BANG ZIJN

Ik ben soms bang.
Ook voor mezelf.
Bang voor iets.
Iets wat soms goed kan zijn.
Maar ook iets wat onuitsprekelijk ernstig kan zijn.
En wat soms ongeneeslijk lijkt.

Soms denk ik wat.
En denken is iets wonderlijks.
Sommige mensen lijken niet te denken.
Althans niet aan bepaalde zaken.
Sommige mensen lijken anders te denken.
Andersdenkenden.

Er zijn mensen.
Mensen zoals u en ik.
Ik ben ook zo’n mens.
Mensen die immuun kunnen worden
voor iets.

Er zijn mensen die immuun zijn.
Voor een bepaalde ziekte.
Maar dat bedoel ik niet.
Immuun…

Er zijn ook mensen.
Veel mensen.
Zou ik daar ook bij horen?

Soms kun je je de vraag stellen.
Ook aan jezelf.
Mensen die immuun zijn geworden.
Immuun voor grote ernst.

Grote ernst...
Niet meer beseffen in welke tijd we leven.
Niet meer bang zijn.
De dood jaagt geen schrik aan.
In vreugde toch verdriet hebben.
Je ziet het niet.

Mensen die niet meer vrezen
Niet meer vrezen om zichzelf te bedriegen.
Een grond onder de voeten denken te hebben,
en er eens dwars doorheen zakken.
En de ernst ervan niet te beseffen.

Pas dan, misschien...
als we met een grote val
in grote diepten neerkomen
van de werkelijkheid.

En dan nog niet te schrikken
Maar zich dan te schikken
naar de werkelijkheid
die niet meer verschrikt.

Mooi om te zien hoe @Dia zulke schrijfkwaliteiten heeft. Ik heb ze niet!

Geen bericht om vrolijk van te worden:

https://www.telegraaf.nl/nieuws/1874934 ... lle-robots

Charles schreef:Geen bericht om vrolijk van te worden:

https://www.telegraaf.nl/nieuws/1874934 ... lle-robots

Ik ben er geen voorstander van, maar ik vind het ook weer geniaal, zo'n BOA robot die mensen aanspreekt op hun gedrag. Ik zou zo'n robot hier wel in huis willen hebben om mijn gezinsleden aan te spreken

Inderdaad! Rondom het aansporen in de morgen zou ik die graag willen hebben.

Haha, wie weet.

merel schreef:Inderdaad! Rondom het aansporen in de morgen zou ik die graag willen hebben.

Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

Ora et labora schreef:Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

In deze situatie verkeer in sinds 9 oktober 2009.
Ik heb nog één broer, maar staat geheel anders in het leven.

-DIA- schreef:

Ora et labora schreef:Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

In deze situatie verkeer in sinds 9 oktober 2009.
Ik heb nog één broer, maar staat geheel anders in het leven.

Sterkte, DIA!

Ora et labora schreef:Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

Ik was daar ook bang voor. Zeker toen bleek dat mijn vader ongeneeslijk ziek was.
Dan denk je dat je voorbereid bent op het afscheid, maar dat is niet zo.
Je gaat het daarna pas doorleven.
Toen mijn moeder ook overleed, heb ik me een tijd "ontheemd" gevoeld, terwijl ik een eigen gezin en huis heb.
Maar je bent je ouderlijk huis kwijt, waar ik altijd welkom was en op terug kon vallen.
En bleek dat mijn ouders het centrale punt waren in ons gezin, daarna is het uit elkaar gevallen.

Mara schreef:

Ora et labora schreef:Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

Ik was daar ook bang voor. Zeker toen bleek dat mijn vader ongeneeslijk ziek was.
Dan denk je dat je voorbereid bent op het afscheid, maar dat is niet zo.
Je gaat het daarna pas doorleven.
Toen mijn moeder ook overleed, heb ik me een tijd "ontheemd" gevoeld, terwijl ik een eigen gezin en huis heb.
Maar je bent je ouderlijk huis kwijt, waar ik altijd welkom was en op terug kon vallen.
En bleek dat mijn ouders het centrale punt waren in ons gezin, daarna is het uit elkaar gevallen.

Helaas gebeurt het niet zelden dat na het overlijden van de ouders het nageslacht uiteenvalt.
Contacten met neven en nichten worden minder en verworden soms tot niets meer.
Ik weet nu dat een nicht (van mijn leeftijd) van me ongeneeslijk ziek is, zou wel willen vragen: Hoe is het met je? Ik heb sinds het voorjaar niets meer van haar gehoord. En ja, als ze min of meer de familie 'uit doen', dan wil je je ook niet opdringen. Gisteren reden we nog lang het ouderlijk huis van mijn moeder. Mijn nicht haar man was in de tuin aan het werk. Ik zou zo willen vragen: Hoe is het hier, poos niets gehoord. Maar ja... in de auto ben je er snel voorbij...

-DIA- schreef:

Mara schreef:

Ora et labora schreef:Iedereen heeft wel is een bepaalde angst.
Al zal de ene persoon dit meer hebben als de ander.
Ik ben gewoon bang...dat als mijn ouders er niet meer zijn
ik heel eenzaam word. Zonder eigen familie. Misschien alleen nog maar een paar mensen.

Ik was daar ook bang voor. Zeker toen bleek dat mijn vader ongeneeslijk ziek was.
Dan denk je dat je voorbereid bent op het afscheid, maar dat is niet zo.
Je gaat het daarna pas doorleven.
Toen mijn moeder ook overleed, heb ik me een tijd "ontheemd" gevoeld, terwijl ik een eigen gezin en huis heb.
Maar je bent je ouderlijk huis kwijt, waar ik altijd welkom was en op terug kon vallen.
En bleek dat mijn ouders het centrale punt waren in ons gezin, daarna is het uit elkaar gevallen.

Helaas gebeurt het niet zelden dat na het overlijden van de ouders het nageslacht uiteenvalt.
Contacten met neven en nichten worden minder en verworden soms tot niets meer.
Ik weet nu dat een nicht (van mijn leeftijd) van me ongeneeslijk ziek is, zou wel willen vragen: Hoe is het met je? Ik heb sinds het voorjaar niets meer van haar gehoord. En ja, als ze min of meer de familie 'uit doen', dan wil je je ook niet opdringen. Gisteren reden we nog lang het ouderlijk huis van mijn moeder. Mijn nicht haar man was in de tuin aan het werk. Ik zou zo willen vragen: Hoe is het hier, poos niets gehoord. Maar ja... in de auto ben je er snel voorbij...

Volgende keer toch maar remmen DIA. Wie weet hoe fijn men het vindt dat je, zeker in deze situatie, je belangstelling toont.

-DIA- schreef:Gisteren reden we nog lang het ouderlijk huis van mijn moeder. Mijn nicht haar man was in de tuin aan het werk. Ik zou zo willen vragen: Hoe is het hier, poos niets gehoord. Maar ja... in de auto ben je er snel voorbij...

Stop de volgende keer eens en wie weet, wordt je hartelijk binnen genodigd.
Als je een tijdlang niets hoort, wil niet zeggen dat je dan bij iemand uit zn gedachten bent.
Ik heb gelukkig met een aantal neven en nichten goed contact.
In de vorm van appen, mailen, een telefoontje.
Of ik kom er een tegen in de supermarkt.