het nalaten van onze onderlinge bijeenkomst

[Germanicus]

Liever meeschrijvende, betrokken gemeenteleden dan braaf knikke(bolle)nde gemeenteleden bij wie meer dan de helft preek geen ingang vindt. Ik ken mensen uit mijn gemeente die meeschrijven om hier later thuis met elkaar en/of de kinderen over te praten. Dat is toch geweldig?!

[Ander]

Liever meeschrijvende, betrokken gemeenteleden dan braaf knikke(bolle)nde gemeenteleden bij wie meer dan de helft preek geen ingang vindt. Ik ken mensen uit mijn gemeente die meeschrijven om hier later thuis met elkaar en/of de kinderen over te praten. Dat is toch geweldig?!

Hier moet iedereen het mee eens zijn. Maar ja, we zijn altijd wat bunzig voor activistische trekjes in refoland en meeschrijven moet niet verheven worden tot een teken dat er beter geluisterd wordt. Wanneer we met het schrijven stiekem wat zijn is het een vloek.

[Wilhelm]

Ik zat nog eens naar een proefpreek van een kandidaat te luisteren en enkele predikanten zaten voor me in de bank. Op de plek waar ze zaten lag een HC uitgave met uitgeschreven teksten, en een Engelse en Franse Bijbel. Goedkeurend knikten ze naar elkaar, en ik hoorde ze zeggen (voor de prediking ) : "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente."

Caprice heeft ze ook gezien en misschien ook wel gehoord

En ook het meeschrijven is mi alleen maar positief te beoordelen. In verschillende kerken en ook op de Evangelisatieposten vd GG worden er zelfs standaard voorgedrukte briefjes/folders uitgedeelt aan kinderen om zo op een speelse manier mee te leren schrijven. Daar in staan een aantal vragen als :
- noem de drie punten
- wat spreekt jou aan
- welk woord vindje moeilijk, en wil je na de dienst navragen.

Zo leren ze spelenderwijs mee te schrijven onder de diensten.

Maar het is zo wat Ander schrijft, vaak wordt het ook wat gezienals " activistisch" Dat is het zelfde als bv het markeren van teksten in je bijbeltje. De ene predikant vind het niets, of zelfs " evangelisch" zoals ik eens gelezen hebt, en een ander stimuleert het in de preek aan de hand van een voorbeeld van een oude godzalige vrouw die ook de teksten markeerde die kracht in haar leven hadden gedaan.

[Willem]

Ik zat nog eens naar een proefpreek van een kandidaat te luisteren en enkele predikanten zaten voor me in de bank. Op de plek waar ze zaten lag een HC uitgave met uitgeschreven teksten, en een Engelse en Franse Bijbel. Goedkeurend knikten ze naar elkaar, en ik hoorde ze zeggen (voor de prediking ) : "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente."

Caprice heeft ze ook gezien en misschien ook wel gehoord

1. Weet je zeker dat de mensen die daar normaliter zaten niet bezig waren met hun eindopdracht godsdienst voor de middelbare school?. - of ze hadden strafwerk, b.v. lever de HC teksten aan in het Frans en Engels - des Zondags hebben ze dan hun ipone ook bij zich, voor het typewerk. Maar die nemen ze natuurlijk wel mee naar huis want die gebruik je ook doordeweeks, vandaar dat die niet in de bank lag.
3. Mensen die goed mee willen doen onder de prediking nemen dat soort studieobjecten mee naar huis om DAAR te studeren, en denken niet: "Tot volgende week! studieboek!"

[Ander]

Ik zat nog eens naar een proefpreek van een kandidaat te luisteren en enkele predikanten zaten voor me in de bank. Op de plek waar ze zaten lag een HC uitgave met uitgeschreven teksten, en een Engelse en Franse Bijbel. Goedkeurend knikten ze naar elkaar, en ik hoorde ze zeggen (voor de prediking ) : "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente."

Caprice heeft ze ook gezien en misschien ook wel gehoord

1. Weet je zeker dat de mensen die daar normaliter zaten niet bezig waren met hun eindopdracht godsdienst voor de middelbare school?. - of ze hadden strafwerk, b.v. lever de HC teksten aan in het Frans en Engels - des Zondags hebben ze dan hun ipone ook bij zich, voor het typewerk. Maar die nemen ze natuurlijk wel mee naar huis want die gebruik je ook doordeweeks, vandaar dat die niet in de bank lag.
3. Mensen die goed mee willen doen onder de prediking nemen dat soort studieobjecten mee naar huis om DAAR te studeren, en denken niet: "Tot volgende week! studieboek!"

Ik ben erg benieuwd naar punt 2.
Ik heb ook een Engelse Bijbel in de kerk liggen, dat vind ik wel leuk. Vroeger kerkte ik bij een ds. die het boekje van de GBS waarin de uitgeschreven teksten bij de HC staan ernstig promootte. Dat vergroot inderdaad de betrokkenheid. Die beste dominees die voor je zaten, Wilhelm, deden zich wel voor als echte hartenkenners.

[Wilhelm]

Die beste dominees die voor je zaten, Wilhelm, deden zich wel voor als echte hartenkenners.

Ach ze zullen zichzelf niet als " beste dominee" bestempelen en over het hart oordelen , deden ze ook niet. Ze zaten ook niet in het curatorium. Een van de twee was wel een Boezemsingeleriaanse docent.

[parsifal]

Ik zat nog eens naar een proefpreek van een kandidaat te luisteren en enkele predikanten zaten voor me in de bank. Op de plek waar ze zaten lag een HC uitgave met uitgeschreven teksten, en een Engelse en Franse Bijbel. Goedkeurend knikten ze naar elkaar, en ik hoorde ze zeggen (voor de prediking ) : "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente."

Caprice heeft ze ook gezien en misschien ook wel gehoord

1. Weet je zeker dat de mensen die daar normaliter zaten niet bezig waren met hun eindopdracht godsdienst voor de middelbare school?. - of ze hadden strafwerk, b.v. lever de HC teksten aan in het Frans en Engels - des Zondags hebben ze dan hun ipone ook bij zich, voor het typewerk. Maar die nemen ze natuurlijk wel mee naar huis want die gebruik je ook doordeweeks, vandaar dat die niet in de bank lag.
3. Mensen die goed mee willen doen onder de prediking nemen dat soort studieobjecten mee naar huis om DAAR te studeren, en denken niet: "Tot volgende week! studieboek!"

Zoals ik al eerder aangaf is het altijd wel een makkelijke weg om gewoon van het positieve in anderen uit te gaan. Het spaart heel wat kopzorgen. Het is misschien wat naief. Maar het zorgt dat de ander uitnemender achten dan jezelf wat makkelijker gaat.

[Willem]

Ik zat nog eens naar een proefpreek van een kandidaat te luisteren en enkele predikanten zaten voor me in de bank. Op de plek waar ze zaten lag een HC uitgave met uitgeschreven teksten, en een Engelse en Franse Bijbel. Goedkeurend knikten ze naar elkaar, en ik hoorde ze zeggen (voor de prediking ) : "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente."

Caprice heeft ze ook gezien en misschien ook wel gehoord

1. Weet je zeker dat de mensen die daar normaliter zaten niet bezig waren met hun eindopdracht godsdienst voor de middelbare school?. - of ze hadden strafwerk, b.v. lever de HC teksten aan in het Frans en Engels - des Zondags hebben ze dan hun ipone ook bij zich, voor het typewerk. Maar die nemen ze natuurlijk wel mee naar huis want die gebruik je ook doordeweeks, vandaar dat die niet in de bank lag.
3. Mensen die goed mee willen doen onder de prediking nemen dat soort studieobjecten mee naar huis om DAAR te studeren, en denken niet: "Tot volgende week! studieboek!"

Ik ben erg benieuwd naar punt 2.
Ik heb ook een Engelse Bijbel in de kerk liggen, dat vind ik wel leuk. Vroeger kerkte ik bij een ds. die het boekje van de GBS waarin de uitgeschreven teksten bij de HC staan ernstig promootte. Dat vergroot inderdaad de betrokkenheid. Die beste dominees die voor je zaten, Wilhelm, deden zich wel voor als echte hartenkenners.

n.a.v. van punt 2, een ieder heeft uiteraard z'n eigen verantwoordelijkheid hoe hij luistert en wat hij aan ondersteunende naslagwerken meeneemt. Het is niet mijn bedoeling om kritiek te hebben op de boeken an sich, noch dat ze daar gebruikt worden, behoudens mijn eerder verwoorde kanttekening dat het gaat om de prediking. Maar het gaat me wel om de opmerking die erover gemaakt is: "hier zitten mensen die serieus mee willen doen onder de prediking, helaas zie je dat niet in elke gemeente." Om even een citaat van Ander op te pakken en iets gewijzigd weer te geven: "Wanneer we met onze kerkbibliotheek - in de bank - stiekem wat zijn is het een vloek."

[Jongere]

Dit soort dingen laten zich niet zo snel vangen in 'goed of fout'. Dat is ook precies de reden waarom we er denk ik niet teveel woorden aan vuil moeten maken.

Wel denk ik dat het besef heel vaak verdwenen is wat de prediking is. Ik las daar van de week bij Lloyd-Jones over en kreeg het idee dat hij wel gelijk heeft. Tijdens de prediking gebeuren verrassende dingen en is God aanwezig. Ik ben wel eens bang dat we het meer als een lezing gaan benaderen. Met als consequentie het uiteindelijke beoordelen van de preek. Tot in de finesses kunnen we dan aangeven wat goed was en wat beter had gekund. Uiteindelijk is dat niets anders dan: past deze preek bij de mening die ik al lang heb ingenomen? Terwijl een preek het tegenovergestelde zou moeten doen: namelijk corrigerend en "afsnijdend" te werk gaan. Na een preek moeten mensen niet zozeer tevreden, maar opgeschrikt naar huis gaan. Ik heb het dan niet alleen over onbekeerden, want als het goed is blijft de preek altijd deze functie houden.
Ik bedoel niet dat een preek altijd aanstootgevend moet zijn, of erop gericht dat mensen zich ongelukkig voelen. Maar het moet wel Gods Woord zijn dat kracht doet in levens. Ik ben bijv. ook wel eens bang (en nee, dat zal niet bij iedereen zo zijn) dat schrijven kan fungeren als 'buffer'. Het woord komt rechtstreeks tot ons en eist een antwoord. Op dát moment, in de bank. Niet pas thuis in onze kamer (dan óók). (Al maken predikanten helaas ook die tussenstap wel eens, waarbij het meer 'huiswerk' wordt dan het directe appel van het Woord) Maar we schrijven het op om er nog eens over te denken. Of om eens na te zoeken of het klopt. We kunnen dan het gevaar lopen als Felix te worden: Felix, zeer bevreesd geworden zijnde, antwoordde: Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegenen tijd zal hebben bekomen, zo zal ik u tot mij roepen.

Nogmaals, ik wil geen algemene regel stellen oid, dat kan helemaal niet bij dit soort dingen. Maar er zijn onderliggende gedachten en visies (ook op de prediking en kerkgang) die een rol spelen. Persoonlijk vind ik een telefoon daar absoluut niet bijhoren. Misschien is dat iets ouderwets, maar ik vind dat afbreuk doen aan wat voor mij de heiligheid van de eredienst is, de plaats waar God spreekt tot ons. Je kunt ook met heel veel argumenten beredeneren waarom het goed was dat de pastoor zijn oranje-mis begon met het schieten van een penalty richting het doel dat op het altaar stond. En als verweer kan de kerk eigenlijk alleen het antwoord geven: hier vermengen wij het profane met het heilige. Misschien moeten we die scheidslijnen zelf maar eens duidelijk stellen. Ik vraag me ook af of een buitenstaander die eens in de kerk komt, daar niet ook zo tegenaan kijkt. Het maakt voor zo iemand toch al heel veel uit of de mensen om hem heen een bijbel voor hun neus hebben staan of in hun telefoon zitten te kijken? Al staan er honderd bijbelvertalingen op.
We moeten een beetje af van de (individualistische) cultuur waar we alles doen wat volgens onszelf niet fout is. Hier kunnen we misschien wel leren van de RK-kerk, waar de gemeenschap en het heilige, mystieke nog wordt beleden in de dienst. Het protestantisme heeft altijd zeer terecht benadrukt dat het gaat om het Woord dat centraal staat in de eredienst. Maar dat mag nooit verworden tot de zoveelste preek, waarvan het eigenlijk weinig uitmaakt of we die in de kerk horen of achter onze pc. Als we dat verschil niet meer zien, verliezen we ontzettend veel.

[Ander]

Dit soort dingen laten zich niet zo snel vangen in 'goed of fout'. Dat is ook precies de reden waarom we er denk ik niet teveel woorden aan vuil moeten maken.

Wel denk ik dat het besef heel vaak verdwenen is wat de prediking is. Ik las daar van de week bij Lloyd-Jones over en kreeg het idee dat hij wel gelijk heeft. Tijdens de prediking gebeuren verrassende dingen en is God aanwezig. Ik ben wel eens bang dat we het meer als een lezing gaan benaderen. Met als consequentie het uiteindelijke beoordelen van de preek. Tot in de finesses kunnen we dan aangeven wat goed was en wat beter had gekund. Uiteindelijk is dat niets anders dan: past deze preek bij de mening die ik al lang heb ingenomen? Terwijl een preek het tegenovergestelde zou moeten doen: namelijk corrigerend en "afsnijdend" te werk gaan. Na een preek moeten mensen niet zozeer tevreden, maar opgeschrikt naar huis gaan. Ik heb het dan niet alleen over onbekeerden, want als het goed is blijft de preek altijd deze functie houden.
Ik bedoel niet dat een preek altijd aanstootgevend moet zijn, of erop gericht dat mensen zich ongelukkig voelen. Maar het moet wel Gods Woord zijn dat kracht doet in levens. Ik ben bijv. ook wel eens bang (en nee, dat zal niet bij iedereen zo zijn) dat schrijven kan fungeren als 'buffer'. Het woord komt rechtstreeks tot ons en eist een antwoord. Op dát moment, in de bank. Niet pas thuis in onze kamer (dan óók). (Al maken predikanten helaas ook die tussenstap wel eens, waarbij het meer 'huiswerk' wordt dan het directe appel van het Woord) Maar we schrijven het op om er nog eens over te denken. Of om eens na te zoeken of het klopt. We kunnen dan het gevaar lopen als Felix te worden: Felix, zeer bevreesd geworden zijnde, antwoordde: Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegenen tijd zal hebben bekomen, zo zal ik u tot mij roepen.

Nogmaals, ik wil geen algemene regel stellen oid, dat kan helemaal niet bij dit soort dingen. Maar er zijn onderliggende gedachten en visies (ook op de prediking en kerkgang) die een rol spelen. Persoonlijk vind ik een telefoon daar absoluut niet bijhoren. Misschien is dat iets ouderwets, maar ik vind dat afbreuk doen aan wat voor mij de heiligheid van de eredienst is, de plaats waar God spreekt tot ons. Je kunt ook met heel veel argumenten beredeneren waarom het goed was dat de pastoor zijn oranje-mis begon met het schieten van een penalty richting het doel dat op het altaar stond. En als verweer kan de kerk eigenlijk alleen het antwoord geven: hier vermengen wij het profane met het heilige. Misschien moeten we die scheidslijnen zelf maar eens duidelijk stellen. Ik vraag me ook af of een buitenstaander die eens in de kerk komt, daar niet ook zo tegenaan kijkt. Het maakt voor zo iemand toch al heel veel uit of de mensen om hem heen een bijbel voor hun neus hebben staan of in hun telefoon zitten te kijken? Al staan er honderd bijbelvertalingen op.

Eens. En volgens mij zeg je nu hetzelfde als wat Willem (en ik een beetje) bedoelde te zeggen. Die dwaasheid der prediking, zeg maar.

[Jongere]

Ja, ik heb alleen wat meer woorden nodig.

[Ander]

Ja, ik heb alleen wat meer woorden nodig.

Nou, ik vind je beschrijving inhoudsvol en duidelijk. Je gebruikt niet teveel woorden. Daar heb ik dan wel weer eens last van.

[artistiek]

Dit soort dingen laten zich niet zo snel vangen in 'goed of fout'. Dat is ook precies de reden waarom we er denk ik niet teveel woorden aan vuil moeten maken.

Wel denk ik dat het besef heel vaak verdwenen is wat de prediking is. Ik las daar van de week bij Lloyd-Jones over en kreeg het idee dat hij wel gelijk heeft. Tijdens de prediking gebeuren verrassende dingen en is God aanwezig. Ik ben wel eens bang dat we het meer als een lezing gaan benaderen. Met als consequentie het uiteindelijke beoordelen van de preek. Tot in de finesses kunnen we dan aangeven wat goed was en wat beter had gekund. Uiteindelijk is dat niets anders dan: past deze preek bij de mening die ik al lang heb ingenomen? Terwijl een preek het tegenovergestelde zou moeten doen: namelijk corrigerend en "afsnijdend" te werk gaan. Na een preek moeten mensen niet zozeer tevreden, maar opgeschrikt naar huis gaan. Ik heb het dan niet alleen over onbekeerden, want als het goed is blijft de preek altijd deze functie houden.
Ik bedoel niet dat een preek altijd aanstootgevend moet zijn, of erop gericht dat mensen zich ongelukkig voelen. Maar het moet wel Gods Woord zijn dat kracht doet in levens. Ik ben bijv. ook wel eens bang (en nee, dat zal niet bij iedereen zo zijn) dat schrijven kan fungeren als 'buffer'. Het woord komt rechtstreeks tot ons en eist een antwoord. Op dát moment, in de bank. Niet pas thuis in onze kamer (dan óók). (Al maken predikanten helaas ook die tussenstap wel eens, waarbij het meer 'huiswerk' wordt dan het directe appel van het Woord) Maar we schrijven het op om er nog eens over te denken. Of om eens na te zoeken of het klopt. We kunnen dan het gevaar lopen als Felix te worden: Felix, zeer bevreesd geworden zijnde, antwoordde: Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegenen tijd zal hebben bekomen, zo zal ik u tot mij roepen.

Nogmaals, ik wil geen algemene regel stellen oid, dat kan helemaal niet bij dit soort dingen. Maar er zijn onderliggende gedachten en visies (ook op de prediking en kerkgang) die een rol spelen. Persoonlijk vind ik een telefoon daar absoluut niet bijhoren. Misschien is dat iets ouderwets, maar ik vind dat afbreuk doen aan wat voor mij de heiligheid van de eredienst is, de plaats waar God spreekt tot ons. Je kunt ook met heel veel argumenten beredeneren waarom het goed was dat de pastoor zijn oranje-mis begon met het schieten van een penalty richting het doel dat op het altaar stond. En als verweer kan de kerk eigenlijk alleen het antwoord geven: hier vermengen wij het profane met het heilige. Misschien moeten we die scheidslijnen zelf maar eens duidelijk stellen. Ik vraag me ook af of een buitenstaander die eens in de kerk komt, daar niet ook zo tegenaan kijkt. Het maakt voor zo iemand toch al heel veel uit of de mensen om hem heen een bijbel voor hun neus hebben staan of in hun telefoon zitten te kijken? Al staan er honderd bijbelvertalingen op.
We moeten een beetje af van de (individualistische) cultuur waar we alles doen wat volgens onszelf niet fout is. Hier kunnen we misschien wel leren van de RK-kerk, waar de gemeenschap en het heilige, mystieke nog wordt beleden in de dienst. Het protestantisme heeft altijd zeer terecht benadrukt dat het gaat om het Woord dat centraal staat in de eredienst. Maar dat mag nooit verworden tot de zoveelste preek, waarvan het eigenlijk weinig uitmaakt of we die in de kerk horen of achter onze pc. Als we dat verschil niet meer zien, verliezen we ontzettend veel.

Heldere post!
M.n. over de functie van de preek, ik ben ook bang dat we dit wat uit het oog aan het verliezen zijn.

[Marnix]

En Marnix, hoe doe je het thuis ?
Zit je dan met een bijbel, een dagboek, een vertaling, een groot nieuws bijbel, het boek.....
De concordantie.

Ligt er aan. Bij het eten doorgaans niet, tenzij me iets opvalt en ik dat even op wil zoeken. Als ik in de Bijbel studeer pak ik er wel eens andere zaken bij. Meestal gebruik ik dan de computer of de telefoon, leest sneller, zoekt makkelijker. Ik heb geen kasten vol concordanties enzo

Dit soort dingen laten zich niet zo snel vangen in 'goed of fout'. Dat is ook precies de reden waarom we er denk ik niet teveel woorden aan vuil moeten maken.

Wel denk ik dat het besef heel vaak verdwenen is wat de prediking is. Ik las daar van de week bij Lloyd-Jones over en kreeg het idee dat hij wel gelijk heeft. Tijdens de prediking gebeuren verrassende dingen en is God aanwezig. Ik ben wel eens bang dat we het meer als een lezing gaan benaderen. Met als consequentie het uiteindelijke beoordelen van de preek. Tot in de finesses kunnen we dan aangeven wat goed was en wat beter had gekund. Uiteindelijk is dat niets anders dan: past deze preek bij de mening die ik al lang heb ingenomen? Terwijl een preek het tegenovergestelde zou moeten doen: namelijk corrigerend en "afsnijdend" te werk gaan. Na een preek moeten mensen niet zozeer tevreden, maar opgeschrikt naar huis gaan. Ik heb het dan niet alleen over onbekeerden, want als het goed is blijft de preek altijd deze functie houden.
Ik bedoel niet dat een preek altijd aanstootgevend moet zijn, of erop gericht dat mensen zich ongelukkig voelen. Maar het moet wel Gods Woord zijn dat kracht doet in levens. Ik ben bijv. ook wel eens bang (en nee, dat zal niet bij iedereen zo zijn) dat schrijven kan fungeren als 'buffer'. Het woord komt rechtstreeks tot ons en eist een antwoord. Op dát moment, in de bank. Niet pas thuis in onze kamer (dan óók). (Al maken predikanten helaas ook die tussenstap wel eens, waarbij het meer 'huiswerk' wordt dan het directe appel van het Woord) Maar we schrijven het op om er nog eens over te denken. Of om eens na te zoeken of het klopt. We kunnen dan het gevaar lopen als Felix te worden: Felix, zeer bevreesd geworden zijnde, antwoordde: Voor ditmaal ga heen; en als ik gelegenen tijd zal hebben bekomen, zo zal ik u tot mij roepen.

Nogmaals, ik wil geen algemene regel stellen oid, dat kan helemaal niet bij dit soort dingen. Maar er zijn onderliggende gedachten en visies (ook op de prediking en kerkgang) die een rol spelen. Persoonlijk vind ik een telefoon daar absoluut niet bijhoren. Misschien is dat iets ouderwets, maar ik vind dat afbreuk doen aan wat voor mij de heiligheid van de eredienst is, de plaats waar God spreekt tot ons. Je kunt ook met heel veel argumenten beredeneren waarom het goed was dat de pastoor zijn oranje-mis begon met het schieten van een penalty richting het doel dat op het altaar stond. En als verweer kan de kerk eigenlijk alleen het antwoord geven: hier vermengen wij het profane met het heilige. Misschien moeten we die scheidslijnen zelf maar eens duidelijk stellen. Ik vraag me ook af of een buitenstaander die eens in de kerk komt, daar niet ook zo tegenaan kijkt. Het maakt voor zo iemand toch al heel veel uit of de mensen om hem heen een bijbel voor hun neus hebben staan of in hun telefoon zitten te kijken? Al staan er honderd bijbelvertalingen op.

Eens. En volgens mij zeg je nu hetzelfde als wat Willem (en ik een beetje) bedoelde te zeggen. Die dwaasheid der prediking, zeg maar.

Tja, ik ben het er natuurlijk mee oneens. Wat maakt die telefoon oneerbiedig of onheiliger dan een boek waarin precies hetzelfde staat, zei het gedrukt op papier in plaats van digitaal op een schermpje? Dat heeft dan ook helemaal niets te maken met "dwaasheid der prediking". Het gaat om het meelezen met de Schriftlezing. De meesten doen dat met een Bijbel op papier, ik heb die Bijbel toevallig op een apparaat staan, wat erg makkelijk is. Dus lees ik daarop mee. Waarom zou dat niet passen bij de heiligheid van een kerkdienst? Het is dezelfde Bijbel, dezelfde inhoud.

[Fjodor]

Tja, ik ben het er natuurlijk mee oneens. Wat maakt die telefoon oneerbiedig of onheiliger dan een boek waarin precies hetzelfde staat, zei het gedrukt op papier in plaats van digitaal op een schermpje? Dat heeft dan ook helemaal niets te maken met "dwaasheid der prediking". Het gaat om het meelezen met de Schriftlezing. De meesten doen dat met een Bijbel op papier, ik heb die Bijbel toevallig op een apparaat staan, wat erg makkelijk is. Dus lees ik daarop mee. Waarom zou dat niet passen bij de heiligheid van een kerkdienst? Het is dezelfde Bijbel, dezelfde inhoud.

Ik wil eigenlijk niet in een (mijns inziens) muggenziftende discussie over de telefoon belanden, maar toch wil ik er nog wel wat over zeggen. De telefoon is haast altijd iets aards. Daarmee wil ik het aardse niet afkraken, maar het is niet iets specifieks heiligs. Ik meen dat we dan wel van het Oude Testament kunnen leren. In de tempel moest alles echt 100% in dienst van de Heere staan, en alles moest ook tot zijn dienst geheiligd zijn. Dus ik denk dat er wel wat in zit dat de mensen vinden dat de telefoon daar niet echt bij hoort. Jongere heeft trouwens ook nog het woord 'persoonlijk' aan zijn punt over de telefoon toegevoegd. Om maar aan te geven dat het 'slechts' een mening is (hoewel wel een gegronde).

Verder ben ik het er mee eens dat we moeten uitkijken dat het schrijven tijdens de preek niet een sfeer met zich mee brengt van het zitten bij een lezing. Zelf kies ik er voor om het schrijven en het niet schrijven af te wisselen.