Wat in ieder geval niet moet: een beeld schetsen alsof het altijd aan de ouders ligt als kinderen een andere weg gaan.

Preek bespreken, boekjes lezen en dat soort dingen: allemaal mooi. Maar het christendom moet ook nog wat anders zijn dan dat. En dat ontbreekt nogal eens. Als kinderen klein zijn zien ze dat niet. Maar raken ze maatschappelijk wat of zeer betrokken dan kan er vervreemding ontstaan met de kerk van thuis.

refo schreef:Wat in ieder geval niet moet: een beeld schetsen alsof het altijd aan de ouders ligt als kinderen een andere weg gaan.

Preek bespreken, boekjes lezen en dat soort dingen: allemaal mooi. Maar het christendom moet ook nog wat anders zijn dan dat. En dat ontbreekt nogal eens. Als kinderen klein zijn zien ze dat niet. Maar raken ze maatschappelijk wat of zeer betrokken dan kan er vervreemding ontstaan met de kerk van thuis.

En laat ik dat nu ook met je eens zijn.

De eerste tien jaar zijn belangrijk in de zin van de gewenning (negatief: de sleur. Positief: het inscherpen), zeker. Maar ook niet meer dan dat.

refo schreef:De eerste tien jaar zijn belangrijk in de zin van de gewenning (negatief: de sleur. Positief: het inscherpen), zeker. Maar ook niet meer dan dat.

Niet meer dan dat... Noem het maar weinig. Hoe hun weg ook gaat, wat er dan in komt, gaat er nooit meer uit. En dat wil de Heere op cruciale momenten weer gebruiken.

.....en wat is de waarde van de doop in onze gezindte??? refo antwoord daar nu eens op.

Welke gezindte?
In onze gemeente is die waarde in de praktijk nihil. Er wordt bij de doop een prachtig formulier gelezen, een matige toespraak gehouden, 2 mooie gebeden gelezen..
Maar als de kinderen de kerk uit worden gedragen wordt het formulier afgescheurd zodat de laatste zin is: tenzij wij van nieuws geboren worden.
Als ouders dan zelf onbekeerde naamchristenen gevonden worden en dat zelf ook zo vinden dan wordt geloofsopvoeding problematisch. Dan wordt van de sleur ook weer meer gemaakt dan het is.

Maar zo erg is het niet overal, en zo was het daar 30 jaar geleden ook niet.

Luther schreef:

Mara schreef:Maar ik vind het behoorlijk naief door te denken dat je met een zakje chips, een spelletje en goede bedoelingen ALLE kinderen in het gareel kan houden.
De praktijk wijst wel anders uit!

Maar beweert dat hier dan?
Ik heb dat in elk geval niet willen zeggen. En ik maak me geen illusies; het kan over een paar jaar weer anders zijn. Maar ik ben me wel zeer bewust van het feit dat de eerste tien jaar van de opvoeding veel belangrijker zijn dan soms wordt gezegd.

Persoonlijk vind ik het "makkelijker en natuurlijker" om met een jong kind over de Heere te praten, hen die weg te wijzen, liedjes met hen te zingen.
Een puber zorgt dat er afstand komt, al verschilt dat per kind, dat merk ik ook.
Maar ik heb er eentje bij, die de deur echt dichtgeklapt heeft, ik weet niet meer wat er werkelijk in hem omgaat.
Hij lag in het ziekenhuis en zelfs daar lukte het me niet om van hart tot hart met elkaar te spreken.
Dan denk ik maar aan de raad: Lukt het niet om met je kinderen over God te spreken, spreek dan maar met God over je kind.
En denk ik terug aan die oude dominee, wiens zoon helemaal afgedwaald is geraakt.
Zou hij dan ook een verkeerde opvoeding hebben gegeven?
En van een andere predikant hoorden wij het ook, zoon jarenlang afgedwaald geweest, maar hij keerde terug nadat hij ergens een Bijbel vond.
Dominee bond ons allen op het hart om vooral voor je kind te blijven bidden, ook al lijkt het een verloren zaak geworden.

Kijk Luther, daar heb je wat aan in de praktijk. Niet aan "mooie verhalen", dat kan de ander ontmoedigen omdat het helemaal niet gaat zoals je gehoopt had.
Hoe kun je een slungel van 1.90 uit bed en mee naar de kerk krijgen, als hij niet wil? Dat lukt je toch niet?
Of als ze melden: we gaan dit weekend naar Opwekking, nou doei. Hoe wilde jij dit tegenhouden?
Er zijn ouders in onze gezindte die hier mee te maken hebben!

refo schreef:Wat in ieder geval niet moet: een beeld schetsen alsof het altijd aan de ouders ligt als kinderen een andere weg gaan.

Nee precies. Het ligt niet aan het wel of niet lezen van stichtelijke boekjes.

Mara schreef:

Luther schreef:

Mara schreef:Maar ik vind het behoorlijk naief door te denken dat je met een zakje chips, een spelletje en goede bedoelingen ALLE kinderen in het gareel kan houden.
De praktijk wijst wel anders uit!

Maar beweert dat hier dan?
Ik heb dat in elk geval niet willen zeggen. En ik maak me geen illusies; het kan over een paar jaar weer anders zijn. Maar ik ben me wel zeer bewust van het feit dat de eerste tien jaar van de opvoeding veel belangrijker zijn dan soms wordt gezegd.

Persoonlijk vind ik het "makkelijker en natuurlijker" om met een jong kind over de Heere te praten, hen die weg te wijzen, liedjes met hen te zingen.
Een puber zorgt dat er afstand komt, al verschilt dat per kind, dat merk ik ook.
Maar ik heb er eentje bij, die de deur echt dichtgeklapt heeft, ik weet niet meer wat er werkelijk in hem omgaat.
Hij lag in het ziekenhuis en zelfs daar lukte het me niet om van hart tot hart met elkaar te spreken.
Dan denk ik maar aan de raad: Lukt het niet om met je kinderen over God te spreken, spreek dan maar met God over je kind.
En denk ik terug aan die oude dominee, wiens zoon helemaal afgedwaald is geraakt.
Zou hij dan ook een verkeerde opvoeding hebben gegeven?
En van een andere predikant hoorden wij het ook, zoon jarenlang afgedwaald geweest, maar hij keerde terug nadat hij ergens een Bijbel vond.
Dominee bond ons allen op het hart om vooral voor je kind te blijven bidden, ook al lijkt het een verloren zaak geworden.

Kijk Luther, daar heb je wat aan in de praktijk. Niet aan "mooie verhalen", dat kan de ander ontmoedigen omdat het helemaal niet gaat zoals je gehoopt had.
Hoe kun je een slungel van 1.90 uit bed en mee naar de kerk krijgen, als hij niet wil? Dat lukt je toch niet?
Of als ze melden: we gaan dit weekend naar Opwekking, nou doei. Hoe wilde jij dit tegenhouden?
Er zijn ouders in onze gezindte die hier mee te maken hebben!

Opnieuw stel ik je de vraag: wie heeft hier het tegendeel beweert?
En alle dingen die je zegt over de oude dominee: helemaal eens, uiteraard, maar dat was hier het punt niet. Het ging over jouw stelling dat het eigenlijk altijd wel fout zal gaan.

En je vraag over die slungel van 1.90... Zo lang je kinderen onder jouw verantwoordelijkheid vallen, mag je ook van ze vragen om zich te voegen naar wat in huis geldt, zeker als ze nog minderjarig zijn. Maar inderdaad, er zijn zeer schrijnende situaties waarin dat niet meer lukt. Ik heb een collega, die ook ooit zo'n slungel van 1.90 was. Hij zei me: Weet je wat mij het meest raakte? Als m'n moeder op de rand van m.n bed kwam zitten en met tranen in de ogen zei: Lieve jongen, ik ga naar de kerk. Ik zou zo graag zien dat je meegaat om Gods stem te horen.

refo schreef:Welke gezindte?
In onze gemeente is die waarde in de praktijk nihil. Er wordt bij de doop een prachtig formulier gelezen, een matige toespraak gehouden, 2 mooie gebeden gelezen..
Maar als de kinderen de kerk uit worden gedragen wordt het formulier afgescheurd zodat de laatste zin is: tenzij wij van nieuws geboren worden.
Als ouders dan zelf onbekeerde naamchristenen gevonden worden en dat zelf ook zo vinden dan wordt geloofsopvoeding problematisch. Dan wordt van de sleur ook weer meer gemaakt dan het is.

Dan zou ik een gesprek met de predikant/kerkenraad aangaan want jouw beschuldigingen gaan niet over bijzaken.

Luther schreef: Het ging over jouw stelling dat het eigenlijk altijd wel fout zal gaan.

Dat is mijn stelling niet!
Ik zei dat ondanks je goede bedoelingen en inspanningen het niet lukt om kinderen in het spoor te laten lopen.
En dat het gemakkelijker is om kinderen onder de 10 zoet te houden met iets lekkers en een spelletje.
Zelfs mijn meest serieuze broers en zwagers lukt het niet om dit met hun pubers te doen.
Je mag vaak al blij zijn als er eerbied en aandacht wordt betracht tijdens het Bijbellezen aan tafel.

Ik vind het beeld dat mensen naar buiten toe brengen over hun godsdienstig gezinsleven - en daar bedoel ik jou niet mee! maar in het algemeen - vaak veel te rooskleurig voorgeschoteld.

- Bij ons staat internet en mobieltjes absoluut niet aan
- Bij ons zijn ze vóór de zondag thuis
- Bij ons wordt op zondag alleen gelezen uit een stichtelijk boek

Dus: bij ons zijn alleen gehoorzame kinderen?
Bij wie wonen dan die kinderen met een reserve mobiel? En die elke maandag opgelucht zuchten dat die eindeloze zondag voorbij is?

Mara schreef:

Luther schreef: Het ging over jouw stelling dat het eigenlijk altijd wel fout zal gaan.

Dat is mijn stelling niet!
Ik zei dat ondanks je goede bedoelingen en inspanningen het niet lukt om kinderen in het spoor te laten lopen.
En dat het gemakkelijker is om kinderen onder de 10 zoet te houden met iets lekkers en een spelletje.
Zelfs mijn meest serieuze broers en zwagers lukt het niet om dit met hun pubers te doen.
Je mag vaak al blij zijn als er eerbied en aandacht wordt betracht tijdens het Bijbellezen aan tafel.

Ik vind het beeld dat mensen naar buiten toe brengen over hun godsdienstig gezinsleven - en daar bedoel ik jou niet mee! maar in het algemeen - vaak veel te rooskleurig voorgeschoteld.

1 Bij ons staat internet en mobieltjes absoluut niet aan
2 Bij ons zijn ze vóór de zondag thuis
3 Bij ons wordt op zondag alleen gelezen uit een stichtelijk boek

Dus: bij ons zijn alleen gehoorzame kinderen?
Bij wie wonen dan die kinderen met een reserve mobiel? En die elke maandag opgelucht zuchten dat die eindeloze zondag voorbij is?

1 en 2 zijn bij ons altijd praktijk geweest . Over 2 is door geen van onze 6 kinderen ooit moeilijk gedaan. Maar ze gingen dan ook nooit "uit" .
De zaterdagavond was en is een avond met en voor het gezin.

Om 1 te handhaven wat soms wat meer overtuiging nodig maar ook dat is ook door de kinderen nooit als een last ervaren.


Over jouw punt 3 : De zondag is in ons gezin altijd wel de leesdag bij uitstek geweest maar niet alleen stichtelijke boeken. Of je moet Donald Duck en Strootjesbruid als stichtelijk classificeren

Het is natuur koffiedik kijken, maar ik zou weleens willen weten hoe jullie kinderen over 20/30 jaar terugkijken op hun "thuisjeugd".
Ikzelf doe het bijv. heel anders dan mijn ouders, daar is niets mis mee, maar ik had/heb er zelf geen goed gevoel over!

Orchidee schreef:Het is natuur koffiedik kijken, maar ik zou weleens willen weten hoe jullie kinderen over 20/30 jaar terugkijken op hun "thuisjeugd".
Ikzelf doe het bijv. heel anders dan mijn ouders, daar is niets mis mee, maar ik had/heb er zelf geen goed gevoel over!

Zolang ook de (aan)getrouwde kinderen hier nog bijna dagelijks over de vloer komen maak ik niet zoveel zorgen. Onze volwassen kinderen zien tot hun schrik dat best veel van hun klasgenoten van de reformatorische basisschool de wereld in zijn getrokken.

Onze jongeren groeien op in een wereld vol verleidingen die van God aftrekken. Door met je gezin te proberen een beetje afstand tot deze wereld te scheppen en ook al vroeg aan gewetensvorming te doen kun je veel bereiken.

Het grote voordeel dat wij hadden is toen de kinderen allemaal nog thuis waren wij als ouders zeer veel thuis waren. Door mijn beroep werkte ik maar 4 uur op een dag en was de rest thuis.
(Idd wel voor een volledig salaris )
Mijn vrouw heeft nooit buitenshuis moeten werken en was dus altijd beschikbaar voor de kinderen.

Mara schreef:

Luther schreef: Het ging over jouw stelling dat het eigenlijk altijd wel fout zal gaan.

Dat is mijn stelling niet!
Ik zei dat ondanks je goede bedoelingen en inspanningen het niet lukt om kinderen in het spoor te laten lopen.
En dat het gemakkelijker is om kinderen onder de 10 zoet te houden met iets lekkers en een spelletje.
Zelfs mijn meest serieuze broers en zwagers lukt het niet om dit met hun pubers te doen.
Je mag vaak al blij zijn als er eerbied en aandacht wordt betracht tijdens het Bijbellezen aan tafel.

Ik vind het beeld dat mensen naar buiten toe brengen over hun godsdienstig gezinsleven - en daar bedoel ik jou niet mee! maar in het algemeen - vaak veel te rooskleurig voorgeschoteld.



- Bij ons staat internet en mobieltjes absoluut niet aan
- Bij ons zijn ze vóór de zondag thuis
- Bij ons wordt op zondag alleen gelezen uit een stichtelijk boek

Dus: bij ons zijn alleen gehoorzame kinderen?
Bij wie wonen dan die kinderen met een reserve mobiel? En die elke maandag opgelucht zuchten dat die eindeloze zondag voorbij is?

Nee wij hebben niet altijd gehoorzame kinderen.
Bij ons wordt inderdaad nagesproken over de dienst. Zijn er vragen. Voor jong en oud.
En inderdaad hebben ze niet altijd veel zin. Is er wel eens ruzie. Hebben ze alleen maar de slappe lach.
Het zijn kinderen!
Toch houden we vol.

Daar moet je met wijsheid mee omgaan. Soms doen we het gewoon tijdens het eten.( dan zijn ze vaak weer wel te motiveren als het eerder niet lukte) Meestal gewoon bij de koffie.
En ook onze kinderen zuchten wel eens over een lange kerkdienst... (Maar zijn de kinderen jaloers gemaakt? Wat zien zij van ons? Gemopper, gezucht, het was weer niets? Of verwondering? Dankbaarheid of beschaamdheid. Is het echt?
Spreken we vanuit of over?) En nee daar is niet alles mee gezegd.
Leggen we deze zaken ook in Gods Hand neer? Vertrouwend dat Hij werkt. Hoe en Wanneer Hij wil?

En nu ze ouder worden accepteren ze het gewoon. Ze weten niet anders!

Ook hier wel eens gezucht omdat ze geen spelletje mogen doen op de ipad...

Maar wat doen wij samen met hen? Het hoef niet altijd een spelletje te zijn. (Sommige hebben daar nu eenmaal een hekel aan) Toen ze jong waren speelde ik gewoon een poosje mee. Of we maakte even een ommetje. Nu ze groter zijn gaan ze inderdaad lezen. Zitten ze te knutselen... (Wat zien zij ons doen?)
Toch ben en blijf ik van mening dat het goed is om bepaalde regels te stellen. Vast te houden aan bepaalde gewoontes. En niet je oor te laten hangen naar de omgeving.
Niet omdat zij dat leuk of gemakkelijk vinden. Maar omdat het gewoon goed is.


Wanneer we zeggen roken is een slechte en ongezonde gewoonte. En we roken zelf? Dan moet je niet gek opkijken dat je kinderen het later ook gaan doen.
En als we zeggen. Nee ik vindt het geen goede gewoonte. Maar omdat al je vrienden het doen mag je van ons er ook wel eentje opsteken hoor...
Idem met drank.
Dan zeggen we toch ook, dat is onverstandig?

Wanneer ik ga zeggen. Nou omdat je anders toch stiekem op een eigen mobiel aan de gang gaat geef ik maar toe. Maak je jezelf ongeloofwaardig.

Dan geef je inderdaad het signaal af dat veel dingen loze gewoontes zijn.

Voorbereidingen voor de maandag? Waarom op maandag niet iets eerder opstaan?

Er zelf ook in gedachten mee bezig zijn? Is dat een reden om dan maar toe te geven?

Tegelijkertijd moeten we er inderdaad voor waken dat het geen wetjes op wetjes zijn. In het oog houdend waarvoor de Heere ons de rustdag gegeven heeft!

Maar ik denk dat dat ook alleen kan als we zelf leven vanuit Christus. Zolang wij zelf buiten Hem leven blijven ook goede gewoonten hol en leeg. Zijn we zelf holle vaten.
En kinderen merken het verschil echt wel hoor. En dan zullen ze heus niet alles leuk vinden. Fijn vinden... Maar het meestal wel accepteren.

Op deze manier gaan we ook om met kleding, vrije tijdsbesteding etc.
Zeggen we omdat die en die er ook onzedelijk bijlopen, mogen jullie het ook?
(En ja ze zullen misschien het stiekem op school dan toch doen... maar ik geef als ouder wel het signaal af dat we het niet goedkeuren. Met op tijd thuiskomen? (na een jv, verjaardag etc.) Idem. Ook hier geldt wat zien zij van ons?)

Hoe ze er later op terugkijken?
Geen idee.
Wel hoop ik dat zij zullen leven tot Gods Eer in en vanuit Hem. Dat kan ik niet geven. Dat kan Hij alleen.
Ik hoop dat ze in ieder geval terugkijken op een warme jeugd waar wij er als ouders er voor hen waren. Met grenzen. Die misschien niet altijd als leuk worden ervaren. Ervaren wij als volwassenen alle grenzen als even leuk? Moeten alle grenzen als leuk ervaren worden? Kan dat überhaupt wel? Als je beseft dat wij sinds de zondeval alleen maar grens overschrijdend willen leven?