprake zijn van eenheid als de werkelijke eenheid ontbreekt?
En hoe kan je dan überhaupt een zegen over het huwelijk vragen aks tenminste een van hen het buiten die God wil leven aan Wie een zegen over het huwelijk wordt gevraagd?

(Lees in dit verband eens het boekje: liefde en trouw bij de puriteinen , Drs. P. Den Ouden)

[Mara]

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt.

Het is andersom, bij jullie lijkt alles te lukken en kun je je kinderen met van alles in eigen hand en beheer houden.
Mij lukt dat niet, één kind heeft PDDNos en dan wordt de gebruiksaanwijzing wel een tikkie anders hoor, kan ik je melden.
Maar het is moeilijk om te zien dat je kind linksaf slaat, als je verwacht dat het met jou mee rechtsaf zal slaan.
Ik heb het niet over grote misstanden. De buitenwereld heeft er vaak niet eens weet van.
Jij en Luther hebben blijkbaar zeer volgzame kinderen, die gehoorzaam zijn in alles en zich ook altijd laten bijsturen.
Ik denk dat zelf voorleven belangrijker is dan het bij hen erin te slaan (niet letterlijk).

Mijn broer kwam er onlangs achter dat een zoon (19 jaar) op zondag benzine had getankt.
Hij wist niet hoe hij dit nu aan moest pakken. Boos? Verdrietig? Teleurgesteld?
Mijn schoonzus wil dat hij erover zwijgt, het ligt al zo precair met die jongen.
Wat zou jij doen Huisman? Of gebeurt dit überhaupt nooit in jouw gezin?

[huisman]

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt.

Het is andersom, bij jullie lijkt alles te lukken en kun je je kinderen met van alles in eigen hand en beheer houden.
Mij lukt dat niet, één kind heeft PDDNos en dan wordt de gebruiksaanwijzing wel een tikkie anders hoor, kan ik je melden.
Maar het is moeilijk om te zien dat je kind linksaf slaat, als je verwacht dat het met jou mee rechtsaf zal slaan.
Ik heb het niet over grote misstanden. De buitenwereld heeft er vaak niet eens weet van.
Jij en Luther hebben blijkbaar zeer volgzame kinderen, die gehoorzaam zijn in alles en zich ook altijd laten bijsturen.
Ik denk dat zelf voorleven belangrijker is dan het bij hen erin te slaan (niet letterlijk).

Mijn broer kwam er onlangs achter dat een zoon (19 jaar) op zondag benzine had getankt.
Hij wist niet hoe hij dit nu aan moest pakken. Boos? Verdrietig? Teleurgesteld?
Mijn schoonzus wil dat hij erover zwijgt, het ligt al zo precair met die jongen.
Wat zou jij doen Huisman? Of gebeurt dit überhaupt nooit in jouw gezin?

Nee mijn kinderen tanken niet op zondag. Zijn ze het echt vergeten dan mogen ze mijn (tweede) auto gebruiken.

Voor de rest vind ik je toon niet prettig. Onze kinderen zijn hetzelfde als alle kinderen na de zondeval, ze hebben van nature een boos hart.
Dat onze kinderen tot nu toe in het spoor van de ouders gaan is trouwens niet dankzij onze opvoeding maar ondanks onze gebrekkige opvoeding. Wij kijken er met verwondering en dankbaarheid naar maar beseffen dat het geschonken zegeningen zijn om niet.

[Luther]

Ik voel grotendeels mee met Mara.

Als ik de postings van Huisman en Luther lees, lijkt het of het maakbaar is. Als je zus en zo doet, komt/gaat het wel goed. Er is een soort zelfvertrouwen bij hen. Ik bedoel niet dat ze alles in eigen kracht doen, maar ik denk dat ze niet die worsteling kennen dat je als ouders álles doet en probeert en dat het je bij de handen afgebroken wordt.

Natuurlijk denk ik niet dat het maakbaar is maar wij hebben wel beloofd om onze kinderen op te voeden in de voorzeide leer. Dan zul je heel veel keuzes moeten maken die tegen de stroom ingaan.
Lees wat mensen als Spurgeon en Ryle over de opvoeding schrijven.

Wat huisman aangaat . Het positief sturen van vriendschappen begint al vroeg maar is vooral belangrijk als ze de puberleeftijd hebben bereikt.

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt. Helma haalde al een belofte aan uit Gods Woord en er staan nog veel meer beloften in de Schrift voor onze kinderen. Het eerste in de opvoeding is om deze beloften aan de HEERE voor te houden en ze je kinderen te onderwijzen.

Wij houden veel te veel zaken voor bijzaken en verwateren daarmee het christelijke geloof.

Kortheidshalve sluit ik me bij huisman aan.

[Luther]

Het heeft niet met beknotten te maken maar met het regeren over je huis misschien!
Nergens lees ik dat ze het maakbaar vinden. Maar dat is wat anders dan je verantwoordelijkheid in deze niet te nemen.
Verder is er ook al eerder gezegd. Het is de Heere die alles werkt!

Wanneer je kinderen omgang krijgen met iemand die hen van de Heere probeert af te houden, ( bewust of onbewust) wat doe je dan?
Wanneer je kinderen verkering krijgen is dat geen spelletje, geen probeerseltje. Als het goed is wordt er toch gekeken of er een leven met de Heere is?
Het is misschien heel cru gezegd. Maar stel dat je zoon of dochter kennis krijgt aan een buitenkerkelijk iemand met het doel tot een huwelijk kan en mag je daar als christelijke ouders dan toestemming voor geven? ( Lees eens wat de puriteinen hierover zeggen) of is inmiddeks ook in de gereformeerde gezindte geen toestemming van ouders meer nodig?
Hoe kan er sprake zijn van eenheid als de werkelijke eenheid ontbreekt?
En hoe kan je dan überhaupt een zegen over het huwelijk vragen aks tenminste een van hen het buiten die God wil leven aan Wie een zegen over het huwelijk wordt gevraagd?

(Lees in dit verband eens het boekje: liefde en trouw bij de puriteinen , Drs. P. Den Ouden)

Kortheidshalve sluit me ook hier van harte bij aan!

[Luther]

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt.

Het is andersom, bij jullie lijkt alles te lukken en kun je je kinderen met van alles in eigen hand en beheer houden.

Nee hoor, zeker gaat niet alles goed hier. Was dat maar waar. Maar ik heb me willen verzetten tegen het negatieve beeld dat je hier neerzet.

Mij lukt dat niet, één kind heeft PDDNos en dan wordt de gebruiksaanwijzing wel een tikkie anders hoor, kan ik je melden.
Maar het is moeilijk om te zien dat je kind linksaf slaat, als je verwacht dat het met jou mee rechtsaf zal slaan.
Ik heb het niet over grote misstanden. De buitenwereld heeft er vaak niet eens weet van.
Jij en Luther hebben blijkbaar zeer volgzame kinderen, die gehoorzaam zijn in alles en zich ook altijd laten bijsturen.
Ik denk dat zelf voorleven belangrijker is dan het bij hen erin te slaan (niet letterlijk).

Alweer zo negatief.... Alsof ik hiervoor beweerd heb dat we dingen erin slaan. Ik zal je eerlijk vertellen: ik heb dit topic aan onze oudste twee verteld en samengevat. Ze waren verontwaardigd, alsof ze een beetje watjes zijn, die met een chipszakje in het gareel gehouden worden... (Enne... ASS kennen we van binnenuit...)

Mijn broer kwam er onlangs achter dat een zoon (19 jaar) op zondag benzine had getankt.
Hij wist niet hoe hij dit nu aan moest pakken. Boos? Verdrietig? Teleurgesteld?
Mijn schoonzus wil dat hij erover zwijgt, het ligt al zo precair met die jongen.
Wat zou jij doen Huisman? Of gebeurt dit überhaupt nooit in jouw gezin?

Ik heb in een noodsituatie ook eens op zondag getankt. Zo gaat dat in noodsituaties... Als dit gewoon wordt, zijn er daarvoor al veel meer dingen gebeurd en besproken. Hoe pak je dat aan? Dat hangt per situatie af. Het zou kunnen zijn dat je inderdaad er wijs aan doet om te zwijgen. Of het te laten bij: Jammer dat je dat gedaan hebt. Ik denk echter dat er dan andere zaken, in een ander stadium besproken zijn/moeten worden.
En inderdaad: er kan een moment komen dat je nog alleen maar kunt voorleven. Dan laat je je pijn en je verdriet liggen voor Gods aangezicht, en laat je merken dat je kind niet wordt afgewezen. Dat hij welkom blijft, dat je liefde blijft geven, maar wel dat ze duidelijk merken dat je de zonde blijft afwijzen.

[samanthi]

Ik vind jou trouwens erg negatief spreken over een christelijke opvoeding. Of alles toch mislukt.

Het is andersom, bij jullie lijkt alles te lukken en kun je je kinderen met van alles in eigen hand en beheer houden.
Mij lukt dat niet, één kind heeft PDDNos en dan wordt de gebruiksaanwijzing wel een tikkie anders hoor, kan ik je melden.
Maar het is moeilijk om te zien dat je kind linksaf slaat, als je verwacht dat het met jou mee rechtsaf zal slaan.
Ik heb het niet over grote misstanden. De buitenwereld heeft er vaak niet eens weet van.
Jij en Luther hebben blijkbaar zeer volgzame kinderen, die gehoorzaam zijn in alles en zich ook altijd laten bijsturen.
Ik denk dat zelf voorleven belangrijker is dan het bij hen erin te slaan (niet letterlijk).

Mijn broer kwam er onlangs achter dat een zoon (19 jaar) op zondag benzine had getankt.
Hij wist niet hoe hij dit nu aan moest pakken. Boos? Verdrietig? Teleurgesteld?
Mijn schoonzus wil dat hij erover zwijgt, het ligt al zo precair met die jongen.
Wat zou jij doen Huisman? Of gebeurt dit überhaupt nooit in jouw gezin?

Ik kan heel goed met je mee voelen, Mara wij hebben ook kinderen met "lettertjes" Ja ja volgens de familie te streng voor de pubers, maar als baby vonden ze dat we ze verwende, bij de eerste was ik 20 jaar tja en dan die verschrikkelijke bemoeizucht van twee kanten, bij het opgroeien, hoewel aan beide kanten avondmaalgangers, hebben ze heel wat onkruid tussen de tarwe gestrooid, over kleding, tv kijken, op tijd thuis komen, niets was er goed, alles kwam volgens hen uit de zware godsdienst dus was zonder pardon verkeerd. Een paar van mijn kinderen zijn van het pad af (geweest), maar de Heere is genadig en rechtvaardig en daarom mogen wij pleiten op Zijn beloften Die Hij gaf bij de doop.

Weet je waar ik ook troost uit heb?
Alle huisgodsdienst, de teksten, hoofdstukken, psalmen die in hun geheugen zit kan de duivel wel verduisteren, maar er niet uit halen.