ik heb ons beddengoed afgelhaald, gewassen, opgehangen, inmiddels ligt het weer droog in de wasmand en vanavond even er weer opleggen. Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

JolandaOudshoorn schreef: . Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

Je lijkt m'n vrouw wel.. "Heerlijk.. ruik nou eens.." En ik ruik niks..

BJD schreef:

JolandaOudshoorn schreef: . Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

Je lijkt m'n vrouw wel.. "Heerlijk.. ruik nou eens.." En ik ruik niks..

Moe maar wel happy

BJD schreef:

JolandaOudshoorn schreef: . Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

Je lijkt m'n vrouw wel.. "Heerlijk.. ruik nou eens.." En ik ruik niks..

Ik probeer nu ook al de hele tijd te ontdekken wat voor geur de zon heeft, maar ik ben er nog niet achter..
Volgens mij ruik ik alleen de geur van zo'n wasbeer op zo'n fles wasmiddel.

BJD schreef:

JolandaOudshoorn schreef: . Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

Je lijkt m'n vrouw wel.. "Heerlijk.. ruik nou eens.." En ik ruik niks..

Een politie-agent die niets ruikt Ruikt-ie ook geen onraad dan Zou mooi wezen voor het 'dievengilde'!

Maar wat is de geur van zonnegeur?

BJD schreef:

JolandaOudshoorn schreef: . Heerlijk, beddengoed met zonnegeur

Je lijkt m'n vrouw wel.. "Heerlijk.. ruik nou eens.." En ik ruik niks..

Feestelijk...
Henriët is druk bezig de verjaardag van onze zoon voor te bereiden; 't ziet er gezellig uit met al die slingers en balonnen.

niet vrolijk.



Na jarenlang gevochten te hebben tegen de gevolgen van longemfyseem en een zwak hart, heb ik moeten erkennen dat die niet te winnen strijd verloren is.

Ik heb moeten erkennen dat ik aan alle kanten hulp nodig heb om te kunnen wonen waar ik nu woon, en te leven zo goed en zo kwaad als dat gaat.

Ik heb nu 's morgens persoonlijke verzorging om mij te wassen en aan te kleden, en 's avonds om mij uit te kleden en nachtkleding aan te doen, dingen die ik door de intense benauwdheid niet zélf meer kan.

Die intense benauwdheid gaat 24 uur per dag door, soms denk je dat je laatste ogenblikken zijn aangebroken......om uiteindelijk tóch weer een snipper lucht te krijgen.

Ook heb ik huishoudelijke hulp, nu nog één dagdeel per week, maar binnenkort twee dagdelen per week, om m'n huisje bij te werken zodat alles zo schoon en opgeruimd mogelijk blijft.

Ik heb ook moeten toegeven dat ik niet meer zonder tenminste één kruk kan lopen.

Vanaf m'n 7e jaar heb ik altijd moeten vechten in het leven, puur óm te overleven.

Na m'n auto-ongeval in 1967, heb ik met drievoudige energie moeten vechten om me weer bovenop de gevolgen daarvan te vechten. Pas in 1976 kon het grote gevecht om weer terug te keren in het arbeidsproces weer aangegaan worden.

Ik heb het gebracht tot Kraandrijver-opleider bij de Oxystaalfabrieken van Hoogovens in IJmuiden.

In die periode ben ik jarenlang in contact gekomen met vrijhangende koolstofwolken die m'n longen fatale schade hebben toegebracht, en hebben geleid tot waar ik nú ben aangeland.

Gelijktijdig heb ik constant moeten vechten tegen de gevolgen van de zware hersenbeschadiging die ik opgelopen had bij het auto-ongeval in 1967, en tot op de dag van vandaag moet ik dat gevecht leveren, in feite een never-ending story.

Ik heb áltijd gevochten tot ik er bij neerviel, om weer op te staan en verder ging met vechten in het leven.

Van m'n laatste echtgenote, van wie ik 2 jaar geleden ben gescheiden, kreeg ik de koosnaam "Tijger". Op de vraag waaróm zij mij Tijger noemde, was haar antwoord: "omdat je áltijd dóór blijft vechten en nóóit opgeeft"....dat doet een tijger ook.

Helaas...........ik heb geen kracht meer om te vechten.....de pijp is leeg.....ik kán niet meer, ik ben óp.

Maar, vechter die ik van nature ben, zal ik op enig moment na nu tóch weer de kracht vinden om het gevecht weer aan te gaan.....al zal het het állerlaatste gevecht van m'n leven zijn....er worden dan toch weer krachten losgemaakt diep van binnen om opniéuw te gaan vechten, al is het tegen beter weten in.

Ik kán niet anders dan vechten in m'n leven...als ik niet dóórvecht, ga ik eerder dood dan nodig. En dar heb ik nog helemaal geen zin in. ik heb nog té veel lol in het leventje van alledag. nog steeds kom ik tijd tekort per dag, en de dagen vliegen voorbij...

Ik zie dat dat nu klokke 7.00 uur is....hoogste tijd voor een eerste bakkie koffie voor ik naar m'n bank toeschuifel als een oud mannetje.....

Jean le Fontain schreef:Feestelijk...
Henriët is druk bezig de verjaardag van onze zoon voor te bereiden; 't ziet er gezellig uit met al die slingers en balonnen.

en toen had jij even tijd om achter je laptop/pc te kruipen...

prima:)

Rens schreef:niet vrolijk.



Na jarenlang gevochten te hebben tegen de gevolgen van longemfyseem en een zwak hart, heb ik moeten erkennen dat die niet te winnen strijd verloren is.

Ik heb moeten erkennen dat ik aan alle kanten hulp nodig heb om te kunnen wonen waar ik nu woon, en te leven zo goed en zo kwaad als dat gaat.

Ik heb nu 's morgens persoonlijke verzorging om mij te wassen en aan te kleden, en 's avonds om mij uit te kleden en nachtkleding aan te doen, dingen die ik door de intense benauwdheid niet zélf meer kan.

Die intense benauwdheid gaat 24 uur per dag door, soms denk je dat je laatste ogenblikken zijn aangebroken......om uiteindelijk tóch weer een snipper lucht te krijgen.

Ook heb ik huishoudelijke hulp, nu nog één dagdeel per week, maar binnenkort twee dagdelen per week, om m'n huisje bij te werken zodat alles zo schoon en opgeruimd mogelijk blijft.

Ik heb ook moeten toegeven dat ik niet meer zonder tenminste één kruk kan lopen.

Vanaf m'n 7e jaar heb ik altijd moeten vechten in het leven, puur óm te overleven.

Na m'n auto-ongeval in 1967, heb ik met drievoudige energie moeten vechten om me weer bovenop de gevolgen daarvan te vechten. Pas in 1976 kon het grote gevecht om weer terug te keren in het arbeidsproces weer aangegaan worden.

Ik heb het gebracht tot Kraandrijver-opleider bij de Oxystaalfabrieken van Hoogovens in IJmuiden.

In die periode ben ik jarenlang in contact gekomen met vrijhangende koolstofwolken die m'n longen fatale schade hebben toegebracht, en hebben geleid tot waar ik nú ben aangeland.

Gelijktijdig heb ik constant moeten vechten tegen de gevolgen van de zware hersenbeschadiging die ik opgelopen had bij het auto-ongeval in 1967, en tot op de dag van vandaag moet ik dat gevecht leveren, in feite een never-ending story.

Ik heb áltijd gevochten tot ik er bij neerviel, om weer op te staan en verder ging met vechten in het leven.

Van m'n laatste echtgenote, van wie ik 2 jaar geleden ben gescheiden, kreeg ik de koosnaam "Tijger". Op de vraag waaróm zij mij Tijger noemde, was haar antwoord: "omdat je áltijd dóór blijft vechten en nóóit opgeeft"....dat doet een tijger ook.

Helaas...........ik heb geen kracht meer om te vechten.....de pijp is leeg.....ik kán niet meer, ik ben óp.

Maar, vechter die ik van nature ben, zal ik op enig moment na nu tóch weer de kracht vinden om het gevecht weer aan te gaan.....al zal het het állerlaatste gevecht van m'n leven zijn....er worden dan toch weer krachten losgemaakt diep van binnen om opniéuw te gaan vechten, al is het tegen beter weten in.

Ik kán niet anders dan vechten in m'n leven...als ik niet dóórvecht, ga ik eerder dood dan nodig. En dar heb ik nog helemaal geen zin in. ik heb nog té veel lol in het leventje van alledag. nog steeds kom ik tijd tekort per dag, en de dagen vliegen voorbij...

Ik zie dat dat nu klokke 7.00 uur is....hoogste tijd voor een eerste bakkie koffie voor ik naar m'n bank toeschuifel als een oud mannetje.....

Aangrijpend!
Sterkte!

Vermoeid

Jean le Fontain schreef:Feestelijk...
Henriët is druk bezig de verjaardag van onze zoon voor te bereiden; 't ziet er gezellig uit met al die slingers en balonnen.

Wij ook feestje gehad. Dochterlief hoopt morgen 2 te worden. Vandaag alvast een beetje gevierd. Ze heeft een wieg met een babypop gekregen.

nooit geweten dat het zover zou komen dat ik er zó van kan genieten...